Είναι περίεργο το τί μπορεί να ταρακουνήσει έναν άνθρωπο. Εδώ στην Αθήνα θέλοντας και μη
έχουμε γίνει χοντρόπετσοι για λόγους επιβίωσης - αλλιώς μπορείς να καταλήξεις στο ψυχιατρείο. Ετοιμόλογος από κούνια δύσκολα μπορεί να συμβεί κάτι που με αφήνει με ανοιχτό το στόμα. Συνήθως ό,τι και αν συμβεί, είτε επιβεβαιώνει τις σκέψεις μου και καταχωρείται αυτομάτως στις πληροφορίες προς επιχειρηματολογία, είτε αλλάζει κάποια πράγματα που έχω στο μυαλό μου και βοηθάει να εξελίξω την κοσμοθεωρία μου, αν και αυτό το τελευταίο το απέκτησα ως ικανότητα μόλις τα τελευταία χρόνια. Σε κάθε περίπτωση είναι λίγο-πολύ αυτόματη η διαδικασία. Κάτι αντίστοιχο μου συμβαίνει όταν διαβάζω κάτι που για να στηρίξει μια κοινωνική ή πολιτική θέση χρησιμοποιεί κάποια στοιχεία ολοφάνερα ανακριβή. Είναι πολύ εύκολο να διασταυρώσει κανείς τα δεδομένα - άσχετα αν οι περισσότεροι δεν το κάνουν. Πιο πρόσφατο παράδειγμα ο αστικός μύθος που λέει ότι οι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι της ΔΕΗ έχουν το προνόμιο να πληρώνουν μόλις 22 Ευρώ για το ηλεκτρικό τους ρεύμα ανεξαρτήτως κατανάλωσης. Το είπε ένας δημοσιοσχεσίτης της διοίκησης της ΔΕΗ στην τηλεόραση, το πήραν καμιά εικοσαριά blogs από αυτά που κάνουν copy-paste ό,τι βρουν μπροστά τους και η πληροφορία αυτή απελευθερώθηκε προς μια έτοιμη να μολυνθεί κοινωνία. Εύκολα μπορεί κανείς να βρει το τί ισχύει και να επιχειρηματολογήσει αναλόγως.Αλλά και σε γεγονότα στα οποία τυχαίνει να είσαι αυτόπτης μάρτυρας που παρουσιάζονται διαφορετικά από τα ΜΜΕ, είναι εξίσου εύκολη η αντίδρασή σου - αν θελήσεις να αντιδράσεις. Προσφέρεις τη μαρτυρία σου και όποιος θέλει την ακούει/διαβάζει και την κρίνει. Μια στο τόσο όμως προκύπτει και κάτι που σε κοκαλώνει Στους περισσότερους ανθρώπους είναι κάτι που βλέπουν στη ζωή ή σε video - μια σκληρή πράξη απέναντι σε ανθρώπους ή ζώα -, μια φωτογραφία, ένα ηχητικό απόσπασμα κ.ο.κ. Στη δική μου περίπτωση - σχεδόν πάντα - είναι κάποιο κείμενο. Έτσι λοιπόν, από τις τελευταίες πολύ έντονες 10-15 ημέρες, δε με βραχυκύκλωσαν ούτε οι επεμβάσεις της ΕΛΑΣ στις καταλήψεις, ούτε οι καουμπόυκες επελάσεις των ΔΕΛΤΑ στη γειτονιά μου, ούτε τα ΕΚΑΜ με τα καινούρια τους όπλα, ούτε τα Καλάσνικοφ, ούτε οι ρατσιστικές δολοφονίες, ούτε οι αστειότητες του κοινοβουλίου, ούτε η χύτρα που έσκασε στο Mall εν ώρα λειτουργίας - εντάξει με προειδοποίηση αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα, δεν είναι του παρόντος - ούτε το θράσος του Ψαριανού που αναφέρθηκε σε ένα περιστατικό που τυγχάνει να γνωρίζω καλά. Με σόκαρε ένα κείμενο, πιο συγκεκριμένα μία και μοναδική παράγραφος από ένα κείμενο.
Συντάκτης του ο Δημοσθένης Κούρτοβικ - αρθρογράφος, συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας, ανθρωπολόγος(!), καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης πάνω στην ιστορία της ανθρώπινης σεξουαλικότητας(!), έχει γράψει στο αγαπημένο μου "Το Δένδρο", έχει μεταφραστεί στο εξωτερικό, έχει μεταφράσει με τη σειρά του Πόε, Λόρδο Βύρωνα, Γκαίτε, Μπρεχτ, Βερν από τα Γαλλικά, από σκανδιναβικές γλώσσες, Χομπσμπάουμ και δεκάδες άλλα πράγματα. Ο Δημοσθένης Κούρτοβικ λοιπόν - καταλάβατε που κινείται το βιογραφικό του - έγραψε ένα κείμενο στα ΝΕΑ μόλις προχθές με τίτλο "Μην ήταν γκέτο, μην ήταν άντρο;" στο οποίο επιχειρεί να σχολιάσει τις πρόσφατες επεμβάσεις της ΕΛΑΣ σε καταλήψεις και στην ΑΣΟΕΕ. Επικεντρώνεται στη Βίλα Αμαλίας (Β' Γυμνάσιο το λέει) - γράφει την άποψή του για το εγχείρημα -, αντιπαραβάλει τη Δημοτική Αγορά Κυψέλης που νωρίτερα φέτος έπεσε θύμα της κρατικής (βλ. δημοτικής) καταστολής - και μάλιστα δηλώνει γοητευμένος από το αρχικό εγχείρημα, λέει την άποψη του για το πάρκο της Πατησίων και το εμπόριο ναρκωτικών, το οποίο χρεώνει στην ανεκτικότητα των αναρχικών - μεγάλη ανακρίβεια αλλά ψιλά γράμματα μπροστά σε αυτό που ακολουθεί - και στην προτελευταία παράγραφο του κειμένου μάς δίνει τα φώτα του για την περίπτωση της ΑΣΟΕΕ - υπόθεση 98FM, μικροπωλητές κλπ. Παραθέτω το απόσπασμα:
(... )οι καταληψίες του Β' Γυμνασίου έκαναν το τακτικό λάθος, που γι' αυτούς όμως ήταν προφανώς ζήτημα ιδεολογικής συνέπειας, να συνταυτιστούν με τους έξαλλους του κοντινού Οικονομικού Πανεπιστημίου. Εκεί σίγουρα δεν υπήρχε κανενός είδους ανοιχτή ή έστω κλειστή πολιτισμική δραστηριότητα. Ηταν μια γιάφκα επίδοξων Νετσάγεφ. Εκτός αν πρέπει να θεωρηθεί πολιτισμική δράση η καταστροφή τεχνικού υλικού του ιδρύματος και της προτομής του ευεργέτη του, του Γρηγορίου Μαρασλή, στο πνεύμα του γνωστού από κάθε αθηναϊκό τοίχο συνθήματος για γκρέμισμα του πολιτισμού (και αναβίωση, εικάζουμε, της αγνής κουλτούρας του αρχανθρώπου). Ή η προστασία του παρεμπορίου, ως πρώτου βήματος προς μια εναλλακτική οικονομία. Ή το αβρό κορτάρισμα και το τρυφερό πασπάτεμα τρομαγμένων φοιτητριών από σεξουαλικά πεινασμένους μελαψούς μικροπωλητές, στο πλαίσιο της διαπολιτισμικής προσέγγισης.
Δεν με εξόργισε το απόσπασμα. Δεν ήταν οργή το συναίσθημα. Όχι. Δύο μέρες τώρα προσπαθώ να καταλάβω γιατί στενοχωρήθηκα τόσο. Δεν έχει να κάνει φυσικά με το τί γινόταν στην πραγματικότητα στην ΑΣΟΕΕ. Μια λεπτομέρεια μου φαίνεται αυτό. Πολλοί άνθρωποι αγνοούν το τί συμβαίνει άλλωστε. Δικαίωμά τους είναι σε τελική ανάλυση. Δεν μπορείς να έχεις απαίτηση από τον καθένα να έχει προσωπική επαφή με όλα τα εγχειρήματα. Ας τα καταδικάζουν και από μακριά. Όχι, δεν είναι αυτό. Δεν είναι εκεί το θέμα. Είναι που κατάλαβα πως για αυτό το πράγμα δεν ήμουν έτοιμος. Δεν υφίσταται αυτόματη διαδικασία σε κάτι τέτοιο. Δεν μπόρεσα να αλλάξω την κοσμοθεωρία μου μετά από αυτό. Δεν μου προσφέρει επιχειρήματα για κάτι. Δεν μου δίνει δύναμη να αντισταθώ. Δεν το έγραψε ο Παναγιώταρος, ούτε καν ο Ντινόπουλος. Από όσα ήξερα μέχρι πρότινος, ο Δημοσθένης Κούρτοβικ δεν είναι φασίστας. Ή μήπως είναι?
ΥΓ: Βλέπω πως αν εξαιρέσεις το indymedia, οι μόνοι που εντυπωσιάστηκαν από τη χυδαιότητα αυτή ήταν το εκπαιδευτικό ενημερωτικό δίκτυο alfavita.gr και το mao.gr. Κατά τα άλλα, "σφίγγει ο κλοιός".
