Η χρήση του τεχνάσματος του "κοινωνικού αυτοματισμού" από την πολιτική εξουσία εισήχθη με την εποχή Σημίτη. Τα μεγάλα μπλόκα των αγροτών που είχαν χωρίσει τη χώρα στα δύο, έσπασαν με την επέμβαση των ΜΑΤ - τότε τουλάχιστον είχαμε μόνο τα ΜΑΤ, γεγονός που σε κάνει να αναπολείς τα χρόνια εκείνα - και το περίφημο εκείνο σόου με τα σκασμένα λάστιχα των τρακτέρ στο μπλόκο της ΒΙΟΚΑΡΠΕΤ. Είχε προηγηθεί μια εκστρατεία προπαγάνδας για να προετοιμάσει το πρωτοφανές εκείνο γεγονός, που σήμερα δε θα εξέπληττε κανέναν, δείγμα "εκσυγχρονισμού" και αυτό της ελληνικής κοινής γνώμης. Τότε είδαμε τον "κοινωνικό αυτοματισμό" σε δράση για πρώτη φορά επιταχυνόμενο από τον από τότε συνήθη καταλύτη του, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ακολούθως, συστηματοποιήθηκε η συνεχής επίκληση των δικαιωμάτων των "άλλων" στο "δημόσιο" τηλεοπτικό διάλογο ως επιχείρημα κατά της συνέχισης οποιουδήποτε απεργιακού αγώνα, δίκαιου ή άδικου, λογικού ή παράλογου. Οποιαδήποτε ακτιβιστική ενέργεια κατακεραυνωνόταν με τη ρήση του Βίσμαρκ πως η ελευθερία του ενός σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του αλλου, οσάν η ελευθερία να είναι μετρήσιμη έννοια, κάτι σαν το μπαλκόνι μας ή τα χωρικά ύδατα στο Αιγαίο. Ακολούθησε "αποπροσωποίηση" του "άλλου" του οποίου η ελευθερία υποτίθεται πως προσβάλλεται και έτσι πολύ εύκολα φτάσαμε στο να ταυτίζεται οποιαδήποτε ενέργεια ξεφεύγει από τα μέτρα των εκάστωτε εξουσιαστών με καταπάτηση της ελευθερίας ενός αφηρημένου κοινωνικού συνόλου που πλήτεται. Τα παραδείγματα πολλά: απεργίες στο τομέα των μεταφορών και στις ΔΕΚΟ, η επιχειρηματολογία κατά των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας που υποτίθεται πως πλήττουν την εμπορική κίνηση κ.ο.κ. Σε περιόδους έντονης κοινωνικής δυσαρέσκειας επιστρατεύτηκε το όπλο της επίταξης και των δικαστηρίων. Ο χαρακτηρισμός μιας απεργίας ως "παράνομης και καταχρηστικής" και πολλές φορές η ποινική δίωξη έναντι συγκεκριμένων προσώπων έχει γίνει κοινός τόπος. Η πρόσφατη απαγγελία της κατηγορίας της διακίνησης λαθρομεταναστών σε μέλη της Επιτροπής Αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας της Νομικής - θαρρείς και ήρθαν με βάρκες στην Αθήνα οι άνθρωποι αυτοί - αποτελεί ένα ακραίο παράδειγμα αυτής της τακτικής.
Όλα τα παραπάνω όμως αποτελούν παλιά κόλπα. Τον τελευταίο χρόνο, ταυτόχρονα με τα ακραία δημοσιονομικά μέτρα που πάρθηκαν με το πρόσχημα του "Μνημονίου", η πολιτική εξουσία της χώρας έχει προσθέσει ένα νέο όπλο στη φαρέτρα της, τη δημόσια ηθική απαξίωση ομάδων του πληθυσμού που είτε διαμαρτύρονται μέσα στον εργασιακό τους χώρο, είτε δρουν έξω από αυτόν με αφορμή γενικότερα κοινωνικά ζητήματα. Είναι αφελής όποιος πιστεύει πως το "όλοι μαζί τα φάγαμε" είναι απλώς ένας λεκτικός κανιβαλισμός ενός πολιτικού επιρρεπή σε ακραίες δηλώσεις. Οι υπάλληλοι του δημοσίου πρέπει να εμφανιστούν ως συνένοχοι, ως "κοπρίτες", για να δικαιολογηθεί ο περαιτέρω οικονομικός τους στραγγαλισμός. Αντιστοίχως, οι συμμετέχοντες στο πρόσφατο κύμα των αρνητών πληρωμής των διοδίων, χαρακτηρίζονται ως "τζαμπατζήδες", ενώ οι αλληλέγγυοι στα αιτήματα των μεταναστών από "αφελείς" μέχρι "διαφημιστές της Ελλάδας ως τόπο προορισμού των πεινασμένων πληθυσμών της Αφρικής και της Ασίας" και μάλιστα από πολιτικούς χώρους που βρίσκονται αριστερότερα των κομμάτων εξουσίας. Αυτή η ιδιότυπη χρήση επιθετικών προσδιορισμών που αναφέρονται στην ηθική (τσαμπατζήδες) ή στη νοημοσύνη (αφελείς) είναι ένα καινούριο τέχνασμα των εξουσιαστών στη μάχη που διεξάγουν ενάντια στους ελάχιστους αγωνιστικούς πυρήνες που έχουν απομείνει σε κοινωνικό επίπεδο. Ο πλήρης έλεγχος των ΜΜΕ από τους κρατούντες - ποτέ τόσο πλήρης όσο σήμερα - για πρώτη φορά νομίζω ασκείται και στο σύνολο του έντυπου τύπου με την εξαίρεση των κομματικών οργάνων της Αριστεράς, αφήνοντας το διαδίκτυο ως τη μόνη διέξοδο αντιπληροφόρησης. Εκεί πιστεύω πως πρέπει να διοχετευτεί όση ενέργεια έχει απομείνει στους λίγους πλέον που αντιστέκονται. Εκεί και στους δρόμους όσο ακόμα είναι ανοιχτοί.
1 comments:
Καλη αρχη!
Post a Comment