10 χρόνια πριν...

Έμενα στο σπίτι στο Γαλάτσι εκείνη την περίοδο. Τρίτη μεσημέρι και έκανα ντους - αξιοσημείωτο για όσους με γνώριζαν εκείνη την εποχή - όταν άκουσα τον Κώστα να λέει το χαρακτηριστικό του "Έλα ρε μαλάκα!" που σήμαινε πως κάτι του έκανε εντύπωση. "Μαρία, έλα να δεις ρε συ τί έγινε!". Είχε πέσει το πρώτο αεροπλάνο και τα κανάλια είχαν διακόψει για έκτακτο. "Τί έγινε ρε μαλάκες?" φώναξα μέσα από το μπάνιο - το οποίο ήταν δίπλα στο υπνοδωμάτιο που είχε τηλεόραση, καθώς στο σαλόνι δεν είχαμε. "Τρελό αεροπορικό δυστύχημα στη Ν.Υόρκη - καρφώθηκε σε κτίριο". Βγήκα από το ντους χωρίς να έχω μπει στο τριπάκι των άλλων. Αεροπορικό δυστύχημα, ΟΚ. Λίγο όμως αφότου μπήκα στο δωμάτιο έπεσε και το δεύτερο αεροπλάνο στον άλλο πύργο. Και τότε φυσικά κοιταχτήκαμε με τον Κώστα και είπαμε ταυτόχρονα "Έλα ρε μαλάκα!!".

Για να κατανοήσει κανείς εκείνη την εποχή και πως επηρέασε σε συναισθηματικό κυρίως επίπεδο η 11η Σεπτέμβρη πολλούς από μας, πρέπει να λάβει υπόψη του την πολιτική επικαιρότητα της εποχής. Τα διεθνή θέματα ήταν το νούμερο ένα. Οι βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία που προηγήθηκαν, το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση που εκφράστηκε στο Σιάτλ, στην Πράγα και μόλις 1 μήνα πριν στη Γένοβα - με την εν ψυχρώ δολοφονία του Κάρλο Τζιουλάνι. Αν συγκρίνει κανείς την επίδραση των διεθνών θεμάτων το 2001 στην Αριστερά και τον αναρχικό χώρο με την αντίστοιχη σημερινή κατάσταση, ίσως είναι πιο εύκολο να εξηγήσει ένα γενικότερο αίσθημα απονομής δικαιοσύνης μέσω αυτού του τυφλού χτυπήματος. Στα Εξάρχεια εκείνο το βράδυ υπήρχε εορταστικό κλίμα. Μπορεί να μοιάζει αφελές και για πολλούς απάνθρωπο - όχι για μένα παρεμπιπτόντως - όμως είμαι σίγουρος πως στις σημερινές συνθήκες δε θα συνέβαινε το ίδιο.

Τις επόμενες μέρες επιβεβαιώθηκε το ότι η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Η ακύρωση δημόσιων εκδηλώσεων - από συναυλίες μέχρι ποδοσφαιρικούς αγώνες - ήταν καθολική. Ή μάλλον σχεδόν καθολική. Γιατί την επόμενη μέρα - την Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου - είχα την τύχη να συμμετέχω στη διοργάνωση της συναυλίας των Διάφανων Κρίνων με τον Ντίνο Σαδίκη στο θέατρο του Λυκαβηττού, τη μοναδική δημόσια εκδήλωση που από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω δεν ακυρώθηκε. Αρκεί να αναφέρω πως την ώρα που κάναμε το soundcheck οι "υπεύθυνοι" του θεάτρου απαντούσαν τηλεφωνικά σε αυτούς που ρωτούσαν αν θα γίνει η συναυλία με ένα "δεν ξέρω" - μέχρι που έπεσε στην αντίληψή μας και μετά το σχετικό καβγά διορθώθηκε κι αυτό. Η συναυλία ήταν αυτοδιοργάνωση των Διάφανων Κρίνων, αλλιώς είμαι σίγουρος πως δε θα γινόταν ποτέ. Ακολουθήθηκε από ένα ξέφρενο πάρτυ που έλαβε χώρα στον υπαίθριο χώρο πίσω από τα καμαρίνια του θεάτρου - αλλά και μέσα σε αυτά - καθώς το συγκρότημα γιόρταζε τα 10 χρόνια του. Δυστυχώς το κομμάτι της συναυλίας του Ντίνου δε διασώζεται κάπου στο διαδίκτυο, αυτό όμως των Κρίνων υπάρχει ολόκληρο στο youtube. Μέτριος ο ήχος στο youtube - όπως είναι λογικό, καθώς μιλάμε για λήψη ήχου "από τον άερα" - όμως ο προλογισμός της ακούγεται ξεκάθαρα. "Το πρώτο κομμάτι είναι αφιερωμένο στο λαό της Αμερικής. Όλα τα υπόλοιπα όμως, στους Ινδιανούς, στο λαό του Βιετνάμ, στο λαό της Καμπότζης, στο λαό της Νικαράγουα, στο λαό του Ελ Σαλβαδόρ..."

Εγώ έχω αυτό να θυμάμαι κυρίως από τον Σεπτέμβρη του 2001 και όχι του Δίδυμους Πύργους. Τον Κώστα, τον Παντελή, τον Κυριάκο, τον Νίκο, τον Τάσο, τον Μητσάκο, τον Θάνο, τον Ντίνο, τον Πανούλη. Δύο μήνες αργότερα όλοι αυτοί - εκτός του Ντίνου - μαζί με άλλους φίλους και συνεργάτες προσγειωνόμασταν στην Αγγλία. 11 Νοέμβριου 2011. Λίγο πριν να έρθει η ώρα για το ένα λεπτό σιγής που θα ακινητοποιούσε όλο το αεροδρόμιο καταφέραμε και ξεγλιστρήσαμε προς το sleeper bus. Την ώρα του υποκριτικού θρήνου ανακαλύπταμε εκείνες τις γαλλικές μπύρες του Dave, στα μικρά μπουκαλάκια.