Τα κλισέ, η κυρίαρχη ιδεολογία στην Ελλάδα - Το "Νέο Σχολείο" - Χρεοκρατία εναντίον Κρυφοπασοκοκρατίας

Τί είναι ένας ταξιτζής που ακούει Charlie Parker? Ένας ποδοσφαιριστής που δεν ακούει σκυλάδικα? (μεγάλε Κωφίδη!). Ένας πολιτικός που δε χρησιμοποιεί "ξύλινο" λόγο? Ναι, πάμε όλοι μαζί, "είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα". Πάντα με εξόργιζε αυτή η ρήση. Με αποκορύφωμα μια φορά στο σχολείο που κατατρόμαξα μία φιλόλογο, όταν ενώ διάβαζα κάτι άσχετο στο μάθημά της - κάτι που συνήθιζα και είχε γίνει κάποιου είδους σιωπηλή συμφωνία μεταξύ μας να είναι αποδεκτό - είπε το παραπάνω κλισέ και πετάχτηκα φωνάζοντας "δεν υπάρχουν κανόνες με εξαιρέσεις, μία εξαίρεση αρκεί να καταρρίψει κάθε κανόνα!". Στην Ελλάδα, η κυρίαρχη "ιδεολογία" αποτελείται από μια σειρά αντίστοιχων κλισέ τα οποία επιστρατεύονται για να περιγράψουν το σύνολο της κοινωνικής ζωής και με βάση τα οποία προκύπτουν και όλες οι κυρίαρχες πολιτικές θέσεις και προτάσεις. Μπορεί οι αριστεροί να λένε πως η κυρίαρχη ιδεολογία είναι ο νεοφιλελευθερισμός - πόσο αστείο να το υποστηρίζει κανείς αυτό σε μια από τις πιο κρατικοδίαιτες, σχεδόν Μπααθικού τύπου, χώρες του πλανήτη - μπορεί να έχουμε ακούσει κατά καιρούς αστειότητες όπως "ο τρίτος δρόμος προς το σοσιαλισμό" ή "ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός", αλλά στην πραγματικότητα η εκάστοτε πολιτική των κυβερνώντων είναι μια συνισταμένη όλων αυτών των λαϊκίστικων κλισέ που διαφοροποιείται ελάχιστα μέσα στα χρόνια ανάλογα με το πώς τα πάνε οι ποδοσφαιρικές ομάδες της χώρας στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, το πόσους μετανάστες έχουμε εντός συνόρων ή το πόσο χρονών είναι η γκόμενα του αρχηγού - αν και μετά τον Ανδρέα ακόμα κι αυτό που είχε λίγο πλάκα μας το στέρησαν.

Τα παραδείγματα αρκετά. "Οι φωτιές δεν μπαίνουν μόνες τους", "η συγκράτηση των δαπανών", το ότι "είναι απαράδεκτο να μην υπάρχει Υπουργείο Περιβάλλοντος στην Ελλάδα του 21ου αιώνα" (τώρα που υπάρχει τί καταλάβατε!), το "άνοιγμα των επαγγελμάτων" κ.ο.κ. Ένα από τα αγαπημένα μου που ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα είναι το "οι αλλαγές στην παιδεία πρέπει να αρχίσουν από το νηπιαγωγείο/δημοτικό". Για άλλη μια φορά, το υπουργείο Παιδείας φαίνεται πως δεν μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό να τα αλλάξει όλα και εκτός των αλλαγών που ανακοινώνει για το Λύκειο, προωθεί και αλλαγές στις πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης θαρρείς και φοβάται μην κατηγορηθεί για το ότι "δεν σκέφτεται το μέλλον των επόμενων γενιών" (άλλο κλισέ κι αυτό). Όταν και στον πλέον αδαή που απλώς παρατηρεί τα τεκταινόμενα στον τομέα της ελληνικής παιδείας, είναι προφανές πως τα μεγαλύτερα προβλήματα παρατηρούνται στα Πανεπιστήμια και πως το Δημοτικό Σχολείο σε γενικές γραμμές τα καταφέρνει στον ρόλο του που δεν είναι άλλος από το να μαθαίνει στα παιδιά να γράφουν, να διαβάζουν, να μετράνε, να λειτουργούν σε μικρές κοινωνικές ομάδες και να αυτοεξυπηρετούνται - δυστυχώς οι υπερπροστατευτικές μανάδες και οι γιαγιάδες με κατοχικά σύνδρομα έχουν "μεταφέρει" το στάδιο της αυτοεξυπηρέτησης από τα προνήπια στην πρώιμη εφηβεία. Όπως και να χει, αυτό που χρειάζεται είναι "λιγότερη" εκπαίδευση και όχι αυτά που προωθεί το υπουργείο, το οποίο επιμένει να "φορτώνει" μέχρι εκεί που δεν πάει τόσο τα Δημοτικά/Γυμνάσια, με την τραγική επιλογή της επιμήκυνσης - θα μας φάει αυτή η λέξη- του ωραρίου τους, όσο και τα Λύκεια τα οποία μετατρέπει σε μια διαρκή εξεταστική περίοδο. Το μόνο που μένει είναι να ζητήσει να μετράνε οι διατροφικές συνήθειες των μαθητών στα μόρια για εισαγωγή στα πανεπιστήμια. Ερευνητικές εργασίες και λοιπές ανοησίες που το μόνο αποτέλεσμα που θα έχουν θα είναι μια νέα αύξηση της παραπαιδείας, γιατί φυσικά εξατομικευμένη δουλειά πάνω στις "ερευνητικές εργασίες" του κάθε μαθητή είναι αδύνατο να γίνει από το υπάρχον διδακτικό προσωπικό - τόσο λόγω ποσότητας, όσο και λόγω ποιότητας.

Την ίδια στιγμή τα Πανεπιστήμια της χώρας συνεχίζουν να παράγουν άχρηστους πτυχιούχους που δεν έχουν καμία σχέση με τις δουλειές της πιάτσας, μηχανικούς υπολογιστών που δεν ξέρουν το δεκαεξαδικό σύστημα και ψυχολόγους που δουλεύουν σαν τηλεφωνήτριες και γραμματείς για κάθε χαμαλίκι. Η σύνδεσή τους δε με το Λύκειο λόγω του εξεταστικού συστήματος είναι απόλυτη και ουσιαστικά αποτελούν μια προέκταση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης με φοιτητές-άβουλα όντα που σέρνονται πίσω από καθηγητές που προωθούν το πόνημα που έγραψαν - η δικτατορία του ενός συγγράμματος - και στήνονται σε ουρές γραμματειών που ανοίγουν 12-1 κάθε Τρίτη όταν το φεγγάρι είναι στο γέμισμα. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων η γνώση που προσφέρουν ισοδυναμεί με 2-3 μήνες συστηματοποιημένου διαβάσματος που μπορεί ο καθένας να κάνει στο σπίτι του από ανεξάρτητες πηγές που αφθονούν. Και να σκεφτεί κανείς πως το πιο "προωθημένο" υποτίθεται κομμάτι αυτής της εκπαιδευτικής κοινότητας έκανε τα πάντα έτσι ώστε αυτό το κράτος να έχει το μονοπώλιο στην εκπαίδευση και στο πώς αυτή θα λειτουργεί στη χώρα, υποστηρίζοντας με σθένος τη διατήρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, ενός άρθρου που το μόνο που κάνει είναι να απαγορεύει οποιονδήποτε ήθελε να στήσει κάτι διαφορετικό. Έδωσε έτσι την απόλυτη εξουσία πάνω στο πώς θα μεταφέρεται η γνώση και στο ποιες ιδέες θα προωθούνται σε αυτή τη χώρα, στην Άννα Διαμαντοπούλου!

Αναμφισβήτητα το πιο σημαντικό γεγονός στο μέτωπο της οικονομίας την τελευταία βδομάδα ήταν η προβολή από το διαδίκτυο του Debtocracy του προσφάτως απολυμένου από το συγκρότημα Αλαφούζου, Άρη Χατζηστεφάνου, μια ξεκάθαρα πολιτική εκπομπή - ντοκυμαντέρ εγώ ονομάζω αυτά με τα ζώα που δείχνει στο ΣΚΑΙ - που κατάφερε να εκλαϊκεύσει κάποιες έννοιες και νομολογίες γύρω από το θέμα του δημόσιου χρέους παρουσιάζοντας την περίπτωση του Εκουαδόρ και προτείνοντας τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου μέσα από μια συρραφή πολύ ενδιαφερουσών συνεντεύξεων. Μέσα στη μαυρίλα της μίας άποψης που επικρατεί στα ΜΜΕ, ήταν χωρίς αμφιβολία μια ευχάριστη παρέμβαση με σημαντικούς συμβολισμούς σε σχέση με το πώς υλοποιήθηκε - πώς πληρώθηκε, πως έγινε γνωστη κ.ο.κ. Αστραπιαία - αναρωτιέμαι αν πρόλαβαν καν να το δουν - έσπευσαν διάφοροι κρυφοπασόκοι της ελληνικής μπλογκόσφαιρας - ποτέ μην ξεχνάτε πως 1 στους 3 έλληνες ενήλικους που βλέπετε στο δρόμο έχει ψηφίσει ΠΑΣΟΚ - να μας πουν αυτό που μας λένε και τα κανάλια τόσο καιρό, ότι δηλαδή το μνημόνιο είναι μονόδρομος και δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο, ούτε διαγραφή χρέους. Ποιο το κύριο επιχείρημά τους? Το ότι αν γίνει διαγραφή χρέους, κανείς δε θα μας δανείσει ξανά (ανακριβές, αλλά για την οικονομία της συζήτησης ας το πάρουμε ως δεδομένο) και άρα θα έχουμε πρόβλημα γιατί το ετήσιο έλλειμμα - αφού αφαιρέσουμε αυτό που πάει για την εξυπηρέτηση του χρέους - ανέρχεται στα 10 δις Ευρώ.

Για να καταλάβουμε πιο καλά αυτό το επιχείρημα, ας προσπαθήσουμε να το μεταφέρουμε στην κλίμακα τους ενός ανθρώπου. Έχει λοιπόν κάποιος 10000 Ευρώ έσοδα το χρόνο, 11000 Ευρώ έξοδα και 15000 Ευρώ χρωστάει στις τράπεζες. Έχει λοιπόν 10000 Ευρώ ΑΕΠ, έλλειμμα 1000 Ευρώ (10% ΑΕΠ, είμαι χουβαρντάς βλέπετε, βάζω όλο το έλλειμμα χωρίς να αφαιρώ αυτό που πάει στην εξυπηρέτηση του χρέους) και 15000 Ευρώ (150% ΑΕΠ) χρέος, όσο και η Ελλάδα δηλαδή. Επίσης δεν έχει λεφτά στην άκρη. Και ρωτάω τώρα εγώ. Αν φύγει από τη μέση το χρέος, πόσο έλλειμμα θα έχει? Μη βιαστείτε να απαντήσετε, γιατί το έλλειμμα που θα έχει είναι στην πραγματικότητα ΜΗΔΕΝ, αφού δεν έχει αποθεματικό να το χρηματοδοτήσει και δε μπορεί να δανειστεί. Ή θα πεθάνει λοιπόν ή θα ισοσκελίσει τα έσοδα με τα έξοδά του. Και είναι προφανές ότι σχεδόν αυτόματα θα γίνει το δεύτερο. Αν το παραπάνω σενάριο γινόταν πραγματικότητα σε εθνικό επίπεδο, αυτόματα ο διαγωνισμός για το ηλεκτρονικό εισιτήριο του ΟΑΣΑ θα πήγαινε από τα 82 Εκατομμύρια Ευρώ στα 72, το κονδύλι για τα κωλόχαρτα των υπουργείων θα έπεφτε 10%, για τα υποβρύχια που γέρνουν το ίδιο και πάει λέγοντας. Ούτως ή άλλως όλες αυτές οι δουλειές μπορούν να γίνουν με 10% λιγότερα χρήματα και θα γινόντουσαν μια χαρά - και πάλι οι μίζες θα ήταν αρκετές πιστέψτε με. Και θα γινόταν αυτόματα, η περιβόητη "συγκράτηση των δαπανών" θα ερχόταν φυσικά, "σαν το κλάμα ενός μωρού". Όποιος δεν το βλέπει αυτό, είτε είναι αφελής, είτε βάζει ένα κομμάτι από αυτό το 10% στην τσεπούλα του.