Μια βδομάδα μετά και ένα μήνα πριν τις εκλογές

Αποτελέσματα 6ης Μαΐου


Δυσκολεύομαι να αποφασίσω από που να αρχίσω αυτό το κείμενο. Είδαμε, ακούσαμε και διαβάσαμε τόσα πολλά αυτή τη βδομάδα. Καταστροφολογίες, συκοφαντίες, πολιτικές αναλύσεις στα όρια του γελοίου από κονδυλοφόρους που φιγουράρουν τα ονόματά τους στις μισθοδοσίες υπουργείων και κρατικών οργανισμών. Και πολιτικούς ελιγμούς μερικοί από τους οποίους δεν πείθουν πια ούτε ενδιαφέρουν κανέναν. Η "αυτοδιάλυση" υποτίθεται του ΠΑΣΟΚ και η "επανίδρυσή" του με αρχηγό κάποιον 30άρη - ποιον άραγε, τον οργανωτή των πάρτυ της ΠΑΣΠ; - δεν έπαιξε ως σημαντική είδηση ούτε στα ΜΜΕ, ενώ φανταστείτε πόση κάλυψη θα είχε ένας αντίστοιχος ελιγμός μετά τις εκλογές του 2007 για παράδειγμα. Βρισκόμαστε στον αστερισμό της επανίδρυσης. Επανίδρυση του φιλελεύθερου χώρου, της κεντροαριστεράς, της κεντροδεξιάς κ.ο.κ. Ας δούμε λίγο τα αποτελέσματα των εκλογών. Προσπαθώ να θυμηθώ πότε άλλοτε έπεσα τόσο έξω σε πρόβλεψη εκλογικού αποτελέσματος. Μάλλον το 2000 όταν πίστευα πως το ΠΑΣΟΚ θα χάσει, αλλά εκεί είχε να κάνει μόνο με το πρώτο κόμμα. Εδώ είχαμε ανατροπή όλων των δεδομένων. Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν προφανής, αυτό που έκανε εντύπωση ήταν η κατανομή της ψήφου του. Ομολογώ πως έχω χάσει τελείως το κλίμα της επαρχίας και περίμενα τη συνηθισμένη συμπεριφορά των ψηφοφόρων εκεί. Πιο δικομματική ψήφος, πιο παραδοσιακή - με το ΚΚΕ να δεσπόζει στο χώρο της αριστεράς (εκτός από Θράκη και Κρήτη). Η πρωτιά στην Αθήνα δε μου έκανε εντύπωση αλλά το εύρος της διαφοράς από τη ΝΔ στο λεκανοπέδιο ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Η συντριβή του ΠΑΣΟΚ, ακόμα και στην Πάτρα, ήταν μία ακόμα έκπληξη. Σίγουρα η κατανομή της ψήφου προς τη Χρυσή Αυγή ήταν μια πολύ δυσάρεστη εξέλιξη, όσο χαλαρή και να ήταν μια τέτοια επιλογή - κάτι που θα αποδειχτεί πιστεύω σύντομα. Ασχέτως όλων των υπολοίπων θεμάτων προς συζήτηση, εδώ έχουμε ένα πραγματικό πρόβλημα. Οι ευθύνες των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων και των ΜΜΕ είναι τεράστιες. Το ανέβασμα του μεταναστευτικού στην κορυφή της ατζέντας σε εποχές τέτοιας πολιτικής ρευστότητας μπορεί να είχε ως σκοπό τη συγκράτηση των νοικοκυραίων για να μην ψηφίσουν προς τα αριστερά όμως τελικά οδήγησε σε αυτό το ευτράπελο. Η ωμή βία απέναντι στην κοινωνία την τελευταία διετία οδήγησε το πιο καθυστερημένο κομμάτι της εκεί όπου η ωμή βία αποτελεί την αιχμή της πολιτικής δράσης - στην ακροδεξιά. Η λογική της εξίσωσης των πολιτικών άκρων - και μάλιστα τοποθετώντας τον ΣΥΡΙΖΑ στο ένα άκρο, ένα μετριοπαθές αριστερό κόμμα σε σχέση με το τί υπάρχει "αριστερότερά" του - νομιμοποίησε το άλλο άκρο. Σοκαρισμένος άκουσα ανθρώπους να δηλώνουν αναποφάσιστοι μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής, μεταξύ ΔΗΜΑΡ και Χρυσής Αυγής, μεταξύ όποιου μπορείτε να φανταστείτε και Χρυσής Αυγής. Οι σκούπες, οι Αμυγδαλέζες, οι φωτογραφίες των ιερόδουλων, οι φράχτες κ.ο.κ. νομιμοποίησαν το λόγο του μίσους. Φυσικά υπάρχει και μερίδιο ευθύνης της άλλης πλευράς. Η άρνηση της αριστεράς να μιλήσει πάνω στο ζήτημα αυτό για να μη κατηγορηθεί για ρατσισμό δε βοηθάει καθόλου. Τώρα που φτάσαμε σε ένα στάδιο που μια αριστερή κυβέρνηση δεν αποτελεί ανέκδοτο και πηγή έμπνευσης μυθιστορημάτων αλλά ένα πιθανό ενδεχόμενο πρέπει ο αριστερός λόγος να καλύψει και τέτοια θέματα. Λύσεις υπάρχουν χωρίς απελάσεις, στρατόπεδα και ξερονήσια. Εφόσον υποστηρίζουμε πως δεν υπάρχουν μονόδρομοι στην οικονομία, πρέπει να περάσουμε το μήνυμα πως δεν υπάρχουν μονόδρομοι πουθενά. Ούτε διαζευκτικά διλήμματα τύπου απελάσεις ή εξαθλίωση της Αθήνας κατ' αντιστοιχία με το μνημόνιο ή χάος. Πρέπει επιτέλους να επανέρθει στην πολιτική ζωή και στο δημόσιο διάλογο κάτι που έχει εξαφανιστεί εδώ και πολλά χρόνια. Η αντίληψη δηλαδή πως υπάρχουν πολλές επιλογές σε όλα τα ζητήματα. Οικονομικά, νομικά, κοινωνικά.

"Ακυβερνησία", "υπευθυνότητα", εθνική "σωτηρία", ευρωπαϊκός δρόμος


"Ακυβερνησία είναι η κατάσταση κατά την οποία έστω και για λίγο δεν ανησυχείς για το τί θα αποφασίσει για σένα αυτός που σε κυβερνάει". Ξέρω-ξέρω αυτά τα αναρχοαυτόνομα δεν ταιριάζουν στις κρίσιμες στιγμές που βιώνει το έθνος το οποίο μαστίζεται από τους ανέμους και τις θύελλες σαν ακυβέρνητο καΐκι που το πήρε το ρέμα στα ανοιχτά. Το ελάχιστο "υπευθυνότητας" που απαιτείται είναι υποτίθεται να πράξει κανείς το παν για να βρεθεί κυβερνήτης όσο δυνατόν πιο σύντομα γιατί η επόμενη ριπή αέρα, το επόμενο μεγάλο κύμα, η επόμενη καταιγίδα μπορεί να οδηγήσει το σκάφος στο βυθό. Τί συμβαίνει όμως αν ο κυβερνήτης είναι τυφλός και κουφός, το πλήρωμα τον σιχαίνεται και οι μηχανικοί συστηματικά αγνοούν τις εντολές του εδώ και καιρό? Τι συμβαίνει όταν τα άλλα μεγάλα πλοία που πλέουν στην περιοχή δεν θέλουν να σώσουν τους επιβάτες και απλά πετούν ελάχιστες προμήθειες κάθε βδομάδα για να μην πεθάνουν όλοι από την πείνα? Ακυβερνησία είναι να βάλουμε αυτόν τον κυβερνήτη να ξεκουραστεί επιτέλους και να ψάξουμε για κάποιον άλλον, έστω και αν χρειαστεί να περάσουν λίγες μέρες μέχρι να βρεθεί? Είναι προφανές πια σε όλους πως το πρόβλημα για το σύστημα δεν είναι η "ακυβερνησία" αλλά το ενδεχόμενο ο επόμενος κυβερνήτης να μην είναι της αρεσκείας του. Υπεύθυνη στάση δεν αποτελεί το να ταΐζουμε έναν ασθενή στην εντατική μέχρι να πέσει σε κώμα από πολυοργανική ανεπάρκεια. Υπεύθυνη στάση είναι να προσπαθήσουμε να τον γιατρέψουμε και να του χαρίσουμε ποιοτική ζωή. Όσο ριψοκίνδυνο και αν κάποιοι νομίζουν ότι είναι αυτό. Πατριδοκάπηλοι και Ελλαδέμποροι μιλάνε για την εθνική σωτηρία, όταν το μόνο που θέλουν να "σώσουν" είναι αυτούς που τους ανέδειξαν. Να σώσουν τους τραπεζίτες από τις κρατικοποιήσεις - τζιζ - των "ιδρυμάτων" τους που έχουν φτάσει να αξίζουν δυο ξεροκόμματα στη χρηματιστηριακή αγορά και που τα κεφάλαιά τους - οι περιβόητες καταθέσεις του λαού - τζογάρονται συστηματικά σε αεριτζίδικα χρηματοπιστωτικά προϊόντα που καταρρέουν. Να σώσουν υποτίθεται μια αγορά που αποτελείται από εταιρείες που πουλάν υπηρεσίες η μία στην άλλη, υπηρεσίες που δε χρησιμοποιούν καν. Εταιρείες που δεν παράγουν τίποτα απολύτως και στελεχώνονται από ανθρώπους που η δουλειά τους περιορίζεται στο να προωθούν e-mail ο ένας στον άλλον. Υπεύθυνος δεν είναι αυτός που θέλει αυτή η κατάσταση να διατηρηθεί, αλλά αυτός που θέλει να ανατραπεί.

Αυτή η βδομάδα "ακυβερνησίας" αποτελεί το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα κατά το οποίο δεν ακούμε και δε συζητάμε ιστορίες δυστυχίας εδώ και 3 χρόνια. Δε μαθαίνουμε για νέους φόρους και νέες περικοπές. Δεν ασχολούμαστε με αστέγους, αυτόχειρες, ανέργους και ρακοσυλλέκτες. Η πρώτη περίοδος κατά την οποία ο κόσμος συζητάει πολιτικά. Και είναι και η πρώτη περίοδος από τη μεταπολίτευση που έχουμε το ενδεχόμενο να ηττηθεί το σύστημα εναλλαγής στην εξουσία που μας έχει παγιδεύσει εδώ και 40 χρόνια. Αυτό το τελευταίο στοιχείο αν μπει σε μια ζυγαριά, τότε ό,τι και να βάλει κανείς στην άλλη πλευρά δε μπορεί να το ισοσκελίσει. Το ομόλογο που λήγει, η έβδομη δόση - ή μήπως όγδοη, χάσαμε το μέτρημα - ακόμα και αυτή η περιβόητη ευρωπαϊκή πορεία της χώρας - η οποία παρά τα όσα ύπουλα διαρρέει το σύστημα, δε φαίνεται να κινδυνεύει τελικά - όταν ζυγίζονται με την απελευθέρωση από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, φαντάζουν πολύ ελαφριά. Γι αυτούς τους λόγους στύβω το μυαλό μου για να κατανοήσω αυτούς που κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή δε δέχτηκε να συμμετέχει σε κυβέρνηση συνεργασίας με τους παρόντες κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς δίνοντας έτσι ένα σωσίβιο σωτηρίας σε αυτό το σύστημα. Απορώ πώς δεν καταλαβαίνουν ότι η δυνατότητα των 149 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να καταψηφίζουν οποιοδήποτε νομοσχέδιο εκβιάζοντας θα οδηγούσε μια αξιοπρεπή κυβέρνηση σε εκλογές ούτως ή άλλως. Ακόμα κι έτσι η χώρα θα παρέμενε ακυβέρνητη για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα σε σχέση με το να γίνουν εκλογές τώρα. Επίσης δεν καταλαβαίνω κάποιους που ενώ λοιδορούν με χυδαιότητες όπως "Τσίριζα" γιατί θέτουν ξαφνικά ως προϋπόθεση τη συμμετοχή του Τσίριζα σε μια τέτοια προσπάθεια. Τα φτωχά μαθηματικά μου λένε πως κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητο. Και αν χωρίς τον Τσίριζα κάτι τέτοιο θεωρούν πως στερείται λαϊκής νομιμοποίησης τότε ας δουν επιτέλους γύρω τους πως ο κόσμος δε θέλει να υπάρχει το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στην επόμενη κυβέρνηση. Αν νομίζουν ότι θέλει μπορούμε να πάμε σε εκλογές να το διαπιστώσουμε. Σε τελική ανάλυση, αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανεύθυνος, θα καταστρέψει τη χώρα, είναι ακραίος, λαϊκίζει και θα μας βγάλει από το Ευρώ, τότε γιατί δεν προχωρούν χωρίς αυτόν?

Στρατηγική της νίκης για τις επόμενες εκλογές

Διασκεδάζω διαβάζοντας ότι δε θα αλλάξει τίποτα αν ξαναγίνουν εκλογές. Πιστεύω πως αν τελικά γίνουν θα έχουμε τις πιο απότομες αλλαγές των εκλογικών ποσοστών όλων των κομμάτων που έχουν παρατηρηθεί από το 1981 και μετά. Είτε προς τη μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση. Το μεγάλο ερώτημα είναι ποια πρέπει να είναι η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την 10η ή την 17η του Ιούνη ώστε αυτές οι ραγδαίες μεταβολές να είναι υπέρ του και κατά του δικομματικού συστήματος που βρίσκεται σε αγωνιώδη άμυνα. Θα επιστρατευτούν τα πάντα εναντίον του και αυτό φάνηκε την περασμένη βδομάδα. Απειλές περί δραχμής - ποιοι γίνονται τώρα δραχμολάγνοι αναρωτιέμαι - Σοβιετίες και Κούβες της Μεσογείου, Ευρωπαίοι "αξιωματούχοι" που δηλώνουν την ανησυχία τους. Το καλό είναι πως όλα αυτά δεν περνάνε και πολύ, καθώς αυτοί που τα λένε είναι τελείως απαξιωμένοι από την κοινωνία. Αυτό που με ανησυχεί είναι μια στημένη εσωτερική στάση πληρωμών στην αλλαγή του μήνα. Ναι, τους έχω ικανούς να μην πληρώσουν μισθούς και συντάξεις στις αρχές Ιουνίου ως το τελευταίο τους χαρτί. Αυτό άλλωστε είναι το ανάλογο του πραξικοπήματος τον 21ο αιώνα, μια λογιστική εκτροπή. Το μεγάλο πλεονέκτημα της αριστεράς είναι πως για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική εκλογική ιστορία, η πόλωση λειτουργεί υπέρ της. Το διαχρονικό επιχείρημα "ψηφίστε μας για να μη βγουν αυτοί" έρχεται σαν μπούμερανγκ να τιμωρήσει αυτούς που το εμπνεύστηκαν από το 1985 και μετά.

Ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, για να μην έχετε τον καουμπόυ Χρυσοχοΐδη και τα στρατόπεδα συγκέντρωσής του, να μη βλέπετε άρρωστα δυστυχισμένα πλάσματα να διαπομπεύονται, να μην έχετε το Λοβέρδο υπούργο υγείας και τα νοσοκομεία χωρίς γάζες, να μην περνάνε οι ανάπηροι επιτροπές ελέγχου που συνεδριάζουν στο δεύτερο όροφο ενός κτιρίου με απότομες σκάλες και μικρά ασανσέρ στις οποίες τους ζητάνε να αποδείξουν πως δε μπορούν να περπατήσουν, να μην έχετε τον Βορίδη και τον Άδωνη. Για να καταργηθεί η υποχρεωτική θητεία, να νομιμοποιηθεί ο γάμος των ομοφυλοφίλων, να μη μένουν φτωχοί άνθρωποι χωρίς νερό και ρεύμα, σχολεία χωρίς θέρμανση, για να μη λιποθυμάνε παιδιά στα σχολεία, για να χωριστεί το κράτος από την εκκλησία, για να μην ξοδεύονται τόσα λεφτά σε όπλα. Ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ για να μη βγουν πάλι αυτοί. Αν όλα αυτά μοιάζουν με λαϊκισμό σε μερικούς ας είναι. Ας μη χαθεί αυτή η ευκαιρία. Όπως και να καταλήξει μετά, η σύγκριση με το παρελθόν θα είναι συντριπτική. Ας απελευθερωθούν επιτέλους οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που βρίσκονταν σε λήθαργο τόσα χρόνια και ας κάνουν αυτό το βήμα.

Πρόβλεψη εκλογικού αποτελέσματος

ΝΔ   25-27
ΠΑΣΟΚ   17-18
ΣΥΡΙΖΑ   14-15
ΚΚΕ   11-12
Καμμένος   7-8
ΔΗΜΑΡ   6-6.5
Χρυσή Αυγή   4.5-5
Οικολόγοι   3+
ΛΑΟΣ    3-
ΔΗ.ΣΥ.   2-2.5
ΑΝΤΑΡΣΥΑ  1.5-2
Δράση/ΦΙΣ   1-1.5
ΟΧΙ-ΕΠΑΜ <1
Κοινωνική Συμφωνία <0.5
Το ΠΑΣΟΚ καταρρέει στη Β'Αθηνών και γενικά σε περιοχές που έχουν αγριέψει πολύ τα πράγματα
Η ΝΔ έχει την πιο φυσιολογική κατανομή ψήφων πανελλαδικά εκτός από την Κρήτη όπου εξαφανίζεται
ΣΥΡΙΖΑ πολύ δυνατός σε Α-Β' Αθήνας και Πειραιά, έχει πρόβλημα σε Θράκη και παραδοσιακά δικομματικά κάστρα (Λακωνία, Ευρυτανία, Καστοριά κ.ο.κ.)
ΚΚΕ τη γνωστή του κατανομή. Χαμηλά σε Κρήτη-Θράκη, ψηλά σε Θεσσαλία-Νησιά
Καμμένος πολύ δυνατός στην Β'Αθηνών, πρόβλημα στην επαρχία
ΔΗΜΑΡ έχει πρόβλημα στην Αθήνα και σε περιοχές που έχουν αγριέψει τα πράγματα. Δυνατή σε Θράκη, Θεσσαλονίκη (όπου έχει πάρει όλα τα στελέχη από τον ΣΥΡΙΖΑ).
Χρυσή Αυγή θριαμβεύει σε Α'Αθήνας, Β'Πειραιά, Πελοπόννησο, Ε.Τ ενστόλων, περιοχές απόστρατων, Εύβοια. Μεγάλα προβλήματα σε Κρήτη, Θράκη και μικρές πόλεις
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν υπάρχει στην επαρχία, όπως και η ΔΡΑΣΗ.
ΔΗΣΥ πολύ ψηλά στην Κρήτη, έχει πρόβλημα στη Β.Ελλάδα.
Κοινωνική Συμφωνία θα εμφανιστεί μόνο σε Α'Θεσσαλονίκης και Α-Β'Αθήνας


  

Χρυσή Αυγή - μια εκ του κοινοβουλίου νομιμοποίηση

- Θα μπουν και θα ξεσκεπάζουν σκάνδαλα
- Θα ταρακουνηθεί το σύστημα
- Θα βοηθάνε τον κόσμο στις γειτονιές

Έχω μιλήσει με 3 ανθρώπους που θα ψηφίσουν Χρυσή Αυγή σε αυτές τις εκλογές, ενώ γνωρίζω και άλλους τόσους από τον "ευγενή" χώρο του Αθηναϊκού σκακιού. Κανείς από την πρώτη κατηγορία δεν προχώρησε σε ξενοφοβικό λόγο για να δικαιολογήσει την επιλογή του αυτή - και αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Η Χρυσή Αυγή μαζεύει ψήφους από πολύ ετερόκλιτες ομάδες πληθυσμού και για πολύ πιο ποικίλους λόγους από αυτούς που θα φανταζόμασταν. Ψήφο διαμαρτυρίας, δεξιά ψήφο τιμωρίας προς τη ΝΔ - όσο κομμάτι της άφησε ο Καμμένος, νεανική ψήφο - προχώ και αλήτικη υποτίθεται. Και αν δεν έχουμε κάποιο απρόοπτο μέχρι την Κυριακή - κάποια δολοφονία του λάθος ανθρώπου για παράδειγμα - τη Βουλή που θα προκύψει στις 7/5 θα την "κοσμούν" νεοναζί. Ενδιαφέρον θα έχει βέβαια να δούμε ποιοι θα εκλεγούν τελικά καθώς λόγω της διασποράς αυτής δε νομίζω πως θα επιτύχει η οργάνωση να σταυροδοτήσει αυστηρά αυτούς που θα ήθελε. Ας παρακάμψουμε τις δύσκολες στιγμές που θα ζήσουμε - και κυρίως που θα ζήσουν οι μετανάστες συμπολίτες μας την Κυριακή τη νύχτα στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας - και ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε την μετεκλογική κοινοβουλευτική Χρυσή Αυγή.

Και εδώ υπάρχουν σοβαρές δυσκολίες. Μπορούμε να φανταστούμε αυτούς τους τύπους στα τηλεοπτικά πάνελ να παίζουν με τους κανόνες του συστήματος των ΜΜΕ? Ή μέσα στη Βουλή να συμπεριφέρονται σύμφωνα με το πρωτόκολλο? Θα τολμήσω να πω πως ναι! Θεωρώ πως θα δούμε μια πιο ήπια Χρυσή Αυγή μετά τις εκλογές και ίσως το σκληρό κομμάτι της - αυτό του δρόμου - όντας πια ισχνή μειοψηφία σε σχέση με τον αριθμό των ψηφοφόρων της οργάνωσης, να φεύγει και να δημιουργεί μια ομάδα κρούσης που ως όπλο στρατολόγησης θα κατηγορεί τους γραβατοφορεμένους της Βουλής σαν προδότες. Γιατί αν συνεχίσουν σε δημόσιο πλέον βήμα όπως το πηγαίνουν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, το σύστημα - ναι ακόμα κι έτσι όπως έχει καταντήσει σήμερα - θα επιλέξει τους εισαγγελείς επιδιδόμενο ταυτόχρονα σε καταμέτωπη προπαγανδιστική επίθεση εναντίον τους. Εκτιμώ πως η Χρυσή Αυγή έχει χάσει κατά τη διάρκεια αυτών των δύο εβδομάδων προεκλογικής περιόδου παραπάνω από 1% του ποσοστού της. Σε μια κανονική προεκλογική περίοδο ενάμιση μήνα μπορεί και να μην άντεχε πάνω από το 3%. Όπως και να χει το ζήτημα Χρυσή Αυγή είναι η μαύρη σελίδα αυτών των κατά τα άλλα πολύ διασκεδαστικών εκλογών.

Κόμματα, διαχωρισμοί, συνεργασίες, διασπάσεις

Πριν 10 μέρες είχα πολλές σκόρπιες σκέψεις για το ζήτημα των εκλογών αυτών. Στην πορεία δυσκολεύτηκα αρκετά τόσο επειδή είναι πολύ ρευστό το σκηνικό όσο και λόγω της επικαιρότητας. Αμυγδαλέζα, οροθετικές εκδιδόμενες γυναίκες που διαπομπεύονται με πρόσχημα τη δημόσια υγεία, η Εθνική Τράπεζα που ακυρώνει τις κάρτες ανάληψης πελατών της και άλλα πολλά που μπορεί να μη σχετίζονται άμεσα με τις εκλογές και τα κόμματα που συμμετέχουν σε αυτές αλλά επηρεάζουν σαφώς τη στάση που κρατάει κάποιος μπροστά στις εκλογές και το ενδεχόμενο μετεκλογικό τοπίο.

Αλλά ας πάμε στα κόμματα. Όπως έγραψα στο προηγούμενο ποστ και νομίζω πως είναι προφανές στον καθένα που δε φοράει παρωπίδες, τα διάφορα δίπολα - παλιά ή καινούρια - που επιστρατεύονται για να διαχωρίσουν τις πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν και πολύ νόημα σήμερα. Θα έλεγα μάλιστα πως είναι μάλλον επικίνδυνο να σκέφτεται και να αναλύει κανείς μέσω αυτών. Ο άξονας αριστεράς-δεξιάς είναι ένα αστείο απολίθωμα του παρελθόντος όπως και να το δει κανείς. Άλλωστε, "Το αριστερό σου αφεντικό πατίνι σε έχει κάνει και ύστερα σου λέει πως φταίνε οι Αμερικάνοι" αλλά όχι μόνο γι αυτόν το διαχρονικό λόγο. Πώς μπορεί να είναι αριστερό ένα κόμμα για παράδειγμα που θεωρεί την ομοφυλοφιλία κουσούρι, ή ένα άλλο να φιλοξενεί ανθρώπους στα ψηφοδέλτιά του που θεωρούν τις διαδηλώσεις ενοχλητικές ή τέλος - για να μην κατηγορηθώ για μεροληψία - ένα τρίτο να οδύρεται στη βουλή πως "αφελληνίσατε τον ΟΤΕ!" και να καίει σημαίες του Βελγίου (sic) αντιστεκόμενο στην αγορά του OTE από την Deutsche Telekom. Σωστές ή λάθος οι παραπάνω απόψεις (κατά τη γνώμη μου λάθος φυσικά), το σίγουρο είναι πως δεν ταιριάζουν στην παραδοσιακή έννοια του αριστερού. Κακά τα ψέμματα μετά το 1989 - όποια άποψη και να έχει κανείς για το ανατολικό μπλοκ και τη Σοβιετική Ένωση - το τί εστί δεξιά και τί αριστερά είναι πολύ θολό.

Έχουμε και τον φιλελευθερισμό - πολύ δημοφιλής καραμέλα τόσο από τους θιασώτες του όσο και από τους επικριτές του. Φιλελεύθεροι ήταν αυτοί που το Δεκέμβρη του 2008 ζητούσαν την παρέμβαση του στρατού - από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που παραδοσιακά υποστηρίζει τις ιδιαίτερες κοινωνικές ομάδες, αν χαρακτηρίσεις όμως ως φιλελεύθερο τον μέσο οπαδό του θα βγάλει καντήλες. Θα μου πείτε η λέξη φιλελευθερισμός πια χρησιμοποιείται μόνο στα οικονομικά. Και εκεί όμως οι αντιφάσεις είναι έντονες. Η σχολή του Σικάγο μιλάει και για αρνητική φορολογία, για κουπόνια εκπαίδευσης και περίθαλψης και αυτά ένας νεοφιλελεύθερος του σήμερα τα θεωρεί κρατισμό, ενώ τα τελευταία χρόνια οι φιλελεύθεροι είναι αυτοί που προκαλούν αυτήν την τεράστια φορολογική λαίλαπα για να συνεχίζουν να ταΐζουν ένα δημόσιο χρέος-μαύρη τρύπα. Η έννοια της ελεύθερης αγοράς αντιφάσκει με τα κλειστά σύνορα, αφού η σκληρή στάση στο μεταναστευτικό αποτελεί πολύ έντονη παρέμβαση των κρατών στη λειτουργία της οικονομίας - για προφανέστατους λόγους που κανείς όμως δεν αναφέρει στα περισπούδαστα τηλεοπτικά πάνελ.

Το δίπολο όμως που κυριαρχεί στη χώρα αυτό τον καιρό είναι μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών. Θαρρείς και το μνημόνιο ήταν ένα ουρανοκατέβατο οικονομικίστικο κατασκεύασμα που μας ήρθε από το πουθενά λόγω κακής διαχείρισης. Τεράστιες αντιφάσεις βρίσκουμε και εδώ. Από τραγελαφικές περιπτώσεις τύπου Καζάκη που η οικονομική του ανάλυση τον οδήγησε στους κόλπους της... εκκλησίας, τον Καμμένο που το πολιτικό του πρόγραμμα είναι πιο φιλομνημονιακό από αυτό του ΠΑΣΟΚ ή τον ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθώντας να αποκρούσει τις κατηγορίες για "Αλβανοποίηση" αρχίζει και ψελλίζει αστειότητες περί 3ετούς αναβολής πληρωμών όταν όμως οι άλλοι μιλάνε για επαναδιαπραγμάτευση (π.χ. η ΔΗΜΑΡ) σπεύδει να τους σαρκάσει, θαρρείς και μια 3ετής αναβολή πληρωμών μπορεί να προέρθει με διαφορετικό τρόπο. Η ουσία είναι πως καμία πολιτική δύναμη δεν τολμάει σε μια τόσο σύντομη προεκλογική περίοδο να περιγράψει πώς ακριβώς θα είναι τα πράγματα με το μνημόνιο, το Ευρώ, την ΕΕ και το ΔΝΤ ή από την άλλη χωρίς αυτά. Κανείς δεν τολμάει να πει πως αυτά πάνε μαζί, δε διαχωρίζονται και πως είτε καταλήξουμε στη μία κατάσταση είτε στην άλλη θα είμαστε υποχρεωμένοι να πάμε με αυτές τις επιλογές για δεκαετίες.

Θα επιχειρήσω έναν αρκετά αυθαίρετο διαχωρισμό όπως και μερικές μετεκλογικές προβλέψεις. Μέσα στο μυαλό μου οι πολιτικές δυνάμεις χωρίζονται σε στατικές και δυναμικές. Τις στατικές τις θεωρώ πολιτικά τελειωμένες και πιστεύω πως θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για τη διατήρηση της παρούσας κατάστασης γιατί οποιαδήποτε άλλη θα τις εξαφανίσει από το χάρτη. Εδώ τοποθετώ το ΚΚΕ, το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ. Αυτοί πιστεύω πως θα μείνουν ως έχουν και στην πραγματικότητα αυτά που λένε και θα λένε από δω και μπρος είναι άνευ σημασίας. Για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ μάλιστα πιστεύω πως αν σε κάποια φάση χάσουν την εξουσία και άρα την πρωτοφανή υποστήριξή τους από τα ΜΜΕ θα διαλυθούν αμέσως. Δεν έχουν τοπικές οργανώσεις, ούτε οικονομικούς πόρους αν φύγουν από τη μέση αυτοί που τους τα σπρώχνουν γιατί έχουν να λαμβάνουν στα πλαίσια της διαχείρισης της εξουσίας. Το ΛΑΟΣ τζόγαρε και έχασε με την κυβέρνηση Παπαδήμου ενώ δε θα είναι πια ο εκφραστής της ακροδεξιάς μετά την 6η Μαΐου. Ενώ το ΚΚΕ είναι αδύνατον εξ ορισμού να αλλάξει. Όντως λοιπόν θεωρώ πως βρισκόμαστε στο τέλος της μεταπολίτευσης αφού οι 3 πυλώνες της δεν μπορούν να ανταπεξέρθουν στις εξελίξεις.

Στα δύσκολα τώρα. Κοιτώντας τα ψηφοδέλτια των υπολοίπων πιστεύω πως κανείς τους δε θα καταφέρει να αποφύγει διασπάσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει το αριστερίστικο κομμάτι του μόλις κληθεί να διαχειριστεί τα μεγάλα ποσοστά του, η ΔΗΜΑΡ πιστεύω ότι θα έχει πολύ ανομοιογενή κοινοβουλευτική ομάδα, κομμάτι της οποίας θα περάσει σχετικά γρήγορα στο στρατόπεδο της συγκυβέρνησης που θα προκύψει, ενώ ένα άλλο βλέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ απαλλαγμένο από τα γκρουπούσκουλα που κουβαλάει, θα επιχειρήσει να ξανάρθει σε επαφή μαζί του, ο Καμμένος δε μπορεί να με πείσει πως μπορεί να παραμείνει στο σκηνικό τόσο δυνατός ενώ η Χρυσή Αυγή θα διασπαστεί σε εθνικιστές του σουγιά και εθνικιστές της γραβάτας γιατί με το προφίλ που έχει σήμερα δε μπορεί να σταθεί σε δημόσιο βήμα. Τέλος, πιστεύω πως θα προκύψει και ένα κόμμα στα πρότυπα των Ευρωπαίων Φιλελευθέρων που μπορεί να βρει στελέχη από τη ΔΗΣΥ, τη ΔΡΑΣΗ, τη Φιλελεύθερη Συμμαχία, ακόμα και τη ΔΗΜΑΡ ή τους Οικολόγους και θα προτείνει μια λογική διαχείριση των πραγμάτων με τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ. Ριψοκίνδυνες οι προβλέψεις αλλά αλλιώς τί νόημα θα είχε. Το ότι βραχυπρόθεσμα θα έχουμε μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ με όσες τσόντες χρειαστούν από δίπλα είναι προφανές, αλλά οι κοινωνικές συνθήκες θα είναι τέτοιες που δε θα μπορεί να σταθεί - ειδικά με το πολιτικό προσωπικό που θα έχει, πάνω-κάτω το ίδιο που έχουμε φάει στη μάπα τόσα χρόνια.

Η δική μου άποψη - που έχει παρατεθεί πολλάκις στο παρόν ιστολόγιο - δεν έχει αλλάξει. Συνεχίζω να θεωρώ την παραμονή στην ΕΕ καταστροφική και δεν πιστεύω πως μια πολιτική επαναδιαπραγμάτευσης θα έχει κάποιο αποτέλεσμα. Θεωρώ άκρως ουτοπικό να ελπίζει κανείς στη  βοήθεια του Ολάντ αύριο και του SPD μεθαύριο. Η Ευρώπη αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να λύσει το πρόβλημα Ελλάδα με σκληρό τρόπο. Ή εναλλακτικά να βουλιάξει κάτω από μια ενδημική κρίση χρέους σε όλη την περιφέρειά της. Ο πολιτικός χώρος από τον οποίο προέρχομαι έχει την αποχή από τις εκλογές ως βασική και πάγιά του θέση. Αυτή τη φορά ακούγονται και άλλες φωνές - κυρίως προς υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ (χωρίς αυταπάτες όπως χαρακτηριστικά λέγεται) ή ακόμα και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (παρά τις εχμ.. πολιτισμικές διαφορές). Φυσικά οι εκλογές δεν είναι παρά μια στιγμή μέσα σε μια κατάσταση που απαιτεί από όσους θεωρούν εαυτούς πολιτικοποιημένα όντα συνεχή επαγρύπνηση και δράση. Το σίγουρο είναι πως κάποτε στο μέλλον θα κληθούμε να απαντήσουμε στην ερώτηση "Εσύ τί έκανες το 2012?". Ελπίζω οι περισσότεροι από μας να μην ντρεπόμαστε για την απάντησή μας.