Χαμένα Κορμιά

(...)
βαριά, βροντερά βήματα παπουτσιών με σιδερένιες μπρόκες, πάνω στις μαρμαρένιες πλάκες, πίσω από τη χοντρή διπλαμπαρωμένη πόρτα, βήματα που αντηχούνε μες στο μυαλό που λες και τσαλαπατούν τις σκοτεινές τις σκέψεις και τα φαρμακωμένα ονείρατα...
Μια αρμαθιά κλειδιά που βροντούνε κι αυτά, άγρια μα πένθιμα, θλιμμένα σαν τις καμπάνες το Ψυχοσάββατο.
Κι ένα σβραχνό μα μερακλίδικο:

Αχώριστα συντρόφια μας...

η κάμα και...

η κάμα και η τσίκα...

ξεψυχά πίσω από το βαρύ ντουβάρι, εδώ δα δίπλα

Το 'να σκοτώνει τον οχτρό

και τ' άλλο τρώ...

Και τ' άλλο τρώει την πίκρα...

Μα πώς μοιάζουν αλήθεια, το να με τ' άλλο, όλα τα τραγούδια της φυλακής!

(...)

Απόσπασμα από τα "Χαμένα Κορμιά" του Πέτρου Πικρού φιλολογικό ψευδώνυμου του Ιωάννη Γιανναρόπουλου, αγωνιστή της αριστεράς και σημαντικότατου πεζογράφου του Μεσοπολέμου, Αθήνα 1922