Χόρχε Μπουκάι

Η ιστορία μας αρχίζει πριν από τα Χριστούγεννα. Κάθε χρόνο με την καταβολή του δώρου βγαίνω για βιβλιότσαρκα. Εμείς του ιδιωτικού τομέα το είχαμε αυτό το "προνόμιο" και φέτος - για τελευταία φορά κατά πάσα πιθανότητα - και όπως συνήθως η "βόλτα" μου αυτή περνάει και από το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Opera, καθώς έχω επιλέξει όποτε μπορώ να αγοράζω απευθείας από κει τα βιβλία των εκδόσεων αυτών για λόγους υποστήριξης πριν πάω σε κάποιο από τα μεγάλα κεντρικά βιβλιοπωλεία για τα υπόλοιπα. Εκείνη την ημέρα πήρα το Αίνιγμα του Ρεζβανί και αφού χάζεψα λίγο τα υπόλοιπα ρώτησα τον ιδιοκτήτη αν έχει να προτείνει κάτι. Μου πρότεινε τον Τσαβαρία - που είναι κατά τη γνώμη ο κορυφαίος του καταλόγου των εκδόσεων αυτών - του είπα πως τα έχω διαβάσει όλα, συζητήσαμε λίγο γι αυτόν και μετά μου έδειξε τα 4-5 βιβλία του Χόρχε Μπουκάι. Διάβασα από τα οπισθόφυλλα λίγο, έριξα μια ματιά και στο βιογραφικό και του είπα πως το είδος (ψυχιατρική σε στυλ αυτοβοήθειας) μου είναι μάλλον απωθητικό. Αυτός αρκέστηκε σε ένα "Αυτός είναι καλός" και το αφήσαμε εκεί το πράγμα.

Ένας από τους λόγους που δεν ξεφυλλίζω βιβλία ανάλογου περιεχόμενου στα βιβλιοπωλεία που πάω είναι το ότι στις συγκεκριμένες "γειτονιές" συχνάζει πολύ "κακός" κόσμος. Οι υπάλληλοι παραπέμπουν προς τα κει μια συγκεκριμένη κατηγορία αγοραστών που ζητάει Yalom ή "αυτό με την ελαφρότητα του Κούντερα και ένα που βγήκε τώρα για τον Μέγα Αλέξανδρο", διάφοροι τύποι που θέλουν να αγοράσουν "κάτι σοβαρό" κ.ο.κ. Μάλλον έχω χάσει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα λόγω αυτής μου της απέχθειας που αγγίζει τα όρια της φοβίας καθώς πολλές φορές έχει και σωματικά συμπτώματα. Προχθές όμως - αποφασισμένος πια - και όσο πιο σβέλτα γίνεται, πήγα εκεί και τσίμπησα τον "Δρόμο της Αυτοεξάρτησης" του Χόρχε Μπουκάι πριν πάω να κρυφτώ ανάμεσα στα αγοράκια με γυαλιά που χαζεύουν τα βιβλία του Gaiman και της Ursula Le Guin στα ράφια της επιστημονικής φαντασίας.

Άλλαξα γνώμη όταν σε ένα σπίτι φίλου άνοιξα στην τύχη ένα βιβλίο του Μπουκάι και έπεσα πάνω σε μια περιγραφή ενός game μεταξύ δύο τενιστών - σε στυλ ανεκδότου. Γιατί απ' ότι φαίνεται τα βιβλία του Μπουκάι είναι γεμάτα με ανέκδοτα και παραβολές τα οποία χρησιμοποιεί για να εξηγήσει τα συμπεράσματα και τα προτάγματά του σε σχέση με ζητήματα ψυχικής υγείας. Ο Χόρχε Μπουκάι είναι εκπρόσωπος της σχολής γκεστάλτ στην ψυχοθεραπεία, ενώ αυτοπροσδιορίζεται ως βοηθός. Ούτε γιατρός, ούτε ψυχοθεραπευτής, απλά βοηθός. Το βιβλιαράκι αυτό, πρώτο σε μια σειρά με γενικό τίτλο Φύλλα Πορείας το διάβασα μονορούφι - άλλωστε είναι μόλις 164 σελίδες - και μπορώ να πω πως τουλάχιστον το διασκέδασα, ενώ συμφωνώ με τη βασική θέση του περί συναισθηματικής απεξάρτησης του ατόμου από τους γύρω του και με τις γενικότερες προτάσεις του οι οποίες διέπονται από ελευθεριακό και πολλές φορές μέχρι και αντιεξουσιαστικό πνεύμα, ενώ ο συγγραφέας κάνει χρήση στοιχείων που εντυπωσιάζουν με την ποικιλία τους. Από διδαχές της Εβραϊκής ορθοδοξίας, μέχρι το θεώρημα του Γκέντελ, τον Σαβατέρ, τον Κιντάνα και φυσικά τον Φριτζ Περλ, ιδρυτή και πατριάρχη της γκεσταλτικής ψυχοθεραπευτικής. Θα συνεχίσω και με τα υπόλοιπα της σειράς για πολλούς λόγους, με σημαντικότερο απ όλους το απολαυστικό μπρίο του συγγραφέα.

Stephen Baxter - Flood

Flood by Stephen Baxter

I've been introduced to Stephen Baxter via Arthur Clarke's Time Odyssey, a series that Baxter co-authored with the great maestro and I have the suspicion that I'm not the only one. Quite a few people would disagree, but I always thought that what makes a science fiction writer worthy is - amongst other things - the capability of turning one simple idea into a full-blown story that describes a world totally different from the real and then trying to imagine how this world's society would function under the circumstances.Baxter does that well. His narrative might be mediocre and his characters a little shallow, but this book is a page-turner. It really is impossible to put it down as long as your eyes stay open. The idea is simple enough. At some point the waters start rising. Climate-change skeptics and global warming deniers relax. The waters rise fast and it's not because the ice caps are melting. On the contrary, the mainstream opinion about the phenomenon gets a good beating.

Big cities get drowned, refugees aplenty. All geopolitical facts from the past doesn't make any sense now. Baxter takes us through a total reevaluation of humanity's values. Owing land on the high grounds becomes the greatest asset. Independence from foreign trade routes is equally important. Poor countries become rich and vice versa. A group of scientists try to explain the new situation. They get sponsoring from certain individuals. Those individuals who get the data first, act first and end up becoming the most powerful men in the world just because they were the first to understand that buying land on high altitude is the wise thing to do. And the waters keep on rising. Baxter takes it to the extreme. Humans are forced to turn into aquatic creatures. Nepal and Tibet end up being the last superpowers of history. At the end, people live on rafts. There is a generation born that never knew how it is to live on land. All and all, an exciting thriller desperately in need of a sequel.

Reviewed at the social site for books and libraries http://www.librarything.com by trandism

book page, author page

Ο γιος που δε θα θέλατε να έχετε

Στους καιρούς τους, που εκόντες άκοντες, θα 'ρθουν, οι γιοι που δε θα θέλαμε να 'χουμε θα κάνουν το Μέγαρο Μουσικής μπιλιαρδάδικο και θα παίζουν πέντε κορδόνια μίνιμουμ χάνει - πληρώνει, καπνίζοντας μέσα στις αφύλαχτες αίθουσες, και βήχοντας, κι ενοχλώντας ο ένας τον άλλον όσο πιο πολύ και πιο δυνατά γίνεται. Στους καιρούς τους, οι γιοι που δε θα θέλαμε να 'χουμε θα κατεδαφίσουν τ' απομεινάρια των Παρθενώνων που θα τους κληροδοτήσουμε. Ή θα τα βάψουν με χαρούμενα χρώματα: κολόνες σε μπλε λαδομπογιά, κίτρινοι βράχοι φωσφορίζοντες. Στους καιρούς τους, οι γιοι που δε θα θέλαμε να 'χουμε θα ξεπατικώνουν τη χαρτογραφία τους πάνω στις άχρηστες Τζοκόντες μας, σκόπιμα φάλτσα σφυρίζοντας τις συμφωνίες μας. Θα κόψουν τις ομοιοκαταληξίες και τα μέτρα απ' τα ποιήματά μας, που -πια- θα τα ακούνε ζωντανά, σ' όλα τους τα δελτία ειδήσεων. Και, σίγουρα, οι γιοι που δε θα θέλαμε να 'χουμε θα κάψουν, ποτισμένα στο αλκοόλ, όλα μας τα βιβλία.

Κώστας Κοντοδήμος - Ο γιος που δε θα θέλατε να έχετε

Μια ιστορία γι' απογεύματα Τρίτης

Εκδόσεις Δελφίνι 1994, Νεφέλη 2001

Ιστορίες Ταξί

#1

Από τις πρώτες στιγμές κατάλαβα πως μια από τις θεωρίες μου θα κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος, αυτή που θέλει τις γυναίκες οδηγούς ταξί να είναι συμπαθείς. Ήταν στη τσίτα. Πάνω από 50 χρονών, μόλις μπήκα μέσα, έκλεισε τις ασφάλειες. Η μεγάλη ατυχία ήταν πως μας έπιασε το φανάρι Ηπείρου και Πατησίων. "Τους ταΐζουν κιόλας?" μου πετάει ενώ τεντωνόταν για να καταφέρει να δει τί γίνεται πίσω από την καγκελόπορτα. "Δεν τρώνε" της λέω μιμούμενος το πιο ουδέτερο και κυνικό ύφος που διαθέτω. "Κάνουν απεργία πείνας". "Α... απεργία πείνας". Στρίβουμε αριστερά την Πατησίων ενώ αυτή κοιτάει με μισό μάτι τον κόσμο που μοιράζει προκηρύξεις στο πεζοδρόμιο. "Αφού μας τους έφεραν εδώ". Δεν ξέρω τί με έπιασε. Συνήθως δεν μπαίνω σε τέτοιες επικίνδυνες συζητήσεις, ειδικά με το δεδομένο ότι η Αλεξάνδρας θα είναι μποτιλιαρισμένη και θα πάει αργάαααα το πράγμα. "Δεν μας τους έφεραν. Μόνοι τους ήρθαν". "Μα καλά αγόρι μου, γίνεται να έρθει μόνος του κάποιος από το Πακιστάν?"

(3-4 φανάρια πιο πάνω είχα χάσει το προνόμιο να είμαι αγόρι της)

"Αφού τους αγαπάς τόσο πολύ να τους πάρεις στο σπίτι σου!!". Κατεβάζει το δεξί παράθυρο. "Που?". "Αλεξάνδρας 186" φωνάζει ο κυριούλης."Μπες". Μπαίνει ο άλλος πίσω. Μας περνάει ένας ελεύθερος ταρίφας από αριστερά κορνάροντας και της φωνάζει "Κωλόγρια άσε να δουλέψει και κάνας άλλος!". "Μα δεν τον είδα αγόρι μου" (πάλι αγόρι της), μου λέει λυπημένα. Όντως μάλλον δεν τον είχε δει πάνω στη φούρια της να με βρίσει. Αφήνουμε τον κυριούλη, λίγο πιο πάνω κατεβαίνω κι εγώ. Λίγο πριν την πληρώσω μου πετάει "Λήστεψαν τον άντρα μου αυτοί, δε μπορεί να δουλέψει από τους πόνους". "Αυτοί οι συγκεκριμένοι που είναι στην Ηπείρου?" της λέω. "Όλοι ίδιοι είναι αυτοί" απαντά.

#2

Με το που μπήκα πρόσεξα το αυτοκόλλητο "Όχι στην κάρτα του Πολίτη". Μούγγα εγώ. "Που θα πάει αυτή η κατάσταση" μονολογεί... Τελικά άντεξε 3 φανάρια. "Ξέρεις για την κάρτα του Πολίτη?". Προσπαθώ να κόψω τί ιστορία είναι. 30-35, μακρύ μαλλί, προβατίσιο βλέμμα, ευγενική φιγούρα γενικά. "Ξέρω πάνω-κάτω" πετάω. "Να μην την πάρεις φίλε μου. Έχει μικροτσίπ, θα μας παρακολουθούνε. Πού πάμε. Τί κάνουμε" (όπα μας τη βγήκε από τα αριστερά ο τύπος). Πλέον κουνούσε συγκαταβατικά το κεφάλι. "Μην την πάρεις φίλε μου, μην την πάρεις". Μου τα λεγε με υγρά μάτια. Ήταν έτοιμος να κλάψει. "Ξέρεις φίλε μου? Την έδωσαν στους αστυνομικούς. Και μερικοί αρνήθηκαν και τους έδιωξαν. Αυτοί είναι ήρωες φίλε μου" (Τέρμα το από τα αριστερά). "Αλλά οι πιο πολλοί την πήραν. Και οι στρατιωτικοί". Άρχισε να ροπιάζει. "Άντε να φύγει ο μασόνος, ο αντίχριστος, να πάει στον ΟΗΕ" (ο Γιωργάκης αυτά). Του άφησα τα ρέστα. "Σε ευχαριστώ φίλε μου. Ο Θεός να σε προσεχεί". Φτου γκαντεμιά!

#3

Κτήνος ο ταρίφας. ένα-ενενηνταφεύγα, σώμα μπράβου, μόλις μπαίνω μου προσφέρει τσιγάρο. Prince, στούκι του κερατά. Μπα... του λέω. Σε πειράζει αν καπνίσω εγώ? Καθόλου. Τίγκα η Ακαδημίας. Πώς πάει, ρωτάω, έχει δουλειά? Χάλια μου λέει. Και μέχρι πέρυσι πηγαίναμε σε κανά μπαρ, ερχόταν καμιά θεία, κανά πουρό ξέρεις, μας την ακούμπαγε λίγο, βγάζαμε κανά ψιλό (Σμπόινγκ!!!) Αλλά οι πούστηδες οι δικοί μας της παντρεύτηκαν κιόλας ρε. Απίστευτοι μιλάμε. Ποιους εννοείς δικούς σας? Οι Αλβανοί ρε, Αλβανός είμαι. Πήγαν και παντρεύτηκαν ρε τα πουρά και χαλάσαν την πιάτσα. Πότε ήρθες Ελλάδα, του κάνω, προσπαθώντας να αλλάξω θέμα. Το 1993 μου λέει. Πόδι ως τα Γιάννενα. Αλλά τώρα λέω να πάω πίσω. Φεύγουν πολλοί μετανάστες πίσω στην Αλβανία? Ουυυυ.. Φουλ τα λεωφορεία κάθε βράδυ στο Μεταξουργείο, απαντάει.

#4

Μπιπππππππ!! Κοπανάει την κόρνα με όλη του τη δύναμη. Δεν έχουμε πει κουβέντα μέχρι τότε, ακούμε κι οι δύο Καρπετόπουλο-Πανούτσο από το ραδιόφωνο. Μπιππππ!! Ο μπροστινός θέλει να κάνει αναστροφή σε πολύ κακό σημείο και έχει κλείσει όλο το δρόμο. Το αντίθετο ρεύμα φουλ, δε μπορεί να χωθεί. Κολλάμε κανά δίλεπτο. "Φταίω τώρα να κατέβω να του μετρήσω τα παΐδια? 13 δεξία και 15 αριστερα?". Ξεκολλάμε τελικά. "Δεν υπάρχουν πιο σταρχιδιστές από τους Έλληνες. Μετά τους φταίνε οι ξένοι." (Όπα!). Χτυπάει το κινητό του. "Έλα κοπέλα μου. Πόσο? Μοσχάτο-Παιανία 35 Ευρώ? Καλά ρώτα την κυρία από που την πήγε? Από Εθνική και το γύρο? Ή από μέσα? Τον είδα μωρέ που πετάχτηκε να την πάρει". Κλείνει. ."Ρε γαμώτο, δεν έχω και κανά χωράφι να φύγω".

Mario Vargas Llosa - The Feast of the Goat

The Feast of the Goat by Mario Vargas Llosa

Until recently - namely until the earthquake that hit Haiti and brought the Hispaniola Island back in the limelight - whenever I heard of the Dominican Republic, my mind went to Felix Sanchez, nicknamed "The Dictator", a likeable US-born man with Dominican origins, a 400m Hurdles Champion and the first athlete to win an Olympic Gold Medal for that country. Alas, from now on, this country will be forever in my mind connected with its true dictator, Rafael Leonidas Trujillo Molina, whose authoritarian, autarchic and repulsive regime has lasted 31 years. Mario Vargas Llosa has put his last days into paper, telling the personal stories of the people around him - his collaborators as well as his assasins - in the process.

Amongst them we find Joaquin Balaguer, his puppet president, who during the days after the Chief's assasination gambled his whole life and won, survived the chaos by balancing the situation between Trujillo's brothers and the USA pressure, became an elected president of his country and died at the ripe old age of 96. We find the commander of the intelligence service, the dreadful Abbes Garcia, whose practises can make prominent Nazis seem like angels, and his totally deserved, tragic end. We read about Antonio Imbert Barrera, the driver of the main car that carried Trujillo's killers and only survivor - along with Luis Amiama Tio - of the group that put the plot into action, who after being hidden for 6 months by a couple of officers of the Italian Embassy and gaining 5 kilos eating pasta, found himself suddenly elected to hero status, his name being given to streets and plazas, together with those who suffered electrocution tortures, pissing and shitting themselves, naked for months in the prisons; together with a man that was brought meat to eat in prison after many months and died of a heart attack when a prison officer holding the decapitated head of the prisoner's son informed him that he had just shallowed the last piece of the missing headless body.

There is also a woman that returns to her country three decades later, the daughter of a prominent Trujillista. Her father had been stripped off of his powers, his bank accounts were frozen just months before the dictator was killed. Back then, still a 14-year old girl, she was offered as a present to the Chief - who liked to break a virgin's cherry once in a while - as a last attempt to regain his position in the regime. Trujillo, suffering from an enlarged prostate, couldn't have an erection and chose to "punish" the girl with his right hand. The girl hasn't left a man touch her ever since, her father lost his last chances and now is a breathing corpse. A couple of weeks later, Rafael Trujillo wants to erase that shameful night from his memories. He waits impatiently in his Chevrolet to reach the same place - a new girl waiting - and has decided that this time he must make her scream with pleasure. A car waits for him in the way. Tony Imbert is the driver!

Reviewed at the social site for books and libraries http://www.librarything.com by trandism

book page, author page

Χρεωκοπία=Σωτηρία (περιμένοντας να το πει κι ο Πρετεντέρης)

Το mail inbox μου είναι ένα άγριο μέρος. Εκτός από τα δεκάδες μηνύματα από λίστες, τα newsletters, τις ανακοινώσεις για νέες εκδόσεις βιβλίων, τα σκακιστικά, τα σχόλια από τα blogs και τα επαγγελματικά e-mail που απαιτούν απαντήσεις, έχω την "τύχη" να μου προωθούνται αυτόματα και μηνύματα που στέλνονται σε 3-4 εταιρικά e-mail accounts της μορφής info@company. Έτσι λοιπόν δεν έχω τρόπο να αποφύγω δεκάδες θεωρίες συνωμοσίας που στέλνονται μαζικά για να διαφωτίσουν τα αφελή πλήθη. Η ταχύτητα με την οποία τα σβήνω είναι εντυπωσιακή. Γκολ εσείς, σέντρα εμείς. Μια που θέλοντας και μη είμαι σκλάβος του e-mail μου, ενίοτε ρίχνω και μια ματιά σε αυτά τα μηνύματα πριν τα στείλω στον κάδο. Έχω μάθει λοιπόν κι εγώ πως ο Γιώργος Παπανδρέου είναι μασόνος, πράκτορας των Εβραίων, έμμισθος υπάλληλος του Τζορτζ Σόρος και πως του έχουν υποσχεθεί τη γενική γραμματεία του ΟΗΕ, κάποια υψηλή θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα καινούριο κανό, την αιώνια ζωή. Ενώ αφού μας αφήσει στα ερείπια που ο ίδιος θα προκαλέσει, θα μπουκάρουν οι Τούρκοι, θα μας πάρουν οι Σκοπιανοί τη Μακεδονία για να έχουν δύο Μακεδονίες, οι Τσάμηδες τα Γιάννινα, οι Πακιστανοί θα απαγορεύσουν το χοιρινό σουβλάκι, ο Παναθηναϊκός θα πάρει το πρωτάθλημα και άλλα τέτοια απίθανα.

Η αλήθεια είναι όμως πως δεν είναι και πολύ εύκολο να εξηγήσει κανείς τις επιλογές αυτής της κυβέρνησης στον τομέα της οικονομίας, τον μόνον τομέα με τον οποίον ασχολείται, αν εξαιρέσουμε τις ομάδες Δέλτα, Δίας και το κακό συναπάντημα, που προσφέρουν εργασία σε δεκάδες ταλαντούχους νέους της χώρας. Ας μη σταθούμε στο πώς μας οδήγησε στο μνημόνιο και βασικά στο γιατί δε δανείστηκε λεφτά από την ελεύθερη αγορά "όταν μπορούσε", δηλαδή όταν τα επιτόκια ήταν χαμηλά. Αυτό εξηγείται στα πλαίσια της γνωστής τακτικής του να αποδείξουμε πως οι προηγούμενοι τα κάναν σκατά - μια τακτική που προσφέρει στην εκάστοτε καινούρια κυβέρνηση κάποια περίοδο χάριτος. Από ένα σημείο και μετά όμως - και με δεδομένο το μνημόνιο - οι επιλογές της είναι τόσο παράλογες που χρειάζονται μια καλή θεωρία συνωμοσίας για να εξηγηθούν. Η δική μου "θεωρία συνωμοσίας" λέει πως είναι άσχετοι. Αυτό σε συνδυασμό με μια εμετική αλαζονεία που επιδεικνύουν τα κορυφαία στελέχη του κυβερνητικού σχήματος και τον πλήρη έλεγχο των ΜΜΕ - που μήνες τώρα απλά μεταφέρουν την όποια κυβερνητική προπαγάνδα χωρίς ίχνος κριτικής - έχει οδηγήσει στο κωμικό φαινόμενο να μας παρουσιάζεται κάθε καινούρια αλχημεία του οικονομικού επιτελείου ως μονόδρομος, ενώ ανατρέχοντας στα δελτία ειδήσεων και τις εκπομπές του πρόσφατου παρελθόντος να βρίσκει κανείς τις ίδιες αποφάσεις να λοιδορούνται και τις όποιες φήμες για πραγματοποίησή τους να διαψεύδονται. "Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός" και ο κόσμος ξεχνάει εύκολα, όμως τις τελευταίες ημέρες η χρονική περίοδος μεταξύ της διάψευσης και της πραγματοποίησης, της θέσης και της αντίθεσης, έχει μικρύνει τόσο πολύ που έχει αρχίσει να δυσφορεί ακόμα και αυτή η παρεούλα του κεντρικού δελτίου του MEGA. Ή οι δύο που μας περνάνε την "Πρωινή Γραμμή" στο ΣΚΑΙ. Προχθές το παραδέχτηκαν κιόλας. Ξυπνάμε τα χαράματα είπαν με αγωνία να δούμε αν ανακοινώθηκε κάτι μέσα στη νύχτα για να ξέρουμε τί θα πούμε στο κόσμο. Έτσι λοιπόν, εδώ και αρκετό καιρό, περιμένω την ημέρα που θα πει ο Πρετεντέρης πως η "χρεωκοπία" είναι μονόδρομος.

Αυτό θα έπρεπε να έχει συμβεί εδώ και καιρό - πριν από το προηγούμενο καλοκαίρι. Το να αναβάλλεται καθ αυτόν τον τρόπο παραπέμπει σε ένα ασθενή που επειδή δεν έχει λεφτά να κάνει επέμβαση αφαίρεσης αμυγδαλών, του αφαιρούν ένα νεφρό και το πουλάνε σαν ανταλλακτικά. Γιατί αυτό που εκείνοι ονομάζουν "χρεωκοπία", δαιμονοποιώντας το συστηματικά όλους αυτούς τους μήνες, μοιάζει με αφαίρεση αμυγδαλών μπροστά σε αυτά που μας συμβαίνουν και κυρίως μπροστά σε αυτά που θα μας συμβούν από δω και πέρα αν συνεχίσουμε να είμαστε παγιδευμένοι στο Ευρώ, αν συνεχίσουμε να είμαστε αυτοί που δεν πρέπει να "χρεοκοπήσουν" για να μη δυσφημιστεί το εγχείρημα του κοινού νομίσματος και της ελεύθερης ζώνης εμπορίου αγαθών - και ανθρώπων - που είναι σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από αυτό.

Τι σημαίνει "χρεωκοπία"?

Το 1983 η δραχμή υποτιμήθηκε κατά 15%. Δύο χρόνια αργότερα έγινε νέα υποτίμησή της κατά 15.5%, ενώ στις 14 Μαρτίου του 1998 επί Σημίτη υποτιμήθηκε κατά 12.3% έναντι του ECU, του νομισματικού "προγόνου" του Ευρώ. Η απώλεια αυτού του όπλου από τη φαρέτρα της οικονομικής πολιτικής της χώρας είναι πολύ σημαντική καθώς με το σκληρό νόμισμα και την παραγωγικότητα τόσο χαμηλή όσο σήμερα, η χώρα δε μπορεί να προσελκύσει επενδύσεις και δε μπορεί να εξάγει προϊόντα. Η λεγόμενη "χρεωκοπία" λοιπόν προϋποθέτει έξοδο της χώρας από το Ευρώ και υιοθέτηση εθνικού νομίσματος, ας το ονομάσουμε "δραχμή" για την οικονομία της συζήτησης, με άμεση γενναία υποτίμησή του, μέχρι και 50%. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε μεγάλη αύξηση τιμών των εισαγόμενων προϊόντων, όμως θα έκανε τα εγχώρια πιο προσιτά και ανταγωνιστικά. Αυτό μπορεί να τρομάζει τη γενιά του iPhone, όμως στη σημερινή οικονομική κατάσταση των πολιτών το να στοιχίζει ένα laptop όσο 20 κιλά λάδι και ένας φορτιστής όσο 2 κιλά τυρί είναι παράλογο. Ταυτόχρονα θα πρέπει να γίνει άρνηση πληρωμής του δημόσιου χρέους στη μορφή που είναι διαρθρωμένο σήμερα και επαναδιαπραγμάτευσή του, κάτι που έχει προηγούμενο σε δεκάδες χώρες. Άλλωστε το δημόσιο χρέος δε θα πληρωθεί ποτέ ολόκληρο. Έχει ξεπεράσει τα 400 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ τα περιβόητα 50 δις που υποτίθεται πως θα αντληθούν από την "αξιοποίηση" της δημόσιας περιουσίας (τα 80 ακίνητα του Πάγκαλου τα έχουν υπολογίσει?) δεν είναι παρά οι τόκοι της ερχόμενης 5ετίας. Το βασικό επιχείρημα όμως υπέρ αυτής της διαδικασίας είναι το ότι αυτά που προβλέπει το μνημόνιο είναι αστεία. Και θα οδηγήσουν σε μια χρεωκοπία ούτως ή άλλως στο μεσοπρόθεσμο μέλλον έχοντας στο ενδιάμεσο καταστρέψει τον κοινωνικό ιστό της χώρας.

Τα νούμερα του μνημονίου

Μία από τις πιο θεαματικές ντρίμπλες του επικοινωνιακού μηχανισμού ΠΑΣΟΚ-MEGA ήταν η μετατόπιση της προσοχής από το έλλειμμα στο χρέος. Ενώ δηλαδή μας έλεγαν πως το έλλειμμα του 2009 ήταν ο λόγος για τη δυσπιστία των αγορών και άρα το μνημόνιο και πως η μείωσή του είναι ο βασικός στόχος της οικονομικής πολιτικής τους, τώρα ξαφνικά κανείς τους δε μιλάει γι αυτό. Ο λόγος απλός. Αυτό που μας έχει πει με στόμφο τόσες φορές ο Υπουργός Οικονομικών, πως θα καταφέρουν να μειώσουν το έλλειμμα 8 ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες και πως δεν έχει γίνει πουθενά στον κόσμο αυτό, δεν ισχύει πια. Μη νοιώθετε λοιπόν υπερήφανοι για μια παγκόσμια πρωτιά στη νοικοκυροσύνη (μα τί άλλο θα ακούσουμε!) καθώς παρότι έκαναν ότι μπορούσαν για να φουσκώσουν το έλλειμμα του 2009 φτάνοντάς το με λογιστικές αλχημείες στο 15.4%, το έλλειμμα του 2010 τρέχει στο 9.8% αυτή τη στιγμή και ποιος ξέρει που θα σταματήσει. Παρά το κόψιμο δώρων και επιδομάτων, παρά την αύξηση των ΦΠΑ, παρά την ιδιότυπη παύση πληρωμών του δημοσίου που έχει επηρεάσει πολύ άσχημα ένα τεράστιο κομμάτι του κρατικοδίαιτου ιδιωτικού τομέα. Παρά τις ΠΑΣΟΚιές στους υπολογισμούς.

Η προσφάτως ανακοινωθείσα ανεργία για το μήνα Νοέμβριο του 2010 έφτασε το 13.9% με την πραγματική ανεργία να έχει ξεπεράσει το 20%, εφόσον προσμετρώνται μόνο όσοι δηλώνουν άνεργοι στον ΟΑΕΔ. Με τον πληθωρισμό Ιανουαρίου στο 5.2%, η κατανάλωση παρουσιάζει μείωση 12.1%, το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 6.6%(!) το τρίτο τρίμηνο του 2010 ενώ σε ετήσια βάση αγγίζει το 4%. Ενώ το επιτόκιο 10ετούς ομολόγου έχει σκαρφαλώσει στο 11.58% και τα spreads στις 833 μονάδες. Όλα αυτά χωρίς να κλείσει χρόνος από την υπογραφή του μνημονίου. Μια προβολή των στοιχείων αυτών στην τριετία του μνημονίου πόσο μάλλον στην πιθανολογούμενη επιμήκυνσή του δεν μπορεί παρά να τρομάζει. Χρεωκοπία=Σωτηρία λοιπόν (και περιμένουμε να το πει κι ο Πρετεντέρης)!

Τομπάιας Γουλφ - Το παλιό σχολείο

Θα στοιχημάτιζε κανείς πως Το Παλιό Σχολείο είναι η φυσική συνέχεια του This Boy's Life, μια αφήγηση των περιπετειών του Tobias (Jack) Wolf στο σχολείο Hill, ενός υπότροφου σε ένα σχολείο της ελίτ, να παλεύει για την επιβίωσή του σκαρφιζόμενος διάφορα έξυπνα κόλπα που συνήθως αποτυγχάνουν. Και αρχικά ο αναγνώστης που έχει διαβάσει το βιβλίο που αναφέρεται στην παιδική ηλικία του συγγραφέα πιστεύει πως έτσι έχουν τα πράγματα. Όμως το Παλιό Σχολείο δεν είναι αυτοβιογραφικό και η αφήγηση ξεφεύγει από τα Μπουκοφσκικά πρότυπα. Ο κυνισμός είναι και εδώ πανταχού παρών, ο βασικός χαρακτήρας (που παραμένει ανώνυμος) μοιάζει με μια εφηβική προβολή του παιδιού του πρώτου βιβλίου, έχει την ίδια στεγνή αντίληψη των συμβάντων γύρω του και την ίδια αναποφασιστικότητα στις πράξεις του ειδικά όταν οι απαιτήσεις των γύρω του - δασκάλων και συμμαθητών - μεγαλώνουν και βρίσκεται υπό πίεση. Όμως εδώ η αφήγηση είναι ήπια και αργή και το κοινωνικό περιβάλλον του ήρωα εκλεπτυσμένο, θα έλεγε κανείς ερωτευμένο με τη λογοτεχνία και τους ήρωές της. Οι προσκεκλημένοι συγγραφείς - ο Robert Frost, ο Robert Penn Warren, η αμφιλεγόμενη Ayn Rand και φυσικά ο Ernest Hemingway - λατρεύονται σαν θεοί και οι μαθητές του σχολείου διαγωνίζονται με έπαθλο μια ιδιωτική συνάντηση μαζί τους. Ακολουθεί η ύβρις, η νέμεσις και η κάθαρσις.

Εκδόσεις Πόλις σε μετάφραση Παντελή Κοντογιάννη και επιμέλεια Αχιλλέα Κυριακίδη.

Το βιβλίο παρουσιάζεται εκτενέστερα στο http://anagnosi.blogspot.com/2009/03/blog-post_31.html

Το This Boy's Life κυκλοφορεί στα Αγγλικά από την Bloomsbury Publishing

Tobias Wolff - This Boy's Life: A Memoir

This Boy's Life: A Memoir by Tobias Wolff

Year is 1955. Toby runs away with his mother. Toby resents his name because he once met a girl having it. And what a nightmare it is to have a girly name. He changes it to Jack. They go luck hunting to Utah. Stepfather finds them and makes their life miserable. They flee. End up in Washington. But mother cannot escape abusive men. A middle-aged man, cautious at first, manages to convince her into marrying him. When they move to his house, to live with his 3 kids, hell brakes loose again. And Jack gets into trouble constantly. He's clever and courageous but fucks up way too often. His morale is low. School is hard. The town's society is medieval. Adults know only two ways to put loose kids on track. Religion and Abuse, moral and physical.This book is like Bukowski's Ham on Rye, 20 years down the road. Semi-autobiographical and on the same literaly level. Just like Henry Chinaski, Bukowski's childhood self, Toby (Jack) Wolff feels like a loser, acts like a loser and suffers like one. But somehow he makes it. An excellent sketch of rural America and a deep probe into a teenager's soul.

Reviewed at the social site for books and libraries http://www.librarything.com by trandism

book page, author page, wikipedia page

Από τον Φαραωνισμό στην "Δημοκρατία"?

Χαμένοι στη "μνημονιακή" κατάντια μας και μέσα από τις παρωπίδες που μας έχουν φορέσει τα παραδοσιακά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της χώρας, κινδυνεύουμε να μη πάρουμε χαμπάρι τη σημαντικότερη κοινωνικοπολιτική αλλαγή σε παγκόσμιο επίπεδο μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, αυτό που τα δυτικά μέσα έχουν ονομάσει "το ξύπνημα του Αραβικού Κόσμου" και στην πραγματικότητα είναι η για πρώτη φορά μαζική αμφισβήτηση μιας σειράς καθεστώτων με πολλά κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους που κυριαρχούν για πολλά χρόνια στην περιοχή. Ο Καντάφι στη Λιβύη από το μακρινό 1969, ο Μουμπάρακ στην Αίγυπτο από το 1981, ο Μπεν Αλί στην Τυνησία από το 1987, στα Εμιράτα του Κόλπου, στην Αλγερία και στο Μαρόκο, στην Ιορδανία και στη Συρία. Στο - μη αραβικό, αλλά πολύ σημαντικό για τις ισορροπίες της περιοχής - Ιράν. Καθεστώτα που παρέμειναν στην εξουσία όλα αυτά τα χρόνια εκμεταλλευόμενα τη λεγόμενη "Αραβική Εξαίρεση", μια στρατηγική ιδιαιτερότητα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και των μεγάλων Ευρωπαϊκών Κρατών που ήθελε να παρουσιάζει την όποια δημοκρατική λύση ως μη λειτουργική για τον Αραβικό Χώρο και άρα οδηγούσε τις ηγεσίες των μεγάλων δυνάμεων στο να διαλέγουν απλώς ποιον δικτάτορα θα υποστηρίζουν ανά περίοδο.

Τα Δυτικά Μέσα βέβαια - στα οποία αναγκαστικά ανατρέχουμε ως μη γνώστες της αραβικής γλώσσας - αφελώς πολλές φορές βάζουν όλες αυτές τις χώρες στο ίδιο τσουβάλι παραβλέποντας σημαντικές ιδιαιτερότητες. Όπως το γεγονός πως στο Μπαχρέιν για παράδειγμα, που φαίνεται να χάνει τη σταθερότητά του μέτα την παραίτηση Μουμπάρακ, βρίσκουμε μια σουνιτική μειοψηφική ελίτ να εξουσιάζει ένα λαό σιιτών. Εκεί λοιπόν οι αναταράξεις έχουν βασικά θρησκευτικά αίτια μεταξύ των δύο κύριων μουσουλμανικών δογμάτων χωρίς βέβαια να μπορεί να παραβλέψει κανείς την επιρροή των γεγονότων της Αιγύπτου. Στην Υεμένη από την άλλη ή στη Λιβύη τα αίτια είναι κοινωνικής φύσης - φτώχεια, ανεργία, ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό ίσως εξηγεί και τις διαφορές στο τρόπο που αντέδρασαν οι ηγεσίες. Ο βασιλιάς του Μπαχρέιν υποσχέθηκε πιο αυστηρό έλεγχο των Σουνιτικών Ελίτ από τη Δικαιοσύνη, ενώ ο Καντάφι ανακοίνωσε διπλασιασμό των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων. Στο Ιράν θα χρησιμοποιηθεί το φόβητρο του μεγάλου εξωτερικού εχθρού για να συσπειρωθεί η κοινωνία γύρω από το καθεστώς, ενώ ο Μουμπάρακ δεν είχε τέτοιο επικοινωνιακό όπλο στα χέρια του, αφού το καθεστώς του ήταν φιλοαμερικανικό.

Και αν είναι μια φορά δύσκολο το να περιγράψει κανείς το παρελθόν και το παρόν, πολύ δυσκολότερο μοιάζει το να προβλεφτεί το μέλλον. Τί θα γεννηθεί μέσα από τις στάχτες όσων καθεστώτων δεν αντέξουν τελικά? Οι έντονες ανησυχίες που εκφράζονται για πιθανή άνοδο θεοκρατικών ακραίων καθεστώτων τύπου Ιράν μοιάζουν υπερβολικές. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα της Αιγύπτου έπαιξε μικρό και περιφερειακό ρόλο στην ανατροπή του status quo της χώρας. Το αν θα καταφέρει να αποτελέσει την πιο ισχυρή οργανωμένη πολιτική οντότητα στις εκλογές του Σεπτεμβρίου είναι ένα από τα κρίσιμα ερωτήματα. Μπορεί κανείς όμως να εγγυηθεί το ότι θα γίνουν όντως εκλογές? Από την άλλη, μια προσέγγιση αλά Φουκουγιάμα, η αντίληψη δηλαδή της ιστορίας ως ένα δένδρο που στα φύλλα του βρίσκουμε πάντα μια δημοκρατία αγγλοσαξωνικού τύπου, είναι προφανώς αφελής. Άλλωστε, οι δυο δεκαετίες μετά το 1989 έχουν αποδείξει πως οι δημοκρατίες είναι σαν τα παγωτά. Πολλά είδη, πολλές γεύσεις και κάποια δεν τρώγονται με τίποτα. Ο Πουτινισμός, ο κεκαλυμένος φασισμός της Ουγγαρίας και των χωρών της Βαλτικής, η κλεπτοκρατία της Ιταλίας και της Ελλάδας, η δημοκρατία με αστερίσκους του Ερντογάν, όλα αποτυχημένα δημοκρατικά μοντέλα που έχουν απορρυθμίσει τις κοινωνίες των χωρών αυτών.

Το σίγουρο είναι πως η Αίγυπτος ιστορικά αποτελεί έναν καταλύτη των εξελίξεων στην περιοχή. Αποτέλεσε το πρότυπο για πολλά από αυτά τα καθεστώτα που αναδείχθηκαν τα τελευταία 30 χρόνια. Το πώς θα καταλήξει εχει πολλή μεγάλη σημασία και για τους υπόλοιπους. Η πολυπληθέστερη αραβική χώρα με 85 εκατομμύρια κατοίκους, εκ των οποίων οι μισοί και πλέον κάτω των 25 ετών, μια χώρα που συνορεύει με το Ισραήλ και τη Λωρίδα της Γάζας από τη μια μεριά και τη Λιβύη από την άλλη. Που βλέπει στα νότια συνορά της το Σουδάν να διαρείται και επισήμως στα δύο - σε μουσουλμανικό βορρά και χριστιανικό Νότο - η χώρα που ελέγχει το πέρασμα του Σουέζ και τα νερά του ζωογόνου Νείλου, θα αποτέλεσει το παράδειγμα, την πρόβα για όλους τους άλλους. Το αν θα καταλήξει σε δημοκρατία κάποιου είδους, σε θεοκρατικό κράτος ή σε στρατιωτικό πραξικόπημα, είναι το καθοριστικό μέτρο για όλη την περιοχή. Η εμπειρία της Ανατολικής Ευρώπης της δεκαετίας του 80 και της Λατινικής Αμερικής της δεκαετίας του 90, αυτό μας έχει διδάξει.

Κοινωνικός Αυτοματισμός v2.0

Η χρήση του τεχνάσματος του "κοινωνικού αυτοματισμού" από την πολιτική εξουσία εισήχθη με την εποχή Σημίτη. Τα μεγάλα μπλόκα των αγροτών που είχαν χωρίσει τη χώρα στα δύο, έσπασαν με την επέμβαση των ΜΑΤ - τότε τουλάχιστον είχαμε μόνο τα ΜΑΤ, γεγονός που σε κάνει να αναπολείς τα χρόνια εκείνα - και το περίφημο εκείνο σόου με τα σκασμένα λάστιχα των τρακτέρ στο μπλόκο της ΒΙΟΚΑΡΠΕΤ. Είχε προηγηθεί μια εκστρατεία προπαγάνδας για να προετοιμάσει το πρωτοφανές εκείνο γεγονός, που σήμερα δε θα εξέπληττε κανέναν, δείγμα "εκσυγχρονισμού" και αυτό της ελληνικής κοινής γνώμης. Τότε είδαμε τον "κοινωνικό αυτοματισμό" σε δράση για πρώτη φορά επιταχυνόμενο από τον από τότε συνήθη καταλύτη του, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ακολούθως, συστηματοποιήθηκε η συνεχής επίκληση των δικαιωμάτων των "άλλων" στο "δημόσιο" τηλεοπτικό διάλογο ως επιχείρημα κατά της συνέχισης οποιουδήποτε απεργιακού αγώνα, δίκαιου ή άδικου, λογικού ή παράλογου. Οποιαδήποτε ακτιβιστική ενέργεια κατακεραυνωνόταν με τη ρήση του Βίσμαρκ πως η ελευθερία του ενός σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του αλλου, οσάν η ελευθερία να είναι μετρήσιμη έννοια, κάτι σαν το μπαλκόνι μας ή τα χωρικά ύδατα στο Αιγαίο. Ακολούθησε "αποπροσωποίηση" του "άλλου" του οποίου η ελευθερία υποτίθεται πως προσβάλλεται και έτσι πολύ εύκολα φτάσαμε στο να ταυτίζεται οποιαδήποτε ενέργεια ξεφεύγει από τα μέτρα των εκάστωτε εξουσιαστών με καταπάτηση της ελευθερίας ενός αφηρημένου κοινωνικού συνόλου που πλήτεται. Τα παραδείγματα πολλά: απεργίες στο τομέα των μεταφορών και στις ΔΕΚΟ, η επιχειρηματολογία κατά των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας που υποτίθεται πως πλήττουν την εμπορική κίνηση κ.ο.κ. Σε περιόδους έντονης κοινωνικής δυσαρέσκειας επιστρατεύτηκε το όπλο της επίταξης και των δικαστηρίων. Ο χαρακτηρισμός μιας απεργίας ως "παράνομης και καταχρηστικής" και πολλές φορές η ποινική δίωξη έναντι συγκεκριμένων προσώπων έχει γίνει κοινός τόπος. Η πρόσφατη απαγγελία της κατηγορίας της διακίνησης λαθρομεταναστών σε μέλη της Επιτροπής Αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας της Νομικής - θαρρείς και ήρθαν με βάρκες στην Αθήνα οι άνθρωποι αυτοί - αποτελεί ένα ακραίο παράδειγμα αυτής της τακτικής.

Όλα τα παραπάνω όμως αποτελούν παλιά κόλπα. Τον τελευταίο χρόνο, ταυτόχρονα με τα ακραία δημοσιονομικά μέτρα που πάρθηκαν με το πρόσχημα του "Μνημονίου", η πολιτική εξουσία της χώρας έχει προσθέσει ένα νέο όπλο στη φαρέτρα της, τη δημόσια ηθική απαξίωση ομάδων του πληθυσμού που είτε διαμαρτύρονται μέσα στον εργασιακό τους χώρο, είτε δρουν έξω από αυτόν με αφορμή γενικότερα κοινωνικά ζητήματα. Είναι αφελής όποιος πιστεύει πως το "όλοι μαζί τα φάγαμε" είναι απλώς ένας λεκτικός κανιβαλισμός ενός πολιτικού επιρρεπή σε ακραίες δηλώσεις. Οι υπάλληλοι του δημοσίου πρέπει να εμφανιστούν ως συνένοχοι, ως "κοπρίτες", για να δικαιολογηθεί ο περαιτέρω οικονομικός τους στραγγαλισμός. Αντιστοίχως, οι συμμετέχοντες στο πρόσφατο κύμα των αρνητών πληρωμής των διοδίων, χαρακτηρίζονται ως "τζαμπατζήδες", ενώ οι αλληλέγγυοι στα αιτήματα των μεταναστών από "αφελείς" μέχρι "διαφημιστές της Ελλάδας ως τόπο προορισμού των πεινασμένων πληθυσμών της Αφρικής και της Ασίας" και μάλιστα από πολιτικούς χώρους που βρίσκονται αριστερότερα των κομμάτων εξουσίας. Αυτή η ιδιότυπη χρήση επιθετικών προσδιορισμών που αναφέρονται στην ηθική (τσαμπατζήδες) ή στη νοημοσύνη (αφελείς) είναι ένα καινούριο τέχνασμα των εξουσιαστών στη μάχη που διεξάγουν ενάντια στους ελάχιστους αγωνιστικούς πυρήνες που έχουν απομείνει σε κοινωνικό επίπεδο. Ο πλήρης έλεγχος των ΜΜΕ από τους κρατούντες - ποτέ τόσο πλήρης όσο σήμερα - για πρώτη φορά νομίζω ασκείται και στο σύνολο του έντυπου τύπου με την εξαίρεση των κομματικών οργάνων της Αριστεράς, αφήνοντας το διαδίκτυο ως τη μόνη διέξοδο αντιπληροφόρησης. Εκεί πιστεύω πως πρέπει να διοχετευτεί όση ενέργεια έχει απομείνει στους λίγους πλέον που αντιστέκονται. Εκεί και στους δρόμους όσο ακόμα είναι ανοιχτοί.

Από τα ημερολόγια φυλακής του Τζέφρυ Άρτσερ

9η Ημέρα, Παρασκευή 27 Ιουλίου 2001

2.11 πμ

Ραπ μουσική με ξυπνάει νυχτιάτικα. Έρχεται από ένα κελί στην άλλη πλευρά της πτέρυγας. Δεν μπορώ να διανοηθώ το πώς θα είναι να προσπαθείς να κοιμηθείς στο διπλανό κελί από αυτό του τύπου που ακούει τη ραπ, πόσο μάλιστα στο ίδιο κελί μαζί του. Μου έχουν πει πως η μουσική ραπ είναι ο νούμερο ένα λόγος για τον οποίον ξεσπούν καβγάδες στη φυλακή και τώρα πια δε μου προκαλεί καμία έκπληξη το γεγονός. Αναγκάστηκα να περιμένω μέχρι να σταματήσει και μετά κοιμήθηκα μονορούφι μέχρι τις 6. Ο Τέρρυ κοιμόταν σαν πουλάκι σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

6.08 πμ

Γράφω για δύο ώρες και μόλις τελειώνω την αφήγηση των χθεσινών γεγονότων, γδύνομαι μένοντας με τα εσώρουχα, τυλίγω μια πετσέτα γύρω από τη μέση μου, ετοιμάζω μια ακόμα στην άκρη του κρεβατιού μαζί με μια πλάκα σαπούνι και ένα μπουκάλι σαμπουάν και παίρνω θέση πίσω από την πόρτα. Στις 8 και 23 λεπτά ακριβώς ανοίγει η πόρτα του κελιού. Σα σίφουνας πετιέμαι στο διάδρομο και σπριντάρω με όλη μου τη δύναμη μέχρι τα ντους. 3-4 αποδείχθηκαν πιο γρήγοροι από μένα, αλλά παρόλα αυτά πρόλαβα να πιάσω ντους και έτσι νοιώθω για πρώτη φορά καθαρός μετά από τόσες μέρες. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να καταφέρεις να καθαριστείς σε αυτή τη φυλακή.

Επιστρέφοντας στο κελί, βρίσκω τον Τέρρυ να κοιμάται του καλού καιρού. Ούτε η είσοδος του δεσμοφύλακα μετά από λίγο δε φαίνεται να τον ενοχλεί. Καινούριος για μένα, συστήθηκε με τον όνομα Ray Marcus και μου είπε πως δουλεύει στο τμήμα ελέγχου της αλληλογραφίας. Η δουλειά του είναι να ελέγχει αυτά που λαμβάνουν οι κρατούμενοι για να μην πέσουν στα χέρια τους απαγορευμένα αντικείμενα από έξω. Ξυράφια, ναρκωτικά, λεφτά - ακόμα και φαγητό. Αν και ανοίγουν όλα τα γράμματα, δεν τα διαβάζουν. Ο Ray κουβαλάει ένα συστημένο δέμα για μένα, το ανοίγει μπροστά μου και βγάζει από μέσα μια Βίβλο. Είναι η ενδέκατη που παίρνω μέσα σε 9 μέρες και όπως και τις προηγούμενες τη δωρίζω στο ξωκκλήσι της φυλακής. Απολογείται για το ό,τι είναι υποχρεωμένος να ανοίγει την αλληλογραφία μου στερώντας μου έτσι την ευχαρίστηση να την ανοίγω εγώ, αλλά του εξηγώ πως έχω ούτως ή άλλως πολλά χρόνια να ανοίξω γράμμα ο ίδιος.

Του παραδίδω τρεις μεγάλους καφέ φακέλους που περιέχουν το σύνολο της αλληλογραφίας που έλαβα την προηγούμενη μέρα μαζί με τα χειρόγραφά μου της πρώτης εβδομάδας. Του ζητώ να τα στείλει στη γραμματέα μου την Άλισον η οποία συνεχίζει τη δουλειά της ωσάν να έχω πάει διακοπές και όχι φυλακή. Μου εξηγεί πως έχει δικαίωμα βάσει των κανονισμών να διαβάσει οτιδήποτε στέλνω έξω. "Δεν έχω πρόβλημα με αυτό" του λέω. "Μπα, θα περιμένω μέχρι να εκδοθούν" μου απαντά χαμογελώντας. "Έτσι κι αλλιώς έχω διαβάσει όλα τα υπόλοιπα βιβλία σου". Όταν φεύγει, δεν κλείνει την πόρτα του κελιού σαν να ξέρει πως μια τέτοια χειρονομία είναι αρκετή για να κερδίσει την αιώνια συμπάθεια ενός ανθρώπου που είναι κλειδωμένος για 22 ώρες την ημέρα. Αν και το προνόμιο δεν κρατάει για πολύ - μετά από λίγα λεπτά ένας διερχόμενος φύλακας την κοπανάει με όλη του τη δύναμη και κλείνει με πάταγο - του είμαι ευγνώμων.

9.00 πμ

Πρωινό. Ένα μπωλ κορν-φλέικς με γάλα μακράς διαρκείας από ένα ανοιχτό κουτί που είναι ήδη 24 ώρες εκτός ψυγείου. Υπέροχα.

10.09 πμ

Ένας άλλος φύλακας μου μεταφέρει την επιθυμία του Πάστορα να με συναντήσει. Δοξασμένη έξοδος από το κελί. Με συνοδεύει μέχρι το εκκλησάκι όπου με περιμένει ο David Powe. Φοράει τα ίδια ρούχα που φορούσε την περασμένη Κυριακή. Χαζολογούμε για λίγο, πώς πας? έχεις συνηθίσει καθόλου? ενώ μετά συζητάμε το γεγονός πως η παρουσία μου ευθύνεται για το ότι το κήρυγμά του της περασμένης Κυριακής πάνω στην ιστορία του Κάιν και του Άβελ πουλήθηκε από έναν κρατούμενο και εκδόθηκε στο Private Eye. "Πρώτο κήρυγμα για τον Τζέφρυ Άρτσερ στη φυλακή του Μπελμαρς".

Στη συνέχεια με ρωτάει για τις θρησκευτικές μου πεποιθήσεις και εγώ του απαντώ διπλωματικά πως όταν ήμουν υποψήφιος δήμαρχος Λονδίνου συνειδητοποίησα το πόσα πολλά δόγματα και θρησκείες ασκούνται στην πρωτεύουσα και πως αν υπάρχει Θεός τότε σίγουρα έχει πολλούς και διάφορους εκπροσώπους στη Γη. Αυτός με ενημερώνει πως στο Μπελμαρς έχει καμιά εκατοστή μουσουλμάνους, άλλους τόσους ρωμαιοκαθολικούς αλλά η συντριπτική πλειοψηφία ασκεί ακόμα το προτεσταντικό δόγμα. "Και οι Εβραίοι?"

"Μόνο καναδυό γνωρίζω. Οι οικογενειακές τους συνήθειες και η αίσθηση της κοινότητας τους κρατάνε στον ίσιο δρόμο".

Ακριβώς στη μία ώρα από την έναρξη της συνάντησής μας, μου χαρίζει την ευλογία του και μου λέει πως ελπίζει να με ξαναδεί στην εκκλησία την ερχόμενη Κυριακή. Καθώς πρόκειται για το μεγαλύτερο κελί του Μπελμαρς, είναι σχεδόν σίγουρο πως θα είμαι εκεί.

Η μετάφραση από τα Αγγλικά δική μου

Βιβλία του Τζέφρυ Άρτσερ στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει στις εκδόσεις Bell. Δυστυχώς όχι και τα "Ημερολόγια Φυλακής" τα οποία κυκλοφορούν στα Αγγλικά από τις εκδόσεις Pan MacMillan.

The Prison Diaries of Jeffrey Archer

A couple of years ago, I got addicted to the mini TV-series called "First Among Equals", which recount the political careers and personal lives of 4 young British MPs. Two of those are Tories, one posh that gets elected in a safe Tory constituency, one of those places where even a donkey could get elected if it got the Tory official nomination while the other has to fight in Labour-obsessed Coventry, one Labour MP and a Scot that ends up being the nationwide leader of the Lib Dems. I did what every decent fan should do and downloaded the stuff to watch it whenever I wanted. Furthermore, I got my hands on the novel the whole thing was based on. Its author was Jeffrey Archer. While reading about the man's life, I found some strange but interesting facts about him.

Archer was himself a Tory MP after winning the Linconshire by-election on the 4th December 1969. His political career's zenith was his appointment as the deputy chairman of the Conservative Party during the Thatcher era. In October 1986, he was forced to resign from this position after a "prostitute" scandal that got public on the tabloids. Archer sued the Daily Star and won half a million pounds which - as all good politicians have to do after winning a case like that - he donated to charity. 12 years later he was selected as the Tory candidate for the London Mayoral Election of 2000 in an effort to make a good stand against the favourite "Red" Ken Livingstone. This was not bound to happen. On the 21st November 1999, tabloid "News of the World" published certain allegations that Jeffrey Archer had committed perjury during the 1987 libel trial. Archer withdrew from the mayoral race the next day and soon got expelled from the Conservative Party. A year and a half later he was found guilty for perjury and perverting the course of justice. He got four years imprisonment. You can imagine the shock of someone coming from a country in the olive belt at learning that an MP ended up in prison for such a "crime". Where I come from, if you get elected into parliament you can be absolutely sure that such a thing will not happen to you unless you take an axe and start slaughtering people in the middle of the street or something.

Archer did an Oscar Wilde by keeping and finaly publishing his prison diaries that describe his adventures with the British judicial and penitentiary systems. His friendships with drug dealers, burglars and murderers, friendships strong, the kind that last a lifetime. You see, Jeffrey Archer was first sent to a category "A" prison inspite of the fact that this was his first conviction and did not pose serious risk or harm to the public. Despite being a former MP for christs sakes. That was and still is a fact that my Southern European mind cannot comprehend. Well what can I say. These circumstances, though unfortunate for him, gave Jeffrey Archer the proper environment to write a 3-volume masterpiece called "A Prison Diary. Volume I:Hell, Volume II: Purgatory, Volume III: Heaven", the best source of information about prisons in Great Britain I've ever stumbled upon. Gruesome and riveting!

Michael Chabon - The Yiddish Policemen's Union

The Yiddish Policemen's Union: A Novel (P.S.)… by Michael Chabon

It is not often that someone can find a non-chess book - or movie - that has its chess facts right. Whenever chess is not the central element of a plot - unlike Nabokov's Luzhin Defense - chess is abused; its history, theory and practice butchered by many a good novelist. In that sense, Michael Chabon's novel was a pleasant surprise for my oversensitive, regarding chess, and always alert for misquoting and mislabeling, eyes. Openings are correctly identified, chess figures put in their correct timescale and characters read chess books that do actually exist. And Jan Timman is presented to the reader as the world champion of the game in the late 70s.. oh wait..

Well, the aforementioned "anomaly" is just one of the less important parts of an alternate world situation that Michael Chabon brilliantly developed in order to provide his story with a fitting historical context. The second World War ended with a nuclear attack on Berlin itself in 1946, Soviet Union never happened, Mantsuria is considered a world power and most importantly, the Arabs have triumphed in the war of 1948, therefore destroying the Zionist dream on his birthbed. And for good. United States of America intervene and offer a temporary home for the million of Jewish immigrants - terrified after the Holocaust and yet another war lost. A special arrangement offers to them a district in the state of Alaska. And it's there, surrounded by hostile native tribes and a suspicious US government, that Chabon's scenario takes place.

A crime and a main character that bring Raymond Chandler to mind, a great conspiracy underneath, lots of Yiddish slang and a love story resurfacing in the middle of the whole mess. All and all, it deserves the hype.

Reviewed at the social site for books and libraries http://www.librarything.com by trandism

book page, author page, wikipedia page

Οι μέρες που έρχονται...

Προετοιμάζουν ΑΥΤΟ:

για όταν θα τα βρίσκουν σκούρα σε ΑΥΤΟ:

Σερζ Ρεζβανί

Γεννημένος στο Ιράν το 1928 (μια εποχή που στη δύση λεγόταν ακόμα Περσία) από Ιρανό πατέρα και Ρωσίδα μητέρα, ο Σερζ Ρεζβανί πρωτοέγινε γνωστός ως ζωγράφος εκθέτοντας έργα του σε γκαλερί του Παρισιού και του Λονδίνου. Το 1960 άφησε το Παρίσι για να μοιράσει το χρόνο μεταξύ του Garde Freinet - στη νοτιοανατολική Γαλλία - και της Βενετίας. Στη δεκαετία του '60 κάτω από το ψευδώνυμο Cyrus Bassiak γράφει τραγούδια για το νέο κύμα του Γαλλικού σινεμά με πιο γνωστό το "Le tourbilon"για την ταινία του Τρυφώ "Jules et Jim" καθώς και τα τραγούδια για την ταινία "Pierrot le fou" του Γκοντάρ.

Μετά τα 40 του χρόνια και με το πραγματικό του όνομα πια, άρχισε να γίνεται γνωστός ως συγγραφέας. Το έργο του έχει κυρίως αναφορές στην υιοθετημένη του πατρίδα τη Γαλλία - έχει όμως μεταφράσει και Ομάρ Καγιάμ - ενώ για σύντομο χρονικό διάστημα ένωσε τη φωνή του με αυτές των Σαρτρ και Φουκώ σε μια πολιτική καταδίκη του καθεστώτος του Σάχη ταυτοχρόνως με μια εγκάρδια αρχικά, αλλά συνεχώς φθίνουσα στη συνέχεια, υποστήριξη της Ισλαμικής Επανάστασης του Χομεϊνί.Στα 80 του πια, ζει μαζί με τη δεύτερη γυναίκα του, την Κορσικανή ηθοποιό Marie-Jose Nat. "Το Αίνιγμα" κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Opera σε μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη.

Serge Rezvani

Το Αίνιγμα

Μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης

Opera 1998, Αθήνα

Serge Rezvani - Enigma

Enigma (Dedalus Europe 1992-98) by Rezvani

A Navy Investigator, a Poet Criminologist and a Scholar whose expertise is the history and works of the Knight family. The family yacht was found deserted in the middle of the sea, no souls on board, only their manuscripts shedding light on the personalities of their respective authors; presumed dead, drawned under mysterious circumstances. The three men, who remain anonymous throughout the text, initiate a series of dialogues between them, with the Scholar having the central stage as he gradually reads and deciphers the huge pile of manuscripts. The Poet Criminologist gets carried away and talks about literature, mostly classics, blinded by the brilliance and wide knowledge of the Scholar while the Navy Investigator tries in vain to restrain the other two men and stay on track with the investigation. Who killed the others and then committed suicide by lifting the ladder, condemning everyone including himself to a slow and torturous death in the cold waters around the luxury boat? And why?

Those who like fast mystery novels with complicated interwinned storylines and police investigating amongst suspects, members of the underground, should stay away from the book. The actual crime is used only as an excuse: references to (amongst others) Dostoyevsky, Poe, Dickinson, Thomas Mann, Joseph Conrad, Henry James, Da Vinci, the family situations of both the Criminologist and the Investigator whose lives get a new meaning by the Scholar's acquaintance and above all, the histories and works of the Knight family members, extraordinary characters all of them. Understanding them does not merely lead to the solution of the mystery, but rather to the better understanding of the human nature.

Reviewed at the social site for books and libraries http://www.librarything.com by trandism

book page, author page, wikipedia page (french), NYT Article

Άσυλο, Νομική και "Μεταναστευτικό"

Συνέβη το εξής απλό και συνηθισμένο γεγονός: 300 περίπου άνθρωποι με κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους μέσα από διαδικασίες αυτοοργάνωσης συναποφάσισαν να ξεκινήσουν μία διαμαρτυρία με μια σειρά αιτημάτων. Επέλεξαν τις δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας για να πραγματοποιήσουν το εγχειρημά τους και όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις προχώρησαν σε διαδικασίες δημοσίευσης των προθέσεων τους προς αναζήτηση πολιτικών δυνάμεων που μπορούν να συμπαρασταθούν σε επίπεδο πληροφόρησης και βοήθειας - υλικής και ηθικής. Η τακτική τους αυτή δε διέφερε σε τίποτα από ανάλογα εγχειρήματα άλλων αντίστοιχων ομάδων ανθρώπων στο παρελθόν και ελπίζω και στο μέλλον. Δε διέφερε σε τίποτα από απολυμένους συμβασιούχους που κάνουν κατά καιρούς απεργία πείνας σε αυτοσχέδια αντίσκηνα σε διάφορα κεντρικά σημεία των Αθηνών ή αδιόριστων εκπαιδευτικών που πέτυχαν σε κάποιες εξετάσεις του ΑΣΕΠ. Δε διέφερε σε τίποτα από αντίστοιχες ενέργειες των σεισμόπληκτων του 1999 ή των νησιωτών της άγονης γραμμής. Ο τρόπος που επέλεξαν να φτάσουν στην Αθήνα δε διέφερε σε τίποτα από τον τρόπο που επέλεξαν οι φορτηγατζήδες της Κρήτης στο περίφημο εκείνο επεισόδιο με τον Παπανδρέου να κλαίει από τα δακρυγόνα στο λιμάνι του Πειραιά ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μόνο σε ένα πράγμα διέφεραν. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν ελληνική υπηκοότητα και πολιτικά δικαιώματα. Για να διαμείνουν μόνιμα στην Ελληνική Επικράτεια πρέπει να εφοδιάζονται κάθε χρόνο με την πράσινη κάρτα παραμονής, για την οποία απαιτούνται πια 150 ενσημα σε συνθήκες κρίσης και έξαρσης της μαύρης εργασίας - όταν το 1998 σε συνθήκες ανάπτυξης και προολυμπιακού οργασμού αρκούσαν μόλις 40.

Αυτή είναι η μόνη διαφορά τους από όλους τους υπόλοιπους, δυστυχώς αρκετή για να στιγματίσει τον αγώνα τους με τέτοιο τρόπο ώστε όλες οι ομοιότητες με τις προαναφερθείσες ομάδες ανθρώπων να γίνουν ασήμαντες στα μάτια και στα αυτιά τόσο των μέσων μαζικής ενημέρωσης και συμπερασματικά και της κοινής γνώμης, όσο και της συντριπτικής πλειοψηφίας του πολιτικού φάσματος. Για να κατανοήσουμε όμως τον παραλογισμό που ζούμε τις 2 αυτες βδομάδες αλλά και να στηριχτεί με επιχειρήματα η πολιτική θεση του παρόντος άρθρου πρέπει να τονιστεί το προφανές. Το γεγονός δηλαδή πως μιλαμε για μια ομάδα ανθρώπων που ζει και εργάζεται στη χώρα αυτή και οργανώνει μια διαμαρτυρία με πολιτικά αιτήματα. Πως δεν πρόκειται δηλαδή για τους τελευταίους 300 που πέρασαν ένα ναρκοπέδιο του Έβρου ή που ξεβράστηκαν από μια σάπια βαρκά σε ένα νησί του Αιγαίου πριν από 20 ημέρες. Συμπερασματικά, η ποινική δίωξη που ασκήθηκε εναντίον μελών της Επιτροπής Αλληλεγγύης για "παράνομη διακίνηση λαθρομεταναστών" αποτελεί μια ακόμα ντροπιαστική απόφαση ενός δικαστικού συστήματος που ενεργεί πια απροκάλυπτα κάτω από τις εντολες της πολιτικής εξουσίάς. Σε αντιστοιχία, η πολιτικής φύσεως κατηγορία του "αυτόκλητου συμπαραστάτη" που προσάπτεται στους ίδιους ανθρώπους δεν έχει καμία σοβαρή βάση καθώς ο όρος "αυτόκλητος" ανατρέπεται από τα ίδια τα γεγονότα. Δυστυχώς δεν προήλθε μόνο από την ακροδεξιά και τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, αλλά και από τον υποτιθέμενο "προοδευτικό χώρο", καθώς τη διαβάσαμε τόσο στα σημειώματα της Ελευθεροτυπίας όσο και στις ανακοινώσεις της Δημοκρατικής Αριστεράς. Και αν το δικαστικό ζήτημα που προκύπτει είναι δευτερεύον - συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια - το φαινόμενο να βλέπουμε κομμάτια της λεγόμενης "άλλης αριστεράς" να μην παίρνουν σαφή θέση υπέρ των μαχητών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη, δείγμα κι αυτή της μετατόπισης των κοινωνικών τάσεων προς αυταρχικότερες συντηρητικότερες θέσεις.

Η επιλογή της Νομικής Σχολής - ενός από τους φυσικούς χώρους για την πραγμάτωση μιας πολιτικής διαμαρτυρίας με νομικά αιτήματα - επίσης λοιδορήθηκε από τα γνωστά προπαγανδιστικά μέσα τα οποία προσπάθησαν να αποκρύψουν το γεγονός πως το κτίριο που επιλέχθηκε δεν είναι σε χρήση και δεν υπήρχε πραγματικός λόγος για παύση της λειτουργίας της σχολής. Το επιχείρημα δε περί προστασίας της δημόσιας υγείας ανήκει στη σφαίρα του απροκάλυπτου ρατσισμού καθώς στηρίζεται στην συνεπαγωγή μετανάστης-->βρώμικος-->άρρωστος, ενώ την ίδια στιγμή οι προσωπικές μαρτυρίες όλων βεβαιώνουν πως το εν λόγω κτίριο ουδέποτε υπήρξε καθαρότερο όσο τις ημέρες της διαμονής των μεταναστών σε αυτό και όσοι γνωρίζουν τα ενδοπανεπιστημιακά προβλέπουν πως ποτέ δε θα υπάρξει τόσο καθαρό στο μέλλον. Το αποκορύφωμα όμως των ακροβασιών που επιστρατεύτηκαν είτε για να στηρίξουν με επιχειρήματα την κρατική επιλογή της καταστολής της κατάληψης του κτιρίου της Νομικής είτε για να δικαιολογήσουν μια πολιτική θέση ισορροπιών και ουδετερότητας, αποτέλεσαν τα όσα ελέχθησαν και γράφτηκαν περί πανεπιστημιακού ασύλου και ειδικότερα η απόπειρα εξομοίωσης της έννοιας του πανεπιστημιακού ασύλου με την έννοια της "ελεύθερης διακίνησης των ιδεών". Σαν να μη γνωρίζουν οι φορείς αυτού του άτοπου επιχειρήματος πως η "ελεύθερη διακίνηση των ιδεών" προστατεύεται από το Σύνταγμα της χώρας και άρα δεν απαιτείται κανένα πανεπιστημιακό άσυλο για να τη διασφαλίσει. Σαν να μη γνωρίζουν πως ιστορικά το πανεπιστημιακό άσυλο, ακόμα και όταν ήταν εθιμικό πριν τη νομική κατοχύρωσή του το 1982, είχε πολύ πιο ευρεία έννοια από αυτή της "ακαδημαϊκής ελευθερίας". Είναι προφανές για όποιον σκέφτεται λογικά πως το πανεπιστημιακό άσυλο έχει λόγο ύπαρξης μόνο στην περίπτωση που προστατεύει οποιονδήποτε αδύναμο και κυνηγημένο, ακτιβιστή ή επαναστάτη όπως και αν ορίσουμε τους όρους αυτούς. Μόνο αν προστατεύει οποιονδήποτε ζητήσει την προστασία του χωρίς προϋποθέσεις και εξαιρέσεις έχει νόημα. Όσοι λοιπόν κόπτονται για την προστασία του, ένα τέτοιο άσυλο θα έπρεπε να υπερασπίζονται. Γιατί το άλλο "εκσυγχρονισμένο" άσυλο δεν έχει λόγo ύπαρξης και αν είναι να ορίζεται ως τέτοιο, καλύτερα να καταργηθεί και να μην υπάρχει καθόλου.

Η προπαγάνδα των μέσων έκανε ό,τι μπορούσε για να προετοιμαστεί το έδαφος πριν από τη νύχτα της 27ης προς την 28η Ιανουαρίου. Η προειλημμένη απόφαση της εκκένωσης της Νομικής με κάθε τρόπο και κάθε κόστος έπρεπε να βρει την κοινή γνώμη έτοιμη για το πιο ακραίο ενδεχόμενο, την εισβολή δηλαδή των ΕΚΑΜ στο κτίριο της Νομικής με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εκτίμησή μου είναι πως το κράτος εκείνη τη νύχτα δε θα δίσταζε ακόμα και μπροστα στο ενδεχόμενο αιματοχυσίας. Άλλωστε, οι μόνοι εκπρόσωποι του εκείνη τη νύχτα ήταν οι διμοιρίες των ΜΑΤ, η ομάδα ΔΙΑΣ και τα ΕΚΑΜ που είχαμε να τα δούμε ως όργανα καταστολής σε δράση από τη ΝΑΤΟική απόβαση στον Πλαταμώνα στα πλαίσια της επίθεσης εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, λίγες μέρες πριν από τις ευρωεκλογές του 1999, όταν και κλήθηκαν να απωθήσουν εκατοντάδες ανθρώπων από το χώρο της απόβασης, στην πλειοψηφία τους μέλη του ΚΚΕ - που συνήθως δεν αποτελούν θύματα βίαιης καταστολής. Όσοι ήταν παρόντες τότε και θυμούνται τον τρόπο δράσης τους θα περίμεναν τα χειρότερα, ειδικά με το δεδομένο πως θα δρούσαν σε κλειστό χώρο. Η επιστράτευση αρχικά του πρύτανη σε ρόλο διαπραγματευτή της ΕΛ.ΑΣ και εν συνεχεία του ιδιοκτήτη του περιβόητου ακινήτου της συμβολής των οδών Πατησίων και Ηπείρου σε συνδυασμό με την απόλυτη σιγή εκ μέρους των πολιτικών (Υπουργείο Παιδείας, Υπουργείο Δημόσιας Τάξης), διοικητικών (Πρυτανικό Συμβούλιο) και συνδικαλιστικών (φοιτητικές παρατάξεις, σωματεία καθηγητών) θεσμών που εμπλέκονται ήταν πρωτόγνωρη. Η αποσιώπηση του γεγονότος πως οι φοιτητικές παρατάξεις - της ΔΑΠ συμπεριλαμβανομένης - είχαν συνυπογράψει την παραχώρηση του κτιρίου - πριν αρχίσει η τρομοκρατία των μέσων και αρχίσουν να λακίζουν - επίσης αξιοσημείωτη. Δε θα είμαι εγώ αυτός που θα κρίνει την επιλογή της αποδοχής της πρότασης για μεταστέγαση στο άθλιο ημιυπόγειο του κτιρίου της οδού Πατησίων που στερείτο τουαλέτας και τρεχόμενου νερού και είναι τόσο μικρό που έχει αναγκάσει αρκετούς εκ των απεργών πείνας να κοιμούνται στην αυλή μέσα στο κρύο και τη βροχή. Οι συνθήκες ήταν δύσκολες εκείνο το βράδυ και η πρόταση έγινε δεκτή. Αυτοί που ήταν παρόντες ας κρίνουν. Ούτε αξιζει να σταθούμε στην εμετική προπαγάνδα που ακολούθησε και επέμενε να παρουσιάζει το κτίριο αυτό περίπου ως παλάτι. Από ένα σημείο και πέρα, κουράζεται κανεις να καταγράφει τα αίσχη των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Αντ' αυτού, ξεπερνώντας για λίγο το συγκεκριμένο γεγονός - αν και η αγωνία παραμένει για το μέλλον των απεργών πείνας και την επιτυχία του αγώνα τους - αξίζει να ανοίξει κανείς μια γενικότερη συζήτηση περί "μεταναστευτικού".

Η κυβέρνηση κατηγορείται από πολλούς για έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής. Μεταναστευτική πολιτική όμως υπάρχει, είναι συγκεκριμένη και μάλιστα κοινή σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτή η πολιτική θέλει τους μετανάστες εγκλωβισμένους ουσιαστικά στις χώρες υποδοχής τους, θύματα εργασιακής εκμετάλλευσης σε συνθήκες ανάπτυξης, ενώ σε συνθήκες κρίσης παραμένοντες σε καθεστώς περιορισμένης νομιμότητας. Αυτό έχει οδηγήσει στο απάνθρωπο φαινόμενο ποινικοποίησης ανθρώπων για κάτι που είναι και όχι για κάτι που πράττουν. Το "αδίκημά" τους είναι διαρκές και δεν παραγράφεται ποτέ. Η πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας δε που αμφισβητεί τη συνταγματικότητα του σχεδίου νόμου για περιορισμένη νομιμοποίηση κάποιων από τα παιδιά αυτών των ανθρώπων που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα μετατρέπει το υποτιθέμενο αδίκημά τους σε κληρονομικό! Οι ακραίες φωνές που ζητούν τη μαζική απέλασή τους εκτός από ρατσιστικές είναι και αφελείς καθώς κάτι τέτοιο είναι αδύνατο για πολιτικούς, οικονομικούς και φυσικά ανθρωπιστικούς λόγους. Η ρευστότητα της διεθνούς κατάστασης είναι δεδομένο πως θα οδηγήσει σε περαιτέρω αύξηση της κινητικότητας των πληθυσμών. Ιστορικά, η μετανάστευση ήταν πάντα έντονη και απαραίτητη για την επιβίωση των πληθυσμών τόσο λόγω φυσικών φαινομένων όσο και λόγω πολιτκών ανακατατάξεων, πολέμων και οικονομικών ανισοτήτων. Ακόμα και η συνεχιζόμενη απότομη αλλαγή των κλιματικών δεδομένων είναι πιθανον να οδηγήσει σε ανάγκη μετατόπισης πληθυσμών στο άμεσο μέλλον. Κάθε λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει πως η δημιουργία διακρατικών φρουρίων στο σημερινό κόσμο είναι άτοπη και αναποτελεσματική. Ο εκφασισμός των κοινωνιών και η άνοδος του ρατσισμού σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης είναι φαινόμενα για τα οποία η ιστορία μας έχει διδάξει. Οδήγησαν στην καταστροφή. Η διευκόλυνση των μεταναστευτικών ρευμάτων, η νομιμοποίηση όλων των μεταναστών που διαμένουν μέσα στα σύνορα των αναπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών και η χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων ώστε να μεταφερονται ελεύθερα - και αυτοί και εμείς - προς τα μέρη εκείνα στα οποία οι συνθήκες επιτρέπουν την αξιοπρεπή επιβίωση, είναι μονόδρομος.