Σκόρπιες σκέψεις στο τέλος του καλοκαιριού

Μία ρήση

Δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς στο ότι η μελέτη του κυρίαρχου λόγου όπως αυτός εκφράζεται από τη συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ στη μετά του Καστελόριζου χρονική περίοδο βοηθάει στην κατανόηση των τεκταινόμενων και σίγουρα στο να λάβει υπόψη του κανείς ποια είναι τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου. Επίσης, δύσκολα μπορεί να αμφισβητήσει κανείς το γεγονός πως τα συμφέροντα του κυρίου Αλαφούζου όπως εκφράστηκαν από τον ΣΚΑΙ ήταν στην κατεύθυνση μιας συνεχούς και συστηματικής δυσφήμισης του ελληνικού κρατικού μηχανισμού σε όλες του τις εκφάνσεις. Ίσως επειδή ως εφοπλιστής ο ίδιος - και όχι ως εργολήπτης κατασκευαστής - δρα επιχειρηματικά εκτός ουσιαστικής δικαιοδοσίας του ελληνικού κράτους και έτσι μια επέλαση των ιδιωτών σε όλες τις σφαίρες του ελληνικού οικονομικού παιχνιδιού θα τον βόλευε ιδιαίτερα. Λογικά όλα αυτά: η κατασυκοφάντηση των δημοσίων υπαλλήλων, η ολόκαρδη υποστήριξη της πολιτικής του "ανοίγματος" όλων των επαγγελμάτων - αμφίβολου λογιστικού αποτελέσματος αλλά ιδεολογικά συμβατή με αυτό που εκφράζει ο ΣΚΑΙ και η Καθημερινή - τα συχνά ξεσπάσματα του Πάσχου Μανδραβέλη εναντίον ενός υδροκέφαλου και ανόητου κράτους που καλό θα ήταν να αποσυρθεί από παντού πέραν της εθνικής άμυνας και της υποστήριξης της εσωτερικής τάξης και ασφάλειας αν και υποψιάζομαι πως δε θα διαφωνούσαν καθόλου όλοι αυτοί σε μια τυχόν δημιουργία "καθαρών" συνοικιών στην πόλη με ιδιωτικά security να τις προστατεύουν απέναντι στα οργισμένα - και παραπλανημένα βεβαίως - πλήθη που δε μπορούν να κατανοήσουν την πνοή που θα φέρουν στη χώρα τα ιδιωτικά κεφάλαια, οι εκπρόσωποι των οποίων θα κατοικούν και θα επιχειρούν σε αυτές τις ζώνες. Έτσι, θεωρώ αξιοσημείωτο το ότι, ένα πρωινό του Αυγούστου, στον ΣΚΑΙ ήταν που πρωτάκουσα το ο "εχθρός του πολίτη που πληρώνει φόρους είναι ο πολίτης που δεν πληρώνει φόρους" από τα χείλη ενός από αυτούς τους οικονομικούς αναλυτές που φιλοξενούνται στις πρωινές εκπομπές της τηλεόρασης και που αν κάποιος στοιχημάτιζε στα αντίθετα από αυτά που προβλέπουν τα τελευταία δύο χρόνια θα ήταν σήμερα εκατομμυριούχος.

Ας ξεπεράσουμε τον ισοπεδωτικό χαρακτήρα της ρήσης αυτής - το ότι ας πούμε ήταν κοινώς παραδεκτό μέχρι πρότινος ότι κάποιοι πολίτες δεν πρέπει να πληρώνουν φόρους ή το ότι μια τέτοια θέση πετάει στον σκουπιδοτενεκέ αιώνες κοινωνικών αναλύσεων, άλλωστε ζούμε την εποχή της ισοπέδωσης των ιδεών και της αναγωγής των πάντων σε όποιο μανιχαϊστικό μοντέλο μας βολεύει κάθε φορά - και ας επικεντρωθούμε σε ένα άλλο - που ίσως κάποιοι δεν μπορούν να το κατανοήσουν αυτόματα - χαρακτηριστικό μίας τέτοιας θέσης. Ας τη βάλουμε και μεις σε ένα δίπολο - για την οικονομία της συζήτησης - σε ένα σχήμα κρατισμού-αντικρατισμού. Αυτή η θέση λοιπόν ακούγεται στα αυτιά μου ως η πιο κρατικιστική που έχει φιλοξενηθεί σε μεγάλο μέσο ενημέρωσης τον τελευταίο καιρό. Ακόμα και το αίτημα για κρατικό έλεγχο στις διοικήσεις των ιδιωτικών τραπεζών ακούγεται σαν θέση του Φρίντμαν μπροστά σε αυτό το "ο εχθρός αυτού που πληρώνει φόρους είναι αυτός που δεν πληρώνει φόρους" για τον απλούστατο λόγο ότι ταυτίζει πλήρως τα συμφέροντα του πολίτη με αυτά του κράτους τόσο πολύ ώστε να προτείνει σε όλους μας έναν εχθρό, έναν υπεύθυνο για τα δεινά μας που το μόνο που κάνει, το μόνο κακό που μας κάνει, είναι να στερεί από το κράτος στο οποίο η μοίρα μας έφερε να κατοικούμε κάποια οικονομικά έσοδα. Δεν κάνει ούτε καν τη στοιχειώδη διευκρίνηση ότι μιλάει για τους φοροδιαφεύγοντες και όχι ας πούμε γι αυτούς που δεν έχουν έσοδα και άρα δεν μπορούν να φορολογηθούν. Αποτελεί ένα ακραίο παράδειγμα κοινωνικού αυτοματισμού με ηθικές προεκτάσεις που ξεπερνάει ακόμα και το είδος αυτού που είχα επισημάνει σε ένα από τα πρώτα κείμενα του παρόντος ιστολογίου. Δεν είναι σκοπός αυτού του κειμένου το να επικεντρωθεί στο συγκεκριμένο - απλώς αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο στο να οριοθετήσει δύο από τις ομάδες των ανθρώπων που στηρίζουν την παρούσα κυβέρνηση στη λογική "το μη χείρον βέλτιστον". Η πρώτη ομάδα - αυτή που συμφωνεί με αυτήν την άποψη και θέτει τη μάχη κατά της φοροδιαφυγής και τη νομιμότητα ως απαραίτητα συστατικά της όποιας μελλοντικής λύσης των προβλημάτων μας - είναι οι "Αναγκαίοι Μεταρρυθμιστές". Η δεύτερη ομάδα που μέσα της γελάει ειρωνικά με κάτι τέτοια και πάντα έβλεπε τη φορολογία ως ένα εμπόδιο σε κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα είναι οι "Μιρανταξαφάδες" - τους βαφτίζω έτσι για να τιμήσω τη Μιράντα Ξαφά, υποψήφια με τη Δράση, λάτρη του ΔΝΤ και προσωποποίηση του κυνικού μισανθρωπισμού που κυριαρχεί στους κυρίαρχους κύκλους του Ευρωπαϊκού πολιτικού στερεώματος από το 2008 και μετά. Οι πρώτοι έχουν αριστερή πολιτική προέλευση και οι δεύτεροι δεξιά - με τους παλιούς όρους αριστεράς-δεξιάς που χάνουν σταδιακά το νόημά τους.

Οι Αναγκαίοι Μεταρρυθμιστές

Το όνομα του Ηλία Κανέλλη το άκουσα για πρώτη φορά λίγες ημέρες πριν από εκείνες τις εκλογές της ΕΣΗΕΑ στις οποίες τα μέλη της είχαν κληθεί να επιλέξουν μεταξύ τριών ψηφισμάτων που σκοπό είχαν - τα ψηφίσματα - να απαντήσουν στην πρωτόγνωρη επίθεση που δέχονται τα εργασιακά δικαιώματα των δημοσιογράφων της χώρας. Θυμάμαι υπήρχε το ψήφισμα που πρότεινε πολυήμερη απεργία διαρκείας παντού, ένα διασπαστικό του ΚΚΕ - από αυτά τα απαράδεκτα και ακατανόητα που κάνει αυτό το κόμμα στα συνδικαλιστικά όργανα, η ύπαρξη του οποίου (του ψηφίσματος) καθόρισε τελικά το αποτέλεσμα - και τέλος ένα ψήφισμα που πρότεινε - ας το πούμε χονδρικά - την ψυχραιμία θεωρώντας καταστροφική επιλογή την απεργία. Μέγας υποστηρικτής αυτού του τελευταίου ήταν ο Ηλίας Κανέλλης και όταν τελικά το ψήφισμα για απεργία δεν πήρε το 50% +1 και έτσι δε λήφθηκε καμία απόφαση στην ΕΣΗΕΑ, αυτός θριαμβολόγησε κάνοντας λόγο για νίκη της λογικής επί του τυχοδιωκτισμού. Τρεις ημέρες αργότερα οι εργαζόμενοι στην Ναυτεμπορική κλήθηκαν να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις και σήμερα έχουμε φτάσει στο σημείο ολόκληρο ραδιόφωνο να λειτουργεί με απλήρωτους απεργοσπάστες που εργάζονται δωρεάν για το καλό του Κοντομηνά, εφημερίδες να φυτοζωούν και να κλείνουν και οι Αιμίλιος Λιάτσος - γνωστός προσκυνητής της... Άννας Βίσση - και Μανώλης Κοττάκης να έχουν στρογγυλοκαθήσει σε διευθυντικές θέσεις στην ΕΡΤ. Η δε "λογική" έχει πάει διακοπές στο δημοσιογραφικό κλάδο αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας. Εγώ αλλού ήθελα να καταλήξω: - αλλά είπαμε από τον τίτλο ακόμα πως το κείμενο θα αποτελείται από σκόρπιες σκέψεις - ο Ηλίας Κανέλλης είναι ο εκδότης και διευθυντής του "The books' journal" ένα εκ των δύο βιβλιοφιλικών μηνιαίων εφημερίδων (μάλλον του καλύτερου εκ των δύο) το οποίο συχνά τιμώ με τον οβολό μου - παρά την πολιτική του τοποθέτηση - και που αποτελεί κατά τη γνώμη μου το ποιοτικότερο δημοσιογραφικό όχημα αυτών που εγώ αποκαλώ Αναγκαίους Μεταρρυθμιστές.

Παρά τον τίτλο του, η μισή τουλάχιστον αρθρογραφία του "the books' journal" αποτελείται από πολιτικές και οικονομικές αναλύσεις που καθρεφτίζουν, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, την άποψη για τα κοινά που έχει η ΔΗΜΑΡ και μάλιστα το πιο φιλοκυβερνητικό κομμάτι της - το πώς γίνεται σε ένα κόμμα που έχει δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση να υπάρχει και αντικυβερνητικό κομμάτι και μάλιστα να μετασχηματίζεται και σε επίσημο "ρεύμα" είναι μια άλλη συζήτηση, πάντως την ύπαρξή του τη θεωρώ μάλλον θετική εξέλιξη. Και ας μην το κρύβουμε: η ΔΗΜΑΡ είναι ο τόπος που συνωστίζονται - ναι μου αρέσει αυτό το ρήμα και οι "ανθελληνικές" προεκτάσεις που έχει λάβει - οι περισσότεροι εκ των Αναγκαίων Μεταρρυθμιστών. Το τελευταίο τεύχος  (Σεπτεμβρίου 2012) του "the books' journal" το αγόρασα λόγω Μπολάνιο - σκίτσο του οποίου κοσμεί το εξώφυλλο - και διάβασα με ενδιαφέρον τις απόψεις του Κυριάκου Αθανασιάδη για το 2666 που θα της χαρακτήριζα τουλάχιστον αιρετικές. Επίσης με μεγάλη έκπληξη διάβασα το editorial του κυρίου Κανέλλη αλλά και το άρθρο του κύριου Προκοπάκη - ο ειδικός επί των οικονομικών - στα οποία ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγορείται ο Κουβέλης για λαϊκισμό(!) και ας πούμε "αριστεροσύνη"(!!) κάνοντας έτσι τους συντάκτες βασιλικότερους του βασιλέως και παρατήρησα για ακόμη μια φορά - όπως και στον πολιτικό λόγο της ΔΗΜΑΡ ή και στο metarithmisi.gr - τη συνεχή αναφορά στις "αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν για να πάει μπροστά αυτός ο τόπος". Τα δύσκολα αρχίζουν βέβαια όταν καλούνται όλοι αυτοί να συγκεκριμενοποιήσουν αυτές τις "μεταρρυθμίσεις". Η συνεχής αναφορά στα κλειστά επαγγέλματα και σε κάποιες διοικητικές παρεμβάσεις σε πανεπιστήμια και νοσοκομεία δεν αρκούν για να στηρίζουν εσαεί αυτή τη θέση. Η κατάργηση του αφορολογήτου για τους ελεύθερους επαγγελματίες, η μετατροπή του ΕΦΑΠΑΞ σε ειδικό επίδομα από ανταποδοτική παροχή, η αφαίμαξη του ΕΣΥ και όλα τα υπόλοιπα θαυμαστά που φέρνει αυτή η κυβέρνηση δεν είναι φυσικά αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για να πάει μπροστά αυτός ο τόπος (sic), αλλά αναγκαίες "μεταρρυθμίσεις" για να δώσουν στον πρεζάκια τη δόση του οι εκβιαστές του. Και παρόλο που πολλοί από αυτούς θα δυσφορήσουν τόσο με τον "πρεζάκια" αλλά κυρίως με τον χαρακτηρισμό "εκβιαστές", δεν μπορούν παρά να συμφωνήσουν στο ότι όλα αυτά δεν είναι καθόλου αυτά που οι ίδιοι θα θέλανε να συμβαίνουν. Παρόλα αυτά τα στηρίζουν. Πώς εξηγείται αυτό?

Είναι μόνο η αφέλεια τους που πίστεψαν ότι μπορούν να επιβάλλουν πολιτική ατζέντα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ? Πως θα μπορούσαν δηλαδή να δώσουν ανθρώπινο πρόσωπο σε αυτό το εκτρωματικό πολιτικό κατεστημένο? Έστω κι έτσι, γιατί παραμένουν αλυσοδεμένοι να τους σέρνουν προς αυτήν την καταστροφή? Γιατί ενώ είναι πια προφανές πως το περιβόητο κοινό πλαίσιο προγραμματικής συμφωνίας που γέννησε αυτήν την κυβέρνηση έχει πάει στα σκουπίδια επιμένουν να λένε πως δε θα είναι αυτοί που θα προκαλέσουν κυβερνητική κρίση και δικαιολογούν μάλιστα την καταπάτηση κάθε όρου που είχαν θέσει με ένα λακωνικό "οι συνθήκες έχουν αλλάξει"? Η μόνη λογική απάντηση που μπορεί να δοθεί είναι πως έχουν κάνει λάθος ανάλυση των δεδομένων. Λάθος εκτίμηση για την πορεία της Ευρώπης, λάθος εκτίμηση για το νόμισμα και το κυριότερο λάθος εκτίμηση για το πώς θα λειτουργήσει ο πολιτικός χρόνος που κερδήθηκε από τις μνημονιακές δυνάμεις μετά τις εκλογές του Ιουνίου. Δεν μπορώ να πιστέψω πως υπάρχουν κάποιοι σε αυτό το χώρο που αληθινά πιστεύουν πως τα νέα μέτρα και αυτές οι επιλογές θα λειτουργήσουν "για το καλό του τόπου". Εγώ θα ήθελα όμως να σταθώ σε δύο άλλα χαρακτηριστικά του "μεταρρυθμιστικού λόγου". Το ένα είναι η επίκληση στη νομιμότητα, το άλλο "η θεωρία των δύο άκρων."

Νομιμότης

Ένα από τα πολλά βίτσια που καλλιεργώ είναι και η παρακολούθηση συνεδριάσεων της Βουλής των Ελλήνων. Σε μία από αυτές, προ 15θημέρου, η ημερήσια διάταξη αποτελούνταν από την κύρωση μιας πράξης νομοθετικού περιεχομένου που σκοπό είχε την αποζημίωση των καταστημαρχών που υπέστησαν ζημιές κατά τα επεισόδια της 12ης Φεβρουαρίου 2012. Φυσικά η όλη συζήτηση - που είχε πρωτολογίες, δευτερολογίες κλπ - δεν επικεντρώθηκε σε αυτό καθ αυτό το νομοθέτημα καθώς κανείς δεν διαφωνούσε επί της ουσίας σε αυτό, αλλά ξέφυγε προς απρόβλεπτες κατευθύνσεις - από τυπικές κατηγορίες εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ ότι υποθάλπει τη βία, μέχρι θερμές αντιπαραθέσεις της Χρυσής Αυγής με τους υπόλοιπους. Ας μη σταθούμε σε αυτά, παρότι έχουν ενδιαφέρον - ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολύ διαστρεβλωμένη άποψη για το τί συμβαίνει στο δρόμο, πόσο μάλλον οι άλλοι που δεν έχουν και καμία επαφή με την πραγματικότητα των διαδηλώσεων - και ας φτάσουμε στα συγκεκριμένα γεγονότα που ενέπνευσαν εν πολλοίς και την παρούσα αναφορά στο θέμα της νομιμότητας. Είχα λοιπόν την ευκαιρία να απολαύσω την ομιλία του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΝΔ, του Μάκη Βορίδη - ο οποίος για όσους δεν παρακολουθούν τα της Βουλής είναι ο σταθερός και πολλές φορές ο μόνος υπερασπιστής κάθε κυβερνητικής πρωτοβουλίας αφού οι περισσότεροι βουλευτές της ΝΔ τη βγάζουν στο καφενείο εκτός κάποιων γραφικών (Άδωνις, κάτι πρώην μπάτσοι από τα Τρίκαλα και ο εκάστοτε υπουργός/εισηγητής). Και ενώ περίμενα ένα δριμύ κατηγορώ ενάντια στην αριστερά της ανομίας κλπ, προέκυψε μια ανάλυση σε πολύ καλό ρητορικό ύφος περί νομιμότητας, υποστήριξής της, αμφισβήτησής της από τα πολιτικά άκρα (η γνωστή θεωρία των άκρων για την οποία περισσότερα παρακάτω) και άλλων αρκετά σημαντικών θεμάτων. Η βασική θέση ήταν πως το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή εξ ορισμού αμφισβητούν την απόλυτη ισχύ των υπαρχόντων νόμων. Το ΚΚΕ διότι τοποθετεί το δίκαιο και συμφέρον της εργατικής τάξης υπεράνω των νόμων, η Χρυσή Αυγή αυτό που πιστεύει ότι είναι συμφέρον της Φυλής ή του Έθνους παρομοίως. Και ο ΣΥΡΙΖΑ ερωτάται ευθέως αν και αυτός τοποθετεί κάποιο Δίκαιο (του καταπιεσμένου, του πεινασμένου, του καυλωμένου πιτσιρικά) με τη σειρά του σε ισάξια ή ανώτερη θέση από τους εν ισχύ νόμους ή όχι. Κατά τη γνώμη του κυρίου Βορίδη όλοι εμείς έχουμε δικαίωμα να ασκούμε κριτική στους νόμους, να διαδηλώνουμε εναντίον τους, αλλά άπαξ και ψηφιστούν πρέπει όχι μόνο να τους αποδεχόμαστε, όχι μόνο να τους υπερασπιζόμαστε αλλά και να δεχόμαστε στωικά και το κρατικό μονοπώλιο στη χρήση έλλογης βίας, μιας βίας απαραίτητης σε πολλές περιπτώσεις για να εφαρμοστούν αυτοί οι ψηφισμένοι νόμοι και πως αυτό είναι ένα από τα βασικά συστατικά του πολιτεύματος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είτε το θέλουμε είτε όχι. Απολαυστικός ο ομιλητής και με κάποια δυσφορία αντιλαμβάνομαι ότι είναι ίσως ο καλύτερος ρήτορας στη Βουλή αυτή τη στιγμή. Η κατακλείδα ήταν πως δεν υπάρχουν καλοί και κακοί νόμοι για όσους θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως δημοκράτες, πως το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή είναι ξεκάθαρο πως δεν αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοιοι και πως ο ΣΥΡΙΖΑ καλό θα ήταν να ξεκαθαρίσει τη θέση του.

Θα μου πείτε τι σχέση έχει αυτό με τους "Αναγκαίους Μεταρρυθμιστές"? Μετά από λίγο, ανεβαίνει στο βήμα ο Νίκος Τσούκαλης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΔΗΜΑΡ και αρχίζει την ομιλία του εκφράζοντας την ανάγκη να δηλώσει πως συμφωνεί πως ο Νόμος είναι Νόμος, και πως δεν υπάρχουν καλοί και κακοί νόμοι, τοποθετώντας έτσι το κόμμα του στο κατά τη γνώμη του δημοκρατικό τόξο - στο οποίο προφανώς συμπεριλαμβάνει και τον τσεκουροφόρο Βορίδη, τον Άδωνη Γεωργιάδη, τον Δένδια και όλους αυτούς (αλλά όχι ας πούμε τον Βούτση ή τον Δρίτσα?). Και εκεί είναι που τρελαίνεται κανείς. Όχι μόνο για το ότι ο Τσούκαλης νοιώθει την ανάγκη να απολογηθεί μπροστά στον Βορίδη και στον κάθε Βορίδη αλλά και για το περιεχόμενο της θέσης. Αλήθεια, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί νόμοι? Δηλαδή τα ιδιώνυμα δεν είναι κακοί νόμοι? Για τους κομμουνιστές κάποτε (ναι ξέρω δεν είχαμε αληθινή Δημοκρατία τότε), για τις κουκούλες σήμερα, για τους μετανάστες αύριο? Ο νόμος που νομιμοποίησε την απεργοσπασία δεν ήταν κακός νόμος? Η προφυλάκιση μέχρι 18 μήνες δεν είναι κακός νόμος? Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών? Αδιανόητα ισοπεδωτικό ακούγεται όλο αυτό. Και δυστυχώς πάει χέρι-χέρι με την ρητορεία περί ανομίας που έχει καταστρέψει την ελληνική κοινωνία. Τα συνεχή ρεπορτάζ για τυφλούς στη Ζάκυνθο και πεθαμένους που παίρνουν συντάξεις, πάντα ξεκομμένα από τις αιτίες των φαινομένων, χωρίς να γίνεται καν αναφορά στις ιδιότυπες άγραφες συμφωνίες μεταξύ κράτους και κοινωνικών ομάδων που ίσχυαν τόσα χρόνια και σήμερα καταργούνται μονομερώς, η συνεχής επίκληση της νομιμότητας ενώ το ελληνικό κράτος το ίδιο διαπράττει δεκάδες παρανομίες σχεδόν σε κάθε τομέα είναι μια πολιτική θέση μονόφθαλμών στην οποία δυστυχώς έχουν ξεπέσει και οι "Αναγκαίοι Μεταρρυθμιστές". Θα ήθελα να υπενθυμίσω πάντως σε όλους αυτούς πως το να δανείζεις ένα βιβλίο σε έναν φίλο σου είναι παράνομο.

Τα δύο άκρα

Η "θεωρία των δύο άκρων" είναι ίσως η πιο επικίνδυνη πολιτική θέση που έχει εκφραστεί στη χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά. Η καλλιέργεια της θα αποτελέσει έναν από τους πιο σημαντικούς παράγοντες της ανέλιξης των φασιστών και είναι ικανή να τους οδηγήσει και στην εξουσία - σε συνδυασμό βέβαια με όλους τους άλλους παράγοντες που τους ευνοούν, σημαντικότερος των οποίων είναι βέβαια η οικονομική κρίση. Δε θα ήθελα τόσο να σταθώ σε άρθρα τύπου Κασιμάτη, οι συγγραφείς των οποίων είναι ούτως η άλλως σε διατεταγμένη υπηρεσία και η επιχειρηματολογία τους είναι αστεία. Ούτε σε αυτά που λέγονται μέσα στη Βουλή - κυρίως από βουλευτές της ΝΔ - τα οποία εκτός των άλλων αντιφάσκουν και με δηλώσεις του τύπου "Η Χρυσή Αυγή είναι αδελφό κόμμα" που έχουν προηγηθεί από στέλεχη της. Ας πάμε σε αυτούς που όντως το πιστεύουν μέχρι ένα βαθμό και έχουν και τη νοημοσύνη να το στηρίξουν γράφοντας 8σέλιδα με βιβλιογραφικές αναφορές και όχι σύντομα σημειώματα του κώλου. Η πιο σοβαρή απόπειρα ήταν αυτή του Πέτρου Παπασαραντόπουλου στο The Books' Journal Σεπτεμβρίου 2012. Το τί μαργαριτάρια βρίσκει κανείς σε αυτό το άρθρο δεν περιγράφεται. Καταρχάς, έχουμε το διαχωρισμό λαϊκίστικης ακροδεξιάς και εξτρεμιστικής ακροδεξιάς. Η πρώτη που συμπεριλαμβάνει το ΛΑΟΣ δεν αρνείται υποτίθεται τα θεμελιώδη της φιλελεύθερης δημοκρατίας και με αφορμή αυτό δε χάνει την ευκαιρία ο αρθρογράφος να κατηγορήσει τη ριζοσπαστική αριστερά (έτσι την αναφέρει) πως λόγω θεωρητικής ένδειας (?) και μιας διανοητικής παράδοσης ισοπέδωσης των αποχρώσεων (!!) έσπευσε να κατηγορήσει την κυβέρνηση Παπαδήμου ως όχημα νομιμοποίησης του φασισμού (που δεν είναι είπαμε φασισμός γιατί το ΛΑΟΣ κατά τον Παπασαραντόπουλο δεν είναι φασιστικό) ενώ τέλος πάντων οι άνθρωποι αυτοί σέβονται τη φιλελεύθερη δημοκρατία (ο επιθετικός προσδιορισμός "φιλελεύθερη" δε λείπει ποτε) και τους αδικήσαμε. Και μετά από αυτό ακολουθεί το τούβλο: "Η κρατούσα άποψη ανάμεσα στους μελετητές του ακροδεξιού φαινομένου, είναι ότι, αντίθετα με τα δημοσιογραφικά στερεότυπα, η Ακροδεξιά δεν ενισχύεται σε περιόδους οικονομικής κρίσης(!!!)". Καλά το τί μπούρδα επιστρατεύεται για να στηρίξει το παραπάνω ξεφεύγει από τα πλαίσια του παρόντος άρθρου. Και μετά αφού ξεμπερδεύει με την οικονομική κρίση, μας πάει στο χαστούκι του Κασιδιάρη, μετά μας λέει ότι αυτό το γεγονός εκτόξευσε τη ΧΑ στις εκλογές του Ιουνίου από το δημοσκοπικό φαράγγι στο οποίο είχε πέσει στο ενδιάμεσο των δύο εκλογών. Το χαστούκι είναι βία, σε αυτό το πλαίσιο που συνέβη, πολιτική βία και αφού η κακή Αριστερά έχει νομιμοποιήσει την πολιτική βία, έτσι και το χαστούκι όχι μόνο ήταν νομιμοποιημένο στη συνείδηση της κοινωνίας αλλά και ευπρόσδεκτο, όπως και όλη η πρακτική βίας της Χρυσής Αυγής. Άρα φταίει η Ριζοσπαστική Αριστερά που είτε έχει νομιμοποιήσει είτε ανέχεται στους κόλπους της - στους οποίους τοποθετούνται και οι αναρχικοί σε μια ξεχειλωμένη ερμηνεία του όρου Αριστερά - την πολιτική βία. Συμπέρασμα, δε φταίει η οικονομική κρίση για την άνοδο της Χρυσής Αυγής, φταίει κυρίως η Ριζοσπαστική Αριστερά και τα κινήματα των πλατειών(!).

Αυτή η θεώρηση φυσικά είναι ανιστόρητη. Πώς είναι δυνατόν να γράφονται τέτοια πράγματα όταν ο ίδιος ο φασισμός πρωτοεμφανίστηκε στο προσκήνιο αμέσως μετά την οικονομική κρίση του 30. Συγγνώμη αλλά αν έχουμε φτάσει στο σημείο να γράφονται πράγματα όπως το "Η κρατούσα άποψη ανάμεσα στους μελετητές του ακροδεξιού φαινομένου, είναι ότι, αντίθετα με τα δημοσιογραφικά στερεότυπα, η Ακροδεξιά δεν ενισχύεται σε περιόδους οικονομικής κρίσης" και μάλιστα με περισπούδαστο δοκιμιακό ύφος που υποδηλώνει αυθεντία σε ένα τόσο σοβαρό υποτίθεται έντυπο όπως το TBJ και μετά με μια εξυπνάδα του στυλ "Ο αστυνομικός είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι" να τσουβαλιάζονται μαζί όλα τα περιστατικά βίας - πέραν της κρατικής - ασχέτως του ποιος βιαιοπραγεί εναντίον ποίου, όταν δηλαδή το σπάσιμο μιας βιτρίνας τσουβαλιάζεται με το μαχαίρωμα ενός μετανάστη που γυρνάει σπίτι του από φασίστες, τότε αυτοί που νομιμοποιούν τη Χρυσή Αυγή στην κοινωνία είναι οι συγγραφείς αυτών των άρθρων και όχι η οποιαδήποτε απόχρωση της Αριστεράς ή του αντιεξουσιαστικού χώρου. Εκτός από ανιστόρητη, κοντόφθαλμη, επικίνδυνη και προφανώς τυχοδιωκτική, η θεωρία των δύο άκρων είναι και ηθικά απαράδεκτη. Όταν το ένα "άκρο" πληρώνει το τίμημα αυτή τη στιγμή γιατί είναι ο μόνος χώρος που έχει σηκώσει ανάστημα στους φασίστες και έχει να αντιμετωπίσει μια αστυνομία στελεχωμένη από φασίστες, δικαστές-φερέφωνα που έχουν κουρελιάσει βασικές αρχές της δικονομίας, βασανιστήρια και εξευτελισμούς στη ΓΑΔΑ και τη πιο άγρια μορφή κρατικής τρομοκρατίας που έχουμε δει εδώ και πολλά χρόνια, η θεωρία των δύο άκρων είναι και ηθικά απαράδεκτη. Μια καλή απάντηση σε όσους εκ των "Αναγκαίων Μεταρρυθμιστών" στηρίζουν αυτές τις ισοπεδωτικές απόψεις, ήρθε από τους κόλπους τους και αναφέρομαι στο σημείωμα του Σωτήρη Βαλντέν στο metarithimisi.gr:

"Το κύριο πρόβλημα με τέτοιες προσεγγίσεις, δεν είναι η επιστημονική τους εγκυρότητα. Ο φασισμός σίγουρα δεν έπεσε από τον ουρανό. Διερευνώντας τις ρίζες του, ασφαλώς επισημαίνουμε νοοτροπίες και πρακτικές που προϋπήρχαν διάχυτες στην κοινωνία και που τροφοδότησαν το φαινόμενο αυτό. Βέβαια και εδώ παρατηρούμε μιαν ασυμμετρία στην ανάλυση. Το πάθος κατά του ΣΥΡΙΖΑ και των λοιπών αντιμνημονιακών, οδηγεί τους «μεταρρυθμιστές» μας να παραβλέπουν πως το φαινόμενο ΧΑ δεν άνθησε, λ.χ., το 2000 επί Σημίτη, αλλά σήμερα, που ο έλληνας πολίτης έχει φθάσει σε απόγνωση από τα βάρβαρα μέτρα της «προσαρμογής» και τιμωρίας των Ελλήνων, σήμερα που η ανεργία είναι στο 25% -και 55% στους νέους, σήμερα που η παράνομη μετανάστευση έχει γιγαντωθεί με τους «εταίρους» μας να σφυρίζουν αδιάφοροι, σήμερα, τέλος, που η αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου έχει φθάσει στο μηδέν. Αν συνεπώς ψάχνουμε για τις ρίζες του κακού, καλά θα κάνουμε να βλέπουμε και το δάσος, όχι μόνο κάποια δέντρα." 
(...)
"Το ζήτημα βέβαια δεν είναι ακαδημαϊκό, αλλά πολιτικό. Καλλιεργείται από καιρό μια νέα διχοτομία στην ελληνική κοινωνία: από τη μια πλευρά οι «κακοί» με τους ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΧΑ, Καμμένο, συνδικάτα, παλαιο-Πασόκους και γενικότερα κάθε αντιμνημονιακό (με αιχμή πάντα τον Τσίπρα), και από την άλλη οι «καλοί», με τη ΝΔ, ό,τι απέμεινε από το ΠΑΣΟΚ, την «κυβερνώσα» ΔΗΜΑΡ (πλην Βουδούρη) και τον κ.Μάνο. Η διαίρεση αυτή είναι προβληματική για πολλούς λόγους. Εν προκειμένω, έρχεται σε αντίθεση και με τις επιταγές ενός πανδημοκρατικού αντιφασιστικού μετώπου, που εμφανίζεται έτσι να αποπροσανατολίζει από τον «κύριο εχθρό». Με τις (μονόπλευρες) κοινωνιολογικές αναλύσεις, στην πράξη υποβαθμίζεται ο κίνδυνος της ΧΑ, ισοπεδώνονται τα πάντα (ακόμη και το γιαούρτι με τα τάγματα εφόδου) και, κυρίως, υπονομεύεται ή συρρικνώνεται στα μέτρα του μικρού μετώπου των μνημονιακών, κάθε πλατιά αντιφασιστική ενότητα. Άλλος κομψά και άλλος ωμά, κάποιοι «μεταρρυθμιστές» λένε ότι ο Τσίπρας και οι άλλοι, δεν διαφέρουν κατά βάθος και τόσο από τους τραμπούκους του Μιχαλολιάκου. Οπότε, πώς να συμπαραταχθούμε μαζί τους εναντίον της ΧΑ;"

Πολύ φοβάμαι όμως πως θα ισχύσει σε αυτήν την περίπτωση το "στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα". Θα επαναλάβω κάτι που έγραψα σε ένα από τα προεκλογικά άρθρα στο ιστολόγιο:
"Το σίγουρο είναι πως κάποτε στο μέλλον θα κληθούμε να απαντήσουμε στην ερώτηση "Εσύ τί έκανες το 2012?". Ελπίζω οι περισσότεροι από μας να μην ντρεπόμαστε για την απάντησή μας."

Μιρανταξαφάδες

Και αν η προηγούμενη πολιτική τάξη - των Μεταρρυθμιστών - χαρακτηρίζεται από στρογγυλεμένο λόγο - που οδηγεί σε ισοπεδώσεις - άλλα τουλάχιστον στα μάτια μου από μια ανιδιοτέλεια - πλην ελαχίστων εξαιρέσεων - στην ομάδα των "Μιρανταξαφάδων" συνωστίζονται οι "εκδικητές". Εδώ έχουμε τους ηττημένους του 1993, τους ιδεολογικούς καθοδηγητές του Θατσερισμού και εκτελεστικούς βραχίονες της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αυτούς που παρά τις συνεχείς προσπάθειές τους τα προηγούμενα 20 χρόνια δεν κατάφεραν να πάρουν ένα κομμάτι από την πίτα της εξουσίας, καθώς τα ακραία νεοφιλελεύθερα κόμματα που στήριξαν έχαναν σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις. Εδώ έχουμε τους αληθινά μνημονιακούς, αυτούς που αν ήταν στο χέρι τους θα επέλεγαν αυτές τις πολιτικές ακόμα και αν δεν υπήρχε η οικονομική κρίση και το πρόβλημα δημοσίου χρέους. Αυτούς που πιστεύουν πως το κράτος πρέπει να περιοριστεί στη μοναδική υποτίθεται λειτουργία που είναι ικανό να φέρει εις πέρας με επιτυχία, στην επιστράτευση δηλαδή των δυνάμεων ασφαλείας που διαθέτει προς φύλαξη αυτών των ίδιων, των νεοφιλελεύθερων επιχειρηματιών από τα ανίδεα πλήθη. Για όλα τα υπόλοιπα - υγεία, παιδεία, σωφρονιστικό σύστημα, διακίνηση και τιμολόγηση προϊόντων, ροές κεφαλαίου - θα φροντίζει μια αυτορυθμιζόμενη ελεύθερη αγορά στα πλαίσια μιας καθολικής Ειδικής Οικονομικής Ζώνης οι υπήκοοι της οποίας δεν θα έχουν εργασιακά δικαιώματα. Έχουν αφορίσει ακόμα και τις αντισταθμιστικές παροχές που προέβλεπε η σχολή του Σικάγο (αρνητική φορολογία, κουπόνια υγείας και εκπαίδευσης κλπ). Μέντορας τους δεν είναι ο Φριντμαν, αλλά ο Ρήγκαν, ο άνθρωπος που έλεγε πως το κέτσαπ είναι λαχανικό. Αυτοί δε θα έλεγαν πως "εχθρός του πολίτη που πληρώνει φόρους είναι αυτός που δεν πληρώνει φόρους", αλλά πως "εχθρός του πολίτη που καταναλώνει, είναι αυτός που δεν καταναλώνει". Έχουν καταλάβει σημαντικά υπουργεία αυτής της κυβέρνησης - ο Βρούτσης, ο Στουρνάρας, ο Δένδιας - και δε θα διστάσουν να συμμαχήσουν με τους ναζί για να εμποδίσουν την αριστερά από το να κερδίσει την εξουσία. Αριθμητικά μπορεί να είναι αμελητέα ποσότητα, η επίδραση τους όμως στο πολιτικό κατεστημένο που ακόμα κυβέρνα είναι δυσανάλογη λόγω της στήριξής τους από επιχειρηματικά συμφέροντα. Είναι αυτά τα συμφέροντα που επιτρέπουν για παράδειγμα στο MEGA να απολύει και να χρωστάει τα μαλλιοκέφαλά του στις τράπεζες, να έχει να λαμβάνει από το νέο πακέτο ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζιτών και ταυτόχρονα να πληρώνει τα "αστέρια" των δελτίων ειδήσεων του (Τρέμη, Πρετεντέρη, Τσίμα και Στραβελάκη) γύρω στα 2.000.000 Ευρώ το χρόνο.

Υστερόγραφα

1.

Όπως συχνά συμβαινει σε τέτοιες περιπτώσεις, έρχεται η ζωή και σου προσφέρει τα πιο στέρεα επιχειρήματα ή τις πιο κραυγαλέες αναιρέσεις των σκέψεων σου. Έτσι, σήμερα, διαβάζοντας το νέο τεύχος, Οκτωβρίου, του The Books' Journal διάβασα με έκπληξη, αρχικά, που μετατράπηκε γρήγορα σε οργή, ένα σημείωμα κάποιου Ανδρέα Παππά με τίτλο "Ω, καιροί, ω... κεραίες". Σε αυτό το σημείωμα γίνεται μια χυδαία επίθεση στην εκπομπή του Ανταίου Χρυσοστομίδη και των συνεργατών του (ο Χ και η Ψ λέει ο εξυπνάκιας αρθρογράφος αρνούμενος να γράψει τα πραγματικά ονόματα για κάποιον ακατανόητο λόγο) στην κρατική τηλεόραση, στην εκπομπή "Οι κεραίες της εποχής μας" όπως επίσης και στο βιβλίο του Χρυσοστομίδη που εξιστορεί κάποιες από τις συνεντεύξεις που πήρε για την εκπομπή αυτή. "Άραγε πόσο ακριβώς να στοίχισε αυτό το "εγχείρημα" στον κάθε έλληνα φορολογούμενο, ο οποίος πληρώνει την ΕΡΤ υποχρεωτικά, μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ, και μάλιστα χωρίς να τον έχει ρωτήσει ποτέ κανείς? Με δεδομένο, μάλιστα, ότι πολλή συζήτηση γίνεται στις μέρες μας για την ευκολία με την οποία ξοδεύοταν το δημόσιο χρήμα όλα αυτά τα χρόνια, θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε πόσο στοίχισαν συνολικά οι διαδοχικοί κύκλοι της συγκεκριμένης εκπομπής - η οποία, ας σημειωθεί, αν δεν κάνω λάθος, ποτέ δεν ξεπέρασε το 1% ή κάτι τέτοιο σε τηλεθέαση". Ακολουθούν διάφορες ειρωνείες τόσο για τις ερωτήσεις όσο και για το βιβλίο. Ίσως βέβαια το πρόβλημα του αρθρογράφου είναι ότι δεν του αρέσουν αυτά που λένε οι συγγραφείς. Αυτά που λέει ο Sepulveda για τους αγώνες, ο Chavaria για την Κούβα. Ίσως να προτιμούσε μια εκπομπή για το βιβλίο με τον Χωμενίδη, τον Μάρκαρη και όλους αυτούς που υπερασπίζονται το αίσχος και την αηδία που ζούμε. Χαρακτηριστικό δείγμα για το πού οδηγεί όλη αυτή η ισοπεδωτική μονεταριοποίηση των πάντων. Για όσους δεν είχαν την τύχη να τη δουν, η εκπομπή του Χρυσοστομίδη είναι κόσμημα (όπως φυσικά και το βιβλίο για το οποίο θα αφιερώσω ξεχωριστή ανάρτηση).


2.

"Οι ταινίες του Χόλιγουντ έχουν κατ' επανάληψη υποβάλει στο θαυμασμό μας την περίπτωση ενός ανθρώπου (κατά κανόνα, δημοσιογράφου) που επιζητεί να συνδεθεί φιλικά μ' έναν εγκληματία, προκειμένου, μετά, να τον παραδώσει στην αστυνομία. Ο Αργεντινός, για τον οποίον η φιλία είναι πάθος και η αστυνομία μια μαφία, δεν τον καταλαβαίνει αυτόν τον "ήρωα" και τον θεωρεί παλιάνθρωπο" - Χόρχε Λουίς Μπόρχες - Ιστορία του Τάνγκο (από το Εβαρίστο Καριέγο), μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης

"Το πορτοκάλι είναι να πέσει από το κλαδί ή έχει ήδη πέσει, κανείς δεν το βλέπει να πέφτει" - Ινδική Φιλοσοφία

"Κι αν ακόμη ζούσες τρεις χιλιάδες ή τριάντα χιλιάδες χρόνια, θυμήσου πως κανείς δε χάνει άλλη ζωή απ' αυτήν που ζει τώρα, ούτε ζει άλλη από αυτή που χάνει(...) Το παρόν ανήκει σε όλους. Όταν πεθάνεις, χάνεις το παρόν, που είναι ένα χρονικό διάστημα πολύ σύντομο. Κανείς δε χάνει το παρελθόν ή το μέλλον, γιατί κανείς δε μπορεί να χάσει κάτι που δεν έχει" - Μάρκος Αυρήλιος, Τα εις εαυτόν

"Εγώ δε ρωτάω σε ποια φυλή ανήκει ένας άνθρωπος, μου φτάνει που είναι άνθρωπος, δε θα μπορούσε να είναι τίποτα χειρότερο" - Μαρκ Τουέιν - The Man that corrupted Hadleyburg

"Τί είναι ο ανατολικός κι ο δυτικός κόσμος? Αν δεν με ρωτήσετε, ξέρω. Αν με ρωτήσετε, δεν ξέρω" - Χόρχε Λουις Μπόρχες - Οι χίλιες και μία νύχτες (από τις Εφτά Νύχτες) - μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης

"Η φυγή είναι η υπέρτατη πολιτική - αν ο θρίαμβος του εχθρού είναι εξασφαλισμένος και δεν μπορώ πια να τον πολεμήσω, τρεις λύσεις μου προσφέρονται: η παράδοση, η διαπραγμάτευση ή η φυγή. Η συνθηκολόγηση σημαίνει ολοκληρωτική ήττα. Η διαπραγμάτευση, μισο-ήττα. Η φυγή, όμως, δεν είναι ήττα" - Jean-Marie Blas de Robles - Εκεί που ζουν οι τίγρεις - μτφ. Ρίτα Κολαΐτη