Ύβρις

"Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο. Μη λες πως θαν' καλυτερος ο νυν από τον τέως. Πως θα ναι το λυκόπουλο καλύτερο απ' τον λύκο. Τότε μονάχα να χαρείς: αν θα ναι ο τελευταίος" - Κώστας Βάρναλης

Πρώτα, πολλοί αποδέχτηκαν να γίνουν "πελάτες": να "συναλλάσσονται" για ένα διορισμό, μια επιδότηση, ένα δάνειο - τελικά, "για ένα πουκάμισο αδειανό...", αφού αποδείχτηκε πια περίτρανα πως τα"ψηφαλάκια", πάντα και παντού, δεν ήταν παρά μόνο ένα πράγμα για τ' αφεντικά, αναλώσιμα.

Μετά, ήρθαν οι δολοφονίες πάμπτωχων μεταναστών για την κλοπή ενός καρπουζιού. Οι "ρωσίδες πουτάνες" πέρασαν απ'τη "βαριά πούτσα του τσολιά" στα κωλόμπαρα. Οι νεόπλουτοι ελληναράδες, "οικονομικά κυρίαρχοι" πια στα Βαλκάνια, πήγαιναν για ψώνια με ύφος (και ήθος) Μάκαρου Ψωμιάδη στο Σαντάνσκυ των "φτωχομπινέδων" Βουλγάρων (μα έχει ο καιρός γυρίσματα...). Έθαψαν τις μαρτυρίες για ενεργό συμμετοχή "συμπατριωτών" μισθοφόρων στη γενοκτονία της Σρεμπρένιτσα το 1995 (οι "Σέρβοι αδερφοί", βλέπετε...). Είδαν τους νεκρούς των εργατικών ατυχημάτων στα ολυμπιακά έργα του 2004 σαν αριθμούς χωρίς σημασία μπροστά στη "Μεγάλη Ιδέα". Αδιαφόρησαν μπροστά στις ανελέητες διώξεις αντιφρονούντων (γιατί τί τους ένοιαζαν αυτούς οι "ακραίοι";) και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.

Φτάσαμε λοιπόν στο Σήμερα, όπου όλοι αυτοί δεν είναι πια οι περιούσιοι τσολιάδες, αλλά "PIGS", "κοπρίτες" κλπ... κι αν για πολλούς όντως ισχύουν αυτά, τεχνηέντως τα αφεντικά μας ενοχοποίησαν όλους , για να κάνουν τη δουλειά τους. Και δεν είναι τόσο οι περικοπές και τα μέτρα, είναι πάνω απ' όλα ο εμπαιγμός, η χλεύη, ο εξευτελισμός. Κι επιπλέον, η έσχατη Ύβρις που μας φτύσαν στα μούτρα: η υπουργοποίηση των χουντικών καθαρμάτων, για την οποία ελάχιστα μάγουλα κοκκίνησαν, ούτε μια μύτη δεν άνοιξε: όχι πια για ένα διορισμό ή ένα "κεραμίδι", αλλά για μία δόση. Μια ακόμα δόση ευρωίνης...

...Δεν υπαινισσόμαστε πάντως πως οι "από κάτω" αυτής της κοινωνίας έχουν τις ίδιες ευθύνες με όσους είχαν και το μαχαίρι και το πεπόνι, μοιράζοντας φέτες εκμεταλλευόμενοι συχνά την Ανάγκη. Είναι όμως γεγονός, πως η ύβρις που διέπραξαν πολλοί από τους "από κάτω", ήταν σε διαλεκτική σχέση με την Ύβρι που μας ξερνά τώρα το μπλοκ εξουσίας.

Κι αν, για όποιους σκέφτονται διαλεκτικά, η Νέμεση δεν είναι σίγουρη, ένα πράγμα είναι: πριν την Εξαθλίωση, ήρθε η Εξαχρείωση. Γι αυτό, όλοι όσοι αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας στην τάξη των καταπιεσμένων, είναι ώρα ν' αποτινάξουμε την ντροπή της. Στο διάολο αυτοί και οι δόσεις τους. Θα την βρούμε την άκρη μόνοι μας.

Ένα πράγμα έχει σημασία: ΝΑ ΜΗ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ.

Άπατρις, Σ.Ο. Ηρακλείου

Πλατεία Ράιχενμπαχ, πρώην Συντάγματος

Από την ΕΠΕΝ και τη ΜΑΒΗ στο υπουργείο Υποδομών της εθνοσωτήριας κυβερνήσεως της 11ης Νοεμβρίου 2011. Για να μη χάσουμε ως χώρα τον ευρωπαϊκό μας προσανατολισμό

Το βλέμμα του Μάκη Βορίδη ίδιο πάντως. Αυτό δεν το άλλαξε η κολυμβήθρα του κοινοβουλευτισμού. Με αυτό το βλέμμα έσφιξε σήμερα το χέρι αυτού του θλιβερού παππούλη που πολέμησε υποτίθεται το φασισμό στα 15 του. Η κυβέρνηση που όρκισε σήμερα ο πρόεδρος της "Δημοκρατίας" μαζί με τους σαμάνους-χομεϊνί που χρησιμοποιούμε ακόμα σε αυτή τη χώρα είναι το αποτέλεσμα μιας πρωτοφανούς - μεταπολιτευτικά - κοινοβουλευτικής εκτροπής. Και ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί πιο κατάλληλα σύμβολα αυτής της εκτροπής από τον Μάκη Βορίδη, νέο υπουργό υποδομών, με αρμοδιότητες που συμπεριλαμβάνουν το διαδίκτυο σημειώστε, και τον Άδωνι Γεωργιάδη, νέο υφυπουργό Ναυτιλίας του οποίου οι αρμοδιότητες συμπεριλαμβάνουν το λιμενικό σώμα - και τις βάρκες με τους μετανάστες φυσικά. Κατά τα άλλα το μόνο που αλλάζει ουσιαστικά είναι το πρόσωπο του πρωθυπουργού - από έναν αγράμματο μπουρδολόγο με εντυπωσιακές σπουδές που κάνει ό,τι του λένε οι τραπεζίτες σε έναν τραπεζίτη με εντυπωσιακές σπουδές. Η συμμετοχή της ΝΔ αποτελεί ένα πολιτικό αίνιγμα ως προς τα κίνητρά της και μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο λάθος τόσο του Αντώνη Σαμαρά προσωπικά όσο και του δικομματικού συστήματος γενικότερα το οποίο μέσα από τις εσωτερικές αντιφάσεις του καταλήγει να παίζει όλα τα χαρτιά του ταυτόχρονα ρισκάροντας τα πάντα σε ένα μοίρασμα. Δε θα ήταν υπερβολή να λέγαμε πως οι επόμενοι μήνες θα κρίνουν τη μορφή του πολιτικού σκηνικού για τα επόμενα χρόνια.

Πέραν λοιπόν από την τραγική εξέλιξη της συμμετοχής των νεοναζί στη διακυβέρνηση της χώρας, είναι πολύ κρίσιμο να δούμε τον οδικό χάρτη που το σύστημα έχει χαράξει - πόσο ρεαλιστικός είναι, τί αντιδράσεις θα προκαλέσει τόσο μέσα στα κόμματα που συγκυβερνούν όσο και στην κοινωνία, αλλά και τί θα συμβεί στην Ευρώπη στο χρονικό διάστημα αυτό. Το πλάνο "6η δόση-νέο δάνειο-προϋπολογισμός 2012-PSI-εκλογές" το οποίο φυσικά παρουσιάζεται ως μονόδρομος, όπως συνήθως, έχει μηδαμινές πιθανότητες να γίνει πραγματικότητα, ειδικά με αυτή τη σειρά, καθώς η έκτη δόση φαίνεται πως δε μπορεί να εκταμιευθεί πριν τις 15 Δεκεμβρίου όταν θα είναι αργά για τον προϋπολογισμό, τον οποίον όταν θα κληθούν να διαμορφώσουν θα βρεθούν μπροστά στις τραγικές αποκλίσεις του προηγούμενου και φυσικά θα πρέπει να αποφασίσουν τα νέα μέτρα. Αλλά πώς? Όταν είναι σαφές πως τουλάχιστον η ΝΔ δε θέλει να λερώσει τα χέρια της πριν τις εκλογές. Το PSI από την άλλη δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα πετύχει καθώς εξαρτάται από την εθελοντική συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών. Και όλα αυτά ενώ η Ιταλία μέχρι τότε θα έχει αρχίσει την κατρακύλα της προς το CCC. Είναι προφανές λοιπόν πως είτε θα τηρηθεί το προαναφερθέν πλάνο και θα κλείσουν όλα αυτά τα ζητήματα από τη "μεταβατική" αυτή κυβέρνηση είτε θα γίνουν εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου. Και τα δύο, αποκλείεται.

Το τί από τα δύο θα συμβεί εξαρτάται τόσο από τις κοινωνικές αντιδράσεις - και γι αυτό η φετινή 17η Νοεμβρίου έχει ιδιαίτερη σημασία - όσο και από τη συμπεριφορά των στελεχών των δύο μεγάλων κομμάτων. Αν αυτοί πριονίσουν από την αρχή αυτήν την κυβέρνηση, τότε πολύ δύσκολα θα "πετύχει" το σχέδιό της. Το κέρδος που θα έχουν τα κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ από την "αποτυχία" αυτή είναι προφανές. Θα απομακρυνθεί ο κίνδυνος δημιουργίας ενός κεντροδεξιού φορέα που θα εκφράζει τα επιχειρηματικά συμφέροντα που στηρίζουν τη κυβέρνηση συνεργασίας και που θα οδηγήσει σε διαρροές προς ένα φιλελεύθερο κόμμα με μαγιά τη Δημοκρατική Συμμαχία και ένα ευρωπαϊκού τύπου σοσιαλδημοκρατικό κόμμα από την άλλη μεριά. Στη μετατροπή του ελληνικού πολιτικού φάσματος δηλαδή στο τριπολικό σκηνικό που βλέπουμε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες (σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθεροι, λαϊκό κόμμα). Όταν ακούμε δηλώσεις στελεχών μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ποιος επιθυμεί τί.

Το σημαντικότερο όμως από όλα είναι ότι για πρώτη φορά το κέντρο των εξελίξεων σε ό,τι αφορά την πορεία της Ευρωζώνης έχει μεταφερθεί εκτός Ελλάδας. Η άνοδος των ιταλικών spreads στα ύψη - ανάλογα με αυτά των ελληνικών όταν μπαίναμε στο μνημόνιο - αλλάζει όλη την ατζέντα συζήτησης. Η περίπτωση της Ιταλίας δε μπορεί να αντιμετωπιστεί ανάλογα με αυτές της Ελλάδας, της Πορτογαλίας ή της Ιρλανδίας. Αν μείνει οριστικά εκτός αγορών, κανένας μηχανισμός στήριξης δε μπορεί να της δίνει ανάσες και το κυριότερο κάθε σκέψη για κούρεμα του δημοσίου χρέους της θα ισοδυναμεί με κατάρρευση του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος. Έτσι λοιπόν, αν δε γυρίσει το κλίμα των αγορών σύντομα, η λύση του ιταλικού προβλήματος θα πρέπει να αναζητηθεί αλλού. Είτε σε μια συνολική μετάλλαξη της Ε.Ε. - από πολυζωνικότητα με μαλακό Ευρώ νότου έως και διάλυση - είτε σε μια τεχνητή υποτίμηση του Ευρώ με τύπωμα πληθωριστικού νομίσματος. Οτιδήποτε από τα δύο θα προκαλέσει μετασεισμούς και στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό.

Τέλος, δε μπορεί να μη γίνει αναφορά στην εσωτερική κατάσταση της χώρας, όσο και αν αυτή αποσιωπάται συστηματικά τις τελευταίες μέρες. Η πρόσφατη ανακοίνωση της δηλωμένης ανεργίας Αυγούστου στο 18.4%, στην καρδιά δηλαδή της περιόδου εποχιακής απασχόλησης, σε συνδυασμό με την κατάρρευση του ιδιωτικού τομέα που βιώνουμε τους τελευταίους 3 μήνες και που ακόμα δεν έχει καταμετρηθεί όπως και με το πάγωμα όλων των μηχανισμών του δημοσίου, η εκτίναξη όλων των αρνητικών δεικτών - έσοδα-έξοδα, επιτόκια ομολόγων κλπ - περιγράφουν μία μη αναστρέψιμη κατάσταση με τις δεδομένες πολιτικές που ακολουθούνται. Χωρίς κάποιο δραματικό γεγονός - π.χ. επιστροφή σε υποτιμημένο εθνικό νόμισμα - μέχρι το Φλεβάρη θα φτάσουμε να ζούμε την απόλυτη διάλυση. Ποιος θα τολμήσει να κάνει εκλογές τότε? Θα καταφέρει η κοινωνία να τις επιβάλλει? Θα την ενδιαφέρουν οι εκλογές ή θα έχουμε περάσει στο επόμενο στάδιο και την ωμή βία από όλες τις πλευρές?

Τα παιδιά της ΚΝΕ

Το "λαϊκό κίνημα" με γυρισμένη την πλάτη στη Βουλή, προχωρεί στην υπεράσπιση του δικαιώματος στην ειρηνική διαδήλωση. Το κυνήγι "κουκουλοφόρων" έχει αρχίσει από αυτούς τους περήφανους νέους που έχουν πάντοτε τα πρόσωπά τους ακάλυπτα.

Μακάρι να ήταν κοινός τόπος το τί έγινε προχθές στην πλατεία Συντάγματος και έτσι να μπορούσε κανείς να επικεντρωθεί στο γιατί έγινε αυτό που έγινε. Δυστυχώς όμως, ένα από τα ανταλλάγματα στα οποία προσδοκούσε το ΚΚΕ όταν σχεδίαζε το προχθεσινό του πραξικόπημα ήταν η ακολουθούμενη αντιστροφή της πραγματικότητας μέσω των ΜΜΕ και των ιστοσελίδων. Οπότε, για να αναλύσει κανείς τα αίτια και τις συνέπειες των εξελίξεων αυτών, είναι υποχρεωμένος να αναφερθεί στα γεγονότα αυτά καθαυτά.

Την Τετάρτη είχαμε την πρόβα-τζενεράλε. Δεν ξέρω αν το ΚΚΕ θα ήθελε να γίνουν όλα αυτά από την πρώτη ημέρα ή αν απλώς θέλησε να μετρήσει τις δυνάμεις του και να βολιδοσκοπήσει τον άγνωστο γι αυτό χώρο της πλατείας Συντάγματος, καθώς εδώ και πέντε μήνες λοιδορεί οτιδήποτε συμβαίνει εκεί. Το σίγουρο είναι πως την Τετάρτη η αντιπαράθεση των φρουρών του ΠΑΜΕ άρχισε με τους συνδικαλιστές της ΠΟΕ-ΟΤΑ και το ΠΑΜΕ αποσύρθηκε. Ενώ την Πέμπτη στη θέση της ΠΟΕ-ΟΤΑ ήταν το μπλοκ του "Δε Πληρώνω". Την ώρα που άρχισαν οι αψιμαχίες, το μπλοκ των αναρχικών/αντιεξουσιαστών/ανένταχτων, αυτό που τα μέσα ονομάζουν "μαύρο μπλοκ", ήταν ακόμα στο κάτω μέρος της πλατείας και ανέβαινε σιγά-σιγά προς τα πάνω. Όμως, όπως είναι φανερό για όποιον δε φοράει παρωπίδες δεν ήταν μόνο οι αναρχικοί δέκτες του μένους της πολιτοφυλακής του ΚΚΕ. Περίπου 4000 άνθρωποι βρέθηκαν αντιμέτωποι συνεχών επιθέσεων. Απλώς, οι αναρχικοί ήταν οι μόνοι οπλισμένοι - και άρα οι μόνοι που μπορούσαν να αμυνθούν. Το μόνο που μπορεί να τους προσάψει κανείς είναι το ότι δεν αποχώρησαν όταν είδαν τί συμβαίνει. Γιατί όταν πολεμάς τελικά χρησιμοποιείς όλα τα πυρομαχικά σου - όπως έχει δείξει η ιστορία. Και μέσα σε αυτά είναι και οι μολότοφ. Εγώ λοιπόν σε ανάλογη θέση θα πρότεινα την αποχώρηση για να μην κινδυνέψουν ανθρώπινες ζωές εκατέρωθεν.

Οι ειρηνικοί διαδηλωτές του ΚΚΕ πετάνε κόσμο από το υπερυψωμένο πεζοδρόμιο στο επίπεδο της πλατείας Συντάγματος. Οι πρώτες φήμες για ύπαρξη σοβαρού τραυματία αρχίζουν από αυτό ακριβώς το γεγονός.

Πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει το πως εξελίχτηκαν οι φήμες για τραυματίες και νεκρούς. Αρχικά ως σοβαρότερη περίπτωση παρουσιαζόταν κάποιος που έπεσε από το ύψος του πεζοδρομίου μέσα στην πλατεία Συντάγματος. Η αλήθεια είναι πως έπεσαν πολλοί - αλλά όχι μόνοι τους. Όπως φαίνεται καθαρά από φωτογραφίες και βίντεο τους έριξαν οι ΠΑΜίτες. Ίσως λόγο αυτού του γεγονότος γρήγορα σταμάτησαν οι αναφορές σε αυτό το περιστατικό και επικεντρώθηκαν στο άλλο, που δυστυχώς αποδείχτηκε σοβαρότερο - αυτό του συνδικαλιστή του ΚΚΕ. Εδώ πια, έχουμε μία από τις πιο αδίσταχτες παραποιήσεις της πραγματικότητας με κύριο ένοχο το ίδιο το ΚΚΕ που προσπαθεί να μας πείσει - γιατί αυτό βολεύει τα συμφερόντά του - πως ο άνθρωπος αυτός έπεσε νεκρός λόγω των συγκρούσεων που έγιναν μπροστά στο "Μεγάλη Βρετανία", ενώ το θύμα βρισκόταν στην άλλη πλευρά της πλατείας και όταν άρχισε να μη νοιώθει καλά μεταφέρθηκε στην Αίγλη του Ζαππείου(!), πράγμα αδύνατον αν είχε πέσει τραυματίας στην πλευρά της πλατείας όπου γινόντουσαν οι συγκρούσεις. Έτσι ένα θύμα της κρατικής καταστολής - αφού τα χημικά της αστυνομίας ήταν αυτά που επιβάρυναν την καρδιακή του κατάσταση - παρουσιάζεται από τους ίδιους τους συντρόφους του ως παράπλευρη απώλεια μιας επιλογής του κόμματος που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία - αλλά η τύχη τα έφερε έτσι ώστε να μη συμβεί αυτό. Υπάρχει πιο ξεκάθαρη περιύβριση νεκρού από αυτήν την επικοινωνιακή πρακτική?

Το "λαϊκό κίνημα" απωθεί τους κουκουλοφόρους-πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών. Η κλωτσιά στο κεφάλι αποτελεί πολιτική κληρονομιά του Γκάντι.

Όλα τα παραπάνω βεβαίως πιστοποιούνται από όλους τους παρόντες ουδέτερους παρατηρητές των γεγονότων καθώς και από τα βίντεο και τις φωτογραφίες που υπάρχουν στο διαδίκτυο. Σε τέτοιες περιπτώσεις όπου οι αποδείξεις για το τί έγινε είναι διαθέσιμες σε όλους όσους θέλουν να μάθουν πραγματικά το τί έγινε και όχι να ικανοποιήσουν τα πολιτικά τους ιδεώδη με μια βολική εκδοχή των γεγονότων, δε νομίζω πως έχει νόημα να σταθεί κανείς παραπάνω και να γράφει σεντόνια που απλώς περιγράφουν τα αυτονόητα. Περισσότερη ουσία έχει κατά τη γνώμη μου να συζητηθούν τα αίτια της επιλογής αυτής του ΚΚΕ, καθώς και οι συνέπειές της.

Γιατί το ΚΚΕ αντιμετωπίζει τόσο εχθρικά και κατασταλτικά την οποιαδήποτε εξωθεσμική διαδικασία όταν αυτή γίνει αρκετά ισχυρή ώστε να επηρεάζει τις πολιτικές εξελίξεις? Και γιατί το ίδιο δε συμμετέχει σε τίποτα αν δεν το ελέγχει 100%? Η απάντηση σε αυτά νομίζω ότι είναι δαρβινιστικής φύσεως. Το ΚΚΕ είναι μια ανωμαλία του παγκόσμιου πολιτικού συστήματος - είναι το τελευταίο ισχυρό ορθόδοξο κομμουνιστικό κόμμα που υπάρχει σε καθεστώς αστικής δημοκρατίας. Σε αντίθεση με άλλα πρώην κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης, μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ, αντί να ανοιχτεί περιχαρακώθηκε. Απέβαλε κάθε δημοκρατικό ή φιλοευρωπαϊκό στοιχείο από τις τάξεις του. Αποχώρησε από τη διοίκηση των συνδικάτων και έφτιαξε ένα περιχαρακωμένο συνδικαλιστικό όργανο το οποίο χρησιμοποιεί ως ομάδα κρούσης όποτε χρειάζεται. Διατηρεί τον αριθμό των μελών της νεολαίας του χαμηλό για να μην αντιδρά στις 19ου αιώνα αντιλήψεις του. Για τον ίδιο λόγο είναι κατά της κατάργησης της στρατιωτικής θητείας, κατά του κινήματος των ομοφυλοφίλων - κουσούρι του καπιταλισμού - κατά της αποποινικοποίησης των ναρκωτικών, ενώ συνεχίζει να συνοδεύει τις εκδηλώσεις του με Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Έτσι απωθεί από τις τάξεις του οτιδήποτε και οποιονδήποτε μπορεί να το αλλάξει. Γιατί όπως είναι φανερό κάποιος που συμφωνεί με όλα τα παραπάνω είναι τόσο συντηρητικός που είναι ανίκανος να αλλάξει το οτιδήποτε.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος είναι λοιπόν έτσι όπως είναι γιατί διαφορετικά θα ήταν το Πρώην Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος. Όποτε νοιώθει πως κάτι πάει να γεννηθεί που μπορεί να το απειλήσει, γίνεται ο πιο πιστός σκύλος-φύλακας του συστήματος. Σταματάει τις απεργίες, σαμποτάρει τις καταλήψεις και όταν τα πράγματα φτάσουν στα άκρα, χτυπάει λυσσασμένα. Χημείο, Πολυτεχνείο 98 και Σύνταγμα 2011. Το ΚΚΕ έχει καταλάβει πως αυτό που ζούμε σήμερα έχει φάει τα ψωμιά του. Και θα προτιμήσει να βοηθήσει στη διάσωση του πολιτικού συστήματος - όπως έκανε το 1989 - παρά να μείνει θεατής σε κάποια λύση "από τα κάτω". Έτσι, εκτιμώ πως θα ξαναθέσει εαυτόν προστάτη της Βουλής, της αστυνομίας, ακόμα και του στρατού, ενώ δε θα διστάσει είτε να συγκυβερνήσει είτε να δώσει ψήφο ανοχής σε οποιοδήποτε σχήμα με παρουσία της ΝΔ, του ΛΑΟΣ ή οποιουδήποτε άλλου, αρκεί να διατηρηθούν οι συνθήκες εκείνες που το επιτρέπουν να συνεχίσει να υπάρχει. Είναι ένα "παράσιτο" που θα δώσει τα πάντα ώστε να συνεχίσει να ζει ο οργανισμός που το φιλοξενεί.

Χωρίς αμφιβολία το ΚΚΕ είναι ο μεγάλος νικητής της εβδομάδας που μας πέρασε. Το ΚΚΕ απευθύνεται σε αυτούς που πίστευαν πάντα σε αυτό το σύστημα. Δεν απευθύνεται στους ανένταχτους, ούτε στους προβληματισμένους νέους. Οι αγανακτισμένοι του καναπέ από τη μια και οι εκπρόσωποι των συμφερόντων του κεφαλαίου από την άλλη, είδαν ποιος είναι ο εγγυητής της κοινωνικής ειρήνης όταν τα πράγματα σκουραίνουν και θα φροντίσουν να τον επιβραβεύσουν. Τα ΜΜΕ το κάνουν ήδη αυτές τις μέρες και οι υπόλοιποι θα το κάνουν στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Αυτός ο ιδιότυπος "κόκκινος στρατός" που ξαναήρθε στο προσκήνιο είναι εδώ για να μείνει.

Το Π.Γ. της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. προειδοποιεί:

Τα παραπάνω post μπορεί να βλάψει το λαϊκό κίνημα

Η εκδίκηση των "φαντασιόπληκτων" - Παντού υπάρχει ένας μύθος - Η λύση μπορεί να είναι μόνο πολιτική

Σημείωση: Το ποστ συνοδεύεται από φωτογραφίες αυτών που έλεγαν πως το 2011 θα βγούμε στις διεθνείς αγορές και πως αν γίνει οτιδήποτε διαφορετικό από αυτό που κάνουν τα αφεντικά τους - τα πραγματικά αφεντικά τους - δε θα πληρώνονται μισθοί και συντάξεις

Από την ημέρα που μας ξεφούρνισαν - οι "λεφτά υπάρχουν" - το Μνημόνιο, και αφού επίτηδες εκτόξευσαν το έλλειμμα για να δικαιολογήσουν την επιλογή τους αυτή, προέκυψε ένα πλήθος οικονομολόγων και σχολιαστών - λίγοι στην αρχή που σταδιακά όμως αυξανόντουσαν - τα κείμενα των οποίων προέβλεπαν και περιέγραφαν με στοιχεία τις συνέπειες της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής, της πολιτικής του μονόδρομου και του "πάση θυσία". Λοιδορήθηκαν και συκοφαντήθηκαν περισσότερο ακόμα και από αυτούς που είχαν ταχθεί κατά της διενέργειας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Από αστειότητες περί ανθελληνισμού μέχρι κατηγορίες για φαντασιοπληξία εκτοξεύτηκαν εναντίον τους. Στην πορεία επιστρατεύτηκαν διάφορα κλισέ όπως αυτό που προσωπικά με εξοργίζει - "Θα πάμε 50 χρόνια πίσω αν φύγουμε από το ευρώ". Η δικτατορία της μίας άποψης κυριαρχούσε στα τηλεοπτικά στούντιο και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να υπάρχει αντίστοιχη αντιμετώπιση αυτών των απόψεων και έξω από αυτά. Προσωπικά έχω ακούσει σε κατ ιδίαν συζητήσεις πως είμαι υπερβολικός, φαντασιόπληκτος και πως αυτά που λέω είναι σαν σενάρια ταινιών του Χόλιγουντ. Δεν μπορώ λοιπόν να αντισταθώ και γίνομαι χαιρέκακος τώρα που το Χόλιγουντ γίνεται πραγματικότητα. Η εκδίκηση των "φαντασιόπληκτων" είναι εδώ.

Από μικρό με λέγανε ξεροκέφαλο. Και ήμουν. Στην πορεία όμως μαθαίνει κανείς να αναθεωρεί - αρκεί να διατηρεί το μυαλό του σε λειτουργία και να ενημερώνεται συστηματικά για τα τεκταινόμενα από όσες πηγές βρίσκει. Σήμερα όμως ξεροκέφαλος δεν είμαι εγώ. Ξεροκέφαλοι είναι αυτοί που επιμένουν ακόμα και σήμερα στην επιλογή της αποπληρωμής των χρεών, στην επιλογή του σκληρού νομίσματος. Αυτοί που επιμένουν να βλέπουν την Ελλάδα ως χώρα που μπορεί να επιβιώσει στο διεθνές οικονομικό περιβάλλον με τα ΕΣΠΑ, τις επιχορηγήσεις, τον τομέα των υπηρεσιών και τη διαφήμιση. Άντε και με λίγο μουζάκα το καλοκαιρί. Σακ βουαγιάζ.

Τον περασμένο Φεβρουάριο έγραφα πως δε μπορεί να επιβιώσει αυτή η χώρα όσο ένα λάπτοπ στοιχίζει λιγότερο από 20 κιλά λάδι και ένας φορτιστής όσο δύο κιλά τυρί και πως θα καταλήξουμε να ανταλλάσσουμε αυτοκίνητα με τρόφιμα. Ήμουν αισιόδοξος. Γιατί τώρα θα ανταλλάξουμε συνδέσεις ΔΕΗ με τρόφιμα. Έγραφα:

"Η προσφάτως ανακοινωθείσα ανεργία για το μήνα Νοέμβριο του 2010 έφτασε το 13.9% με την πραγματική ανεργία να έχει ξεπεράσει το 20%, εφόσον προσμετρώνται μόνο όσοι δηλώνουν άνεργοι στον ΟΑΕΔ. Με τον πληθωρισμό Ιανουαρίου στο 5.2%, η κατανάλωση παρουσιάζει μείωση 12.1%, το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 6.6%(!) το τρίτο τρίμηνο του 2010 ενώ σε ετήσια βάση αγγίζει το 4%. Ενώ το επιτόκιο 10ετούς ομολόγου έχει σκαρφαλώσει στο 11.58% και τα spreads στις 833 μονάδες. Όλα αυτά χωρίς να κλείσει χρόνος από την υπογραφή του μνημονίου. Μια προβολή των στοιχείων αυτών στην τριετία του μνημονίου πόσο μάλλον στην πιθανολογούμενη επιμήκυνσή του δεν μπορεί παρά να τρομάζει."

Δε θα μπω στον πειρασμό να γράψω το πού πήγαν αυτά τα νούμερα 7 μήνες μετά, όποιος θέλει μπορεί να τα βρει.

Και όμως. Ακόμα και σήμερα ακούμε από τους ίδιους ανθρώπους το ίδιο τροπάριο. Ακούμε δηλαδή πως αυτό που ζούμε είναι το καλό σενάριο. Ακόμα και τώρα ο Κωστίκας στοιχηματίζει πως ο ληστής θα το περάσει το χαντάκι. Επιστρατεύονται μια σειρά μύθων για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα από τη μία και να δώσουν μια ψευδαίσθηση προοπτικής από την άλλη. Οι μύθοι όμως καταρρέουν ένας-ένας. "Θα εισπράξουμε χρήματα από τους οφειλέτες του ελληνικού δημοσίου" έλεγαν. Απειλούσαν με δημοσίευση σχετικής λίστας. Η λίστα δημοσιεύτηκε και όλοι είδαμε ποιοι είναι αυτοί οι περιβόητοι οφειλέτες. Ο ΟΣΕ, η Πειραϊκή Πατραϊκή και άλλα τέτοια. Θα εισπράξετε τα @@ μου λοιπόν! Άλλος μύθος είναι η υποτιθέμενη ανάπτυξη που μπορεί να έρθει από προγράμματα τύπου ΕΣΠΑ. Τα προγράμματα ΕΣΠΑ που έχουν εγκριθεί και πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα τί έχουν γίνει όμως? Έχουν γίνει εκτυπωτές, οθόνες και Microsoft Windows 7 για να ανανεωθούν οι εξοπλισμοί υπαλλήλων γραφείων που κάνουν forward όλη μέρα e-mail ο ένας στον άλλον και υπερτιμολογημένες γελοίες ιστοσελίδες που δεν τις διαβάζει κανείς. Καμία ανάπτυξη δεν μπορεί να προκύψει όταν κάποιος είναι υποχρεωμένος να παράγει προϊόντα με κόστος σε ευρώ τα οποία δε μπορεί να εξάγει λόγω σκληρού νομίσματος αλλά ούτε και να πουλήσει στην εσωτερική αγορά αφού κανείς δεν έχει χρήματα για να τα αγοράσει. Θα πάρει λοιπόν οθόνες, MS Office και θα υπερτιμολογήσει το www.monternaepipla-poudenagorazeikaneis.gr με σήμα το γιδοβοσκό μπας και από την υπερτιμολόγηση βγάλει τις έκτακτες εισφορές του Βενιζέλου.

Ο τρίτος μύθος που καταρρέει είναι αυτός που θέλει "να μη μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε γιατί δεν τους συμφέρει". Και ενώ το ελληνικό πολιτικό σύστημα ήταν στη αφασία του Αυγούστου, οι ξένοι έχουν ξεφορτώσει τα τοξικά χαρτιά που πλέον τα πωλούν μεταξύ τους μόνο οι σορτάκηδες "επενδύοντας" έτσι τα χρήματα των πελατών τους, οι οποίοι τους έχουν πει το 10% του κεφαλαίου να το παίζουν τζόγο. Και μόνο οι έτεροι ιδεοληπτικοί Γάλλοι έχουν κρατήσει τα ομόλογά τους χρησιμοποιώντας τα ως μοχλό πίεσης για να μην αλλάξει το status quo της Ευρώπης και υποχωρήσουν κι άλλο έναντι των Γερμανών που έχουν ανοιχτεί προς Ανατολάς από την εποχή Σρέντερ ακόμα. Και που απ ότι φαίνεται θα το πληρώσουν πολύ ακριβά αυτό (οι Γάλλοι). Θα επιμείνω σε αυτό που έγραφα το Μάρτιο:

"...Κάτι μου λέει πως την τελική χρεωκοπία της χώρας, που θα γίνει με όρους σαν αυτούς που επιβάλλονται σε ηττημένους πολεμικής σύρραξης αντί να γίνει μονομερώς και στην ώρα της, θα την ακούσουμε από τα χείλη κάποιου παρουσιαστή ειδήσεων το όνομα του οποίου σήμερα θα μας ήταν άγνωστο. Σε κάποιο κανάλι που ίσως σήμερα δεν υπάρχει. Από κάποιο στούντιο εκτός Αθηνών. Και αν δεν υπάρχει και καλός διερμήνεας, ίσως να την ακούσουμε και στα Γερμανικά."

Πρόβα τζενεράλε η εσωτερική στάση πληρωμών που μας ετοιμάζουν για το δίμηνο Οκτωβρίου-Νοεμβρίου. Μια χαρά μέσα στο ευρώ θα είμαστε και θα το πάθουμε αυτό γιατί η επόμενη οικονομική υποχρέωσή μας προς εξωτερικούς δανειστές είναι το Μάρτιο. Και μέχρι το Μάρτιο....

"Δε γίνεται ο ιδιωτικός τομέας να πληρώνει μια ζωή το Δημόσιο σε αυτή τη χώρα". Ξέρετε. Μπάμπης Παπαδημητρίου και λοιποί φωστήρες που παρόλο που όσα λένε εδώ και ένα χρόνο έχουν αποδειχτεί μπαρούφες συνεχίζουν στο ίδιο ξερόλικο στυλ. Άλλος μύθος και αυτός, αφού στην πραγματικότητα το Δημόσιο είναι αυτό που ζει τον Ιδιωτικό Τομέα από την ΟΝΕ και μετά. Καλύτερη απόδειξη αυτού το άρθρο του Χρήστου Μέγα στη χθεσινή Ελευθεροτυπία. Ναι, το ΙΚΑ αντί να εισπράξει τις ληξιπρόθεσμες εισφορές δέχεται να πληρωθεί σε κωλόχαρτα - γιατί αυτό ακριβώς είναι. Ποιος ζει ποιον? Τον Απρίλιο έγραφα τί είναι κατά τη γνώμη μου προδοσία:

"Οι μόνοι που θα είναι σίγουρα χαμένοι, είναι όσοι κατέχουν τέτοια χαρτιά αγορασμένα πριν από χρόνια και δεν τα ξεφορτώνονται σήμερα έτσι ώστε να συγκρατήσουν κάποιες από τις απώλειές τους. Και δυστυχώς οι μεγαλύτεροι κάτοχοι αυτής της κατηγορίας είναι τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία. Αν τελικά αποδειχτεί πως η αναδιάρθρωση έχει συμφωνηθεί και πως η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει κάνει τίποτα για να προστατεύσει αυτά τα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ έχει φροντίσει να καλυφθούν οι Γερμανικές και οι Γαλλικές τράπεζες, θα μπορούμε να μιλάμε για μια ακόμα προδοσία."

Όχι μόνο δεν τα ξεφορτώνονται λοιπόν τα κωλόχαρτα που κατέχουν τα ασφαλιστικά ταμεία αλλά ουσιαστικά αγοράζουν και άλλα - σε διπλάσια τιμή! - από τους κλέφτες που δεν πληρώνουν το ΙΚΑ των εργαζομένων τους. Ξέρετε, από τον ιδιωτικό τομέα που και καλά τρέφει το Δημόσιο και θα σώσει αυτή τη χώρα όπως μας λέει η έκανα-μαλακία-που-έφυγα από τη ΝΔ, Ντόρα Μπακογιάννη με συνεχόμενα tweets της.

Ε όχι λοιπόν! Δεν μπορεί μέσω της προπαγάνδας να πειστούν οι πάντες πως η ιστορία της ανθρωπότητας άρχισε και θα τελειώσει μέσα σε μια ευρωζώνη. Πως πρέπει να φορολογηθούν οι εξαθλιωμένοι για να μην έχουμε πολλά μηδενικά στα χαρτονομίσματά μας. Πως πρέπει να έχουμε ως στόχο τον "ένα εργαζόμενο ανά οικογένεια" για να συνεχίζουμε να εισάγουμε ψάρια από τη Χιλή και να δουλεύουμε για πενταροδεκάρες σε αφεντικά που πουλάνε υπηρεσίες αναμεταξύ τους. Φυσικά και υπάρχουν και άλλες επιλογές. Όπως υπήρχαν πάντα επιλογές σε κάθε στάδιο της Ιστορίας, σε κάθε μέρος του κόσμου. Να διαγράψουμε το χρέος μας, να βγούμε από το ευρώ, να μπορούμε να χρησιμοποιούμε το εργαλείο της νομισματικής πολιτικής, να κρατικοποιήσουμε το τραπεζικό σύστημα για λόγους ομαλότητας και να αρχίσουμε να παράγουμε στο εσωτερικό. Να καταργήσουμε μονομερώς τη δανειακή σύμβαση του 2010 που μας απαγορεύει να προβούμε σε οποιαδήποτε μορφής διακρατική οικονομική συμφωνία. Θα είμαστε πιο φτωχοί από ό,τι πριν 10 χρόνια αλλά με προοπτική να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας. Και θα μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτό το βόθρο που μας κυβερνά. Αλλιώς μας περιμένουν καταστάσεις μπροστά στις οποίες "τα ντοκιμαντέρ από χώρες της Λατινικής Αμερικής" θα είναι σαν τη Μαίρη Πόπινς.

Το Υπουργείο Οικονομικών προειδοποιεί:

Το παραπάνω ποστ μπορεί να βλάψει το εθνικό συμφέρον

10 χρόνια πριν...

Έμενα στο σπίτι στο Γαλάτσι εκείνη την περίοδο. Τρίτη μεσημέρι και έκανα ντους - αξιοσημείωτο για όσους με γνώριζαν εκείνη την εποχή - όταν άκουσα τον Κώστα να λέει το χαρακτηριστικό του "Έλα ρε μαλάκα!" που σήμαινε πως κάτι του έκανε εντύπωση. "Μαρία, έλα να δεις ρε συ τί έγινε!". Είχε πέσει το πρώτο αεροπλάνο και τα κανάλια είχαν διακόψει για έκτακτο. "Τί έγινε ρε μαλάκες?" φώναξα μέσα από το μπάνιο - το οποίο ήταν δίπλα στο υπνοδωμάτιο που είχε τηλεόραση, καθώς στο σαλόνι δεν είχαμε. "Τρελό αεροπορικό δυστύχημα στη Ν.Υόρκη - καρφώθηκε σε κτίριο". Βγήκα από το ντους χωρίς να έχω μπει στο τριπάκι των άλλων. Αεροπορικό δυστύχημα, ΟΚ. Λίγο όμως αφότου μπήκα στο δωμάτιο έπεσε και το δεύτερο αεροπλάνο στον άλλο πύργο. Και τότε φυσικά κοιταχτήκαμε με τον Κώστα και είπαμε ταυτόχρονα "Έλα ρε μαλάκα!!".

Για να κατανοήσει κανείς εκείνη την εποχή και πως επηρέασε σε συναισθηματικό κυρίως επίπεδο η 11η Σεπτέμβρη πολλούς από μας, πρέπει να λάβει υπόψη του την πολιτική επικαιρότητα της εποχής. Τα διεθνή θέματα ήταν το νούμερο ένα. Οι βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία που προηγήθηκαν, το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση που εκφράστηκε στο Σιάτλ, στην Πράγα και μόλις 1 μήνα πριν στη Γένοβα - με την εν ψυχρώ δολοφονία του Κάρλο Τζιουλάνι. Αν συγκρίνει κανείς την επίδραση των διεθνών θεμάτων το 2001 στην Αριστερά και τον αναρχικό χώρο με την αντίστοιχη σημερινή κατάσταση, ίσως είναι πιο εύκολο να εξηγήσει ένα γενικότερο αίσθημα απονομής δικαιοσύνης μέσω αυτού του τυφλού χτυπήματος. Στα Εξάρχεια εκείνο το βράδυ υπήρχε εορταστικό κλίμα. Μπορεί να μοιάζει αφελές και για πολλούς απάνθρωπο - όχι για μένα παρεμπιπτόντως - όμως είμαι σίγουρος πως στις σημερινές συνθήκες δε θα συνέβαινε το ίδιο.

Τις επόμενες μέρες επιβεβαιώθηκε το ότι η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Η ακύρωση δημόσιων εκδηλώσεων - από συναυλίες μέχρι ποδοσφαιρικούς αγώνες - ήταν καθολική. Ή μάλλον σχεδόν καθολική. Γιατί την επόμενη μέρα - την Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου - είχα την τύχη να συμμετέχω στη διοργάνωση της συναυλίας των Διάφανων Κρίνων με τον Ντίνο Σαδίκη στο θέατρο του Λυκαβηττού, τη μοναδική δημόσια εκδήλωση που από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω δεν ακυρώθηκε. Αρκεί να αναφέρω πως την ώρα που κάναμε το soundcheck οι "υπεύθυνοι" του θεάτρου απαντούσαν τηλεφωνικά σε αυτούς που ρωτούσαν αν θα γίνει η συναυλία με ένα "δεν ξέρω" - μέχρι που έπεσε στην αντίληψή μας και μετά το σχετικό καβγά διορθώθηκε κι αυτό. Η συναυλία ήταν αυτοδιοργάνωση των Διάφανων Κρίνων, αλλιώς είμαι σίγουρος πως δε θα γινόταν ποτέ. Ακολουθήθηκε από ένα ξέφρενο πάρτυ που έλαβε χώρα στον υπαίθριο χώρο πίσω από τα καμαρίνια του θεάτρου - αλλά και μέσα σε αυτά - καθώς το συγκρότημα γιόρταζε τα 10 χρόνια του. Δυστυχώς το κομμάτι της συναυλίας του Ντίνου δε διασώζεται κάπου στο διαδίκτυο, αυτό όμως των Κρίνων υπάρχει ολόκληρο στο youtube. Μέτριος ο ήχος στο youtube - όπως είναι λογικό, καθώς μιλάμε για λήψη ήχου "από τον άερα" - όμως ο προλογισμός της ακούγεται ξεκάθαρα. "Το πρώτο κομμάτι είναι αφιερωμένο στο λαό της Αμερικής. Όλα τα υπόλοιπα όμως, στους Ινδιανούς, στο λαό του Βιετνάμ, στο λαό της Καμπότζης, στο λαό της Νικαράγουα, στο λαό του Ελ Σαλβαδόρ..."

Εγώ έχω αυτό να θυμάμαι κυρίως από τον Σεπτέμβρη του 2001 και όχι του Δίδυμους Πύργους. Τον Κώστα, τον Παντελή, τον Κυριάκο, τον Νίκο, τον Τάσο, τον Μητσάκο, τον Θάνο, τον Ντίνο, τον Πανούλη. Δύο μήνες αργότερα όλοι αυτοί - εκτός του Ντίνου - μαζί με άλλους φίλους και συνεργάτες προσγειωνόμασταν στην Αγγλία. 11 Νοέμβριου 2011. Λίγο πριν να έρθει η ώρα για το ένα λεπτό σιγής που θα ακινητοποιούσε όλο το αεροδρόμιο καταφέραμε και ξεγλιστρήσαμε προς το sleeper bus. Την ώρα του υποκριτικού θρήνου ανακαλύπταμε εκείνες τις γαλλικές μπύρες του Dave, στα μικρά μπουκαλάκια.

ΥΕΑ: Υποψήφιοι Έφεδροι Άνεργοι - Διά DVDίου εκπαίδευση και άλλα ανέκδοτα

Φοβερό πράγμα ο κοινωνικός αυτοματισμός. Φαίνεται τελικά να λειτουργεί ακόμα και στην περίπτωση που η κοινωνική ομάδα που πρέπει να απαξιωθεί είναι τόσο πολυπληθής όσο αυτή των υπαλλήλων τόσο του στενού όσο και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ακούγοντας και διαβάζοντας διάφορες χαιρεκακίες δεξιά και αριστερά δε μπορώ παρά να αναρωτιέμαι. Τί διάολο! Δεν έχετε όλοι εσείς κάποιον συγγενή ή φίλο δημόσιο υπάλληλο? Ή μήπως νομίζετε ότι ο σίγουρα κατά τη γνώμη σας αξιόλογος υπάλληλος που έχετε την τύχη να είναι φίλος ή συγγενής σας - κατά το "όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες εκτός από τη μάνα μας" - θα διασωθεί λόγο του φοβερού έργου που προσφέρει? Ένα από τα επιχειρήματα που επιστρατεύτηκαν για να δικαιολογήσουν την απάνθρωπη πρακτική της εργασιακής εφεδρείας ήταν - όπως πάντα - ο τρόπος λειτουργίας του ιδιωτικού τομέα. Στον ιδιωτικό όμως τομέα - στον οποίον έχω "την τύχη" να εργάζομαι είναι κοινό μυστικό το ότι δεν υπάρχει στην πραγματικότητα πλεονάζον προσωπικό και ότι δύο τινά συμβαίνουν. Είτε η επιχείρηση διώχνει εργαζομένους και ταυτόχρονα σταματάει να επιτελεί συγκεκριμένες εργασίες - κλείνοντας τμήματα - είτε φορτώνει τη δουλειά στους εναπομείναντες δουλοπάροικους οι οποίοι κάνουν λιγότεροι πια τις ίδιες δουλειές - αλλά πολύ χειρότερα. Θα χαθεί λοιπόν "ποσότητα" και "ποιότητα" στο δημόσιο τομέα. Και όσοι σπεύσουν να ειρωνευτούν προφανώς δε χρειάστηκε να μετακινηθούν κάπου με τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο χθες.

Το ότι κάποιες δεκάδες χιλιάδες υπάλληλοι - σε πρώτη φάση - θα μπουν σε εφεδρεία και αργότερα θα μείνουν άνεργοι θα έχει μόνον ένα αποτέλεσμα. Να μην ξοδεύουν τους μισθούς τους στην αγορά. Το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα που έχουν όλες οι επιλογές της κυβέρνησης το τελευταίο 18μηνο. Σε προηγούμενες αναρτήσεις συνήθιζα να παραθέτω τους δείκτες. Τους δείκτες που αυτοί που μας εξουσιάζουν θεωρούν ως ιερούς όλα αυτά τα χρόνια και που σε αυτούς στρεφόντουσαν όταν κάποια κομμάτια της κοινωνίας τους κατηγορούσαν για αναλγησία τα προηγούμενα χρόνια. Τους δείκτες που αυτοί χρησιμοποιούσαν ως "απόδειξη" των επιτυχιών τους. Τώρα όμως το ότι το 10ετές επιτόκιο - ο δείκτης που μας έβαλε ουσιαστικά στον "μονόδρομο" του μνημονίου - έχει φτάσει στο 20%, το 2ετές στο 57% και η ύφεση στο 7.3% τριμήνου δεν αποτελούν για κάποιο λόγο "απόδειξη αποτυχίας". Όχι, τώρα φταίνε οι κερδοσκόποι και οι συγκυρίες. Ενώ ας πούμε ο Γιάννος Παπαντωνίου ήταν μεγαλοφυΐα - δεν έφταιγαν οι συγκυρίες τότε.

Θυμόμαστε όλοι τότε που βγήκε το Debtocracy μια από τις τυπικές αντιδράσεις εναντίον της βασικής πολιτικής του πρότασης. Αν βγούμε από τη ζώνη του ευρώ μας λέγανε θα πάμε 50 χρόνια πίσω. Η τελευταία χρονιά που τα σχολεία άρχισαν χωρίς διαθέσιμα βιβλία για τους μαθητές τους ήταν το 1946- στην έξοδο από την Κατοχή. Από το σχολείο θυμάμαι ελάχιστα καλά πράγματα. Ίσως γιατί είχα την ελευθερία από τους γονείς μου να βγαίνω έξω και μέχρι αργά από πολύ μικρή ηλικία και έτσι είχα διαμορφώσει κοινωνικό περίγυρο και εκτός σχολείου σε αντίθεση με τους περισσότερους συμμαθητές μου. Θυμάμαι το μπάσκετ, κάποιες πολύ διδακτικές καταλήψεις, κάποιες εκδρομές, ελάχιστους καλούς καθηγητές και κάποια βιβλία. Τη μετάφραση της Ιλιάδας των Καζαντζάκη-Κακριδή και μία της Οδύσσειας - ένα γαλάζιο βιβλίο, δε θυμάμαι τον μεταφραστή. Ένα βιβλίο Φυσικής πολύ καλό στο Λύκειο παρότι είχε γραφτεί το μακρινό 1948, τα φανταστικά βιβλία μαθηματικών της Α' Δέσμης - πριν έρθει η αθλιότητα Αρσένη και ρίξει το επίπεδο των διδασκόμενων Μαθηματικών. Θυμάμαι και μερικά άθλια. Μουσική Β'Γυμνασίου, κάτι μπλε βιβλία Χημείας στο Λύκειο - εντελώς άχρηστα. Όπως και να χει τα σχολικά βιβλία - ακόμα και για όσους τα κατέστρεφαν στο τέλος της χρονιάς - αποτελούσαν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της σχολικής ζωής. Το να αντικαθίστανται από φωτοτυπίες - και να θυμάστε πως "ουδέν μονιμότερον του προσωρινού" - είναι τεράστια ξεφτίλα. Όσο για τα "εκπαιδευτικά DVD" προτείνω σε όσους από σας θεωρείτε εαυτόν λάτρη της γνώσης να κάνετε ένα πείραμα. Ρίξτε μια ματιά στα DVD σας. Τώρα ρίξτε μια ματιά στη βιβλιοθήκη σας.

Οι "Ρομπόπουλοι" - Μπατσόκ - Ο αντικρατισμός ως κοινωνικό αντανακλαστικό

"Η κυρία Ζούνη Πέμη, βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, σε επιστολή της προς το προεδρείο και ευρισκόμενη σε αποστολή της Βουλής στο εξωτερικό δηλώνει πως ψηφίζει Ναι σε Όλα"

Αρκετοί δήλωσαν "ευρισκόμενοι σε αποστολή της Βουλής στο εξωτερικό". Άλλοι πάλι ψήφιζαν Όχι επί της Αρχής και επί των άρθρων σύμφωνα με τον εισηγητή της ΝΔ, κάνοντας μια χαρακτηριστική χειρονομία στριφογυρίζοντας το δάχτυλο ενώ ταυτόχρονα σηκωνόντουσαν για να αποχωρήσουν προς το καφενείο της Βουλής. Από τις πιο χυδαίες εικόνες που θυμάμαι αυτή η χειρονομία. Άλλοι πάλι που μας το παίζανε επαναστάτες, ούτε ένα άρθρο δεν τόλμησαν να καταψηφίσουν. Αιώνιοι "Ρομπόπουλοι" τελικά. Β' Πειραιώς... Γιώργος Ανατολάκης.. Οχι σε όλα.. Παναγιώτης Λαφαζάνης.. Όχι σε όλα.. Είναι τραυματική εμπειρία η παρακολούθηση μιας ψηφοφορίας του Κοινοβουλίου από την τηλεόραση. Ειδικά όταν λίγα μέτρα μακριά διεξάγεται πόλεμος. Η αναντιστοιχία του μέσα με το έξω κατά το τριήμερο αυτό ήταν χαρακτηριστική. Καλώς ή κακώς το μέσα δεν έχει πολύ σημασία πια. Η μόνη σοβαρή εναλλακτική επιλογή - και η μόνη λύση κατά τη γνώμη μου - σιγά σιγά δεν θα είναι πλέον εφικτή. Δυστυχώς η δυνατότητα μιας "χρεοκοπίας" σε ανεκτές συνθήκες χάνεται. Μάλλον αυτή η φάση αποτελούσε την τελευταία ευκαιρία.

Τα βασικά πλεονεκτήματα ενός χρεοστασίου με ταυτόχρονη έξοδο από το Ευρώ και υιοθέτηση ενός υποτιμημένου εθνικού νομίσματος έχουν ως βασικές προϋποθέσεις τόσο τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος όσο και των βασικών υποδομών της χώρας. Με τις αποκρατικοποιήσεις Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, ΔΕΗ και Ύδρευσης αλλά και με την από την πίσω πόρτα ύπουλη ιδιωτικοποίηση της Εθνικής Τράπεζας που προωθείται μέσω μιας πιθανής συγχώνευσής της είτε με την Alpha Bank είτε με την Eurobank, είναι προφανές πως όταν πια θα κηρυχθεί η πτώχευση - μετά την έκτη, έβδομη ή νιοστή δόση κάποιου μνημονίου - η όποια κυβέρνηση δε θα έχει καμία δυνατότητα παρέμβασης στην οικονομική δραστηριότητα της χώρας και ο ρόλος της θα είναι καθαρά διακοσμητικός. Από την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και μετά και με το δεδομένο των νέων μέτρων που θα ολοκληρώσουν την καταστροφή το Σεπτέμβριο - όταν τα παπαγαλάκια θα λένε τα ίδια ακριβώς πράγματα για την 6η δόση του δανείου - το τί γίνεται, τί συζητείται και τί ψηφίζεται εντός κοινοβουλίου θα έχει όλο και μικρότερη σημασία. Και αυτό πια ανεξαρτήτως κυβερνητικού σχήματος. Όπως άλλωστε φάνηκε και από τις πρακτικές της αστυνομίας, αυτό που έχει όλο και μεγαλύτερη σημασία πια, είναι αυτό που γίνεται έξω από τη Βουλή.

Και δεν εννοώ μόνο τα γεγονότα πέριξ της Πλατείας Συντάγματος. Τις τελευταίες μέρες άλλωστε δημοσιεύτηκαν στο διαδίκτυο δεκάδες αποδεικτικά της εγκληματικής πρακτικής των μπάτσων που θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε νεκρούς. Η "μάχη" που θα δοθεί δε θα είναι συνδεδεμένη με κάποιο χώρο. Και η μάχη πρέπει να δοθεί. Όταν μέσα σε ελάχιστες μέρες ήδη άνοιξε η πόρτα για ντε φάκτο κατάργηση της δωρεάν παιδείας και της δωρεάν υγείας στη χώρα με την πρόταση νόμου της Διαμαντοπούλου και το σαμποτάζ που επιχειρεί ο Λοβέρδος εναντίον του ΕΣΥ, μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί πως μέχρι το φθινόπωρο θα διαλυθούν τα πάντα. Και τότε ένα κομμάτι της κοινωνίας θα δείξει τα αντανακλαστικά του και θα πάρει ένα κομμάτι της ζωής στα χέρια του. Θα προσπαθήσει να αντικαταστήσει το κράτος όπου είναι εφικτό και να στήσει εναλλακτικές αυτοοργανωμένες δομές. Όχι από βίτσιο, όχι για ιδεολογικούς λόγους αλλά για λόγους επιβίωσης. Και όταν η εξουσία προσπαθήσει είτε να τις καταστείλει - π.χ. σε περιπτώσεις απαλλοτρίωσης ρεύματος και νερού - είτε να τις φορολογήσει - ανταλλακτικό εμπόριο στις γειτονιές - τότε θα δει τους "λειτουργούς" της να τρώνε σφαίρες από τα μπαλκόνια. Κλέβω την κατακλείδα ενός από τα πολλά καλά κείμενα που γράφτηκαν αυτές τις μέρες.

Αν πάλι θελήσεις να μείνεις μακριά, έχε στο νου σου ότι στα ερείπια που θα μείνουν, τα όνειρά σου θα σέρνονται εκεί ορφανά, χωρίς εσένα να τα αναστήσεις. Και ,τώρα, μόνο σε μια ανάσταση μπορείς να ελπίζεις. Ίσως και μιαν ανάταση. Αλλά από παράταση δεν έχουμε πια. Ο χρόνος τελείωσε,το αντίστροφο μέτρημα ξεκινά.

Φόρα τη μάσκα σου…

Από τον φράχτη στον Μπένυ μέσα σε 72 ώρες

Το ομολογώ! - είμαι λίγο βιτσιόζος με αυτά τα σκηνικά. Έτσι το τελευταίο τριήμερο το παρακολούθησα εντατικά και μάλιστα επιστράτευσα και την τηλεόραση που είχε να ανοίξει από τον τελικό του Champions League. Η Τετάρτη ξημέρωσε με τον φράχτη στη Βουλή και το όλο πανηγύρι με τις λιμουζίνες που προσπαθούσαν να μεταφέρουν τους βουλευτές μέσα από τα μπλόκα των διαδηλωτών. Ακολούθησε το μεσημεριανό μπάχαλο και η αποτυχία της αστυνομίας να διαλύσει την υπόθεση "Σύνταγμα" παρά τις φιλότιμες προσπάθειές της. Αποδείχθηκε αυτό που οι παλαιότεροι γνώριζαν από την αρχή: Το αν οι διαμαρτυρίες είναι ειρηνικές ή όχι δεν εξαρτάται από αυτούς που διαμαρτύρονται αλλά από τους μπάτσους. Ένα πρώτο μάθημα για όσους συμμετέχουν για πρώτη φορά στη ζωή τους σε μαζικές διαδηλώσεις με αφορμή το κίνημα των "αγανακτισμένων". Από την άλλη οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ο κόσμος αυτός επέδειξε καλά αντανακλαστικά και συνεχίζει τις εκδηλώσεις του παρά τις αντιξοότητες. Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί το ίδιο για τα αντανακλαστικά της άλλης πλευράς, τόσο αυτά των τηλεοπτικών καναλιών όσο και αυτά των κομματικών ηγεσιών.

Έγινε το αδιανόητο. Ο πρωθυπουργός της χώρας παραιτήθηκε τηλεφωνικά, προτείνοντας ταυτοχρόνως στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης κυβέρνηση συνεργασίας. Και ήταν τέτοια η λαχτάρα στα τηλεοπτικά πάνελ, που παρουσιάστηκε σαν τελειωμένη υπόθεση. Ο Πρετεντέρης και ο Τσίμας είχαν να χαρούν τόσο από το Αγιαξ-Παναθηναϊκός 0-1 με γκολ του Βαζέχα. Η Τρέμη φαινόταν 10 χρόνια νεότερη χωρίς να έχει κάνει Μπότοξ. Σαν να βλέπω μπροστά μου τους διάφορους Μπόμπολες και Αλαφούζους να βάζουν από ένα Dimple στα γραφεία και τα σαλόνια τους. Γιατί είναι προφανές πως αυτό το σενάριο είναι ο διακαής τους πόθος. Το να ξεφύγουμε από όλο αυτό το κλίμα κοινωνικού αναβρασμού με αυτό τον τρόπο τους έκανε να αναφωνήσουν "Φθηνά τη γλιτώνουμε". Γιατί τόσο πριν όσο και μετά το ναυάγιο αυτής της συμφωνίας, όλο και πιο συχνά, σκέφτονται πως ίσως και να μην τη γλιτώσουν τόσο φθηνά. Όμως είχαν ξεχάσει τη βασιλομήτωρ Μαργαρίτα και τον Πρίγκηπα Νικόλαο. Και όσο αργούσε το διάγγελμα, όσο έφταναν στα iPhone τους διαρροές που φανέρωναν το τί πρόκειται να ακολουθήσει, τόσο χάλαγε η διάθεσή τους και βάρυνε το κλίμα. Η εικόνα δε του πάνελ του MEGA μετά από αυτό το συγκλονιστικό διάγγελμα του Global Thinker του 79ου, άξιζε όσο 1000 λέξεις - βουβός θρήνος! Ήταν μία από τις πιο διασκεδαστικές στιγμές του τριήμερου υπερθεάματος. Και ασχέτως της φοβερής Πασοκικής ντρίμπλας που είδαμε τις δύο επόμενες μέρες, ο χειρισμός που έγινε μπορεί να στοιχίσει στον Παπανδρέου το πολιτικό του μέλλον.

Την επόμενη μέρα υποτίθεται πως θα γινόταν ο ανασχηματισμός. Το ΠΑΣΟΚ μας έχει συνηθίσει σε καθυστερήσεις - η περίφημη "ώρα ΠΑΣΟΚ" - αλλά αυτή τη φορά έφυγε μία ολόκληρη μέρα στη διάρκεια της οποίας όλα έδειχναν πως η κυβέρνηση θα πέσει και πως θα έχουμε εκλογές μέσα στον Ιούλιο. Παραιτήσεις βουλευτών, συλλογή υπογραφών για σύγκλιση Κοινοβουλευτικής Ομάδας και φήμες πως θα τεθεί θέμα ηγεσίας. Κανείς δεν αμφιβάλλει πως αν κάτι αντίστοιχο γινόταν σε κυβέρνηση ΝΔ, θα είχαν καταρρεύσει. Πιθανώς και σε οποιαδήποτε κυβέρνηση κράτους της Δυτικής Ευρώπης. Το ΠΑΣΟΚ είναι όμως ΠΑΣΟΚ. Και έτσι όλοι αυτοί που φώναζαν τις τελευταίες ημέρες, "οι 16", οι του "κλίματος τάδε" και του "κλίματος δείνα", μπροστά στην υπόσχεση ενός κομματικού ανασχηματισμού και προσκολλημένοι στην ιδέα της εξουσίας, ακόμα κι αν αυτή δεν τους δίνει τίποτα πέραν της θέσης του αιώνιου χειροκροτητή, έδωσαν τεχνητή αναπνοή σε αυτήν την κυβέρνηση. Κάποιοι βέβαια κατάφεραν να αναρριχηθούν και έσπευσαν ακόμα και να εξαφανίσουν επικριτικά κείμενα από τις ιστοσελίδες τους. Η στάση που κράτησε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ αποτελεί την καλύτερη ένδειξη για το τραγικό επίπεδο του πολιτικού προσωπικού της χώρας.

Όσο για τον κωμικοτραγικό ανασχηματισμό της κυβέρνησης ας επικεντρωθούμε στο ότι από σήμερα πραγματικός πρωθυπουργός της χώρας είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Πού να το φανταζόταν αυτό όταν το φθινόπωρο του 2007 "δήλωνε παρών" στο Ζάππειο! Ακούσαμε και τις προγραμματικές του δηλώσεις στο δελτίο του MEGA σε μορφή "συζήτησης" με αυτούς που θα τον βοηθήσουν στη διακυβέρνηση της χώρας - την Τρέμη, τον Τσίμα και τον Πρετεντέρη. Όποια και αν είναι η άποψη του καθενός για τους "αγανακτισμένους" στο Σύνταγμα, τυχόν ξεφούσκωμα των κινητοποιήσεών τους μετά τις τελευταίες εξελίξεις θα αποτελεί τεράστια ήττα - ευτυχώς φαίνεται πως αυτό δε θα συμβεί τόσο εύκολα. Θεωρώ πως οι όποιες υγιείς κοινωνικές δυνάμεις πρέπει μέσα στο επόμενο διάστημα να αρχίσουν μια διαδικασία αντικατάστασης του κράτους όπου αυτό αποσύρεται. Να λειτουργήσουν - με αυτοοργάνωση - τα σχολεία που κλείνει με τις συγχωνεύσεις το υπουργείο Παιδείας, να συνεχίσουν τα προγράμματα βοήθειας των ηλικιωμένων, να στηθεί ανταλλακτικό εμπόριο στις γειτονιές, να φύγει έτσι από την κυρίαρχη πολιτική ατζέντα το χρέος και το έλλειμμα. Να ετοιμαστεί η κοινωνία για να πολεμήσει με τις δυνάμεις της στα δύσκολα χρόνια που ακολουθούν - άσχετα με το τί θα συμβεί στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ας αποδείξουμε πως είναι περιττοί! Να τους τελειώσουμε!

Άτιτλο

Το φαινόμενο Ερντογάν και η μεταμόρφωση της Τουρκίας

Ήταν Αύγουστος του 2000 όταν πρωτοεπισκέφθηκα την Τουρκία. Μια Τουρκία στα πρόθυρα της δαγκάνας του ΔΝΤ (καλή ώρα), λίγους μήνες πριν την έναρξη του μεγαλύτερου και διαρκέστερου αγώνα φυλακισμένων στον κόσμο - μια απεργία πείνας διαρκείας των πολιτικών κρατούμενων, μελών των Τουρκικών παράνομων επαναστατικών κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς, που διήρκεσε χρόνια ενάντια στα κελιά απομόνωσης, ενάντια στα λευκά κελιά. Μια χώρα στρατιωτικοποιημένη, με καραούλια σε κάθε γωνία. Με μια οικονομία τόσο ασταθή που καθημερινά με τον κλείσιμο των μαγαζιών, ουρές ανθρώπων περίμεναν σε κάποιο από τα δεκάδες ανταλλακτήρια για να μετατρέψουν τις εισπράξεις της ημέρας σε δολάρια. Η κυβέρνηση Ετζεβίτ έπνεε τα λοίσθια, ενώ οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης δεν είχαν καμία επαφή με την Τουρκική κοινωνία. Γιατί το πολιτικό σύστημα του "βαθέως κράτους" της Τουρκίας που κυριαρχούσε από τη δολοφονία του Μεντερές to 1961 μέχρι και εκείνη την εποχή ήταν ήδη στον αναπνευστήρα για χρόνια. Για να επιβιώνει δε δίσταζε να χρησιμοποιεί τη δικαιοσύνη βγάζοντας παράνομα όλα τα λεγόμενα "φιλοϊσλαμιστικά" κόμματα - με χαρακτηριστικότερη περίπτωση αυτό του Ερμπακάν που φυλακίστηκε - ενώ στα δύσκολα καθάριζε ο στρατός. Επίσης, διατηρώντας το όριο του 10% για την είσοδο στη Βουλή, δεν επέτρεπε την εμφάνιση κάποιου Κουρδικού κόμματος - όπως και το ελληνικό 3% δεν επιτρέπει την εμφάνιση Τουρκικού κόμματος στη Θράκη - αλλά ακόμα και την εμφάνιση κάποιας δύναμης με τοπικές αναφορές στις στερημένες Ανατολικές περιοχές της χώρας που ζούσαν σε συνθήκες μεσαίωνα.

Πώς όμως μια φανερή κοινωνική πλειοψηφία δεχόταν να μένει χωρίς πολιτική εκπροσώπηση για τόσα χρόνια? Η καταστολή δεν αρκεί να το επιτύχει αυτό, χρειάζονται κάποια ιδεολογήματα, κάποια "εθνικά σύμβολα" και κάποια φόβητρα. Το μεγαλύτερο σύμβολο, ο εθνάρχης των Τούρκων, ο άνθρωπος που κατάφερε να μαζέψει τα ερείπια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να τη σώσει από τον αφανισμό στα πεδία των μαχών του Α Παγκοσμίου Πολέμου - κυρίως στις μάχες της Καλλίπολης και δευτερευόντως στον Καυκασο - να αποκρούσει τις επιθέσεις του ελληνικού μεγαλοϊδεατισμού, ο Κεμάλ Ατατούρκ λατρευόταν - και εν πολλοίς λατρεύεται και σήμερα - σαν θεός στην Τουρκία. Και αυτός ήταν που έστρεψε τη χώρα προς τη Δύση και την κοσμικότητα στέλνοντας τη θρησκεία στο περιθώριο. Μια απλή αναφορά στο πρόσωπό του αρκούσε να δικαιολογήσει οποιαδήποτε κατασταλτική κίνηση εναντίον των πολιτικών δυνάμεων του Ισλάμ - μετριοπαθών ή μη. Και το φόβητρο του PKK αρκούσε για να δικαιολογήσει τη διαστροφή του εκλογικού συστήματος. Γιατί λοιπόν αυτό το φαινομενικά ανίκητο σύστημα κατέρρευσε εν μία νυκτί στις βουλευτικές εκλογές του 2002? Η απάντηση - και σε αυτήν την περίπτωση - πρέπει να αναζητηθεί στον τομέα της οικονομίας. Η παρουσία και η δράση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου άλλαξε τους πολιτικούς συσχετισμούς της Τουρκίας μετά από δεκαετίες κυριαρχίας των σκληρών κεμαλιστών.

Για να καταλάβει κάποιος το πόσο απότομη ήταν αυτή η αλλαγή, αρκεί να ρίξει μια ματιά στα αποτελέσματα των εκλογών του 2002 σε σχέση με τη σύνθεση της Εθνοσυνέλευσης που τις προκήρυξαν. Το κόμμα του πρωθυπουργού Ετζεβίτ από σχεδόν 7 εκατομμύρια ψήφων που έλαβε το 1999, έπεσε στις 380 χιλιάδες ψήφους(!). Η διάσπασή του υπό τον Ισμαήλ Τζεμ πάτωσε επίσης. Γιλμάζ και Τσιλέρ εξαφανίστηκαν από το πολιτικό στερέωμα. Το όπλο του 10% γύρισε μπούμερανγκ και η νέα βουλή που προέκυψε είχε μόνο 2 κόμματα, το κλασσικό Κεμαλικό CHP υπό την ηγεσία ενός δεινόσαυρου της πολιτικής ζωής της Τουρκίας, του Ντενίζ Μπαϋκάλ και το νεοσύστατο Κόμμα της Δικαιοσύνης και της Ανάπτυξης, πολιτικό κληρονόμο του Ερμπακάν και εκφραστή της σιωπηλής Τουρκίας υπό τον πρώην δήμαρχο Κωνσταντινούπολης, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Μέσα σε λίγους μήνες, το πολιτικό προσωπικό της χώρας άλλαξε κατά συντριπτικά ποσοστά. Ήταν η εποχή που πολλοί - μεταξύ τους και εγώ - περιμένανε ένα νέο στρατιωτικό πραξικόπημα που θα επαναφέρει "την τάξη".

Το πραξικόπημα όμως δεν ήρθε. Και ο Ερντογάν κατάφερε με μαεστρικό τρόπο να κρατήσει τις ισορροπίες για όσο καιρό χρειαζόταν μέχρι να δυναμώσει τόσο πολύ πολιτικά στο εσωτερικό της χώρας ώστε πλέον να νοιώσει αρκετά ασφαλής και να έρθει σε ευθεία σύγκρουση με τον στρατό. Αφού απέφυγε την ποινικοποίηση του ίδιου του κόμματος του που επιχειρήθηκε από το στρατιωτικό κατεστημένο και απορρίφθηκε για μία μόλις ψήφο στο ανώτατο συνταγματικό δικαστήριο, προχώρησε σε αλλεπάλληλες εκλογικές νίκες σε δημοτικές και εθνικές εκλογές, εξέλεξε τον Γκιουλ - εσωκομματικό του αντίπαλο - πρόεδρο της Δημοκρατίας και κυνήγησε ποινικά τους υποψήφιους στασιαστές από τις τάξεις του στρατού. Και τις τελευταίες βδομάδες τζόγαρε για να πετύχει το μεγάλο κόλπο. Να εκλέξει 330 βουλευτές που θα του έδιναν τη δυνατότητα να προχωρήσει σε μονομερή αναθεώρηση του Συντάγματος προς τα Γαλλικά πρότυπα και ουσιαστικά τη μετατροπή του πολιτεύματος της Τουρκίας σε Προεδρική Δημοκρατία. Ζυγίζοντας τις ρητορείες του ανάμεσα σε εθνικιστικά συνθήματα - που σκοπό είχαν να ροκανίσουν την εκλογική επιρροή του ΜΗΡ, δηλαδή της πολιτικής εκπροσώπησης των Γκρίζων Λύκων, στοχεύοντας στο να το ρίξουν κάτω από το 10% - και σε κινήσεις ανεκτικότητας απέναντι στους Κούρδους - των οποίων οι ανεξάρτητοι βουλευτές θα του χρησιμεύσουν ως σύμμαχοι στο μετεκλογικό τοπίο. H ρουλέτα σταμάτησε στο 326-327 με το ΜΗΡ εντός βουλής και τους ανεξάρτητους της Νοτιοανατολικής Τουρκίας να αριθμούν τους 36. Οι επόμενοι μήνες θα δείξουν το αν θα καταφέρει να ολοκληρώσει μία από τις πιο ταχείες μεταμορφώσεις χώρας στην ιστορία.

Paul Scholes

Το περασμένο Σάββατο με τη λήξη του τελικού του Champions League, η μίση ενδεκάδα της Barcelona έσπευσε για να αλλάξει φανέλες με τον Paul Scholes. Αυτό που όλοι μας υποπτευόμασταν ανακοινώθηκε λίγες μέρες αργότερα. Αυτός ο πικρός τελικός ήταν η τελευταία φορά που είδαμε τον Paul Scholes να αγωνίζεται σε επίσημο παιχνίδι. O Scholes βρίσκετε στην Manchester United από τα 14 του και έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα το Σεπτέμβριο του 1994 όταν και σκόραρε τα 2 γκολ που ανέτρεψαν το σκορ στο 2-1 επί της Port Vale για το Λιγκ Καπ. Φόρεσε τη φανέλα της ομάδας 676 φορές σκοράροντας 150 γκολ. Κάποια από αυτά πολύ θεαματικά. Αλλά δεν ήταν μόνο τα γκολ. Ο Scholes ήταν ένας από τους πιο πλήρεις μέσους όλων των εποχών. Συχνά παραμελημένος από διαδοχικούς εκλέκτορες της Εθνικής Αγγλίας, ο Scholes ήταν πολύ υψηλά στην εκτίμηση συμπαικτών και αντιπάλων.

"Πάνω Σύνταγμα", "Κάτω Σύνταγμα" και πλαγίως του Συντάγματος

"Ζούμε πρωτόγνωρα γεγονότα". Σε αυτήν την πρόταση συμπυκνώνεται η κοινή συνισταμένη όλων των αναλύσεων από όλες τις πλευρές. Και σε αυτήν την πρόταση τερματίζει οποιαδήποτε έννοια κοινωνικής συμφωνίας πάνω στα τεκταινόμενα. Η "κοινή γνώμη", αυτό το μέχρι προ λίγων χρόνων πλειοψηφικό μπλοκ που ζούσε με πάνω κάτω συγκεκριμένο τρόπο και πίστευε πάνω κάτω συγκεκριμένα πράγματα δεν υπάρχει πια. Αυτό το καταπιεστικό - για όσους από μας δεν ανήκαμε σε αυτό - 90% που ένοιωθε περήφανο το 2004, που ήθελε να σπουδάσει τα παιδιά του, που έλεγε τους Αμερικάνους φονιάδες των λαών και συμπαθούσε τον Μιλόσεβιτς, που είχε έφεση και ανοχή στην παραβατικότητα, που αποτελούνταν από καλοφαγάδες που ακούν Νταλάρα και Πυξ Λαξ, που διάβαζε Θέμελη και Κούντερα - όταν διάβαζε κάτι - έχει εξαφανιστεί. Η συνοχή του δεν υπονομεύτηκε από τα πολιτικά άκρα - όπως αυτά ήλπιζαν - ούτε από την υπόσχεση του άνετου καταναλωτικού βίου - όπως ίσως ήλπιζαν οι διαφημιστές του συστήματος. Αυτό που το κλόνισε τελικά ήταν το τέλος της πίστης στην "εύρυθμη λειτουργία των πραγμάτων". Ξαφνικά ο αυτόματος πιλότος εκπαιδευτικά εφόδια-εργασία-οικογένεια μπορεί κάλλιστα να ρίξει τη βάρκα πάνω στα βράχια. Και αυτό ισχύει για όλους, ακόμα και γι αυτούς που λόγω μιας ιδιάζουσας συναισθηματικής αναπηρίας παρέμεναν προσκολλημένοι στο "κύριο ρεύμα" ό,τι και να συνέβαινε. Το συστημικό 90% μας έχει αποχαιρετίσει.

Όλοι όμως όσοι επιζητούσαμε αυτήν την κατάρρευση, είμαστε μουδιασμένοι. Η κομμουνιστογενής αριστερά βρίσκεται σε θέση απόλυτης αμηχανίας, καθώς παρά τις προσπάθειές της όλα αυτά τα χρόνια, θεωρείται αναπόσπαστο κομμάτι του συστήματος. Η πάγια θέση της για πολιτική δράση στους χώρους εργασίας και η κοντόφθαλμη ανάλυσή της περί επαναστατικού υποκειμένου έχει γυρίσει μπούμερανγκ. Ίσως ένα από τα λίγα κοινά όσων έχουν βγει στο δρόμο την τελευταία βδομάδα είναι η απέχθεια προς τον θεσμοθετημένο συνδικαλισμό. Ο πολιτικός χώρος από τον οποίο προέρχομαι - αυτό που τα ΜΜΕ ονομάζουν αντιεξουσιαστικό - στις συχνές ονειρώξεις του ήθελε τον κόσμο σχεδόν να παίρνει τα όπλα και να ανατρέπει τους "τυράννους". Άλλα πιο "εναλλακτικά" κομμάτια πίστευαν πως θα έβρισκαν στο δρόμο, όταν θα ερχόταν η στιγμή, μια - ας την ονομάσουμε - "λεγεώνα των καλλιεργημένων" που θα προτάσσει την αλληλεγγύη, ενώ ο "χειρότερος" θα παίζει τον Καστοριάδη στα δάχτυλα και στα πάρτυ γενεθλίων θα βλέπουμε όλοι Φασμπίντερ. Η ακροδεξιά πάλι - το αντισυστημικό κομμάτι της άλλης πλευράς - πίστεψε με αρκετές δόσεις οπορτουνισμού πως θα καταφέρει να εισχωρήσει και να προωθήσει την ατζέντα της μέσα στη γενικότερη αναστάτωση. Δυστυχώς έχει καταφέρει να κινητοποιήσει τις δυνάμεις της σκορπώντας τον τρόμο στις γειτονιές του κέντρου, όμως σταδιακά από τις μαζικές συγκεντρώσεις έχει αρχίζει να εξοστρακίζεται. Λόγω ρευστότητας είναι πιο επικίνδυνη από ποτέ, δε νομίζω όμως πως θα έχει λόγο σε μια ενδεχόμενη νέα πολιτική κατάσταση. Κυρίως διότι η κοινοβουλευτική εκδοχή της τζόγαρε κοντόφθαλμα στο θέμα του μνημονίου και τα ζάρια ήρθαν ανάποδα.

"Όλα είναι φλου" λοιπόν. Καλώς ή κακώς. Μεγαλύτερη απόδειξη αυτού δεν είναι άλλη από τη σύνθεση των ομάδων που έχουν καταλάβει το Σύνταγμα. Την ίδια στιγμή που στο πάνω μέρος της πλατείας διάφοροι περίεργοι ξεκαβλώνουν με εφόδια ελληνικές σημαίες, μούντζες και γηπεδικά συνθήματα, λίγα μέτρα πιο κάτω κάποιοι ανακαλύπτουν τη γενική συνέλευση. Ας προβληματιστούμε όσοι από μας έχουμε συμμετάσχει σε αναρίθμητες αμεσοδημοκρατικές γενικές συνελεύσεις όλα αυτά τα χρόνια αδυνατώντας να πείσουμε τον οποιονδήποτε έξω από το κοπάδι μας για τη λειτουργικότητα και το ενδιαφέρον τους. Όλοι αυτοί που ψιθυρίζαμε "τώρα θα μιλήσει ο τέτοιος" στις συνελεύσεις μας, τώρα δε γνωρίζουμε κανέναν από αυτούς που συμμετέχουν στη συνέλευση του "Κάτω Συντάγματος". Ας προβληματιστούν αντιστοίχως και όλοι αυτοί που τόσα χρόνια έθεταν τον πλήρη έλεγχο ως προϋπόθεση συμμετοχής σε οτιδήποτε συνέβαινε. Αυτοί που προτιμούσαν κάτι να πεθάνει από το να διαφοροποιηθεί έστω και λίγο από τη ντετερμινιστική και απαρχαιωμένη πολιτική τους ανάλυση. Αυτοί που μπορούσαν να σου απαριθμήσουν τα μπλοκ μιας διαδήλωσης στη σωστή τους σειρά και τους γενικούς γραμματείς του ΚΚ Σοβιετικής Ένωσης απ έξω και ανακατωτά.

Σήμερα αγόρασα εφημερίδα μετά από πολύ καιρό. Όχι για να ενημερωθώ για κάτι φυσικά. Ήθελα να "θρηνήσω" λίγο μέσα στο μετρό την ήττα της Manchester United (ο καθένας τον πόνο του) και να δω τί έκταση καταλαμβάνουν τα γεγονότα της πλατείας Συντάγματος. Δεν μπορώ να πω πως δεν το περίμενα παρόλα αυτά παραμένει τραγικό. Η ¨εκλογή" της Ντόρας Μπακογιάννη στην ηγεσία της Δημοκρατικής Αφασίας - συγγνώμη Συμμαχίας - θεωρείται σημαντικότερη από τα γεγονότα της πλατείας Συντάγματος. Επίσης διάβασα για τις τιμές των μεταχειρισμένων αυτοκινήτων, την υποτιθέμενη συζήτηση κάτω από το τραπέζι που διεξάγεται μεταξύ Παπανδρέου και Σαμαρά και διάφορες γενικότητες για την Τρόικα και την 5η δόση του δανείου. Για το Σύνταγμα ελάχιστα πράγματα και για τα πογκρόμ των φασιστών τίποτα. Εικόνα από την τηλεόραση δεν έχω, μετά την κηδεία του Σαββάτου στην μπάλα την ξανάβγαλα από την πρίζα, αλλά από τα όσα διαβάζω στα ιστολόγια, πρέπει να είναι μηδαμινή η κάλυψη σε σχέση με τη σημαντικότητα των γεγονότων.

Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν οι απευθείας - και όχι μέσω των χειραγωγημένων ΜΜΕ - αντιδράσεις του καθεστώτος. Ο Πάγκαλος μοιάζει να έχει βάλει ένα στοίχημα με τον εαυτό του και νομίζω πως η περίπτωση του πια χρήζει ψυχιατρικής διερεύνησης. Ίσως ο χαρακτήρας του να μην του επιτρέπει να αλλάξει ρότα και προβλέπω πως δε θα το κάνει ακόμα και μπροστά σε μια ακραία κατάσταση, ακόμα κι αν κινδυνεύσει σε κάποια φάση η σωματική του ακεραιότητα ή η ασφαλής παραμονή του στη χώρα. Διάφοροι κύριοι και κυρίες "Τίποτα", χειροκροτητές και ψηφίσαντες του μνημονίου - π.χ. η Πέμη Ζούνη - έχουν επιλέξει το "αν δεν ήμουν βουλευτής θα ήμουν μαζί τους". Αναρωτιέμαι για το αν πιστεύουν πραγματικά αυτοί οι άνθρωποι πως θα συνεχίσουν να υπάρχουν στο πολιτικό σκηνικό ή απλώς "κολλάνε" ένσημα περιμένοντας το τέλος και την επιστροφή στην οποία κοινωνική τους δραστηριότητα έχουν βάλει στη ναφθαλίνη για να γίνουν βουλευτές. Η απόγνωση όμως των υπερασπιστών του μνημονιακού μονόδρομου που θέλει πάση θυσία την παραμονή της χώρας στο Ευρώ φαίνεται πολύ καθαρά στο "φρέσκο" επιχείρημα τους, αυτό που μας λέει δηλαδή πως τυχόν επιστροφή στη δραχμή θα μας γυρνούσε 50 χρόνια πίσω. Εντάξει είναι κατανοητό πως όλα τα επιχειρήματα που έχουν βάση την οικονομική επιστήμη έχουν καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος, θα περίμενε όμως κανείς κάτι πιο έξυπνο από αυτό. Γιατί όταν έχεις απέναντί σου παιδιά 25 και 30 χρονών, παιδιά που δεν έχουν καμία προοπτική οικονομικής ανεξαρτησίας μέσα από την εργασία, παιδιά που έχουν δει όμως τους γονείς τους - που ήταν στην ίδια ηλικία με αυτά 50 χρόνια πριν - να έχουν χτίσει σπίτια και να έχουν γίνει υπέρβαροι από το φαΐ· όταν "απειλείς" λοιπόν αυτά τα παιδιά με αυτό το υποτιθέμενο "πισωγύρισμα" - που φυσικά δεν είναι αλήθεια ούτως ή άλλως - δεν μπορεί να περιμένεις το επιχείρημά σου να έχει αποτελέσματα. Μας είπαν πως η αποχώρηση από το ευρώ θα μειώσει τα εισοδήματα - μειώνονται και τώρα και μάλιστα δραματικά! - πως θα έρθει στάση εμπορίου - θα έρθει και τώρα! - πως θα μείνει η Ελλάδα εκτός αγορών για πολλά χρόνια - θα γίνει ούτως ή άλλως! - πως θα ακριβύνουν τα πάντα - θα ακριβύνουν και τώρα!. Όλα αυτά δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός πως οι βασικές συνέπειες μιας διαγραφής χρέους και εξόδου από το Ευρώ θα είναι δύο: θα χάσουν λεφτά οι τραπεζίτες και η Ελλάδα δε θα χρωστάει 350 δις. Και τα υπόλοιπα παλεύονται. Σε λίγο το μόνο επιχείρημα που θα τους μείνει είναι πως δε θα μας ψηφίζουν οι ξένοι στην Eurovision και δε θα έχει κοινοτικούς παίκτες ο Παναθηναϊκός.

Εδώ είναι Ελλάδα ρε!

"Εδώ είναι Ελλάδα ρε!". Αυτό φωνάζουν οι "εκπρόσωποι του ελληνικού πολιτισμού" στην πολυπολιτισμική γειτονιά μου λίγο πριν αφήσουν το εκάστοτε θύμα τους μετανάστη να ξεφύγει, αφού του ρίξουν μερικές και του κλέψουν λεφτά και κινητό. Γιατί βλέπετε έχουν θεωρήσει την όλη φάση ευκαιρία να βγάλουν και "μεροκάματο" εις βάρος ανθρώπων που καθαρίζουν τα σπίτια μας, κρατάνε τα μωρά μας και μας φέρνουν φαγητό στο σπίτι. Στις ελάχιστες περιπτώσεις δε που συναντούν αντίσταση από τα θύματά τους, έρχεται η αστυνομία και τους ξελασπώνει αφού τις υπόλοιπες φορές απλώς χαριεντίζεται μαζί τους. Διανύουμε την τρίτη εβδομάδα πια και οι δρόμοι τριγύρω έχουν νεκρώσει, τα μαγαζιά Ελλήνων και μεταναστών κλείνουν από νωρίς και έτσι τα supermarket της περιοχής δεν έχουν πια ανταγωνισμό από τα πάμφθηνα ψιλικατζίδικα των μεταναστών. Αυτοί που ισχυρίζονται εισαγόμενη εγκληματικότητα λόγω μετανάστευσης εγκληματούν εις βάρος απλών περαστικών. Αυτοί που κατηγορούν αυτούς που διαδηλώνουν στο κέντρο της Αθήνας για το ότι υποτίθεται πλήττουν τα μαγαζιά των μικροεπιχειρηματιών αφαιρούν από τα μικρά μαγαζιά της περιοχής ένα συγκριτικό τους πλεονέκτημα, το ότι δηλαδή μένουν ανοικτά ως αργά.

Εδώ είναι Ελλάδα ρε. Ανακοινώθηκαν τις προηγούμενες μέρες και τα "νέα μέτρα". Θα ήταν ανάξια σχολιασμού αν περιοριζόντουσαν στις γνωστές πια περικοπές μισθών, συντάξεων, επιδομάτων και σε αυξήσεις φόρων. Είναι ανέκδοτο πια να θεωρεί κάποιος ότι η αύξηση του ΦΠΑ και η αφαίμαξη όποιου ρευστού έχει μείνει να κυκλοφορεί στην πιάτσα μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα. Έτσι όπως πάμε η μείωση του ελλείμματος σε απόλυτο αριθμό δε θα αρκεί για να το μειώσει ποσοστιαία αφού ταυτοχρόνως το ΑΕΠ θα μειώνεται περισσότερο. Αυτή η φουρνιά μέτρων όμως περιείχε για πρώτη φορά και πιο συγκεκριμένα πράγματα πάνω στο περιβόητο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων (ο ευφημισμός που χρησιμοποιείται για τις ιδιωτικοποιήσεις τώρα τελευταία) που υποτίθεται θα φέρει 50 δις ευρώ (που δε θα φέρει!) τα οποία οι ατσίδες σκέφτονται να τα πετάξουν στη μαύρη τρύπα της αποπληρωμής του χρέους. Δεν είμαι από αυτούς που είναι κατά των ιδιωτικοποιήσεων από θέση αρχής, κάθε άλλο μάλιστα. Θεωρώ ότι με δεδομένο τον καπιταλισμό και το πολιτικό σύστημα του σήμερα, το κράτος δεν έχει κανένα λόγο να ελέγχει μονοπωλιακά κομμάτια της αγοράς, ενώ είμαι και φανατικά υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Όμως οι ιδιωτικοποιήσεις - και δη σε είδη πρώτης ανάγκης όπως το νερό - έχουν νόημα σε περιόδους αυξημένης ζήτησης, όπου ο ανταγωνισμός θα ρίξει τις τιμές. Στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα μόνο τραγικές συνέπειες θα έχουν. Για παράδειγμα, ο άγραφος κανόνας που θέλει την ΕΥΔΑΠ να μην κόβει το νερό παρά μόνο σε ακραίες περιπτώσεις, όσους λογαριασμούς απλήρωτους κι αν αφήσει κανείς, είναι σωτήριος. Τί θέλουμε δηλαδή! Να έρθει ο αγοραστής της ΕΥΔΑΠ και να κόβει το νερό σε σχολεία, παιδικούς σταθμούς και στα σπίτια των φτωχότερων? Για να βγάλουμε πενταροδεκάρες που θα τις ρίξουμε στην αποπληρωμή ενός δημόσιου χρέους που δε θα έρθει σε λογικά πλαίσια όχι με 50 αλλά ούτε με 150 δις? Τί νόημα έχει να πουληθεί το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο για τα 300 ψωροεκατομμύρια που πιάνει σήμερα? Για να βγουν 50 δις χρειάζονται 170 Ταχυδρομικά Ταμιευτήρια! Και γιατί κανείς δεν υπενθυμίζει το γεγονός πως το ίδιο αυτό Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο κατά τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης Παπανδρέου τοποθετήθηκε σε CDS ποντάροντας στην αύξηση των spreads βάζοντας συνολικά 950 εκατομμύρια Ευρώ, τρεις φορές και πλέον δηλαδή τη σημερινή του αξία, κερδοσκοπώντας εις βάρος της χώρας, την ώρα που ο υπουργός Οικονομικών μας έλεγε πως ξένοι κερδοσκόποι χτυπούν την Ελλάδα? Και μάλιστα με τεράστια ποσοστά τοποθετήσεων σε σχέση με την παγκόσμια αγορά των CDS όπως ήταν διαμορφωμένη τους τελευταίους μήνες του 2009. Πρόεδρος του τότε ήταν ο Άγγελος Φιλιππίδης, ξέρετε αυτός που έμπαινε στο γήπεδο και έδερνε διαιτητές. Γιατί εδώ είναι Ελλάδα ρε!

Ένας νέος παράγοντας στις πολιτικές εξελίξεις των ημερών είναι το κίνημα των λεγόμενων "αγανακτισμένων" - ατυχέστατος όρος που παραπέμπει αλλού - που διανύει την 2η ημέρα του σήμερα και που σε γενικές γραμμές είναι ελπιδοφόρο. Δεν είναι άλλωστε εποχές για ελιτισμούς και οτιδήποτε θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία προς την καταστροφή είναι καλοδεχούμενο. Καλό θα ήταν να μπουν στην άκρη οι επιμέρους διαφωνίες και να κατέβει πολιτικοποιημένος κόσμος για να συνδιαμορφώσει και να σπρώξει τα πράγματα προς ριζοσπαστικές κατευθύνσεις. Η αντίδραση των κυβερνώντων θα φανεί αύριο με τη συνάντηση των αρχηγών των κομμάτων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ενώ τα σώματα ασφαλείας της χώρας δείχνουν να βρίσκονται σε μια ανησυχητική επιφυλακή. Ίδωμεν!

ΥΓ: Όσο γραφόταν το παραπάνω κείμενο, οι "υπερασπιστές του νόμου και της τάξης" ξυλοκόπησαν μια ανυπεράσπιστη γυναίκα. Ένας από αυτούς τη χτυπούσε ενώ την είχε ακινητοποιήσει στο οδόστρωμα με το βάρος του σώματός του. Οι ΔΙΑΣ τριάντα μέτρα πιο κάτω, περίμεναν να απομακρυνθούν οι δράστες πριν πλησιάσουν στη γυναίκα. Εδώ είναι Ελλάδα ρε!

Farewell to Gazza

Σήμερα το Old Trafford αποχαιρέτησε τον μεγάλο Gary Neville σε αγώνα που παίχτηκε προς τιμήν του μεταξύ της Manchester United και της Juventus. Ήταν εκεί όλη η φουρνιά του 1992, ο αδερφός του Phil, o David Beckham, ο Nicky Butt και φυσικά ο Paul Scholes και ο Ryan Giggs. Ο Gary Neville έπαιξε ποδόσφαιρο μόνο στην Manchester United και για να το καταφέρει αυτό έμαθε να παίζει δεξί μπακ αφού σαν κεντρικός αμυντικός θα ήταν αναγκασμένος να αναζητήσει αλλού την τύχη του. Έγινε ένας από τους καλύτερους αμυντικούς της Ευρώπης φορώντας τη φανέλα της United 602 φορές.

To ντεμπούτο του ήταν το Σεπτέμβριο του 1992 εναντίον της Τορπέντο Μόσχας για το κύπελλο UEFA. Το τελευταίο επίσημό του παιχνίδι ήταν εναντίον της West Brom εκτός έδρας την πρωτοχρονιά του 2011. Έχει πετύχει 7 γκολ με τη φανέλα της United ενώ ήταν και 85 φορές διεθνής με την εθνική Αγγλίας. Ο Gary δε σκέφτηκε ούτε στιγμή να πάρει μεταγραφή από την ομάδα και ίσως είναι ο μόνος ποδοσφαιριστής αυτού του επιπέδου που δεν προσέλαβε ποτέ ατζέντη. Υπέγραφε τις ανανεώσεις συμβολαίων εν λευκώ χωρίς να συζητάει τα οικονομικά. Είναι ίσως ο φανατικότερος οπαδός της Manchester United.

Μαύρη εβδομάδα - Η κοινωνία της βίας - Εμείς του '60 τα απολιθώματα

"Το τέλος της μεταπολίτευσης". Χρόνια τώρα αυτή η χιλιοειπωμένη φράση, που ανάλογα με αυτόν που την λέει και αυτόν που την ακούει σημαίνει διαφορετικά πράγματα, μέρος του "δημόσιου" - δηλαδή τηλεοπτικού - λόγου. Και σήμερα που γίνεται πράξη, δεν την ψελλίζει κανείς. Διότι τελικά, το τέλος της μεταπολίτευσης δεν είναι η πτώση του δικομματισμού, ούτε η παρακμή και ουσιαστική διάλυση των συνδικαλιστικών σωματείων. Ούτε η αποδυνάμωση των κομματικών νεολαιών και των φοιτητικών παρατάξεων. Ούτε καν η οικονομική αφαίμαξη της λεγόμενης μεσαίας τάξης, έστω και στην ιδιόρρυθμη ελληνική εκδοχή της. Το τέλος της μεταπολίτευσης σηματοδοτεί η συντριπτική νίκη της δεξιάς ιδεολογίας στη χώρα. Γιατί η μεταπολίτευση δεν ήταν τίποτα άλλο από την "εκδίκηση" των ηττημένων του εμφυλίου, οι οποίοι βλέποντας τη χούντα να καταρρέει και με όπλο τη διαχείριση του κράτους και των ταμείων του, κυριάρχησαν ιδεολογικά για περίπου 30 χρόνια επί των αντιπάλων τους. Τα σημάδια, κακά τα ψέμματα, υπήρχαν εδώ και χρόνια. Το να ακούγεται η λέξη συμμοριτοπόλεμος μέσα στο κοινοβούλιο θα φάνταζε απίθανο μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90 - κι όμως ο Άδωνις Γεωργιάδης το είπε από το βήμα και δεν γράφηκε ούτε στις εφημερίδες. Οι ιδιωτικοποιήσεις που επί Μητσοτάκη ήταν αιτία κοινωνικού πολέμου, εδώ και καιρό - μετά από δεκαετίες απαξίωσης κάθε τι κρατικού - αποτελούν εργαλείο συναίνεσης μεταξύ των πολιτικά κυρίαρχων δυνάμεων και ταυτόχρονα κοινωνικό αίτημα των πολλών. Η αστυνομία και κάθε λογής ένστολοι, που αποτελούσαν για χρόνια αποδέκτες χλεύης και κοινωνικής περιφρόνησης, είναι πλέον περιζήτητοι στις γειτονιές από τρομαγμένους -και για χρόνια εκπαιδευμένους στον τρόμο από τα ΜΜΕ - πολίτες που έχοντας απολέσει κάθε κοινωνική σχέση μεταξύ τους, νοιώθουν ανασφαλείς, μέσα σε ένα χάος από ασύνδετες κοινωνικές μονάδες. Μια αστυνομία που εκτός των άλλων λόγω της διόγκωσής της προσφέρει εργασία - και εξουσία - στο πιο καθυστερημένο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας - τώρα πια, που τελειώνει και το παραμύθι με τους μπάρμπες που σε έβαζαν στο δημόσιο.

Οι μεταβολές αυτές ήταν αργές και έτσι όχι πολύ επώδυνες. Συνηθίσαμε τη δεξιά στροφή του ΠΑΣΟΚ, την δημιουργία ακροδεξιού πολιτικού φορέα με δυνατότητες παρέμβασης - ΛΑΟΣ - τις όλο και πιο ανερμάτιστες θέσεις και των δύο εκδοχών της κοινοβουλευτικής αριστεράς - την Κανέλλη και την ορθοδοξία της και τους οπορτουνιστές ανανεωτικούς που αδημονούσαν να συγκυβερνήσουν πριν ξαναπέσουν σε έναν περίεργο ευρω-σταλινισμό. Ο χρόνος είναι καλός γιατρός. Η οικονομική κρίση όμως και η χρεωκοπία της χώρας έχουν φέρει μια επιτάχυνση που δεν μπορεί να χωνέψει κανείς εύκολα. Ξαφνικά όλες οι σταθερές, όλες οι προβλέψεις, έχουν πάει περίπατο. Γιατί ποιος θα μπορούσε να προβλέψει πως θα ζούσαμε να δούμε οργανωμένα πογκρόμ εναντίον μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας υπό της προστασία της αστυνομίας και υπό την αποδοχή της κοινωνίας? Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει πως οι άνθρωποι αυτοί θα φοβόντουσαν να βγουν από τα σπίτια τους, αυτοί που ζωντάνεψαν τις πλατείες της πόλης, αυτοί που χλεύαζαν έτσι την ιδιώτευσή μας. Στους δρόμους του κέντρου τις νύχτες ακούγονται εκκλήσεις για βοήθεια και ποδοβολητά, γυναίκες με μαντίλες μαζεύουν κλωτσιές από κοριτσάκια 20 χρονών που φωνάζουν "να πας στην πατρίδα σου", όλα τα μαγαζιά των μεταναστών κλείνουν και οι δρόμοι νεκρώνουν. Κι από αυτό το βούρκο δε θα βγούμε εύκολα. Γιατί η μόνη απάντηση σε αυτό το φαινόμενο που φαίνεται εφικτή είναι η βία. Με την κοινωνία σιωπηλά να επικροτεί και το κράτος να μη θέλει ή να μη μπορεί - σηκώνει συζήτηση το τί από τα δύο - το βάρος της αντίστασης στους ρατσιστές πέφτει σε δύο κοινωνικά σύνολα που μόνο βίαια μπορούν να απαντήσουν. Στους ίδιους τους μετανάστες και στον λεγόμενο αντιεξουσιαστικό χώρο που για μια ακόμη φορά είναι ο μόνος πολιτικός χώρος που φαίνεται να είναι διαθέσιμος να πολεμήσει. Βίαια όμως. Η μόνη κοινωνική διαδικασία που φαίνεται να λειτουργεί είναι η βία και η κοινωνία της βίας είναι εδώ. Τα καλάσνικοφ στην Κόρινθο μεταξύ οπαδών, οι 100 τραυματίες της τελευταίας απεργίας - θύματα της πιο άγριας καταστολής που έχουμε δει σε μαζική διαδήλωση, το χτύπημα στο Α.Τ. Εξαρχείων με τις τραγικές του συνέπειες, τα μαχαιρώματα στο Γουδί, η συμπλοκή στην Πεύκη, ληστείες ακραίας σκληρότητας. Οι δράστες Έλληνες και ξένοι. Τα θύματα Έλληνες και ξένοι. Και κατά διαβολική σύμπτωση, το διεθνές ρεπορτάζ που κυριάρχησε αυτές τις μέρες της βίας στη χώρα, αφορούσε ένα βιασμό.

Η προστασία της αστυνομίας.

Οι δύο φωτογραφίες απέχουν λίγα λεπτά η μία από την άλλη.

Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς όταν ο δημόσιος λόγος έχει ξεπέσει τόσο! Ακόμα και ο Μανώλης Γλέζος χρησιμοποίησε τον απάνθρωπο όρο "λαθρομετανάστες" αποδεικνύοντας το πόσο μακριά είναι το 1941. Για τη φοβερή και τρομερή νίκη των "δημοκρατικών" δυνάμεων στην Αθήνα, τον Καμίνη που συνδιαλέγεται με τον Μιχαλολιάκο και την ξανθιά της Χρυσής Αυγής και προτείνει περιορισμό των διαδηλώσεων και απέλαση των μεταναστών, τί να γράψει κανείς. Σε κάνει να αναπολείς παλιούς δημάρχους της δεξιάς. Η μόνη σταγόνα ελπίδας ήταν η στάση της οικογένειας του Μανώλη Καντάρη που άσκησε αγωγή κατά της Χρυσής Αυγής για προσβολή νεκρού. Όσο για τον Διονύση Σαββόπουλο, τα έχουν πει καλύτερα άλλοι.

Η αξία της ανθρώπινης ζωής - Οι κάμερες τα ξέρουν όλα - "Συλλογική ευθύνη", το τελευταίο καταφύγιο των ηλιθίων

Αυτές τις ημέρες διαβάζω μια ιστορία του πρώτου παγκόσμιου πολέμου του G.J.Meyer. Από τους δύο παγκόσμιους πολέμους, ο πρώτος, ο "Μεγάλος Πόλεμος" όπως έχει μείνει στην ιστορία, είναι αυτός για τον οποίον γνωρίζουμε τα λιγότερα. Ίσως γιατί ήταν ο πόλεμος που σχεδόν κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν ήθελε και παρόλα αυτά μέσα από τραγικά διπλωματικά λάθη και προσωπικά κίνητρα αξιωματούχων από όλες τις πλευρές, έγινε αναπόφευκτος. Ίσως γιατί δεν υπήρχε κάποιος σαν τον Χίτλερ να αναλάβει το ρόλο του κακού, ίσως γιατί δεν είχε τις ιδεολογικές προεκτάσεις που είχε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Και φυσικά ένας ακόμη λόγος είναι το γεγονός πως η Ελλάδα σχεδόν δε συμμετείχε - προσχώρησε στις συμμαχικές δυνάμεις της Αντάντ προς το τέλος του πολέμου - αρκετά οπορτουνιστικά θα έλεγε κανείς, ενώ το 1940 ήταν το θύμα της επέλασης των Ναζί που κατέκτησαν ολόκληρα τα Βαλκάνια. Αν έπρεπε κάποιος να διαλέξει την ιστορική στιγμή κατά την οποία μηδενίστηκε η αξία της ανθρώπινης ζωής, ο πόλεμος αυτός φαντάζει ως η πιο ταιριαστή επιλογή. Ήταν ο τελευταίος πόλεμος της ιστορίας που δεν μπορούσε να πολεμηθεί στον αέρα και - το κυριότερο - ένας πόλεμος κατά τον οποίον τα αμυντικά όπλα ήταν πολύ πιο εξελιγμένα και αποτελεσματικά από τα επιθετικά. Αυτό το τελευταίο γεγονός - που σήμερα με τη ματιά του ιστορικού είναι προφανές - άργησαν να το συνειδητοποιήσουν οι στρατηγοί των αντιμαχόμενων παρατάξεων, με αποτέλεσμα - κυρίως οι Γάλλοι που ακολουθούσαν το δόγμα της διαρκούς επίθεσης - να οδηγούν εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες τους στη σφαγή, διατάζοντάς τους να προελαύνουν πεζοί απέναντι σε οπλοπολυβόλα που τους θέριζαν άκοπα. Οι αριθμοί είναι τρομακτικοί και οι συνθήκες μάχης ακραίες. Το βιβλίο - που δεν έχει μεταφραστεί - προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όσους ενδιαφέρονται για αυτήν την τραγωδία. Η ειρωνεία είναι πως όλο αυτό άρχισε με μια τυχαία δολοφονία από φανατικούς Σέρβους εθνικιστές ενός ανθρώπου - στα χαρτιά διαδόχου του θρόνου της Αυστρο-ουγγρικής αυτοκρατορίας - που είχε πρακτικά αποκληρωθεί από τον οίκο των Αψβούργων λόγω του γάμου του με μια "κοινή θνητή". Μια δολοφονία της οποίας την ακύρωση είχαν διατάξει οι εγκέφαλοι που βρισκόντουσαν από πίσω της, αφού όμως είχαν πια χάσει τον έλεγχο της ομάδας που θα την εκτελούσε.

Χθες τα ξημερώματα, στη γειτονιά που κατοικώ στο κέντρο της Αθήνας, μια άλλη τυχαία δολοφονία - μια ληστεία στο δρόμο από τις πολλές που συμβαίνουν που ξέφυγε από τα συνηθισμένα - χρησιμοποιείται από την ακροδεξία για να επεκτείνει τα σύνορα των περιοχών που ελέγχει προς την πλατεία Βικτωρίας. Αυτός ο στόχος είναι γνωστός εδώ και καιρό, είχαν γίνει απόπειρες να στηθούν συνελεύσεις υποτιθέμενων "αγανακτισμένων κατοίκων" για να μετατραπεί η περιοχή αυτή σε έναν νέο Άγιο Παντελεήμονα. Το έδαφος είναι έτσι κι αλλιώς εύφορο, αυτή η δολοφονία όμως μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης, καθώς πήρε πολύ μεγάλη δημοσιότητα και σόκαρε πολύ κόσμο που απέχει αρκετά από το να χαρακτηρίζεται ακροδεξιός. Ίσως γιατί σε αντίθεση με τα προηγούμενα θύματα από ληστείες στο κέντρο της Αθήνας - έναν Πολωνό στην αντίθετη πλευρά της πλατείας και έναν ηλικιωμένο λαχειοπώλη μπορώ να θυμηθώ πρόχειρα - ο άνθρωπος αυτός κατοικούσε στο κέντρο από επιλογή (όπως αρκετοί από εμάς) και όχι από ανάγκη. Ήταν υψηλού εισοδήματος, πετυχημένος επαγγελματικά και το κυριότερο - σαν μέσα από Αρχαία Ελληνική Τραγωδία - ετοιμαζόταν να μεταφέρει την ετοιμόγεννη σύζυγό του στο μαιευτήριο όταν μια τσάντα που κουβαλούσε υποσχόταν αρκετά στους δολοφόνους του ώστε να ρισκάρουν αυτή τη ληστεία. Η αξία της δικής του ζωής αποδείχτηκε μεν μικρότερη των εν δυνάμει λαφύρων που κουβαλούσε, για την ελληνική κοινωνία όμως αρκετά μεγαλύτερη από τη ζωή του λαχειοπώλη, ο οποίος μάλιστα χτυπήθηκε μέσα σε ένα λεωφορείο(!) στην οδό Σόλωνος και ενώ αιμορραγούσε κανείς από τους επιβάτες δεν τον βοήθησε, ούτε ο οδηγός κάλεσε ασθενοφόρο, μέχρι που αποβιβάστηκε(!) και πέθανε λίγη ώρα αργότερα στο πεζοδρόμιο. Συνεχίζοντας τη μακάβρια αυτή διαδικασία σύγκρισης, φτάνουμε στον πάτο του "χρηματιστηρίου αξιών" της ανθρώπινης ζωής, σε έναν 19χρονο Σομαλό που δολοφονήθηκε για ένα κινητό τηλέφωνο τον περασμένο Νοέμβρη, λίγα μόνο τετράγωνα μακριά από το σημείο της χθεσινής δολοφονίας, στη διασταύρωση της Αριστοτέλους με την Κοδριγκτώνος. Βλέπετε, εφόσον η πλειοψηφία των κατοίκων του κέντρου της Αθήνας είναι μετανάστες, έτσι και η πλειοψηφία των θυμάτων ληστειών στην περιοχή είναι φυσικά μετανάστες. Όπως και των δραστών, όπως είναι λογικό. Στη Κηφισιά πάλι, η πλειοψηφία των δραστών αλλά και των θυμάτων είναι Έλληνες, αφού Έλληνες την κατοικούν. Δυστυχώς είμαστε αναγκασμένοι να γράφουμε τα αυτονόητα.

Θυμάμαι πριν χρόνια, μετά από την επίθεση με ρουκέτες του Επαναστατικού Αγώνα εναντίον της Αμερικανικής Πρεσβείας, εμφανιζόταν συχνά-πυκνά ένας υποτιθέμενος "καθηγητής πληροφορικής" στα δελτία ειδήσεων ο οποίος ισχυριζόταν πως υπάρχει λογισμικό που μπορεί να αφαιρέσει την κουκούλα από πρόσωπα και άρα οι Αμερικανοί ξέρουν ποιοι είναι πίσω από την επίθεση, αφού - πάλι κατά τα λεγόμενά του - έχουν υλικό από τις κάμερες που τους καταγράφουν. Γελοίος τύπος που τον κοροϊδεύαμε στη δουλειά για καιρό - η remove_koukoula() συνάρτηση και τέτοια. Φαίνεται πως η τεχνολογία έχει προοδεύσει κι άλλο, αφού τώρα οι κάμερες - και μάλιστα οι φθηνές, όχι των πρεσβειών - μπορούν να καταλάβουν την εθνικότητα κάποιου, έστω και κατά γεωγραφική προσέγγιση. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι η αστυνομία διαρρέει και τα blog αναπαράγουν πως οι δράστες της χθεσινής δολοφονίας είναι Αλγερινοί-Μαροκινοί. Γράφτηκε λοιπόν και η nationality_euristics() τα τελευταία χρόνια και λειτουργεί και σε μαγαζιά με μουσικά όργανα.

Πολλές φορές έχω προσπαθήσει να μπω στο "μυαλό" ενός εθνικιστή, κάποιου που πιστεύει πως οι συμπεριφορές των ανθρώπων καθορίζονται από την καταγωγή τους και τη φυλή τους. Ομολογώ ότι στην προσπάθεια μου αυτή έχω αναρωτηθεί πώς θα αντιδρούσα εγώ αν ήμουν εθνικιστής. Αν η απονομή συλλογικής ευθύνης ανάλογα με την εθνικότητα ήταν στις πρακτικές μου, τί θα σκεφτόμουνα όταν ένας Έλληνας λήστευε, βίαζε και σκότωνε. Απορώ πως αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο σίγουροι για τα συμπεράσματά τους παρόλο που αυτά βρίθουν από τέτοιες αντιφάσεις. Προσπαθώ να καταλάβω το γιατί κυνηγούσαν χθες Πακιστανούς, ενώ οι δράστες είναι υποτίθεται Αλγερινοί-Μαροκινοί. Ή το γιατί κάποιος φώναζε "κωλο-Αλβανοί". Και το κυριότερο, απορώ πως αντέχουν να ζουν σε μια κοινωνία που μιλάει ξένες γλώσσες, καταναλώνει ξένα προϊόντα, ακούει ξένη μουσική, βλέπει ξένο ποδόσφαιρο, διαβάζει ξένα μυθιστορήματα, τρώει ξένα φαγητά και πηγαίνει στο αεροδρόμιο για να αποθεώσει τον Ομπράντοβιτς και τον Καχιασβίλι.

Όσο γράφεται το παρόν, ένας 30χρονος διαδηλωτής δίνει μάχη για τη ζωή του στο χειρουργείο μετά από απρόκλητη επίθεση που δέχτηκε η σημερινή πορεία από τις δυνάμεις καταστολής στην πλατεία Συντάγματος. Οι τραυματίες είναι δεκάδες. Μια απόπειρα ανθρωποκτονίας που σε αντίθεση με τις άλλες στις οποίες αναφερθήκαμε, δεν ήταν τυχαία. Είναι η κυβερνητική πολιτική.