Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να πάρω και εγώ έναν σύγχρονο e-book reader. Είχα ένα bebook πρώτης γενιάς στο οποίο για να διαβάσει κανείς έπρεπε να έχει υπομονή και θέληση. Κατάφερα να τελειώσω ένα μυθιστόρημα - του Joseph O Neill - και κάτι feeds πριν το παρατήσω τελείως. Τον τελευταίο καιρό έχω δει καμιά δεκαριά φορές στο Μετρό e-book readers σε χρήση. Ο μέσος χρήστης τους είναι άνδρας - δεν έχω πετύχει ακόμα γυναίκα με e-book reader αν και γενικά στα μέσα μαζικής μεταφοράς οι γυναίκες διαβάζουν περισσότερο από τους άνδρες - 30-40 ετών και αρκετά κυριλές. Εκπληρώνοντας δύο από τα τρία κριτήρια ταξίδεψα χθες με το Kindle μου - παρεμπιπτόντως πήρα την έκδοση με οθόνη αφής - προς το αεροδρόμιο για να πετάξω στο Πασχαλινό μου καταφύγιο. Και ήδη από την πρώτη μέρα χρήσης, είδα δύο αλλαγές σε σχέση με την π.KT (προ Kindle Touch) ζωή μου. Καταρχήν, δεν αγόρασα κανένα έντυπο - εφημερίδα, περιοδικό ή βιβλίο - από το αεροδρόμιο!! Ξένα βιβλία δεν αγόρασα γιατί μπορώ να τα βρω πειρατικά ή τέλος πάντων πολύ φθηνότερα για το Kindle, τις εφημερίδες τις έχω κόψει γενικά και από περιοδικά πια πολύ λίγα με συγκινούν. Ψάχνω να βρω κάπου στην Ελλάδα το "Paris Review" χωρίς επιτυχία - όμως τώρα σκέφτομαι τη συνδρομή στην ψηφιακή εκδοσή του. Το Wire από την άλλη πωλείται στην Πολιτεία στη μισή τιμή. Το καινούριο unfollow δε βγήκε ακόμα. Το δεύτερο περιστατικό (που σηματοδοτεί τη δεύτερη αλλαγή) συνέβη στο λεωφορειάκι που μας πάει από την πύλη στο αεροσκάφος. Μου πιάσαν τη κουβέντα!
"...... αυτό?". Γυρνάω και την κοιτάζω. Μια κοπελίτσα γύρω στα 20, ομορφούλα. Δεν έχω ακούσει φυσικά όλη την ερώτηση αλλά αφού μου δείχνει το Kindle με το χέρι της, υποθέτω πως ρωτάει γι αυτό. "e-book reader" της λέω. Ακόμα δεν έχω μπει στο τρυπάκι να συζητήσω μαζί της, κυρίως γιατί διαβάζω ένα ενδιαφέρον σημείο το οποίο θέλω να τελειώσω πριν φτάσουμε στο αεροπλάνο και ανά πάσα στιγμή μπορεί να έρθει η κυρία που περιμένουμε για να συμπληρωθεί η λίστα των επιβατών. "Δεν το έχω ξαναδεί". Παραξενεύτηκα. Δεν το έχει ξαναδεί και δεν έχει ακούσει και τίποτα. "Σαν το ipad είναι απλά με διαφορετική τεχνολογία οθόνης" είπα. Όταν όμως η λέξη ipad δεν είχε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα και το ύφος της παρέμεινε γεμάτο απορία ενώ ρωτούσε "Και πως δουλεύει ακριβώς?" το πήρα απόφαση και άρχισα να της εξηγώ. e-ink, amazon, βιβλία από torrents. 2-3 λεπτά αργότερα και ενώ όπως κάθε nerd που σέβεται τον εαυτό του σχεδίαζα να περάσω στο Calibre και στις έννοιες του DRM, του reverse-engineering, του Mobi format, των Turing-Machines, του PDP-11 και ποιος ξέρει τί άλλο και πιο προσεκτικά πλέον άρχισα να τη χαζεύω και να δω πως θα αντιδράσει σε όλα αυτά, με κεραυνοβόλησε με την επόμενη ερώτησή της. Δεν ήταν κάτι που δε θα περίμενε κανείς, μια φυσιολογική ερώτηση ήταν. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Μου μιλούσε στον πληθυντικό!
Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που κάποιος ενήλικος - εξαιρούνται γιατροί, δικηγόροι και δημόσιοι υπάλληλοι κατά τη διάρκεια άσκησης των "καθηκόντων" τους - μου απευθύνει το λόγο στον πληθυντικό. Μόνο κάτι ταλαντούχα παιδάκια στα σκακιστικά τουρνουά το κάνουν και όταν σε κοπανήσουν μια φορά πάνω στη σκακιέρα και τους το πεις και συ, το σταματάνε κάποια στιγμή και τα περισσότερα το γυρνάνε στο "ρε μαλάκα, παίξε φου θήτα 5, τι πίπες παίζεις?". Στην προκειμένη δεν έφταιγε σίγουρα το ντύσιμό μου (τα γνωστά σκονισμένα κουρέλια), το μη-χτένισμα μου ή ο τρόπος που της μιλούσα. Όταν λοιπόν με ρώτησε "Τί διαβάζετε?" σκέφτηκα (και ελπίζω ακόμα) πως έφταιγε το Kindle. Μεγαλίστικο το γκατζετάκι? Η απάντηση "Το Ex-Libris, Confessions of a common reader της Anne Fadiman" πέτυχε αυτό που φαντάζεστε. Έκοψε τη συζήτηση. Εδώ θα μπορούσε να τελειώσει η ιστορία μας, να γυρνούσα εγώ στην Fadiman, να έκλεινα τα ραντάρ και τέλος. Όμως σχεδόν αμέσως μόλις έστρεψα το βλέμμα μου στο Kindle, είδα με την άκρη του ματιού μου να βγάζει κάτι και να διαβάζει και αυτή. Ναι, σωστά μαντέψατε από τον τίτλο του παρόντος. Διάβαζε τον Ριζοσπάστη!
Μετά από αυτό φυσικά άρχισα να βλέπω το όλο πράγμα σαν κοινωνικό πείραμα. Μπήκα στο αεροπλάνο εγώ και αυτή αμέσως πίσω μου. "Γεια σας, χρόνια πολλά" μου λέει η αεροσυνοδός. "Καλό ταξίδι" λέει σε αυτή, "Καλή Ανάσταση" στον επόμενο. Έτσι, όταν - όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις - ήρθε να κάτσει δίπλα μου αφού είχαμε διπλανές θέσεις δεν έχασα την ευκαιρία και έπαιξα το τελευταίο μου χαρτί. "Εσένα δεν σου είπε χρόνια πολλά επειδή κουβαλάς τον Ριζοσπάστη?". Συγγνώμη δηλαδή, έχετε ακούσει καλύτερη pickup line από αυτή? "Ε.... Τί σχέση έχει?" είπε. Έλεος!! "Αστειεύομαι" είπα εγώ και αν εξαιρέσεις ένα "γεια" κατά την αποβίβαση αυτή ήταν η τελευταία κουβέντα που ανταλλάξαμε. Το τέλος της μεταπολίτευσης επιβεβαιώθηκε όταν κάποια στιγμή άφησε το Ριζοσπάστη - και ένα άρθρο για τη ΒΦΛ - και έβγαλε ένα καθρεφτάκι και άρχισε να βάφεται. Σε απόγνωση πλέον και νοιώθοντας τον κόσμο όπως τον ξέρω να καταρρέει γύρω μου, επέστρεψα πια σε φουλ ταχύτητες στην Fadiman. Την τελείωσα την ίδια μέρα και την επόμενη ένα του Scott Douglas.
0 comments:
Post a Comment