9η Ημέρα, Παρασκευή 27 Ιουλίου 2001
2.11 πμ
Ραπ μουσική με ξυπνάει νυχτιάτικα. Έρχεται από ένα κελί στην άλλη πλευρά της πτέρυγας. Δεν μπορώ να διανοηθώ το πώς θα είναι να προσπαθείς να κοιμηθείς στο διπλανό κελί από αυτό του τύπου που ακούει τη ραπ, πόσο μάλιστα στο ίδιο κελί μαζί του. Μου έχουν πει πως η μουσική ραπ είναι ο νούμερο ένα λόγος για τον οποίον ξεσπούν καβγάδες στη φυλακή και τώρα πια δε μου προκαλεί καμία έκπληξη το γεγονός. Αναγκάστηκα να περιμένω μέχρι να σταματήσει και μετά κοιμήθηκα μονορούφι μέχρι τις 6. Ο Τέρρυ κοιμόταν σαν πουλάκι σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
6.08 πμ
Γράφω για δύο ώρες και μόλις τελειώνω την αφήγηση των χθεσινών γεγονότων, γδύνομαι μένοντας με τα εσώρουχα, τυλίγω μια πετσέτα γύρω από τη μέση μου, ετοιμάζω μια ακόμα στην άκρη του κρεβατιού μαζί με μια πλάκα σαπούνι και ένα μπουκάλι σαμπουάν και παίρνω θέση πίσω από την πόρτα. Στις 8 και 23 λεπτά ακριβώς ανοίγει η πόρτα του κελιού. Σα σίφουνας πετιέμαι στο διάδρομο και σπριντάρω με όλη μου τη δύναμη μέχρι τα ντους. 3-4 αποδείχθηκαν πιο γρήγοροι από μένα, αλλά παρόλα αυτά πρόλαβα να πιάσω ντους και έτσι νοιώθω για πρώτη φορά καθαρός μετά από τόσες μέρες. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να καταφέρεις να καθαριστείς σε αυτή τη φυλακή.
Επιστρέφοντας στο κελί, βρίσκω τον Τέρρυ να κοιμάται του καλού καιρού. Ούτε η είσοδος του δεσμοφύλακα μετά από λίγο δε φαίνεται να τον ενοχλεί. Καινούριος για μένα, συστήθηκε με τον όνομα Ray Marcus και μου είπε πως δουλεύει στο τμήμα ελέγχου της αλληλογραφίας. Η δουλειά του είναι να ελέγχει αυτά που λαμβάνουν οι κρατούμενοι για να μην πέσουν στα χέρια τους απαγορευμένα αντικείμενα από έξω. Ξυράφια, ναρκωτικά, λεφτά - ακόμα και φαγητό. Αν και ανοίγουν όλα τα γράμματα, δεν τα διαβάζουν. Ο Ray κουβαλάει ένα συστημένο δέμα για μένα, το ανοίγει μπροστά μου και βγάζει από μέσα μια Βίβλο. Είναι η ενδέκατη που παίρνω μέσα σε 9 μέρες και όπως και τις προηγούμενες τη δωρίζω στο ξωκκλήσι της φυλακής. Απολογείται για το ό,τι είναι υποχρεωμένος να ανοίγει την αλληλογραφία μου στερώντας μου έτσι την ευχαρίστηση να την ανοίγω εγώ, αλλά του εξηγώ πως έχω ούτως ή άλλως πολλά χρόνια να ανοίξω γράμμα ο ίδιος.
Του παραδίδω τρεις μεγάλους καφέ φακέλους που περιέχουν το σύνολο της αλληλογραφίας που έλαβα την προηγούμενη μέρα μαζί με τα χειρόγραφά μου της πρώτης εβδομάδας. Του ζητώ να τα στείλει στη γραμματέα μου την Άλισον η οποία συνεχίζει τη δουλειά της ωσάν να έχω πάει διακοπές και όχι φυλακή. Μου εξηγεί πως έχει δικαίωμα βάσει των κανονισμών να διαβάσει οτιδήποτε στέλνω έξω. "Δεν έχω πρόβλημα με αυτό" του λέω. "Μπα, θα περιμένω μέχρι να εκδοθούν" μου απαντά χαμογελώντας. "Έτσι κι αλλιώς έχω διαβάσει όλα τα υπόλοιπα βιβλία σου". Όταν φεύγει, δεν κλείνει την πόρτα του κελιού σαν να ξέρει πως μια τέτοια χειρονομία είναι αρκετή για να κερδίσει την αιώνια συμπάθεια ενός ανθρώπου που είναι κλειδωμένος για 22 ώρες την ημέρα. Αν και το προνόμιο δεν κρατάει για πολύ - μετά από λίγα λεπτά ένας διερχόμενος φύλακας την κοπανάει με όλη του τη δύναμη και κλείνει με πάταγο - του είμαι ευγνώμων.
9.00 πμ
Πρωινό. Ένα μπωλ κορν-φλέικς με γάλα μακράς διαρκείας από ένα ανοιχτό κουτί που είναι ήδη 24 ώρες εκτός ψυγείου. Υπέροχα.
10.09 πμ
Ένας άλλος φύλακας μου μεταφέρει την επιθυμία του Πάστορα να με συναντήσει. Δοξασμένη έξοδος από το κελί. Με συνοδεύει μέχρι το εκκλησάκι όπου με περιμένει ο David Powe. Φοράει τα ίδια ρούχα που φορούσε την περασμένη Κυριακή. Χαζολογούμε για λίγο, πώς πας? έχεις συνηθίσει καθόλου? ενώ μετά συζητάμε το γεγονός πως η παρουσία μου ευθύνεται για το ότι το κήρυγμά του της περασμένης Κυριακής πάνω στην ιστορία του Κάιν και του Άβελ πουλήθηκε από έναν κρατούμενο και εκδόθηκε στο Private Eye. "Πρώτο κήρυγμα για τον Τζέφρυ Άρτσερ στη φυλακή του Μπελμαρς".
Στη συνέχεια με ρωτάει για τις θρησκευτικές μου πεποιθήσεις και εγώ του απαντώ διπλωματικά πως όταν ήμουν υποψήφιος δήμαρχος Λονδίνου συνειδητοποίησα το πόσα πολλά δόγματα και θρησκείες ασκούνται στην πρωτεύουσα και πως αν υπάρχει Θεός τότε σίγουρα έχει πολλούς και διάφορους εκπροσώπους στη Γη. Αυτός με ενημερώνει πως στο Μπελμαρς έχει καμιά εκατοστή μουσουλμάνους, άλλους τόσους ρωμαιοκαθολικούς αλλά η συντριπτική πλειοψηφία ασκεί ακόμα το προτεσταντικό δόγμα. "Και οι Εβραίοι?"
"Μόνο καναδυό γνωρίζω. Οι οικογενειακές τους συνήθειες και η αίσθηση της κοινότητας τους κρατάνε στον ίσιο δρόμο".
Ακριβώς στη μία ώρα από την έναρξη της συνάντησής μας, μου χαρίζει την ευλογία του και μου λέει πως ελπίζει να με ξαναδεί στην εκκλησία την ερχόμενη Κυριακή. Καθώς πρόκειται για το μεγαλύτερο κελί του Μπελμαρς, είναι σχεδόν σίγουρο πως θα είμαι εκεί.
Η μετάφραση από τα Αγγλικά δική μου
Βιβλία του Τζέφρυ Άρτσερ στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει στις εκδόσεις Bell. Δυστυχώς όχι και τα "Ημερολόγια Φυλακής" τα οποία κυκλοφορούν στα Αγγλικά από τις εκδόσεις Pan MacMillan.
0 comments:
Post a Comment