ΥΕΑ: Υποψήφιοι Έφεδροι Άνεργοι - Διά DVDίου εκπαίδευση και άλλα ανέκδοτα

Φοβερό πράγμα ο κοινωνικός αυτοματισμός. Φαίνεται τελικά να λειτουργεί ακόμα και στην περίπτωση που η κοινωνική ομάδα που πρέπει να απαξιωθεί είναι τόσο πολυπληθής όσο αυτή των υπαλλήλων τόσο του στενού όσο και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ακούγοντας και διαβάζοντας διάφορες χαιρεκακίες δεξιά και αριστερά δε μπορώ παρά να αναρωτιέμαι. Τί διάολο! Δεν έχετε όλοι εσείς κάποιον συγγενή ή φίλο δημόσιο υπάλληλο? Ή μήπως νομίζετε ότι ο σίγουρα κατά τη γνώμη σας αξιόλογος υπάλληλος που έχετε την τύχη να είναι φίλος ή συγγενής σας - κατά το "όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες εκτός από τη μάνα μας" - θα διασωθεί λόγο του φοβερού έργου που προσφέρει? Ένα από τα επιχειρήματα που επιστρατεύτηκαν για να δικαιολογήσουν την απάνθρωπη πρακτική της εργασιακής εφεδρείας ήταν - όπως πάντα - ο τρόπος λειτουργίας του ιδιωτικού τομέα. Στον ιδιωτικό όμως τομέα - στον οποίον έχω "την τύχη" να εργάζομαι είναι κοινό μυστικό το ότι δεν υπάρχει στην πραγματικότητα πλεονάζον προσωπικό και ότι δύο τινά συμβαίνουν. Είτε η επιχείρηση διώχνει εργαζομένους και ταυτόχρονα σταματάει να επιτελεί συγκεκριμένες εργασίες - κλείνοντας τμήματα - είτε φορτώνει τη δουλειά στους εναπομείναντες δουλοπάροικους οι οποίοι κάνουν λιγότεροι πια τις ίδιες δουλειές - αλλά πολύ χειρότερα. Θα χαθεί λοιπόν "ποσότητα" και "ποιότητα" στο δημόσιο τομέα. Και όσοι σπεύσουν να ειρωνευτούν προφανώς δε χρειάστηκε να μετακινηθούν κάπου με τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο χθες.

Το ότι κάποιες δεκάδες χιλιάδες υπάλληλοι - σε πρώτη φάση - θα μπουν σε εφεδρεία και αργότερα θα μείνουν άνεργοι θα έχει μόνον ένα αποτέλεσμα. Να μην ξοδεύουν τους μισθούς τους στην αγορά. Το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα που έχουν όλες οι επιλογές της κυβέρνησης το τελευταίο 18μηνο. Σε προηγούμενες αναρτήσεις συνήθιζα να παραθέτω τους δείκτες. Τους δείκτες που αυτοί που μας εξουσιάζουν θεωρούν ως ιερούς όλα αυτά τα χρόνια και που σε αυτούς στρεφόντουσαν όταν κάποια κομμάτια της κοινωνίας τους κατηγορούσαν για αναλγησία τα προηγούμενα χρόνια. Τους δείκτες που αυτοί χρησιμοποιούσαν ως "απόδειξη" των επιτυχιών τους. Τώρα όμως το ότι το 10ετές επιτόκιο - ο δείκτης που μας έβαλε ουσιαστικά στον "μονόδρομο" του μνημονίου - έχει φτάσει στο 20%, το 2ετές στο 57% και η ύφεση στο 7.3% τριμήνου δεν αποτελούν για κάποιο λόγο "απόδειξη αποτυχίας". Όχι, τώρα φταίνε οι κερδοσκόποι και οι συγκυρίες. Ενώ ας πούμε ο Γιάννος Παπαντωνίου ήταν μεγαλοφυΐα - δεν έφταιγαν οι συγκυρίες τότε.

Θυμόμαστε όλοι τότε που βγήκε το Debtocracy μια από τις τυπικές αντιδράσεις εναντίον της βασικής πολιτικής του πρότασης. Αν βγούμε από τη ζώνη του ευρώ μας λέγανε θα πάμε 50 χρόνια πίσω. Η τελευταία χρονιά που τα σχολεία άρχισαν χωρίς διαθέσιμα βιβλία για τους μαθητές τους ήταν το 1946- στην έξοδο από την Κατοχή. Από το σχολείο θυμάμαι ελάχιστα καλά πράγματα. Ίσως γιατί είχα την ελευθερία από τους γονείς μου να βγαίνω έξω και μέχρι αργά από πολύ μικρή ηλικία και έτσι είχα διαμορφώσει κοινωνικό περίγυρο και εκτός σχολείου σε αντίθεση με τους περισσότερους συμμαθητές μου. Θυμάμαι το μπάσκετ, κάποιες πολύ διδακτικές καταλήψεις, κάποιες εκδρομές, ελάχιστους καλούς καθηγητές και κάποια βιβλία. Τη μετάφραση της Ιλιάδας των Καζαντζάκη-Κακριδή και μία της Οδύσσειας - ένα γαλάζιο βιβλίο, δε θυμάμαι τον μεταφραστή. Ένα βιβλίο Φυσικής πολύ καλό στο Λύκειο παρότι είχε γραφτεί το μακρινό 1948, τα φανταστικά βιβλία μαθηματικών της Α' Δέσμης - πριν έρθει η αθλιότητα Αρσένη και ρίξει το επίπεδο των διδασκόμενων Μαθηματικών. Θυμάμαι και μερικά άθλια. Μουσική Β'Γυμνασίου, κάτι μπλε βιβλία Χημείας στο Λύκειο - εντελώς άχρηστα. Όπως και να χει τα σχολικά βιβλία - ακόμα και για όσους τα κατέστρεφαν στο τέλος της χρονιάς - αποτελούσαν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της σχολικής ζωής. Το να αντικαθίστανται από φωτοτυπίες - και να θυμάστε πως "ουδέν μονιμότερον του προσωρινού" - είναι τεράστια ξεφτίλα. Όσο για τα "εκπαιδευτικά DVD" προτείνω σε όσους από σας θεωρείτε εαυτόν λάτρη της γνώσης να κάνετε ένα πείραμα. Ρίξτε μια ματιά στα DVD σας. Τώρα ρίξτε μια ματιά στη βιβλιοθήκη σας.