"Το τέλος της μεταπολίτευσης". Χρόνια τώρα αυτή η χιλιοειπωμένη φράση, που ανάλογα με αυτόν που την λέει και αυτόν που την ακούει σημαίνει διαφορετικά πράγματα, μέρος του "δημόσιου" - δηλαδή τηλεοπτικού - λόγου. Και σήμερα που γίνεται πράξη, δεν την ψελλίζει κανείς. Διότι τελικά, το τέλος της μεταπολίτευσης δεν είναι η πτώση του δικομματισμού, ούτε η παρακμή και ουσιαστική διάλυση των συνδικαλιστικών σωματείων. Ούτε η αποδυνάμωση των κομματικών νεολαιών και των φοιτητικών παρατάξεων. Ούτε καν η οικονομική αφαίμαξη της λεγόμενης μεσαίας τάξης, έστω και στην ιδιόρρυθμη ελληνική εκδοχή της. Το τέλος της μεταπολίτευσης σηματοδοτεί η συντριπτική νίκη της δεξιάς ιδεολογίας στη χώρα. Γιατί η μεταπολίτευση δεν ήταν τίποτα άλλο από την "εκδίκηση" των ηττημένων του εμφυλίου, οι οποίοι βλέποντας τη χούντα να καταρρέει και με όπλο τη διαχείριση του κράτους και των ταμείων του, κυριάρχησαν ιδεολογικά για περίπου 30 χρόνια επί των αντιπάλων τους. Τα σημάδια, κακά τα ψέμματα, υπήρχαν εδώ και χρόνια. Το να ακούγεται η λέξη συμμοριτοπόλεμος μέσα στο κοινοβούλιο θα φάνταζε απίθανο μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90 - κι όμως ο Άδωνις Γεωργιάδης το είπε από το βήμα και δεν γράφηκε ούτε στις εφημερίδες. Οι ιδιωτικοποιήσεις που επί Μητσοτάκη ήταν αιτία κοινωνικού πολέμου, εδώ και καιρό - μετά από δεκαετίες απαξίωσης κάθε τι κρατικού - αποτελούν εργαλείο συναίνεσης μεταξύ των πολιτικά κυρίαρχων δυνάμεων και ταυτόχρονα κοινωνικό αίτημα των πολλών. Η αστυνομία και κάθε λογής ένστολοι, που αποτελούσαν για χρόνια αποδέκτες χλεύης και κοινωνικής περιφρόνησης, είναι πλέον περιζήτητοι στις γειτονιές από τρομαγμένους -και για χρόνια εκπαιδευμένους στον τρόμο από τα ΜΜΕ - πολίτες που έχοντας απολέσει κάθε κοινωνική σχέση μεταξύ τους, νοιώθουν ανασφαλείς, μέσα σε ένα χάος από ασύνδετες κοινωνικές μονάδες. Μια αστυνομία που εκτός των άλλων λόγω της διόγκωσής της προσφέρει εργασία - και εξουσία - στο πιο καθυστερημένο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας - τώρα πια, που τελειώνει και το παραμύθι με τους μπάρμπες που σε έβαζαν στο δημόσιο.
Οι μεταβολές αυτές ήταν αργές και έτσι όχι πολύ επώδυνες. Συνηθίσαμε τη δεξιά στροφή του ΠΑΣΟΚ, την δημιουργία ακροδεξιού πολιτικού φορέα με δυνατότητες παρέμβασης - ΛΑΟΣ - τις όλο και πιο ανερμάτιστες θέσεις και των δύο εκδοχών της κοινοβουλευτικής αριστεράς - την Κανέλλη και την ορθοδοξία της και τους οπορτουνιστές ανανεωτικούς που αδημονούσαν να συγκυβερνήσουν πριν ξαναπέσουν σε έναν περίεργο ευρω-σταλινισμό. Ο χρόνος είναι καλός γιατρός. Η οικονομική κρίση όμως και η χρεωκοπία της χώρας έχουν φέρει μια επιτάχυνση που δεν μπορεί να χωνέψει κανείς εύκολα. Ξαφνικά όλες οι σταθερές, όλες οι προβλέψεις, έχουν πάει περίπατο. Γιατί ποιος θα μπορούσε να προβλέψει πως θα ζούσαμε να δούμε οργανωμένα πογκρόμ εναντίον μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας υπό της προστασία της αστυνομίας και υπό την αποδοχή της κοινωνίας? Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει πως οι άνθρωποι αυτοί θα φοβόντουσαν να βγουν από τα σπίτια τους, αυτοί που ζωντάνεψαν τις πλατείες της πόλης, αυτοί που χλεύαζαν έτσι την ιδιώτευσή μας. Στους δρόμους του κέντρου τις νύχτες ακούγονται εκκλήσεις για βοήθεια και ποδοβολητά, γυναίκες με μαντίλες μαζεύουν κλωτσιές από κοριτσάκια 20 χρονών που φωνάζουν "να πας στην πατρίδα σου", όλα τα μαγαζιά των μεταναστών κλείνουν και οι δρόμοι νεκρώνουν. Κι από αυτό το βούρκο δε θα βγούμε εύκολα. Γιατί η μόνη απάντηση σε αυτό το φαινόμενο που φαίνεται εφικτή είναι η βία. Με την κοινωνία σιωπηλά να επικροτεί και το κράτος να μη θέλει ή να μη μπορεί - σηκώνει συζήτηση το τί από τα δύο - το βάρος της αντίστασης στους ρατσιστές πέφτει σε δύο κοινωνικά σύνολα που μόνο βίαια μπορούν να απαντήσουν. Στους ίδιους τους μετανάστες και στον λεγόμενο αντιεξουσιαστικό χώρο που για μια ακόμη φορά είναι ο μόνος πολιτικός χώρος που φαίνεται να είναι διαθέσιμος να πολεμήσει. Βίαια όμως. Η μόνη κοινωνική διαδικασία που φαίνεται να λειτουργεί είναι η βία και η κοινωνία της βίας είναι εδώ. Τα καλάσνικοφ στην Κόρινθο μεταξύ οπαδών, οι 100 τραυματίες της τελευταίας απεργίας - θύματα της πιο άγριας καταστολής που έχουμε δει σε μαζική διαδήλωση, το χτύπημα στο Α.Τ. Εξαρχείων με τις τραγικές του συνέπειες, τα μαχαιρώματα στο Γουδί, η συμπλοκή στην Πεύκη, ληστείες ακραίας σκληρότητας. Οι δράστες Έλληνες και ξένοι. Τα θύματα Έλληνες και ξένοι. Και κατά διαβολική σύμπτωση, το διεθνές ρεπορτάζ που κυριάρχησε αυτές τις μέρες της βίας στη χώρα, αφορούσε ένα βιασμό.
Η προστασία της αστυνομίας.
Οι δύο φωτογραφίες απέχουν λίγα λεπτά η μία από την άλλη.
Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς όταν ο δημόσιος λόγος έχει ξεπέσει τόσο! Ακόμα και ο Μανώλης Γλέζος χρησιμοποίησε τον απάνθρωπο όρο "λαθρομετανάστες" αποδεικνύοντας το πόσο μακριά είναι το 1941. Για τη φοβερή και τρομερή νίκη των "δημοκρατικών" δυνάμεων στην Αθήνα, τον Καμίνη που συνδιαλέγεται με τον Μιχαλολιάκο και την ξανθιά της Χρυσής Αυγής και προτείνει περιορισμό των διαδηλώσεων και απέλαση των μεταναστών, τί να γράψει κανείς. Σε κάνει να αναπολείς παλιούς δημάρχους της δεξιάς. Η μόνη σταγόνα ελπίδας ήταν η στάση της οικογένειας του Μανώλη Καντάρη που άσκησε αγωγή κατά της Χρυσής Αυγής για προσβολή νεκρού. Όσο για τον Διονύση Σαββόπουλο, τα έχουν πει καλύτερα άλλοι.
0 comments:
Post a Comment