Όταν βρεις πάτο, άρχισε να σκάβεις - ηθικολογία, το τελευταίο καταφύγιο - αποχαιρετισμός στην ελληνική τηλεόραση

Ο Κωστίκας κι ο Γιωρίκας βλέπουν ένα western στον κινηματογράφο. Τρέχει το άλογο με τον ληστή επάνω κι από πίσω κυνηγούν 2-3 "καλοί", μέχρι που φαίνεται να πλησιάζει σε ένα χαντάκι. "Θα το περάσει" λέει ο Κωστίκας. "Όχι θα πέσει μέσα" λέει ο Γιωρίκας. "Πάμε στοίχημα?". "Μέσα!". Τρέχει το άλογο, προσπαθεί να πηδήξει το κενό, σκοντάφτει, πάρτον κάτω τον λήστη. "Φτου ρε γαμώτο", λέει ο Κωστίκας. "7 φορές την έχω δει την ταινία, τί διάολο! Μια φορά δε θα το περάσει το χαντάκι?". Ο Μάρτιος με τις συνόδους κορυφής του φεύγει και το χειρότερο σενάριο επιβεβαιώνεται. Σαν άλλος Κωστίκας, ο υπουργός Οικονομικών επιμένει στα περιοριστικά μέτρα, στις αυξήσεις φορολογίας και στις περικοπές, προσδοκώντας πως η υποτιθέμενη αύξηση εσόδων που αυτά θα φέρουν θα μειώσει το έλλειμμα και οι διεθνείς αγορές θα πειστούν επιτέλους να ρίξουν τα επιτόκια δανεισμού έτσι ώστε να βγει η χώρα να δανειστεί από την ελεύθερη αγορά. Το ότι αυτό δε θα συμβεί είναι τόσο βέβαιο όσο και η αποτυχία του ληστή στη ταινία. Παρόλα αυτά το ιδιότυπο μείγμα δειλίας και ασχετοσύνης που χαρακτηρίζει το οικονομικό επιτελείο αυτής της κυβέρνησης σταματάει οποιαδήποτε σκέψη για αλλαγή ρότας. Ο κύριος Παπακωνσταντίνου σιγουρεύει μέρα με τη μέρα την περίοπτη θέση που θα καταλάβει στα βιβλία της νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Το τί θα γράφεται δίπλα στο όνομά του δε φαίνεται να τον απασχολεί ιδιαίτερα.

Εντωμεταξύ, το επιτόκιο των δεκαετών ομολόγων έχει φτάσει το 12.37% με το spread πάνω από τις 950 μονάδες. Αν δεν πέσει στις 300 μονάδες μέχρι το τέλος του 2011, η χώρα θα αναγκαστεί να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Ούτε ο Κωστίκας δε θα στοιχημάτιζε για το αντίθετο. Ο ρυθμός αύξησης της ανεργίας είναι τρομακτικός. Από το Νοέμβριο του 2010 μέχρι τον Ιανουάριο του 2011, υπολογίζεται πως η αύξηση της ανεργίας θα είναι 3(!) ποσοστιαίες μονάδες. Ο μόνος δείκτης που έχει βελτιωθεί τον τελευταίο καιρό είναι αυτός του πληθωρισμού που έχει πέσει στο 4.4% από 5.2%. Αυτό όμως εξηγείται από την τρομακτική μείωση στον όγκο των λιανικών πωλήσεων, ένα -19.2% που θυμίζει Αμερική της δεκαετίας του 30, στα πιο μαύρα χρόνια της Ύφεσης. Με την αύξηση στο κόστος παραγωγής - κυρίως λόγω καυσίμων - πάνω από το 7%, οι μεσοπρόθεσμες προβλέψεις για την πορεία των τιμών είναι πολύ δυσοίωνες. Παρόλα αυτά ο κύριος Παπακωνσταντίνου δηλώνει πως "η ανάκαμψη έχει ήδη ξεκινήσει".

Όσοι έχουν επωμιστεί το βαρύ έργο της υποστήριξης αυτής της επικίνδυνης και παράλογης οικονομικής πολιτικής έχουν πια ξεμείνει από κάθε λογικό επιχείρημα και βρίσκουν πια καταφύγιο στην ηθικολογία. Είναι καθήκον λένε της χώρας, να πληρώσει όλα τα δανεικά μέχρι το τελευταίο ευρώ - μαζί με πανωτόκια βεβαίως βεβαίως. Προφανώς αυτό το καθήκον είναι πιο σημαντικό από το καθήκον που έχει οποιαδήποτε κυβέρνηση σε οποιαδήποτε καθεστώς να προστατεύσει τους υπηκόους της από την πείνα. Το άλλο επικοινωνιακό τρυκ που επιστρατεύεται είναι το λεγόμενο και "στυλ Μαμουζέλου" (δικός μου ο όρος). Όπως όταν παίζει μια ελληνική ομάδα κάποιο ευρωπαϊκό ματς και στο 0-0 υμνεί ο Μαμουζέλος τις αρετές της, στο 1-0 μιλάει για ατυχία/διαιτησία/βροχή/κρύο/κατηφορικό γήπεδο, στο 2-0 λέει πως εκεί που πιέζαμε σε μια αντεπίθεση έγινε μια γκέλα, ο αέρας που είναι κόντρα και ο ήλιος που τυφλώνει τον τερματοφύλακά μας, ε στο 3-0 πια αρχίζει και εξυμνεί τον αντίπαλο. Το υψηλό budget, ο μεγάλος επιθετικός των αντιπάλων που θα αφήσει εποχή κλπ. Κάπως έτσι γίνεται και με το μνημόνιο. Ο "μονόδρομος", η "φοβερή και τρομερή συμφωνία που επιτύχαμε", αυτό που αν δεν κάναμε "δε θα είχαμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις", γίνεται σταδιακά "ένα πολύ φιλόδοξο σχέδιο", "δύσκολο στην υλοποίησή του" και μη νομίζετε "πως όταν το υπογράφαμε αγνοούσαμε την πιθανότητα να μην πετύχει σε όλα του τα μεγέθη", "ναι μεν αλλά οι κερδοσκόποι" κ.ο.κ.

Ομολογώ πως η συνέχιση του ίδιου τροπαρίου από τα ΜΜΕ με έχει κουράσει τόσο που με αφορμή μια μετακίνηση επίπλων στο σαλόνι μου, η τηλεόραση βρίσκεται αισίως εδώ και 20 ημέρες περίπου εκτός πρίζας. Δε βλέπω ούτε Champions League, ενώ τη μεγαλύτερή μου εξάρτηση, τους ποδηλατικούς γύρους Ιταλίας και Γαλλίας, θα τους παρακολουθήσω πληρώνοντας την internetική συνδρομή στο Eurosport. Ενημέρωση κυρίως από τα ξένα site, το twitter και κάποια επιλεγμένα ελληνικά blogs. Απαραίτητη κίνηση για την ψυχική μου ισορροπία. Κάτι μου λέει πως μέχρι να ξανανοίξω την τηλεόραση, ο αριθμός των ιδιωτικών ελληνικών καναλιών θα έχει μειωθεί σημαντικά. Κάτι μου λέει πως την τελική χρεωκοπία της χώρας, που θα γίνει με όρους σαν αυτούς που επιβάλλονται σε ηττημένους πολεμικής σύρραξης αντί να γίνει μονομερώς και στην ώρα της, θα την ακούσουμε από τα χείλη κάποιου παρουσιαστή ειδήσεων το όνομα του οποίου σήμερα θα μας ήταν άγνωστο. Σε κάποιο κανάλι που ίσως σήμερα δεν υπάρχει. Από κάποιο στούντιο εκτός Αθηνών. Και αν δεν υπάρχει και καλός διερμήνεας, ίσως να την ακούσουμε και στα Γερμανικά.