Κόμματα, διαχωρισμοί, συνεργασίες, διασπάσεις

Πριν 10 μέρες είχα πολλές σκόρπιες σκέψεις για το ζήτημα των εκλογών αυτών. Στην πορεία δυσκολεύτηκα αρκετά τόσο επειδή είναι πολύ ρευστό το σκηνικό όσο και λόγω της επικαιρότητας. Αμυγδαλέζα, οροθετικές εκδιδόμενες γυναίκες που διαπομπεύονται με πρόσχημα τη δημόσια υγεία, η Εθνική Τράπεζα που ακυρώνει τις κάρτες ανάληψης πελατών της και άλλα πολλά που μπορεί να μη σχετίζονται άμεσα με τις εκλογές και τα κόμματα που συμμετέχουν σε αυτές αλλά επηρεάζουν σαφώς τη στάση που κρατάει κάποιος μπροστά στις εκλογές και το ενδεχόμενο μετεκλογικό τοπίο.

Αλλά ας πάμε στα κόμματα. Όπως έγραψα στο προηγούμενο ποστ και νομίζω πως είναι προφανές στον καθένα που δε φοράει παρωπίδες, τα διάφορα δίπολα - παλιά ή καινούρια - που επιστρατεύονται για να διαχωρίσουν τις πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν και πολύ νόημα σήμερα. Θα έλεγα μάλιστα πως είναι μάλλον επικίνδυνο να σκέφτεται και να αναλύει κανείς μέσω αυτών. Ο άξονας αριστεράς-δεξιάς είναι ένα αστείο απολίθωμα του παρελθόντος όπως και να το δει κανείς. Άλλωστε, "Το αριστερό σου αφεντικό πατίνι σε έχει κάνει και ύστερα σου λέει πως φταίνε οι Αμερικάνοι" αλλά όχι μόνο γι αυτόν το διαχρονικό λόγο. Πώς μπορεί να είναι αριστερό ένα κόμμα για παράδειγμα που θεωρεί την ομοφυλοφιλία κουσούρι, ή ένα άλλο να φιλοξενεί ανθρώπους στα ψηφοδέλτιά του που θεωρούν τις διαδηλώσεις ενοχλητικές ή τέλος - για να μην κατηγορηθώ για μεροληψία - ένα τρίτο να οδύρεται στη βουλή πως "αφελληνίσατε τον ΟΤΕ!" και να καίει σημαίες του Βελγίου (sic) αντιστεκόμενο στην αγορά του OTE από την Deutsche Telekom. Σωστές ή λάθος οι παραπάνω απόψεις (κατά τη γνώμη μου λάθος φυσικά), το σίγουρο είναι πως δεν ταιριάζουν στην παραδοσιακή έννοια του αριστερού. Κακά τα ψέμματα μετά το 1989 - όποια άποψη και να έχει κανείς για το ανατολικό μπλοκ και τη Σοβιετική Ένωση - το τί εστί δεξιά και τί αριστερά είναι πολύ θολό.

Έχουμε και τον φιλελευθερισμό - πολύ δημοφιλής καραμέλα τόσο από τους θιασώτες του όσο και από τους επικριτές του. Φιλελεύθεροι ήταν αυτοί που το Δεκέμβρη του 2008 ζητούσαν την παρέμβαση του στρατού - από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που παραδοσιακά υποστηρίζει τις ιδιαίτερες κοινωνικές ομάδες, αν χαρακτηρίσεις όμως ως φιλελεύθερο τον μέσο οπαδό του θα βγάλει καντήλες. Θα μου πείτε η λέξη φιλελευθερισμός πια χρησιμοποιείται μόνο στα οικονομικά. Και εκεί όμως οι αντιφάσεις είναι έντονες. Η σχολή του Σικάγο μιλάει και για αρνητική φορολογία, για κουπόνια εκπαίδευσης και περίθαλψης και αυτά ένας νεοφιλελεύθερος του σήμερα τα θεωρεί κρατισμό, ενώ τα τελευταία χρόνια οι φιλελεύθεροι είναι αυτοί που προκαλούν αυτήν την τεράστια φορολογική λαίλαπα για να συνεχίζουν να ταΐζουν ένα δημόσιο χρέος-μαύρη τρύπα. Η έννοια της ελεύθερης αγοράς αντιφάσκει με τα κλειστά σύνορα, αφού η σκληρή στάση στο μεταναστευτικό αποτελεί πολύ έντονη παρέμβαση των κρατών στη λειτουργία της οικονομίας - για προφανέστατους λόγους που κανείς όμως δεν αναφέρει στα περισπούδαστα τηλεοπτικά πάνελ.

Το δίπολο όμως που κυριαρχεί στη χώρα αυτό τον καιρό είναι μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών. Θαρρείς και το μνημόνιο ήταν ένα ουρανοκατέβατο οικονομικίστικο κατασκεύασμα που μας ήρθε από το πουθενά λόγω κακής διαχείρισης. Τεράστιες αντιφάσεις βρίσκουμε και εδώ. Από τραγελαφικές περιπτώσεις τύπου Καζάκη που η οικονομική του ανάλυση τον οδήγησε στους κόλπους της... εκκλησίας, τον Καμμένο που το πολιτικό του πρόγραμμα είναι πιο φιλομνημονιακό από αυτό του ΠΑΣΟΚ ή τον ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθώντας να αποκρούσει τις κατηγορίες για "Αλβανοποίηση" αρχίζει και ψελλίζει αστειότητες περί 3ετούς αναβολής πληρωμών όταν όμως οι άλλοι μιλάνε για επαναδιαπραγμάτευση (π.χ. η ΔΗΜΑΡ) σπεύδει να τους σαρκάσει, θαρρείς και μια 3ετής αναβολή πληρωμών μπορεί να προέρθει με διαφορετικό τρόπο. Η ουσία είναι πως καμία πολιτική δύναμη δεν τολμάει σε μια τόσο σύντομη προεκλογική περίοδο να περιγράψει πώς ακριβώς θα είναι τα πράγματα με το μνημόνιο, το Ευρώ, την ΕΕ και το ΔΝΤ ή από την άλλη χωρίς αυτά. Κανείς δεν τολμάει να πει πως αυτά πάνε μαζί, δε διαχωρίζονται και πως είτε καταλήξουμε στη μία κατάσταση είτε στην άλλη θα είμαστε υποχρεωμένοι να πάμε με αυτές τις επιλογές για δεκαετίες.

Θα επιχειρήσω έναν αρκετά αυθαίρετο διαχωρισμό όπως και μερικές μετεκλογικές προβλέψεις. Μέσα στο μυαλό μου οι πολιτικές δυνάμεις χωρίζονται σε στατικές και δυναμικές. Τις στατικές τις θεωρώ πολιτικά τελειωμένες και πιστεύω πως θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για τη διατήρηση της παρούσας κατάστασης γιατί οποιαδήποτε άλλη θα τις εξαφανίσει από το χάρτη. Εδώ τοποθετώ το ΚΚΕ, το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ. Αυτοί πιστεύω πως θα μείνουν ως έχουν και στην πραγματικότητα αυτά που λένε και θα λένε από δω και μπρος είναι άνευ σημασίας. Για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ μάλιστα πιστεύω πως αν σε κάποια φάση χάσουν την εξουσία και άρα την πρωτοφανή υποστήριξή τους από τα ΜΜΕ θα διαλυθούν αμέσως. Δεν έχουν τοπικές οργανώσεις, ούτε οικονομικούς πόρους αν φύγουν από τη μέση αυτοί που τους τα σπρώχνουν γιατί έχουν να λαμβάνουν στα πλαίσια της διαχείρισης της εξουσίας. Το ΛΑΟΣ τζόγαρε και έχασε με την κυβέρνηση Παπαδήμου ενώ δε θα είναι πια ο εκφραστής της ακροδεξιάς μετά την 6η Μαΐου. Ενώ το ΚΚΕ είναι αδύνατον εξ ορισμού να αλλάξει. Όντως λοιπόν θεωρώ πως βρισκόμαστε στο τέλος της μεταπολίτευσης αφού οι 3 πυλώνες της δεν μπορούν να ανταπεξέρθουν στις εξελίξεις.

Στα δύσκολα τώρα. Κοιτώντας τα ψηφοδέλτια των υπολοίπων πιστεύω πως κανείς τους δε θα καταφέρει να αποφύγει διασπάσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει το αριστερίστικο κομμάτι του μόλις κληθεί να διαχειριστεί τα μεγάλα ποσοστά του, η ΔΗΜΑΡ πιστεύω ότι θα έχει πολύ ανομοιογενή κοινοβουλευτική ομάδα, κομμάτι της οποίας θα περάσει σχετικά γρήγορα στο στρατόπεδο της συγκυβέρνησης που θα προκύψει, ενώ ένα άλλο βλέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ απαλλαγμένο από τα γκρουπούσκουλα που κουβαλάει, θα επιχειρήσει να ξανάρθει σε επαφή μαζί του, ο Καμμένος δε μπορεί να με πείσει πως μπορεί να παραμείνει στο σκηνικό τόσο δυνατός ενώ η Χρυσή Αυγή θα διασπαστεί σε εθνικιστές του σουγιά και εθνικιστές της γραβάτας γιατί με το προφίλ που έχει σήμερα δε μπορεί να σταθεί σε δημόσιο βήμα. Τέλος, πιστεύω πως θα προκύψει και ένα κόμμα στα πρότυπα των Ευρωπαίων Φιλελευθέρων που μπορεί να βρει στελέχη από τη ΔΗΣΥ, τη ΔΡΑΣΗ, τη Φιλελεύθερη Συμμαχία, ακόμα και τη ΔΗΜΑΡ ή τους Οικολόγους και θα προτείνει μια λογική διαχείριση των πραγμάτων με τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ. Ριψοκίνδυνες οι προβλέψεις αλλά αλλιώς τί νόημα θα είχε. Το ότι βραχυπρόθεσμα θα έχουμε μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ με όσες τσόντες χρειαστούν από δίπλα είναι προφανές, αλλά οι κοινωνικές συνθήκες θα είναι τέτοιες που δε θα μπορεί να σταθεί - ειδικά με το πολιτικό προσωπικό που θα έχει, πάνω-κάτω το ίδιο που έχουμε φάει στη μάπα τόσα χρόνια.

Η δική μου άποψη - που έχει παρατεθεί πολλάκις στο παρόν ιστολόγιο - δεν έχει αλλάξει. Συνεχίζω να θεωρώ την παραμονή στην ΕΕ καταστροφική και δεν πιστεύω πως μια πολιτική επαναδιαπραγμάτευσης θα έχει κάποιο αποτέλεσμα. Θεωρώ άκρως ουτοπικό να ελπίζει κανείς στη  βοήθεια του Ολάντ αύριο και του SPD μεθαύριο. Η Ευρώπη αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να λύσει το πρόβλημα Ελλάδα με σκληρό τρόπο. Ή εναλλακτικά να βουλιάξει κάτω από μια ενδημική κρίση χρέους σε όλη την περιφέρειά της. Ο πολιτικός χώρος από τον οποίο προέρχομαι έχει την αποχή από τις εκλογές ως βασική και πάγιά του θέση. Αυτή τη φορά ακούγονται και άλλες φωνές - κυρίως προς υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ (χωρίς αυταπάτες όπως χαρακτηριστικά λέγεται) ή ακόμα και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (παρά τις εχμ.. πολιτισμικές διαφορές). Φυσικά οι εκλογές δεν είναι παρά μια στιγμή μέσα σε μια κατάσταση που απαιτεί από όσους θεωρούν εαυτούς πολιτικοποιημένα όντα συνεχή επαγρύπνηση και δράση. Το σίγουρο είναι πως κάποτε στο μέλλον θα κληθούμε να απαντήσουμε στην ερώτηση "Εσύ τί έκανες το 2012?". Ελπίζω οι περισσότεροι από μας να μην ντρεπόμαστε για την απάντησή μας.