Μια βδομάδα μετά και ένα μήνα πριν τις εκλογές

Αποτελέσματα 6ης Μαΐου


Δυσκολεύομαι να αποφασίσω από που να αρχίσω αυτό το κείμενο. Είδαμε, ακούσαμε και διαβάσαμε τόσα πολλά αυτή τη βδομάδα. Καταστροφολογίες, συκοφαντίες, πολιτικές αναλύσεις στα όρια του γελοίου από κονδυλοφόρους που φιγουράρουν τα ονόματά τους στις μισθοδοσίες υπουργείων και κρατικών οργανισμών. Και πολιτικούς ελιγμούς μερικοί από τους οποίους δεν πείθουν πια ούτε ενδιαφέρουν κανέναν. Η "αυτοδιάλυση" υποτίθεται του ΠΑΣΟΚ και η "επανίδρυσή" του με αρχηγό κάποιον 30άρη - ποιον άραγε, τον οργανωτή των πάρτυ της ΠΑΣΠ; - δεν έπαιξε ως σημαντική είδηση ούτε στα ΜΜΕ, ενώ φανταστείτε πόση κάλυψη θα είχε ένας αντίστοιχος ελιγμός μετά τις εκλογές του 2007 για παράδειγμα. Βρισκόμαστε στον αστερισμό της επανίδρυσης. Επανίδρυση του φιλελεύθερου χώρου, της κεντροαριστεράς, της κεντροδεξιάς κ.ο.κ. Ας δούμε λίγο τα αποτελέσματα των εκλογών. Προσπαθώ να θυμηθώ πότε άλλοτε έπεσα τόσο έξω σε πρόβλεψη εκλογικού αποτελέσματος. Μάλλον το 2000 όταν πίστευα πως το ΠΑΣΟΚ θα χάσει, αλλά εκεί είχε να κάνει μόνο με το πρώτο κόμμα. Εδώ είχαμε ανατροπή όλων των δεδομένων. Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν προφανής, αυτό που έκανε εντύπωση ήταν η κατανομή της ψήφου του. Ομολογώ πως έχω χάσει τελείως το κλίμα της επαρχίας και περίμενα τη συνηθισμένη συμπεριφορά των ψηφοφόρων εκεί. Πιο δικομματική ψήφος, πιο παραδοσιακή - με το ΚΚΕ να δεσπόζει στο χώρο της αριστεράς (εκτός από Θράκη και Κρήτη). Η πρωτιά στην Αθήνα δε μου έκανε εντύπωση αλλά το εύρος της διαφοράς από τη ΝΔ στο λεκανοπέδιο ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Η συντριβή του ΠΑΣΟΚ, ακόμα και στην Πάτρα, ήταν μία ακόμα έκπληξη. Σίγουρα η κατανομή της ψήφου προς τη Χρυσή Αυγή ήταν μια πολύ δυσάρεστη εξέλιξη, όσο χαλαρή και να ήταν μια τέτοια επιλογή - κάτι που θα αποδειχτεί πιστεύω σύντομα. Ασχέτως όλων των υπολοίπων θεμάτων προς συζήτηση, εδώ έχουμε ένα πραγματικό πρόβλημα. Οι ευθύνες των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων και των ΜΜΕ είναι τεράστιες. Το ανέβασμα του μεταναστευτικού στην κορυφή της ατζέντας σε εποχές τέτοιας πολιτικής ρευστότητας μπορεί να είχε ως σκοπό τη συγκράτηση των νοικοκυραίων για να μην ψηφίσουν προς τα αριστερά όμως τελικά οδήγησε σε αυτό το ευτράπελο. Η ωμή βία απέναντι στην κοινωνία την τελευταία διετία οδήγησε το πιο καθυστερημένο κομμάτι της εκεί όπου η ωμή βία αποτελεί την αιχμή της πολιτικής δράσης - στην ακροδεξιά. Η λογική της εξίσωσης των πολιτικών άκρων - και μάλιστα τοποθετώντας τον ΣΥΡΙΖΑ στο ένα άκρο, ένα μετριοπαθές αριστερό κόμμα σε σχέση με το τί υπάρχει "αριστερότερά" του - νομιμοποίησε το άλλο άκρο. Σοκαρισμένος άκουσα ανθρώπους να δηλώνουν αναποφάσιστοι μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής, μεταξύ ΔΗΜΑΡ και Χρυσής Αυγής, μεταξύ όποιου μπορείτε να φανταστείτε και Χρυσής Αυγής. Οι σκούπες, οι Αμυγδαλέζες, οι φωτογραφίες των ιερόδουλων, οι φράχτες κ.ο.κ. νομιμοποίησαν το λόγο του μίσους. Φυσικά υπάρχει και μερίδιο ευθύνης της άλλης πλευράς. Η άρνηση της αριστεράς να μιλήσει πάνω στο ζήτημα αυτό για να μη κατηγορηθεί για ρατσισμό δε βοηθάει καθόλου. Τώρα που φτάσαμε σε ένα στάδιο που μια αριστερή κυβέρνηση δεν αποτελεί ανέκδοτο και πηγή έμπνευσης μυθιστορημάτων αλλά ένα πιθανό ενδεχόμενο πρέπει ο αριστερός λόγος να καλύψει και τέτοια θέματα. Λύσεις υπάρχουν χωρίς απελάσεις, στρατόπεδα και ξερονήσια. Εφόσον υποστηρίζουμε πως δεν υπάρχουν μονόδρομοι στην οικονομία, πρέπει να περάσουμε το μήνυμα πως δεν υπάρχουν μονόδρομοι πουθενά. Ούτε διαζευκτικά διλήμματα τύπου απελάσεις ή εξαθλίωση της Αθήνας κατ' αντιστοιχία με το μνημόνιο ή χάος. Πρέπει επιτέλους να επανέρθει στην πολιτική ζωή και στο δημόσιο διάλογο κάτι που έχει εξαφανιστεί εδώ και πολλά χρόνια. Η αντίληψη δηλαδή πως υπάρχουν πολλές επιλογές σε όλα τα ζητήματα. Οικονομικά, νομικά, κοινωνικά.

"Ακυβερνησία", "υπευθυνότητα", εθνική "σωτηρία", ευρωπαϊκός δρόμος


"Ακυβερνησία είναι η κατάσταση κατά την οποία έστω και για λίγο δεν ανησυχείς για το τί θα αποφασίσει για σένα αυτός που σε κυβερνάει". Ξέρω-ξέρω αυτά τα αναρχοαυτόνομα δεν ταιριάζουν στις κρίσιμες στιγμές που βιώνει το έθνος το οποίο μαστίζεται από τους ανέμους και τις θύελλες σαν ακυβέρνητο καΐκι που το πήρε το ρέμα στα ανοιχτά. Το ελάχιστο "υπευθυνότητας" που απαιτείται είναι υποτίθεται να πράξει κανείς το παν για να βρεθεί κυβερνήτης όσο δυνατόν πιο σύντομα γιατί η επόμενη ριπή αέρα, το επόμενο μεγάλο κύμα, η επόμενη καταιγίδα μπορεί να οδηγήσει το σκάφος στο βυθό. Τί συμβαίνει όμως αν ο κυβερνήτης είναι τυφλός και κουφός, το πλήρωμα τον σιχαίνεται και οι μηχανικοί συστηματικά αγνοούν τις εντολές του εδώ και καιρό? Τι συμβαίνει όταν τα άλλα μεγάλα πλοία που πλέουν στην περιοχή δεν θέλουν να σώσουν τους επιβάτες και απλά πετούν ελάχιστες προμήθειες κάθε βδομάδα για να μην πεθάνουν όλοι από την πείνα? Ακυβερνησία είναι να βάλουμε αυτόν τον κυβερνήτη να ξεκουραστεί επιτέλους και να ψάξουμε για κάποιον άλλον, έστω και αν χρειαστεί να περάσουν λίγες μέρες μέχρι να βρεθεί? Είναι προφανές πια σε όλους πως το πρόβλημα για το σύστημα δεν είναι η "ακυβερνησία" αλλά το ενδεχόμενο ο επόμενος κυβερνήτης να μην είναι της αρεσκείας του. Υπεύθυνη στάση δεν αποτελεί το να ταΐζουμε έναν ασθενή στην εντατική μέχρι να πέσει σε κώμα από πολυοργανική ανεπάρκεια. Υπεύθυνη στάση είναι να προσπαθήσουμε να τον γιατρέψουμε και να του χαρίσουμε ποιοτική ζωή. Όσο ριψοκίνδυνο και αν κάποιοι νομίζουν ότι είναι αυτό. Πατριδοκάπηλοι και Ελλαδέμποροι μιλάνε για την εθνική σωτηρία, όταν το μόνο που θέλουν να "σώσουν" είναι αυτούς που τους ανέδειξαν. Να σώσουν τους τραπεζίτες από τις κρατικοποιήσεις - τζιζ - των "ιδρυμάτων" τους που έχουν φτάσει να αξίζουν δυο ξεροκόμματα στη χρηματιστηριακή αγορά και που τα κεφάλαιά τους - οι περιβόητες καταθέσεις του λαού - τζογάρονται συστηματικά σε αεριτζίδικα χρηματοπιστωτικά προϊόντα που καταρρέουν. Να σώσουν υποτίθεται μια αγορά που αποτελείται από εταιρείες που πουλάν υπηρεσίες η μία στην άλλη, υπηρεσίες που δε χρησιμοποιούν καν. Εταιρείες που δεν παράγουν τίποτα απολύτως και στελεχώνονται από ανθρώπους που η δουλειά τους περιορίζεται στο να προωθούν e-mail ο ένας στον άλλον. Υπεύθυνος δεν είναι αυτός που θέλει αυτή η κατάσταση να διατηρηθεί, αλλά αυτός που θέλει να ανατραπεί.

Αυτή η βδομάδα "ακυβερνησίας" αποτελεί το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα κατά το οποίο δεν ακούμε και δε συζητάμε ιστορίες δυστυχίας εδώ και 3 χρόνια. Δε μαθαίνουμε για νέους φόρους και νέες περικοπές. Δεν ασχολούμαστε με αστέγους, αυτόχειρες, ανέργους και ρακοσυλλέκτες. Η πρώτη περίοδος κατά την οποία ο κόσμος συζητάει πολιτικά. Και είναι και η πρώτη περίοδος από τη μεταπολίτευση που έχουμε το ενδεχόμενο να ηττηθεί το σύστημα εναλλαγής στην εξουσία που μας έχει παγιδεύσει εδώ και 40 χρόνια. Αυτό το τελευταίο στοιχείο αν μπει σε μια ζυγαριά, τότε ό,τι και να βάλει κανείς στην άλλη πλευρά δε μπορεί να το ισοσκελίσει. Το ομόλογο που λήγει, η έβδομη δόση - ή μήπως όγδοη, χάσαμε το μέτρημα - ακόμα και αυτή η περιβόητη ευρωπαϊκή πορεία της χώρας - η οποία παρά τα όσα ύπουλα διαρρέει το σύστημα, δε φαίνεται να κινδυνεύει τελικά - όταν ζυγίζονται με την απελευθέρωση από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, φαντάζουν πολύ ελαφριά. Γι αυτούς τους λόγους στύβω το μυαλό μου για να κατανοήσω αυτούς που κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή δε δέχτηκε να συμμετέχει σε κυβέρνηση συνεργασίας με τους παρόντες κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς δίνοντας έτσι ένα σωσίβιο σωτηρίας σε αυτό το σύστημα. Απορώ πώς δεν καταλαβαίνουν ότι η δυνατότητα των 149 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να καταψηφίζουν οποιοδήποτε νομοσχέδιο εκβιάζοντας θα οδηγούσε μια αξιοπρεπή κυβέρνηση σε εκλογές ούτως ή άλλως. Ακόμα κι έτσι η χώρα θα παρέμενε ακυβέρνητη για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα σε σχέση με το να γίνουν εκλογές τώρα. Επίσης δεν καταλαβαίνω κάποιους που ενώ λοιδορούν με χυδαιότητες όπως "Τσίριζα" γιατί θέτουν ξαφνικά ως προϋπόθεση τη συμμετοχή του Τσίριζα σε μια τέτοια προσπάθεια. Τα φτωχά μαθηματικά μου λένε πως κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητο. Και αν χωρίς τον Τσίριζα κάτι τέτοιο θεωρούν πως στερείται λαϊκής νομιμοποίησης τότε ας δουν επιτέλους γύρω τους πως ο κόσμος δε θέλει να υπάρχει το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στην επόμενη κυβέρνηση. Αν νομίζουν ότι θέλει μπορούμε να πάμε σε εκλογές να το διαπιστώσουμε. Σε τελική ανάλυση, αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανεύθυνος, θα καταστρέψει τη χώρα, είναι ακραίος, λαϊκίζει και θα μας βγάλει από το Ευρώ, τότε γιατί δεν προχωρούν χωρίς αυτόν?

Στρατηγική της νίκης για τις επόμενες εκλογές

Διασκεδάζω διαβάζοντας ότι δε θα αλλάξει τίποτα αν ξαναγίνουν εκλογές. Πιστεύω πως αν τελικά γίνουν θα έχουμε τις πιο απότομες αλλαγές των εκλογικών ποσοστών όλων των κομμάτων που έχουν παρατηρηθεί από το 1981 και μετά. Είτε προς τη μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση. Το μεγάλο ερώτημα είναι ποια πρέπει να είναι η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την 10η ή την 17η του Ιούνη ώστε αυτές οι ραγδαίες μεταβολές να είναι υπέρ του και κατά του δικομματικού συστήματος που βρίσκεται σε αγωνιώδη άμυνα. Θα επιστρατευτούν τα πάντα εναντίον του και αυτό φάνηκε την περασμένη βδομάδα. Απειλές περί δραχμής - ποιοι γίνονται τώρα δραχμολάγνοι αναρωτιέμαι - Σοβιετίες και Κούβες της Μεσογείου, Ευρωπαίοι "αξιωματούχοι" που δηλώνουν την ανησυχία τους. Το καλό είναι πως όλα αυτά δεν περνάνε και πολύ, καθώς αυτοί που τα λένε είναι τελείως απαξιωμένοι από την κοινωνία. Αυτό που με ανησυχεί είναι μια στημένη εσωτερική στάση πληρωμών στην αλλαγή του μήνα. Ναι, τους έχω ικανούς να μην πληρώσουν μισθούς και συντάξεις στις αρχές Ιουνίου ως το τελευταίο τους χαρτί. Αυτό άλλωστε είναι το ανάλογο του πραξικοπήματος τον 21ο αιώνα, μια λογιστική εκτροπή. Το μεγάλο πλεονέκτημα της αριστεράς είναι πως για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική εκλογική ιστορία, η πόλωση λειτουργεί υπέρ της. Το διαχρονικό επιχείρημα "ψηφίστε μας για να μη βγουν αυτοί" έρχεται σαν μπούμερανγκ να τιμωρήσει αυτούς που το εμπνεύστηκαν από το 1985 και μετά.

Ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, για να μην έχετε τον καουμπόυ Χρυσοχοΐδη και τα στρατόπεδα συγκέντρωσής του, να μη βλέπετε άρρωστα δυστυχισμένα πλάσματα να διαπομπεύονται, να μην έχετε το Λοβέρδο υπούργο υγείας και τα νοσοκομεία χωρίς γάζες, να μην περνάνε οι ανάπηροι επιτροπές ελέγχου που συνεδριάζουν στο δεύτερο όροφο ενός κτιρίου με απότομες σκάλες και μικρά ασανσέρ στις οποίες τους ζητάνε να αποδείξουν πως δε μπορούν να περπατήσουν, να μην έχετε τον Βορίδη και τον Άδωνη. Για να καταργηθεί η υποχρεωτική θητεία, να νομιμοποιηθεί ο γάμος των ομοφυλοφίλων, να μη μένουν φτωχοί άνθρωποι χωρίς νερό και ρεύμα, σχολεία χωρίς θέρμανση, για να μη λιποθυμάνε παιδιά στα σχολεία, για να χωριστεί το κράτος από την εκκλησία, για να μην ξοδεύονται τόσα λεφτά σε όπλα. Ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ για να μη βγουν πάλι αυτοί. Αν όλα αυτά μοιάζουν με λαϊκισμό σε μερικούς ας είναι. Ας μη χαθεί αυτή η ευκαιρία. Όπως και να καταλήξει μετά, η σύγκριση με το παρελθόν θα είναι συντριπτική. Ας απελευθερωθούν επιτέλους οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που βρίσκονταν σε λήθαργο τόσα χρόνια και ας κάνουν αυτό το βήμα.