Όταν βρεις πάτο, άρχισε να σκάβεις - ηθικολογία, το τελευταίο καταφύγιο - αποχαιρετισμός στην ελληνική τηλεόραση

Ο Κωστίκας κι ο Γιωρίκας βλέπουν ένα western στον κινηματογράφο. Τρέχει το άλογο με τον ληστή επάνω κι από πίσω κυνηγούν 2-3 "καλοί", μέχρι που φαίνεται να πλησιάζει σε ένα χαντάκι. "Θα το περάσει" λέει ο Κωστίκας. "Όχι θα πέσει μέσα" λέει ο Γιωρίκας. "Πάμε στοίχημα?". "Μέσα!". Τρέχει το άλογο, προσπαθεί να πηδήξει το κενό, σκοντάφτει, πάρτον κάτω τον λήστη. "Φτου ρε γαμώτο", λέει ο Κωστίκας. "7 φορές την έχω δει την ταινία, τί διάολο! Μια φορά δε θα το περάσει το χαντάκι?". Ο Μάρτιος με τις συνόδους κορυφής του φεύγει και το χειρότερο σενάριο επιβεβαιώνεται. Σαν άλλος Κωστίκας, ο υπουργός Οικονομικών επιμένει στα περιοριστικά μέτρα, στις αυξήσεις φορολογίας και στις περικοπές, προσδοκώντας πως η υποτιθέμενη αύξηση εσόδων που αυτά θα φέρουν θα μειώσει το έλλειμμα και οι διεθνείς αγορές θα πειστούν επιτέλους να ρίξουν τα επιτόκια δανεισμού έτσι ώστε να βγει η χώρα να δανειστεί από την ελεύθερη αγορά. Το ότι αυτό δε θα συμβεί είναι τόσο βέβαιο όσο και η αποτυχία του ληστή στη ταινία. Παρόλα αυτά το ιδιότυπο μείγμα δειλίας και ασχετοσύνης που χαρακτηρίζει το οικονομικό επιτελείο αυτής της κυβέρνησης σταματάει οποιαδήποτε σκέψη για αλλαγή ρότας. Ο κύριος Παπακωνσταντίνου σιγουρεύει μέρα με τη μέρα την περίοπτη θέση που θα καταλάβει στα βιβλία της νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Το τί θα γράφεται δίπλα στο όνομά του δε φαίνεται να τον απασχολεί ιδιαίτερα.

Εντωμεταξύ, το επιτόκιο των δεκαετών ομολόγων έχει φτάσει το 12.37% με το spread πάνω από τις 950 μονάδες. Αν δεν πέσει στις 300 μονάδες μέχρι το τέλος του 2011, η χώρα θα αναγκαστεί να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Ούτε ο Κωστίκας δε θα στοιχημάτιζε για το αντίθετο. Ο ρυθμός αύξησης της ανεργίας είναι τρομακτικός. Από το Νοέμβριο του 2010 μέχρι τον Ιανουάριο του 2011, υπολογίζεται πως η αύξηση της ανεργίας θα είναι 3(!) ποσοστιαίες μονάδες. Ο μόνος δείκτης που έχει βελτιωθεί τον τελευταίο καιρό είναι αυτός του πληθωρισμού που έχει πέσει στο 4.4% από 5.2%. Αυτό όμως εξηγείται από την τρομακτική μείωση στον όγκο των λιανικών πωλήσεων, ένα -19.2% που θυμίζει Αμερική της δεκαετίας του 30, στα πιο μαύρα χρόνια της Ύφεσης. Με την αύξηση στο κόστος παραγωγής - κυρίως λόγω καυσίμων - πάνω από το 7%, οι μεσοπρόθεσμες προβλέψεις για την πορεία των τιμών είναι πολύ δυσοίωνες. Παρόλα αυτά ο κύριος Παπακωνσταντίνου δηλώνει πως "η ανάκαμψη έχει ήδη ξεκινήσει".

Όσοι έχουν επωμιστεί το βαρύ έργο της υποστήριξης αυτής της επικίνδυνης και παράλογης οικονομικής πολιτικής έχουν πια ξεμείνει από κάθε λογικό επιχείρημα και βρίσκουν πια καταφύγιο στην ηθικολογία. Είναι καθήκον λένε της χώρας, να πληρώσει όλα τα δανεικά μέχρι το τελευταίο ευρώ - μαζί με πανωτόκια βεβαίως βεβαίως. Προφανώς αυτό το καθήκον είναι πιο σημαντικό από το καθήκον που έχει οποιαδήποτε κυβέρνηση σε οποιαδήποτε καθεστώς να προστατεύσει τους υπηκόους της από την πείνα. Το άλλο επικοινωνιακό τρυκ που επιστρατεύεται είναι το λεγόμενο και "στυλ Μαμουζέλου" (δικός μου ο όρος). Όπως όταν παίζει μια ελληνική ομάδα κάποιο ευρωπαϊκό ματς και στο 0-0 υμνεί ο Μαμουζέλος τις αρετές της, στο 1-0 μιλάει για ατυχία/διαιτησία/βροχή/κρύο/κατηφορικό γήπεδο, στο 2-0 λέει πως εκεί που πιέζαμε σε μια αντεπίθεση έγινε μια γκέλα, ο αέρας που είναι κόντρα και ο ήλιος που τυφλώνει τον τερματοφύλακά μας, ε στο 3-0 πια αρχίζει και εξυμνεί τον αντίπαλο. Το υψηλό budget, ο μεγάλος επιθετικός των αντιπάλων που θα αφήσει εποχή κλπ. Κάπως έτσι γίνεται και με το μνημόνιο. Ο "μονόδρομος", η "φοβερή και τρομερή συμφωνία που επιτύχαμε", αυτό που αν δεν κάναμε "δε θα είχαμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις", γίνεται σταδιακά "ένα πολύ φιλόδοξο σχέδιο", "δύσκολο στην υλοποίησή του" και μη νομίζετε "πως όταν το υπογράφαμε αγνοούσαμε την πιθανότητα να μην πετύχει σε όλα του τα μεγέθη", "ναι μεν αλλά οι κερδοσκόποι" κ.ο.κ.

Ομολογώ πως η συνέχιση του ίδιου τροπαρίου από τα ΜΜΕ με έχει κουράσει τόσο που με αφορμή μια μετακίνηση επίπλων στο σαλόνι μου, η τηλεόραση βρίσκεται αισίως εδώ και 20 ημέρες περίπου εκτός πρίζας. Δε βλέπω ούτε Champions League, ενώ τη μεγαλύτερή μου εξάρτηση, τους ποδηλατικούς γύρους Ιταλίας και Γαλλίας, θα τους παρακολουθήσω πληρώνοντας την internetική συνδρομή στο Eurosport. Ενημέρωση κυρίως από τα ξένα site, το twitter και κάποια επιλεγμένα ελληνικά blogs. Απαραίτητη κίνηση για την ψυχική μου ισορροπία. Κάτι μου λέει πως μέχρι να ξανανοίξω την τηλεόραση, ο αριθμός των ιδιωτικών ελληνικών καναλιών θα έχει μειωθεί σημαντικά. Κάτι μου λέει πως την τελική χρεωκοπία της χώρας, που θα γίνει με όρους σαν αυτούς που επιβάλλονται σε ηττημένους πολεμικής σύρραξης αντί να γίνει μονομερώς και στην ώρα της, θα την ακούσουμε από τα χείλη κάποιου παρουσιαστή ειδήσεων το όνομα του οποίου σήμερα θα μας ήταν άγνωστο. Σε κάποιο κανάλι που ίσως σήμερα δεν υπάρχει. Από κάποιο στούντιο εκτός Αθηνών. Και αν δεν υπάρχει και καλός διερμήνεας, ίσως να την ακούσουμε και στα Γερμανικά.

Κερατέα, Μάρτιος 2011, Ελλάδα, Πλαστικές σφαίρες στο ψαχνό

Όταν τελειώνουν τα προσχήματα και πέφτουν οι μάσκες... Σήμερα η Κερατέα, αύριο εμείς!

Michael Chabon - The Amazing Adventures of Kavalier and Clay

The Amazing Adventures of Kavalier and Clay by Michael Chabon

I admit I wasn't aware of the existence of a Pulitzer Price for Fiction. I also admit that I am one of those stubborn people that refuse to read/listen to best sellers, just because you know: "This world sucks. This world likes this book. Therefore, this book might as well suck". And to be honest, this strategy of mine has protected my eyes and ears from various junk through the years. But sometimes...

I was attracted to Michael Chabon and more specifically The Yiddish Policemen's Union due to its chess theme and the nice reviews it got from members of librarything. Then, those same people - even in this forgotten thread of mine - gave the thumbs up for this magnus-opus of Chabon's, The Amazing Adventures of Kavalier and Clay .

Chabon weaves an amazing story which starts with an escape from the nazi-striken Prague of a talented jewish kid destined to become one of the most important artists of American's golden superhero comic age, takes us through the World War II and this youngster's vain attempts to take revenge for his lost family - a mother held in the concentration camps and a brother at the bottom of the Atlantic, his "boat of hope" torpedoed by one of Third Reich's submarines - and ends with this man's return to normal life and New York, a hermit unable to find the proper way to reapproach his son, his son's mother and his cousin and ex-partner who live under the same roof in the suburbs.

Entrepreneurship, mass-media, surrealism, a country which is about to transform from a Depression-stricken mess to world's number one superpower, the paradox of two military camps in Antarctica which on the verge of destruction by the cruel polar nature are obliged to exterminate one another, homosexuality and comics. While leafing through this 600-page-plus masterpiece world-changing events took place. A lethal earthquake that hit one of world's most advanced societies, the Arab World rising against its tormentors, the world's most frighting military machine bombing a country to "liberate" it from a dictator. One wonders if a Chabon of the future will ever be able to write a story about these events. A story with such a touch of genius.

Reviewed at the social site for books and libraries http://www.librarything.com by trandism

book page, author page, wikipedia page

Current 93

Αύριο (στις 24 Μαρτίου) στο Gagarin (Λιοσίων 205), στις 9 το βράδυ, εμφανίζονται οι Current 93, για τους οποίους ομολογώ την αδυναμία μου να γράψω το οτιδήποτε λογικό.

Lyrics to They Returned To Their Earth (for My Christ Thorn) :

When serpents come
They cover the Christ thorn
Two heads
And cock heads
Serpents feet of emotion
Lidded eyes and smudged reality
Everything has two faces
One is earthly without true form
The other blackened and blackening

And mother is in the fields
Father is in the fields

You know well its tortured form
It's locked within a particular place
It's locked within a particular form
It's jailed by a falling light
With angles shapes and size
It's held by true what
It's held in through place
It's an aim that has no name

Mother is in the fields
Father is in the fields

It's a form creating formless
Formless creating form
Oh four towers reaping backwards
Do not spell the sound
Do not move to the lies
Speak the words and they create the universe
And they destroy all universe

Mother sleeps in the fields
And father he reaps in the fields

Heavy-lidded eyes do not mask his pain
They shade us from the burning light
Listen one face one form one truth
I see it through the shading glass
I see it fractured in the world
This is not true
It's appearance only

Mother is in the fields
Father is in the fields

An eagle flies his bloody face
Behind bloody claws behind bloody claws
His pain is blackened rain
His rain is Roman
Sire the pain it is not finished
I happens now
Matchstick man in a matchstick world
Nake the prime slice the sickle
Nake the sickle slice the core
Time stops when he was thirty-three

And mother is in the fields
And father is in the fields

Time stops when i am thirty
Time stops then and time stops there
Then is now
Oh why do we not say it
Time stops time breaks time folds
Time ceases
And pestle grindes the mortar
The mortar turns to dust
The metal turns to rust
Words they fail they fall apart
The corn it dies and is reborn

And mother stays in the fields
And father is in the fields

Blond hair moves in the blond corn
Boyd wears black he talks of death
But all his faces spell out light's on the roof
He's kissing a rose
A blooddrop comes from the heart of her life
Something hangs above there in the skies
Something hovers above his brown hair
Life without us in the background of light
And the birds don't sing
When the curtain snaps
Anita's in Ireland
She's falling over rocks
Stars of the sky stars of the pain
And all stars meet in a falling star
And some make money from weapons' blood
And some make money from fear's blood
And some make money from hunger's blood
And some make money from politics' blood
And some make money from religion's blood
The world falls apart
The world starts to cease

And mother is in the fields
And father has died in the fields

Λιβύη

Είναι βολικό να μη χρειάζεται να σκεφτείς για να παράγεις πολιτικό λόγο. Αν είσαι αυτό που λέμε "δεξιός" - της λεγόμενης λαϊκής δεξιάς, οι νεοφιλελεύθεροι είναι άλλη ιστορία - οι απόψεις σου εκπορεύονται από το φόβο, από τις "αξίες" και τις "παραδόσεις", το έθνος, τη θρησκεία κλπ. Σου έχουν πει ποιοι είναι οι εχθροί της χώρας και ό,τι λένε αυτοί, εσύ λες το αντίθετο. Μπορείς να μάθεις και συγκεκριμένες κωδικοποιημένες εκφράσεις, να τις χρησιμοποιείς και να είσαι ΟΚ. Αν είσαι και λίγο προσεκτικός δε θα πέφτεις σε αντιφάσεις ή τουλάχιστον θα είναι δύσκολο αυτές να αποκαλυφθούν.

Πάνω κάτω τα ίδια ισχύουν και αν είσαι αυτό που λέμε "αριστερός" και δεν εννοώ μόνο το ΚΚΕ για τις εμμονές του οποίου έχουν γραφτεί διάφορα απολαυστικά. Σε ζητήματα όπως αυτό της Λιβύης το να είσαι αριστερός σε βοηθάει πολύ. Αντί να λες τα αντίθετα από τους εχθρούς του έθνους, λες τα αντίθετα από τους εχθρούς της εργατικής τάξης. Και το ΝΑΤΟ είναι φυσικά εχθρός της εργατικής τάξης. Έτσι λοιπόν: ο ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να καταδικάσει. Η ΔΗΜΑΡ ζητάει ειρηνική επίλυση μέσω του ΟΗΕ. Εύκολο και αυτό. Μπορείς να ζητάς ειρηνική επίλυση μέσω του ΟΗΕ για οποιαδήποτε πολεμική σύρραξη, οπουδήποτε στον κόσμο. Προσέξτε, δε λέω πως όλα αυτά είναι λάθος, λέω απλώς πως είναι εύκολα.

Αν είσαι η ελληνική κυβέρνηση όλα είναι ακόμα πιο εύκολα. Κάνεις απλά αυτό που σου λένε οι ξένοι. Γιατί σε σύγκριση με αυτή την περίοδο, η εποχή Πιουριφόι ήταν εποχή "ανεξαρτησίας, λαϊκής κυριαρχίας". Θυμάμαι πριν 12 χρόνια στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας του Μιλόσεβιτς δεν είχα καμία δυσκολία, καμία αμφιβολία. Συμμετείχα χωρίς δισταγμό στις απόπειρες αποκλεισμού του λιμανιού της Θεσσαλονίκης που χρησίμευε ως σταθμός εφοδιασμού των ΝΑΤΟικών δυνάμεων. Μαζί με ένα ετερόκλιτο μείγμα αναρχικών, κομμουνιστών και κάτι καμμένων με ελληνικές σημαίες "Μακεδονομάχων" που είχαμε αποφασίσει εμείς οι υπόλοιποι να μην πειράζουμε. Αρκετές νύχτες έξω από τις πύλες του λιμανιού με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό μας. Σήμερα, ομολογώ τη δυσκολία μου να πάρω τόσο αλόγιστα θέση. Φταίνε τα "γεράματα"? Το συναίσθημα που υποχωρεί? Σίγουρα πάντως υπάρχουν διαφορές - πάντα υπάρχουν. Το εύκολο είναι να τις αγνοήσεις.

ΥΓ: Δεν είμαι αφελής να πιστεύω πως αυτοί που αποφάσισαν τη στρατιωτική παρέμβαση δίνουν δεκάρα τσακιστή για τους Λίβυους που έχουν πάρει τα όπλα για να ανατρέψουν τον δικτάτορά τους. Μια αντιπρόταση ψάχνω που να δίνει προοπτική ανατροπής του.

Ο κόσμος του Μπάρνεϋ

Στο παλιό skakistiko blog κάποιοι από εμάς παίξαμε ένα παιχνιδάκι, γράψαμε 3 προτάσεις από όποιο βιβλίο είχαμε μπροστά μας εκείνη τη στιγμή και συγκεκριμένα από τη σελίδα 123. Αντιγράφω τη δική μου συνεισφορά:

"...Αλλά τιμώντας τον Γιουβενάλη, που έγραψε κάποτε probitas laudatur et alget και δε θα σας προσβάλω μεταφράζοντάς το, επιτρέψατε μου να παραδεχθώ ότι είμαι λίαν μεθυσμένος και δεν δύναμαι να αγορεύσω. Τόσα χρόνια στα δικαστήρια, κι ακόμη δεν έχω συναντήσει αμερόληπτο δικαστή. Κι όσο για σας, κυρίες και κύριοι ένορκοι, είστε ανίκανοι να αποφασίσετε αν ο πελάτης μου είναι αθώος ή όχι".

"Ο Κόσμος του Μπάρνεϋ" είναι ένα βιβλίο που συνεχώς δανείζω σε φίλους όταν μου ζητάνε να τους προτείνω βιβλίο. Είναι ένα βιβλίο που έχω διαβάσει 4-5 φόρες και που συχνά ανοίγω στην τύχη και διαβάζω μια-δυο παραγράφους. Είναι ταυτόχρονα ένα από τα πιο αστεία και πιο τρυφερά βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ, σπάνιος συνδυασμός. Ο Μπάρνεϋ Πανόφσκυ - ο κύριος ήρωας του βιβλίου - είναι ένας πρώην τηλεοπτικός παραγωγός, πρώην γυναικάς, πρώην σύζυγος (τρις) και πρώην πατέρας, είναι πολλά πρώην. Τώρα του έχει μείνει το ποτό, τα πούρα και ένα Αλτσχάιμερ που έρχεται με ταχύτητα να του καταστρέψει τα γηρατειά. Σαν να μην του έφταναν όλα αυτά, εμφανίζεται και ένα βιβλίο που τον κατηγορεί ούτε λίγο ούτε πολύ για φόνο, το φόνο του καλύτερού του φίλου. Παρότι δυσκολεύεται να θυμηθεί πως λένε αυτό για τα μακαρόνια, για να φύγει το νερό, γράφει την αυτοβιογραφία του, ένα καταιγιστικό κείμενο που διηγείται τις περιπέτειές του στην Ευρώπη της δεκαετίας του 50, τα μεθύσια και τους έρωτές του, τις φάρσες και τους θριάμβους του. Είναι ένας ύμνος στη ζωή από έναν άνθρωπο που χάνει τα λογικά του.

Ο συγγραφέας του βιβλίου, ο Mordecai Richler θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς Καναδούς λογοτέχνες. Στα ελληνικά - εκτός από τον Κόσμο του Μπάρνεϋ (μτφ Γ.-Ι.Μπαμπασάκη) - κυκλοφορούν και τα Ο Σόλομον Γκάρσκυ ήταν εδώ (μτφ. Κ.Γεωργαλίδη-Σ.Μπουρνάζου) και Ο Τζόσουα τότε και τώρα (μτφ. Γ.-Ι.Μπαμπασάκη), όλα από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ. Πέρυσι, κυκλοφόρησε η κινηματογραφική μεταφορά του Κόσμου του Μπάρνεϋ σε σκηνοθεσία Richard Lewis με τον Paul Giamatti στο ρόλο του Μπάρνεϋ Πανόφκσι, αποσπώντας καλές κριτικές και μεταξύ άλλων το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν. Αυτές τις μέρες προβάλλεται στους κινηματογράφους της Αθήνας.

Bohren & Der Club of Gore

Αύριο, λίγο μετά με μεσάνυχτα στο Gagarin 205 (Λιοσίων 205) και στα πλαίσια του 4th Screamin' Athens Horror Film Festival, εμφανίζονται οι εκπληκτικοί Bohren & Der Club of Gore.

Στάχτη στα μάτια - Η αριστερά για την Ιαπωνία - Η ζυγαριά της Μέρκελ

Ο GAP, γνωστός και ως Global Thinker o 79ος, αφού έστειλε τη συμπάθεια και συμπαράστασή του στο δοκιμαζόμενο λαό της Ιαπωνίας (ανέκδοτο από μόνο του), έχει πάρει την απόφαση να "φιλέψει" το δοκιμαζόμενο λαό της Ελλάδας έναν ωραίο ανασχηματισμό που θα πέσει ταυτόχρονα με τη σύνοδο της 25ης Μαρτίου και θα μας ρίξει στάχτη στα μάτια κρύβοντας τις αποφάσεις της. Ξέρει ότι τα ΜΜΕ θα τον βοηθήσουν και σε αυτό το παιχνιδάκι άλλωστε. Προτείνουμε λοιπόν Σπίθα (ένας είναι ο Σπίθας) για υπουργό άνευ χαρτοφυλακίου - πιστέψτε μας θα δεχτεί - και Ραγκούση στο υπουργείο Οικονομικών μιας και έχει προπονηθεί στις διαπραγματεύσεις. Ας βάλει και τον Adonis στο Εσωτερικών για να πολεμήσει τους μετανάστες αν τυχόν αρχίσουν να θέλουν να μοιάσουν στους 300 και έχει καθαρίσει. Τα υπόλοιπα Υπουργεία μπορεί να τα αφήσει ως έχουν για να μη διακοπεί το τεράστιο έργο τους. Φαντάζεστε να γίνει ριζικός ανασχηματισμός και να σταματήσει έτσι η φοβερή δουλειά που γίνεται από τον κύριο Γερουλάνο στο Υπουργείο Πολιτισμού ή από τον κύριο Σκανδαλίδη (αυτός δεν είναι ακόμα?) στο Υπουργείο Γεωργίας? Πόσο μάλλον από το ΥΘΥΝΑΛ! Τί είναι το ΥΘΥΝΑΛ ρωτάτε? Κουίζ. Ποιος είναι υπουργός στο ΥΘΥΝΑΛ? Δε θα το βρείτε πάντως στο site του, το οποίο είναι προσωρινά εκτός λειτουργίας - ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.

Update: Με μεγάλη συγκίνηση είδαμε σήμερα το site του ΥΘΥΝΑΛ να "λειτουργεί". Η απάντηση στο κουίζ λοιπόν είναι πως ο υπουργός λέγεται Ιωάννης Διαμαντίδης.

Ενώ λοιπόν ο τεράστιος αυτός πολιτικός άνδρας, ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, σκέφτεται για το αν θα αλλάξει υπουργό στο ΥΘΥΝΑΛ και για το πού θα τοποθετήσει τον Παπακωνσταντίνου, η αριστερά στις διάφορες κοινοβουλευτικές της εκφάνσεις, μας είπε τη γνώμη της για το σεισμό της Ιαπωνίας. Ας αρχίσουμε από το Κόμμα (ένα είναι το Κόμμα). Σε άρθρο του λοιπόν ο Ριζοσπάστης αρχίζει με μια δημοσιογραφική προσέγγιση - τί έγινε, πού, πότε κλπ - αρκετά ακριβής αλλά μετά ο αρθρογράφος είχε να αντιμετωπίσει το γνωστό πρόβλημα. Πώς θα καταλήξει στο συμπέρασμα πως απαιτείται η πάλη του λαού με τη συσπείρωση του γύρω από τις δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ για να μπλα μπλα μπλα? Μάλλον οι αρθρογράφοι του Ριζοσπάστη θα έπρεπε να απευθυνθούν στον τύπο που έγραψε το δελτίο τύπου που βλέπετε αριστερά. Καθαρές δουλειές. Επίσης είναι προφανές πως το ΚΚΕ έχει βρει τον κατάλληλο άνθρωπο για να διεισδύσει επιτέλους στο twitter! Δυστυχώς όμως η εφημερίδα πρέπει να γεμίσει τις σελίδες. Επιστρατεύτηκε λοιπόν ένας σεισμολόγος του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου Αθηνών, ο κύριος Τάσσος, ο οποίος μεταξύ άλλων μας πληροφορεί: "...Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, που στηρίζεται στην "ελεύθερη" αγορά, στην εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών, στον επιχειρηματικό ανταγωνισμό δεν μπορεί αυτό να το προσφέρει. Για παράδειγμα και στην Ιαπωνία, όπως ακριβώς έγινε και στο σεισμό της Αθήνας το 1999, τα κινητά τηλέφωνα στην κρίσιμη στιγμή δε λειτούργησαν...". Δε λειτούργησαν λοιπόν κατά τον κύριο Τάσσο τα κινητά τηλέφωνα στην Ιαπωνία - κανείς δεν αμφισβητεί πως υπήρξαν κάποια προβλήματα, αλλά κάθε σύγκριση με το σεισμό της Πάρνηθας είναι ατυχής. Το πώς γραφόντουσαν - και γράφονται ακόμα - ανταποκρίσεις στο twitter μέσω τηλεφώνου σε περιοχές που δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα δεν μας το εξηγεί ο κύριος Τάσσος. Ούτε το πώς άρχισαν οι κάτοικοι να λαμβάνουν στα κινητά τους οδηγίες ασφαλείας αμέσως μετά το σεισμό. Κατά τον κύριο Τάσσο και το ΚΚΕ τα κινητά τηλέφωνα δε λειτούργησαν όπως δε λειτούργησαν και στην Ελλάδα, τελεία. Για το πυρηνικό εργοστάσιο ο Ριζοσπάστης κρατάει ουδέτερη στάση - άλλωστε έχουν λερωμένη τη φωλιά τους και είναι προσεκτικοί. Δεν έχουμε ξεχάσει - βλέπετε - όταν μετά το Τσέρνομπιλ έβγαιναν στις λαϊκές και έτρωγαν ζαρζαβατικά δημοσίως ενημερώνοντας τους συμπολίτες τους για τους κακούς ιμπεριαλιστές που διασπείρουν ψέμματα για τα πυρηνικά εργοστάσια της μαμάς Σοβιετικής Ένωσης. Μην ανησυχείτε όμως. Για τα πυρηνικά έχουμε άλλους πιο "ειδικούς" στο ζήτημα Αριστερούς.

Η Δημοκρατική Αριστερά λοιπόν με σημερινή της ανακοίνωση μας προτρέπει "να αγωνιστούμε για το τέλος της πυρηνικής εποχής". Όχι να κάνουμε την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας πιο ασφαλή. Ούτε καν να την κάνουμε "κοινωνικό αγαθό", όπως θα έλεγε το ΚΚΕ. Να αγωνιστούμε για το τέλος της. Φαντάζομαι πως αν υπήρχε η Δημοκρατική Αριστερά την εποχή που ανακαλύφθηκε ο ηλεκτρισμός, θα ζητούσε το να καταργηθεί η χρήση του - γινόντουσαν πολλά ατυχήματα στην αρχή. Το ίδιο και για το σιδηρόδρομο, τη μηχανή εσωτερικής καύσης, τον λαμπτήρα. Ξέρω γω? Την εποχή του σιδήρου, ίσως. Αυτό έχουν να μας πούνε για όλα αυτά που έχουν γίνει στην Ιαπωνία το τελευταίο 48ωρο. Δεν σκέφτονται προφανώς πως η χρήση της πυρηνικής ενέργειας είναι ένας από τους παράγοντες που επέτρεψαν σε αυτή τη χώρα να έχει τέτοια τεχνολογική πρόοδο και υλικοτεχνική αυτάρκεια, που μετράει τους νεκρούς της σε εκατοντάδες και όχι σε εκατομμύρια. Που η ζωή έχει ήδη αρχίσει να επιστρέφει στους κανονικούς της ρυθμούς σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Αντί λοιπόν να αγωνιστούμε για να κάνουμε αυτήν την τεχνολογία ασφαλή, αντί να αγωνιστούμε για να μοιράζονται τα οφέλη από τη χρήση της σε όλο το κοινωνικό σύνολο για να έχουν περισσότεροι άνθρωποι φθηνή ενέργεια, να την καταργήσουμε. Συνεχίζοντας έτσι να καταστρέφουμε το περιβάλλον με ταχύτατους ρυθμούς παράγοντας με συμβατικό τρόπο την ενέργεια που χρειαζόμαστε μέχρι μια αόριστη σήμερα χρονική στιγμή στο μέλλον που οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας θα παράγουν την ενέργεια που χρειάζεται ο πλανήτης και θα συμφέρουν σε αντίθεση με σήμερα που είναι οικονομικά ασύμφορες.

Έτσι, εν μέσω φημών για ανασχηματισμούς και διασκέδαση που προσφέρουν τα κόμματα της Αριστεράς - εντάξει είμαι λίγο άδικος, το ΚΚΕ προσφέρει ψυχαγωγία, η ΔΗΜΑΡ απλώς έχει μια οπισθοδρομική θέση - η χωρά περιμένει να τις ανακοινωθούν οι ποινές από τους δήμιους και δικαστές της, στα τέλη αυτού του μήνα. Ένα "τυχαίο" γεγονός όμως που έχει να κάνει με τη μορφή του Γερμανικού εξωτερικού χρέους φαίνεται πως θα παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στο ποια θα είναι η "λύση" που θα προταθεί για το Ελληνικό χρέος. Ένας από τους λόγους λοιπόν που η Γερμανία διστάζει να αποδεχθεί την έκδοση φθηνού ευρωομολόγου από το ταμείο σταθερότητας με συμμετοχή των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών είναι το γεγονός πως το εξωτερικό χρέος της είναι κατά 80% τραπεζικό και μόλις κατά 20% κρατικό. Και τυχόν έκδοση ευρωομολόγου - που ουσιαστικά θα αποτελεί μια ιδιάζουσα εγγύηση για το ελληνικό χρέος εκ μέρους των τραπεζών - θα ανεβάσει αυτόματα τα επιτόκια δανεισμού των γερμανικών τραπεζών μέχρι και 4%. Και αυτό σε μια χρονιά - το 2011 - που λήγουν γερμανικά ομόλογα αξίας όσο περίπου το 15% του Γερμανικού ΑΕΠ θα στρίμωχνε πολύ τις Γερμανικές Τράπεζες. Οι άλλες δύο όμως επιλογές - αποβολή της Ελλάδας από το Ευρώ ή νέο μεγάλο "μνημόνιο" με ταυτόχρονη 10ετή επιμήκυνση των όρων του περσινού - θα κλονίσουν η μεν πρώτη όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, η δε δεύτερη την εμπιστοσύνη των αγορών στους μηχανισμούς στήριξης βάζοντας σε κίνδυνο το μηχανισμό σταθερότητας που υποτίθεται θα λειτουργήσει από το 2013 και μετά. Έτσι, η Άνγκελα Μέρκελ - που έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι - πρέπει να ζυγίσει τα δύο ενδεχόμενα και τις συνέπειές τους. Αν βάλει πρώτα από όλα την πολιτική της επιβίωση στο εσωτερικό μέτωπο, δε θα επιτρέψει την έκδοση ευρωομολόγου και θα πάμε επισήμως πια για Μνημόνιο Νο. 2 με συμμετοχή του ΔΝΤ και πάλι. Αλλιώς θα πρέπει να πείσει τη Γερμανική κοινή γνώμη πως το αδυνάτισμα των Γερμανικών Τραπεζών θα έχει κάποια άλλα παράπλευρα οφέλη για τη Γερμανική Οικονομία. Πόσο εύκολο είναι να το επιτύχει αυτό? Υπάρχει τρίτη λύση? Κοντός ψαλμός, αλληλούια.

ΥΓ: Με την κατάντια των ελληνικών ΜΜΕ, η καλύτερη πηγή πληροφόρησης για το τί μας περιμένει, είναι το twitter account του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Herman Van Rompuy

Αντιμετωπίζοντας μια καταστροφή - Ιαπωνία

Όλος ο πλανήτης παρακολουθεί με δέος την Ιαπωνία που προσπαθεί να γιατρέψει τις πληγές της μετά το χθεσινό σεισμό των 8.9 ρίχτερ και το τεράστιο τσουνάμι που ακολούθησε και έσκασε πάνω στις ανατολικές ακτές της. Το μέγεθος ενός τέτοιου σεισμού δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου. Η κλίμακα των Ρίχτερ είναι γεωμετρική - για κάθε 0.1 ρίχτερ διπλασιάζεται η ισχύς. Ο χθεσινός σεισμός στην Ιαπωνία είναι περίπου 1 δισεκατομμύριο(!) φορές ισχυρότερος από το σεισμό της Πάρνηθας του 1999. Είναι ο 5ος ισχυρότερος καταγεγραμμένος σεισμός όλων των εποχών και ο πρώτος με επίκεντρο τόσο κοντά σε πυκνοκατοικημένες περιοχές - σε περιοχές από τις πλέον πυκνοκατοικημένες του πλανήτη για να είμαστε ακριβείς. Σε συνδυασμό με το τσουνάμι που ακολούθησε - από το οποίο μπορεί κανείς να δει εντυπωσιακές και τρομακτικές σκηνές στο διαδίκτυο - έχουμε να κάνουμε με τη μεγαλύτερη φυσική καταστροφή που συμβαίνει τόσο κοντά σε ανθρώπους στην ιστορία. Έτυχε να πλήξει την πιο ανεπτυγμένη τεχνολογικά χώρα του πλανήτη.

Η απόλυτη σύγκρουση της φύσης με τον άνθρωπο λοιπόν και η "μάχη" είναι σκληρή. Δεν μπορεί να συγκριθεί με το προ εξαετίας τσουνάμι του Ειρηνικού ή με το σεισμό της Αϊτής γιατί σε εκείνες τις περιπτώσεις ο άνθρωπος ήταν "άοπλος". Είχαν πληγεί τριτοκοσμικά κράτη, τα θύματα ήταν αμέτρητα, ενώ στην περίπτωση της Αϊτής ο μηχανισμός της χώρας δεν μπόρεσε να λειτουργήσει καθόλου. Στην Ιαπωνία υπάρχει η τεχνολογία και οι κοινωνικές δομές που επιτρέπουν στους ανθρώπους να δώσουν τη μάχη. Η φύση έχει και πάλι βέβαια την υπεροπλία. Ένα 24ωρο μετά τον κύριο σεισμό έχουν καταγραφεί πάνω από 600 μετασεισμοί, πολλοί από αυτούς πάνω από 6 ρίχτερ και δεκάδες ανάμεσα στα 5 και στα 6 ρίχτερ. Τα κτίρια στην Ιαπωνία όμως αντέχουν. Σεισμοί που στη χώρα μας θα ισοπέδωναν ολόκληρες πόλεις εκεί δεν έχουν κανένα αντίκτυπο - είναι εντυπωσιακό. Μέχρι και τη στιγμή που γράφεται το παρών, τα τσουνάμι δεν έχουν σταματήσει. Συνεχίζονται - με μειωμένη φυσικά δύναμη - να πλήττουν τις ανατολικές ακτές της Ιαπωνίας από τη Γιοκοχάμα και βορειότερα. Η πληροφόρηση για τα τεκταινόμενα είναι υπερ-πλήρης. Ο καλύτερος τρόπος να έχει συνεχή ενημέρωση κάποιος είναι να παρακολουθεί το #earthquake στο twitter Ο ρυθμός των ανταποκρίσεων εκεί (προσωπικές μαρτυρίες, αναφορές σε πρακτορεία ειδήσεων, video και φωτογραφίες) είναι εντυπωσιακός - γύρω στα 200 tweets το λεπτό. Χθες το βράδυ λοιπόν δαπάνησα αρκετές ώρες παρακολουθώντας το και σημειώνοντας κάποια από τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός της Ιαπωνίας την πρώτη δύσκολη μέρα μετά την καταστροφή.

Ο χρόνος αντίδρασης ήταν ταχύτατος. Μόλις 3 λεπτά (!) μετά το τέλος του σεισμού άρχισαν να εκκενώνονται οι παράκτιες περιοχές. Και μιλάμε για πολύ πυκνοκατοικημένα μέρη. Θυμόμαστε πως όταν έσκασε το τσουνάμι του Ειρηνικού τα Χριστούγεννα του 2004 στις ακτές της Ταϊλάνδης υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν μπάνιο αγνοώντας τον κίνδυνο. Είναι γνωστό πως στην Ιαπωνία όλοι ανεξαιρέτως είναι κάτοχοι κινητών τηλεφώνων και συσκευών με πρόσβαση στο internet. Τα δίκτυα της χώρας έμειναν σε λειτουργία χωρίς προβλήματα. Αμέσως οι κάτοικοι άρχισαν να λαμβάνουν οδηγίες μέσω των συσκευών αυτών. Εντύπωση μου έκανε πως τους έστειλαν χαρτογραφικά δεδομένα που όριζαν χιλιάδες σημεία ασφαλή σε υψόμετρο με νερό φαγητό και θέρμανση. Επίσης άρχισαν να μοιράζουν αμέσως προμήθειες στους χιλιάδες σιδηροδρομικούς σταθμούς της χώρας. Προέτρεπαν όλους να μπουν στα ειδικά sites που στήθηκαν από την Google Ιαπωνίας και τον Ερυθρό Σταυρό για να δώσουν στίγμα. Ο κόσμος εκκένωνε τις επικίνδυνες περιοχές ακολουθώντας ήρεμα τις υπερυψωμένες σιδηροδρομικές γραμμές. Για όλους μας, τους υπηκόους Μπανανίας, όλα αυτά ακούγονται ως επιστημονική φαντασία φυσικά.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν πως δεν υπάρχουν προβλήματα. Ολόκληρες πόλεις καλύφθηκαν από τα τσουνάμι ενώ εντυπωσιακό είναι πως τα νερά σε κάποιες περιοχές δεν υποχωρούν προς τη θάλασσα. Η μεγάλη κρίση και εκεί που έχουν πέσει όλα τα φώτα της δημοσιότητας αυτή τη στιγμή, είναι στο πυρηνικό εργοστάσιο της Fukushima, βορειοανατολικά του Τόκιο. Είναι πλέον επιβεβαιωμένη η διαρροή ραδιενέργειας και έχει εκκενωθεί μια περιοχή σε ακτίνα 20 χιλιομέτρων για λόγους ασφαλείας - με την αυξημένη ραδιενέργεια να έχει μετρηθεί μέχρι τα 3 χιλιόμετρα μέχρι τώρα. Το μεγάλο στοίχημα για τις αρχές είναι το αν θα καταφέρουν να αποφύγουν μια κρίση ραδιενέργειας. Λόγω της φύσης του εργοστασίου πάντως, ένα σενάριο τύπου Τσέρνομπιλ είναι απίθανο. Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθούμε λοιπόν την αντιμετώπιση μιας καταστροφής που αν είχε συμβεί σε μας - αλλά και σε αρκετές ακόμα δυτικές χώρες - θα μιλούσαμε για αφανισμό.

The Astronauts

Αύριο στο Rodeo (Χέυδεν 34 Πλ. Βικτωρίας) παίζουν live οι θρυλικοί Astronauts, τόσο επίκαιροι παρότι έχουν περάσει 30 χρόνια.

Protest Song 

I live my own life - do what I want - say what I mean 
And you've got your own hope - strange ambition - different dreams 
So who are you to say I'm wrong? And who am I to say I'm right? 

Though we live in separate ways, why do we argue, always fight? 
A man who disagreed with a regime was termed a rat. 
One night, some men came round - "we've read your books, we'd like a chat" 

And then they kicked him round the cell With cigarettes they burnt his face 
Said "Remember, we're the law. Do you love your family, your dwelling place?"  
And it seems that fools control the world, the nuclear button, the poison pen. 

Most of us are in the dark, but then we're only little men. 
But little men have mouths to feed And little men don't want to kill 
So little men are never told unless, of course, the earth stands still.  

We have got a chant, ain't got a chorus, ain't even got a name 
But it helps us through the night to know we don't share the blame 
It's just another protest song ("Oh what a pretty protest song") 
With words to try and make you think ("I think I'll go and have a drink") 
But come the dawn resume your search for your ultimate power Your missing link.

Μια νίκη ανάμεσα σε τόσες ήττες

Μια κοινωνία που ηττάται διαρκώς σε όλα τα μέτωπα εδώ και αρκετούς μήνες από τους εξουσιαστές της, βομβαρδιζόμενη ταυτοχρόνως από ακροδεξιά παραληρήματα και υποτιθέμενους "μονόδρομους" μέσω των πλήρως κατευθυνόμενων ΜΜΕ είδε ξαφνικά ένα από τα πλέον καταπιεσμένα και μη προνομιούχα κομμάτια της να πετυχαίνει μία νίκη και να υποχρεώνει την κυβέρνηση - για πρώτη ίσως φορά από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές - στο να κάνει κάποιες υποχωρήσεις. Ήταν μια νίκη-ανάσα για πολλούς από εμάς που παρατηρούμε αποσβολωμένοι τα τεκταινόμενα και ταυτόχρονα μια πειστική απάντηση στην διογκωμένη μοιρολατρία που έχει μολύνει πολιτικούς χώρους, συνδικάτα και κοινωνικές ομάδες που πλήττονται από την ασκούμενη πολιτική.

Οι λεπτομέρειες της συμφωνίας που επετεύχθη δεν έχουν και πολύ σημασία - υπάρχουν άλλωστε καταγεγραμμένες σε ανακοινώσεις και δημοσιεύματα - τόσο διότι ο συμβολισμός της νίκης είναι πολύ ισχυρότερος όσο και γιατί είμαι πεπεισμένος πως η συμφωνία δε θα τηρηθεί από την πλευρά του κράτους. Άλλωστε, αυτό το άθλιο υποκείμενο που έχουμε τη δυστυχία να ανεχόμαστε στη θέση του υπουργού Εσωτερικών έσπευσε να καθησυχάσει τους βουλευτές του συγκυβερνώντος ΛΑ.Ο.Σ. προβαίνοντας σε μια δήλωση-μνημείο αναξιοπρέπειας - "..δεν προκρίνεται νομιμοποίηση, γιατί οι μετανάστες αύριο δεν θα έρθουν στο υπουργείο Εσωτερικών, αλλά στην Ελληνική Αστυνομία για το καθεστώς ανοχής και όχι παραμονής, και ότι ουδείς πλην των αστυνομικών αρχών μπορεί να μιλήσει για το μέλλον τους." Καταλάβατε κύριοι υπήκοοι αυτού του εσμού που μας κυβερνά? Συμφωνεί σε κάτι ένα υπουργείο αλλά οι δυνάμεις ΠΡΟ.ΠΟ ("προστασίας" του πολίτη) δεν δεσμεύονται πως θα τηρήσουν τα συμφωνηθέντα. Έτσι ξεκάθαρα στα μούτρα μας!

Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι - που ο λόγος και η τιμή τους δεν αξίζει δεκάρα τσακιστή - έχουν ήδη στα χέρια τους μια προειλημμένη απόφαση για το τί θα προκύψει μετά την 25η Μαρτίου σε σχέση με την οικονομική πορεία της χώρας. Επιμήκυνση των βασάνων μας με νέο δάνειο, νέο "μνημόνιο" και νέες περικοπές? Τοποθέτηση εγγυητριών δυνάμεων για το δημόσιο χρέος της χώρας με έκδοση φθηνού ευρωπαϊκού ομολόγου? Έξοδος από το ευρώ και υιοθέτηση υποτιμημένου εθνικού νομίσματος? Με ταυτόχρονη προκήρυξη εκλογών? Με το δεδομένο πως ο δημόσιος πολιτικός λόγος τους δεν αξίζει δεκάρα τσακιστή πια και πως η ανικανότητά τους είναι τόσο προφανής που θα μείνει στην ιστορία, ένα είναι το σίγουρο. Η κατηφόρα δεν έχει σταματημό και θα γίνει πιο απότομη. Μόνη ικανή δύναμη να τους σταματήσει είναι οι κοινωνικοί αγώνες του αύριο. Με υποκείμενα ανθρώπους αποφασισμένους να ρισκάρουν και να παλέψουν μέχρι το τέλος. Και σε αυτό το τελευταίο, οι 300 μετανάστες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης δείχνουν το δρόμο.

Άτιτλο

...ο μόνος αγώνας που πάει χαμένος, είναι αυτός που δε δίνεται...

Για μια σφραγίδα

«…Για τους δικούς σου, από την ώρα που φεύγεις μετανάστης είσαι ήδη σαν νεκρός, στρώνουν κάθε βράδυ τραπέζι κι εσύ λείπεις. Τους είπα να με κλάψουν 40 μέρες, κι αυτό ήταν. Κι εμείς αν πεθάνουμε, θα κοιμόμαστε για πάντα ήσυχοι. Όμως, αυτοί που δε μας δίνουν μια σφραγίδα δε θα κοιμούνται ήσυχοι ποτέ. Θέλω να πω και μια κουβέντα στους Έλληνες φίλους που έκανα: μπήκατε στην καρδιά μου. Ζήσαμε ευτυχισμένοι. Και σε όλους αυτούς που μας φέρθηκαν άσχημα, μας έφαγαν λεφτά: σας τα χαρίζω, σαν να μην έχει γίνει τίποτα. Αντίο σας».

Χασάν.
Ένας από τους 300 εργάτες μετανάστες απεργούς πείνας.