Η εκδίκηση των "φαντασιόπληκτων" - Παντού υπάρχει ένας μύθος - Η λύση μπορεί να είναι μόνο πολιτική

Σημείωση: Το ποστ συνοδεύεται από φωτογραφίες αυτών που έλεγαν πως το 2011 θα βγούμε στις διεθνείς αγορές και πως αν γίνει οτιδήποτε διαφορετικό από αυτό που κάνουν τα αφεντικά τους - τα πραγματικά αφεντικά τους - δε θα πληρώνονται μισθοί και συντάξεις

Από την ημέρα που μας ξεφούρνισαν - οι "λεφτά υπάρχουν" - το Μνημόνιο, και αφού επίτηδες εκτόξευσαν το έλλειμμα για να δικαιολογήσουν την επιλογή τους αυτή, προέκυψε ένα πλήθος οικονομολόγων και σχολιαστών - λίγοι στην αρχή που σταδιακά όμως αυξανόντουσαν - τα κείμενα των οποίων προέβλεπαν και περιέγραφαν με στοιχεία τις συνέπειες της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής, της πολιτικής του μονόδρομου και του "πάση θυσία". Λοιδορήθηκαν και συκοφαντήθηκαν περισσότερο ακόμα και από αυτούς που είχαν ταχθεί κατά της διενέργειας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Από αστειότητες περί ανθελληνισμού μέχρι κατηγορίες για φαντασιοπληξία εκτοξεύτηκαν εναντίον τους. Στην πορεία επιστρατεύτηκαν διάφορα κλισέ όπως αυτό που προσωπικά με εξοργίζει - "Θα πάμε 50 χρόνια πίσω αν φύγουμε από το ευρώ". Η δικτατορία της μίας άποψης κυριαρχούσε στα τηλεοπτικά στούντιο και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να υπάρχει αντίστοιχη αντιμετώπιση αυτών των απόψεων και έξω από αυτά. Προσωπικά έχω ακούσει σε κατ ιδίαν συζητήσεις πως είμαι υπερβολικός, φαντασιόπληκτος και πως αυτά που λέω είναι σαν σενάρια ταινιών του Χόλιγουντ. Δεν μπορώ λοιπόν να αντισταθώ και γίνομαι χαιρέκακος τώρα που το Χόλιγουντ γίνεται πραγματικότητα. Η εκδίκηση των "φαντασιόπληκτων" είναι εδώ.

Από μικρό με λέγανε ξεροκέφαλο. Και ήμουν. Στην πορεία όμως μαθαίνει κανείς να αναθεωρεί - αρκεί να διατηρεί το μυαλό του σε λειτουργία και να ενημερώνεται συστηματικά για τα τεκταινόμενα από όσες πηγές βρίσκει. Σήμερα όμως ξεροκέφαλος δεν είμαι εγώ. Ξεροκέφαλοι είναι αυτοί που επιμένουν ακόμα και σήμερα στην επιλογή της αποπληρωμής των χρεών, στην επιλογή του σκληρού νομίσματος. Αυτοί που επιμένουν να βλέπουν την Ελλάδα ως χώρα που μπορεί να επιβιώσει στο διεθνές οικονομικό περιβάλλον με τα ΕΣΠΑ, τις επιχορηγήσεις, τον τομέα των υπηρεσιών και τη διαφήμιση. Άντε και με λίγο μουζάκα το καλοκαιρί. Σακ βουαγιάζ.

Τον περασμένο Φεβρουάριο έγραφα πως δε μπορεί να επιβιώσει αυτή η χώρα όσο ένα λάπτοπ στοιχίζει λιγότερο από 20 κιλά λάδι και ένας φορτιστής όσο δύο κιλά τυρί και πως θα καταλήξουμε να ανταλλάσσουμε αυτοκίνητα με τρόφιμα. Ήμουν αισιόδοξος. Γιατί τώρα θα ανταλλάξουμε συνδέσεις ΔΕΗ με τρόφιμα. Έγραφα:

"Η προσφάτως ανακοινωθείσα ανεργία για το μήνα Νοέμβριο του 2010 έφτασε το 13.9% με την πραγματική ανεργία να έχει ξεπεράσει το 20%, εφόσον προσμετρώνται μόνο όσοι δηλώνουν άνεργοι στον ΟΑΕΔ. Με τον πληθωρισμό Ιανουαρίου στο 5.2%, η κατανάλωση παρουσιάζει μείωση 12.1%, το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 6.6%(!) το τρίτο τρίμηνο του 2010 ενώ σε ετήσια βάση αγγίζει το 4%. Ενώ το επιτόκιο 10ετούς ομολόγου έχει σκαρφαλώσει στο 11.58% και τα spreads στις 833 μονάδες. Όλα αυτά χωρίς να κλείσει χρόνος από την υπογραφή του μνημονίου. Μια προβολή των στοιχείων αυτών στην τριετία του μνημονίου πόσο μάλλον στην πιθανολογούμενη επιμήκυνσή του δεν μπορεί παρά να τρομάζει."

Δε θα μπω στον πειρασμό να γράψω το πού πήγαν αυτά τα νούμερα 7 μήνες μετά, όποιος θέλει μπορεί να τα βρει.

Και όμως. Ακόμα και σήμερα ακούμε από τους ίδιους ανθρώπους το ίδιο τροπάριο. Ακούμε δηλαδή πως αυτό που ζούμε είναι το καλό σενάριο. Ακόμα και τώρα ο Κωστίκας στοιχηματίζει πως ο ληστής θα το περάσει το χαντάκι. Επιστρατεύονται μια σειρά μύθων για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα από τη μία και να δώσουν μια ψευδαίσθηση προοπτικής από την άλλη. Οι μύθοι όμως καταρρέουν ένας-ένας. "Θα εισπράξουμε χρήματα από τους οφειλέτες του ελληνικού δημοσίου" έλεγαν. Απειλούσαν με δημοσίευση σχετικής λίστας. Η λίστα δημοσιεύτηκε και όλοι είδαμε ποιοι είναι αυτοί οι περιβόητοι οφειλέτες. Ο ΟΣΕ, η Πειραϊκή Πατραϊκή και άλλα τέτοια. Θα εισπράξετε τα @@ μου λοιπόν! Άλλος μύθος είναι η υποτιθέμενη ανάπτυξη που μπορεί να έρθει από προγράμματα τύπου ΕΣΠΑ. Τα προγράμματα ΕΣΠΑ που έχουν εγκριθεί και πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα τί έχουν γίνει όμως? Έχουν γίνει εκτυπωτές, οθόνες και Microsoft Windows 7 για να ανανεωθούν οι εξοπλισμοί υπαλλήλων γραφείων που κάνουν forward όλη μέρα e-mail ο ένας στον άλλον και υπερτιμολογημένες γελοίες ιστοσελίδες που δεν τις διαβάζει κανείς. Καμία ανάπτυξη δεν μπορεί να προκύψει όταν κάποιος είναι υποχρεωμένος να παράγει προϊόντα με κόστος σε ευρώ τα οποία δε μπορεί να εξάγει λόγω σκληρού νομίσματος αλλά ούτε και να πουλήσει στην εσωτερική αγορά αφού κανείς δεν έχει χρήματα για να τα αγοράσει. Θα πάρει λοιπόν οθόνες, MS Office και θα υπερτιμολογήσει το www.monternaepipla-poudenagorazeikaneis.gr με σήμα το γιδοβοσκό μπας και από την υπερτιμολόγηση βγάλει τις έκτακτες εισφορές του Βενιζέλου.

Ο τρίτος μύθος που καταρρέει είναι αυτός που θέλει "να μη μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε γιατί δεν τους συμφέρει". Και ενώ το ελληνικό πολιτικό σύστημα ήταν στη αφασία του Αυγούστου, οι ξένοι έχουν ξεφορτώσει τα τοξικά χαρτιά που πλέον τα πωλούν μεταξύ τους μόνο οι σορτάκηδες "επενδύοντας" έτσι τα χρήματα των πελατών τους, οι οποίοι τους έχουν πει το 10% του κεφαλαίου να το παίζουν τζόγο. Και μόνο οι έτεροι ιδεοληπτικοί Γάλλοι έχουν κρατήσει τα ομόλογά τους χρησιμοποιώντας τα ως μοχλό πίεσης για να μην αλλάξει το status quo της Ευρώπης και υποχωρήσουν κι άλλο έναντι των Γερμανών που έχουν ανοιχτεί προς Ανατολάς από την εποχή Σρέντερ ακόμα. Και που απ ότι φαίνεται θα το πληρώσουν πολύ ακριβά αυτό (οι Γάλλοι). Θα επιμείνω σε αυτό που έγραφα το Μάρτιο:

"...Κάτι μου λέει πως την τελική χρεωκοπία της χώρας, που θα γίνει με όρους σαν αυτούς που επιβάλλονται σε ηττημένους πολεμικής σύρραξης αντί να γίνει μονομερώς και στην ώρα της, θα την ακούσουμε από τα χείλη κάποιου παρουσιαστή ειδήσεων το όνομα του οποίου σήμερα θα μας ήταν άγνωστο. Σε κάποιο κανάλι που ίσως σήμερα δεν υπάρχει. Από κάποιο στούντιο εκτός Αθηνών. Και αν δεν υπάρχει και καλός διερμήνεας, ίσως να την ακούσουμε και στα Γερμανικά."

Πρόβα τζενεράλε η εσωτερική στάση πληρωμών που μας ετοιμάζουν για το δίμηνο Οκτωβρίου-Νοεμβρίου. Μια χαρά μέσα στο ευρώ θα είμαστε και θα το πάθουμε αυτό γιατί η επόμενη οικονομική υποχρέωσή μας προς εξωτερικούς δανειστές είναι το Μάρτιο. Και μέχρι το Μάρτιο....

"Δε γίνεται ο ιδιωτικός τομέας να πληρώνει μια ζωή το Δημόσιο σε αυτή τη χώρα". Ξέρετε. Μπάμπης Παπαδημητρίου και λοιποί φωστήρες που παρόλο που όσα λένε εδώ και ένα χρόνο έχουν αποδειχτεί μπαρούφες συνεχίζουν στο ίδιο ξερόλικο στυλ. Άλλος μύθος και αυτός, αφού στην πραγματικότητα το Δημόσιο είναι αυτό που ζει τον Ιδιωτικό Τομέα από την ΟΝΕ και μετά. Καλύτερη απόδειξη αυτού το άρθρο του Χρήστου Μέγα στη χθεσινή Ελευθεροτυπία. Ναι, το ΙΚΑ αντί να εισπράξει τις ληξιπρόθεσμες εισφορές δέχεται να πληρωθεί σε κωλόχαρτα - γιατί αυτό ακριβώς είναι. Ποιος ζει ποιον? Τον Απρίλιο έγραφα τί είναι κατά τη γνώμη μου προδοσία:

"Οι μόνοι που θα είναι σίγουρα χαμένοι, είναι όσοι κατέχουν τέτοια χαρτιά αγορασμένα πριν από χρόνια και δεν τα ξεφορτώνονται σήμερα έτσι ώστε να συγκρατήσουν κάποιες από τις απώλειές τους. Και δυστυχώς οι μεγαλύτεροι κάτοχοι αυτής της κατηγορίας είναι τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία. Αν τελικά αποδειχτεί πως η αναδιάρθρωση έχει συμφωνηθεί και πως η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει κάνει τίποτα για να προστατεύσει αυτά τα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ έχει φροντίσει να καλυφθούν οι Γερμανικές και οι Γαλλικές τράπεζες, θα μπορούμε να μιλάμε για μια ακόμα προδοσία."

Όχι μόνο δεν τα ξεφορτώνονται λοιπόν τα κωλόχαρτα που κατέχουν τα ασφαλιστικά ταμεία αλλά ουσιαστικά αγοράζουν και άλλα - σε διπλάσια τιμή! - από τους κλέφτες που δεν πληρώνουν το ΙΚΑ των εργαζομένων τους. Ξέρετε, από τον ιδιωτικό τομέα που και καλά τρέφει το Δημόσιο και θα σώσει αυτή τη χώρα όπως μας λέει η έκανα-μαλακία-που-έφυγα από τη ΝΔ, Ντόρα Μπακογιάννη με συνεχόμενα tweets της.

Ε όχι λοιπόν! Δεν μπορεί μέσω της προπαγάνδας να πειστούν οι πάντες πως η ιστορία της ανθρωπότητας άρχισε και θα τελειώσει μέσα σε μια ευρωζώνη. Πως πρέπει να φορολογηθούν οι εξαθλιωμένοι για να μην έχουμε πολλά μηδενικά στα χαρτονομίσματά μας. Πως πρέπει να έχουμε ως στόχο τον "ένα εργαζόμενο ανά οικογένεια" για να συνεχίζουμε να εισάγουμε ψάρια από τη Χιλή και να δουλεύουμε για πενταροδεκάρες σε αφεντικά που πουλάνε υπηρεσίες αναμεταξύ τους. Φυσικά και υπάρχουν και άλλες επιλογές. Όπως υπήρχαν πάντα επιλογές σε κάθε στάδιο της Ιστορίας, σε κάθε μέρος του κόσμου. Να διαγράψουμε το χρέος μας, να βγούμε από το ευρώ, να μπορούμε να χρησιμοποιούμε το εργαλείο της νομισματικής πολιτικής, να κρατικοποιήσουμε το τραπεζικό σύστημα για λόγους ομαλότητας και να αρχίσουμε να παράγουμε στο εσωτερικό. Να καταργήσουμε μονομερώς τη δανειακή σύμβαση του 2010 που μας απαγορεύει να προβούμε σε οποιαδήποτε μορφής διακρατική οικονομική συμφωνία. Θα είμαστε πιο φτωχοί από ό,τι πριν 10 χρόνια αλλά με προοπτική να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας. Και θα μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτό το βόθρο που μας κυβερνά. Αλλιώς μας περιμένουν καταστάσεις μπροστά στις οποίες "τα ντοκιμαντέρ από χώρες της Λατινικής Αμερικής" θα είναι σαν τη Μαίρη Πόπινς.

Το Υπουργείο Οικονομικών προειδοποιεί:

Το παραπάνω ποστ μπορεί να βλάψει το εθνικό συμφέρον

10 χρόνια πριν...

Έμενα στο σπίτι στο Γαλάτσι εκείνη την περίοδο. Τρίτη μεσημέρι και έκανα ντους - αξιοσημείωτο για όσους με γνώριζαν εκείνη την εποχή - όταν άκουσα τον Κώστα να λέει το χαρακτηριστικό του "Έλα ρε μαλάκα!" που σήμαινε πως κάτι του έκανε εντύπωση. "Μαρία, έλα να δεις ρε συ τί έγινε!". Είχε πέσει το πρώτο αεροπλάνο και τα κανάλια είχαν διακόψει για έκτακτο. "Τί έγινε ρε μαλάκες?" φώναξα μέσα από το μπάνιο - το οποίο ήταν δίπλα στο υπνοδωμάτιο που είχε τηλεόραση, καθώς στο σαλόνι δεν είχαμε. "Τρελό αεροπορικό δυστύχημα στη Ν.Υόρκη - καρφώθηκε σε κτίριο". Βγήκα από το ντους χωρίς να έχω μπει στο τριπάκι των άλλων. Αεροπορικό δυστύχημα, ΟΚ. Λίγο όμως αφότου μπήκα στο δωμάτιο έπεσε και το δεύτερο αεροπλάνο στον άλλο πύργο. Και τότε φυσικά κοιταχτήκαμε με τον Κώστα και είπαμε ταυτόχρονα "Έλα ρε μαλάκα!!".

Για να κατανοήσει κανείς εκείνη την εποχή και πως επηρέασε σε συναισθηματικό κυρίως επίπεδο η 11η Σεπτέμβρη πολλούς από μας, πρέπει να λάβει υπόψη του την πολιτική επικαιρότητα της εποχής. Τα διεθνή θέματα ήταν το νούμερο ένα. Οι βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία που προηγήθηκαν, το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση που εκφράστηκε στο Σιάτλ, στην Πράγα και μόλις 1 μήνα πριν στη Γένοβα - με την εν ψυχρώ δολοφονία του Κάρλο Τζιουλάνι. Αν συγκρίνει κανείς την επίδραση των διεθνών θεμάτων το 2001 στην Αριστερά και τον αναρχικό χώρο με την αντίστοιχη σημερινή κατάσταση, ίσως είναι πιο εύκολο να εξηγήσει ένα γενικότερο αίσθημα απονομής δικαιοσύνης μέσω αυτού του τυφλού χτυπήματος. Στα Εξάρχεια εκείνο το βράδυ υπήρχε εορταστικό κλίμα. Μπορεί να μοιάζει αφελές και για πολλούς απάνθρωπο - όχι για μένα παρεμπιπτόντως - όμως είμαι σίγουρος πως στις σημερινές συνθήκες δε θα συνέβαινε το ίδιο.

Τις επόμενες μέρες επιβεβαιώθηκε το ότι η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Η ακύρωση δημόσιων εκδηλώσεων - από συναυλίες μέχρι ποδοσφαιρικούς αγώνες - ήταν καθολική. Ή μάλλον σχεδόν καθολική. Γιατί την επόμενη μέρα - την Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου - είχα την τύχη να συμμετέχω στη διοργάνωση της συναυλίας των Διάφανων Κρίνων με τον Ντίνο Σαδίκη στο θέατρο του Λυκαβηττού, τη μοναδική δημόσια εκδήλωση που από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω δεν ακυρώθηκε. Αρκεί να αναφέρω πως την ώρα που κάναμε το soundcheck οι "υπεύθυνοι" του θεάτρου απαντούσαν τηλεφωνικά σε αυτούς που ρωτούσαν αν θα γίνει η συναυλία με ένα "δεν ξέρω" - μέχρι που έπεσε στην αντίληψή μας και μετά το σχετικό καβγά διορθώθηκε κι αυτό. Η συναυλία ήταν αυτοδιοργάνωση των Διάφανων Κρίνων, αλλιώς είμαι σίγουρος πως δε θα γινόταν ποτέ. Ακολουθήθηκε από ένα ξέφρενο πάρτυ που έλαβε χώρα στον υπαίθριο χώρο πίσω από τα καμαρίνια του θεάτρου - αλλά και μέσα σε αυτά - καθώς το συγκρότημα γιόρταζε τα 10 χρόνια του. Δυστυχώς το κομμάτι της συναυλίας του Ντίνου δε διασώζεται κάπου στο διαδίκτυο, αυτό όμως των Κρίνων υπάρχει ολόκληρο στο youtube. Μέτριος ο ήχος στο youtube - όπως είναι λογικό, καθώς μιλάμε για λήψη ήχου "από τον άερα" - όμως ο προλογισμός της ακούγεται ξεκάθαρα. "Το πρώτο κομμάτι είναι αφιερωμένο στο λαό της Αμερικής. Όλα τα υπόλοιπα όμως, στους Ινδιανούς, στο λαό του Βιετνάμ, στο λαό της Καμπότζης, στο λαό της Νικαράγουα, στο λαό του Ελ Σαλβαδόρ..."

Εγώ έχω αυτό να θυμάμαι κυρίως από τον Σεπτέμβρη του 2001 και όχι του Δίδυμους Πύργους. Τον Κώστα, τον Παντελή, τον Κυριάκο, τον Νίκο, τον Τάσο, τον Μητσάκο, τον Θάνο, τον Ντίνο, τον Πανούλη. Δύο μήνες αργότερα όλοι αυτοί - εκτός του Ντίνου - μαζί με άλλους φίλους και συνεργάτες προσγειωνόμασταν στην Αγγλία. 11 Νοέμβριου 2011. Λίγο πριν να έρθει η ώρα για το ένα λεπτό σιγής που θα ακινητοποιούσε όλο το αεροδρόμιο καταφέραμε και ξεγλιστρήσαμε προς το sleeper bus. Την ώρα του υποκριτικού θρήνου ανακαλύπταμε εκείνες τις γαλλικές μπύρες του Dave, στα μικρά μπουκαλάκια.

ΥΕΑ: Υποψήφιοι Έφεδροι Άνεργοι - Διά DVDίου εκπαίδευση και άλλα ανέκδοτα

Φοβερό πράγμα ο κοινωνικός αυτοματισμός. Φαίνεται τελικά να λειτουργεί ακόμα και στην περίπτωση που η κοινωνική ομάδα που πρέπει να απαξιωθεί είναι τόσο πολυπληθής όσο αυτή των υπαλλήλων τόσο του στενού όσο και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ακούγοντας και διαβάζοντας διάφορες χαιρεκακίες δεξιά και αριστερά δε μπορώ παρά να αναρωτιέμαι. Τί διάολο! Δεν έχετε όλοι εσείς κάποιον συγγενή ή φίλο δημόσιο υπάλληλο? Ή μήπως νομίζετε ότι ο σίγουρα κατά τη γνώμη σας αξιόλογος υπάλληλος που έχετε την τύχη να είναι φίλος ή συγγενής σας - κατά το "όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες εκτός από τη μάνα μας" - θα διασωθεί λόγο του φοβερού έργου που προσφέρει? Ένα από τα επιχειρήματα που επιστρατεύτηκαν για να δικαιολογήσουν την απάνθρωπη πρακτική της εργασιακής εφεδρείας ήταν - όπως πάντα - ο τρόπος λειτουργίας του ιδιωτικού τομέα. Στον ιδιωτικό όμως τομέα - στον οποίον έχω "την τύχη" να εργάζομαι είναι κοινό μυστικό το ότι δεν υπάρχει στην πραγματικότητα πλεονάζον προσωπικό και ότι δύο τινά συμβαίνουν. Είτε η επιχείρηση διώχνει εργαζομένους και ταυτόχρονα σταματάει να επιτελεί συγκεκριμένες εργασίες - κλείνοντας τμήματα - είτε φορτώνει τη δουλειά στους εναπομείναντες δουλοπάροικους οι οποίοι κάνουν λιγότεροι πια τις ίδιες δουλειές - αλλά πολύ χειρότερα. Θα χαθεί λοιπόν "ποσότητα" και "ποιότητα" στο δημόσιο τομέα. Και όσοι σπεύσουν να ειρωνευτούν προφανώς δε χρειάστηκε να μετακινηθούν κάπου με τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο χθες.

Το ότι κάποιες δεκάδες χιλιάδες υπάλληλοι - σε πρώτη φάση - θα μπουν σε εφεδρεία και αργότερα θα μείνουν άνεργοι θα έχει μόνον ένα αποτέλεσμα. Να μην ξοδεύουν τους μισθούς τους στην αγορά. Το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα που έχουν όλες οι επιλογές της κυβέρνησης το τελευταίο 18μηνο. Σε προηγούμενες αναρτήσεις συνήθιζα να παραθέτω τους δείκτες. Τους δείκτες που αυτοί που μας εξουσιάζουν θεωρούν ως ιερούς όλα αυτά τα χρόνια και που σε αυτούς στρεφόντουσαν όταν κάποια κομμάτια της κοινωνίας τους κατηγορούσαν για αναλγησία τα προηγούμενα χρόνια. Τους δείκτες που αυτοί χρησιμοποιούσαν ως "απόδειξη" των επιτυχιών τους. Τώρα όμως το ότι το 10ετές επιτόκιο - ο δείκτης που μας έβαλε ουσιαστικά στον "μονόδρομο" του μνημονίου - έχει φτάσει στο 20%, το 2ετές στο 57% και η ύφεση στο 7.3% τριμήνου δεν αποτελούν για κάποιο λόγο "απόδειξη αποτυχίας". Όχι, τώρα φταίνε οι κερδοσκόποι και οι συγκυρίες. Ενώ ας πούμε ο Γιάννος Παπαντωνίου ήταν μεγαλοφυΐα - δεν έφταιγαν οι συγκυρίες τότε.

Θυμόμαστε όλοι τότε που βγήκε το Debtocracy μια από τις τυπικές αντιδράσεις εναντίον της βασικής πολιτικής του πρότασης. Αν βγούμε από τη ζώνη του ευρώ μας λέγανε θα πάμε 50 χρόνια πίσω. Η τελευταία χρονιά που τα σχολεία άρχισαν χωρίς διαθέσιμα βιβλία για τους μαθητές τους ήταν το 1946- στην έξοδο από την Κατοχή. Από το σχολείο θυμάμαι ελάχιστα καλά πράγματα. Ίσως γιατί είχα την ελευθερία από τους γονείς μου να βγαίνω έξω και μέχρι αργά από πολύ μικρή ηλικία και έτσι είχα διαμορφώσει κοινωνικό περίγυρο και εκτός σχολείου σε αντίθεση με τους περισσότερους συμμαθητές μου. Θυμάμαι το μπάσκετ, κάποιες πολύ διδακτικές καταλήψεις, κάποιες εκδρομές, ελάχιστους καλούς καθηγητές και κάποια βιβλία. Τη μετάφραση της Ιλιάδας των Καζαντζάκη-Κακριδή και μία της Οδύσσειας - ένα γαλάζιο βιβλίο, δε θυμάμαι τον μεταφραστή. Ένα βιβλίο Φυσικής πολύ καλό στο Λύκειο παρότι είχε γραφτεί το μακρινό 1948, τα φανταστικά βιβλία μαθηματικών της Α' Δέσμης - πριν έρθει η αθλιότητα Αρσένη και ρίξει το επίπεδο των διδασκόμενων Μαθηματικών. Θυμάμαι και μερικά άθλια. Μουσική Β'Γυμνασίου, κάτι μπλε βιβλία Χημείας στο Λύκειο - εντελώς άχρηστα. Όπως και να χει τα σχολικά βιβλία - ακόμα και για όσους τα κατέστρεφαν στο τέλος της χρονιάς - αποτελούσαν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της σχολικής ζωής. Το να αντικαθίστανται από φωτοτυπίες - και να θυμάστε πως "ουδέν μονιμότερον του προσωρινού" - είναι τεράστια ξεφτίλα. Όσο για τα "εκπαιδευτικά DVD" προτείνω σε όσους από σας θεωρείτε εαυτόν λάτρη της γνώσης να κάνετε ένα πείραμα. Ρίξτε μια ματιά στα DVD σας. Τώρα ρίξτε μια ματιά στη βιβλιοθήκη σας.