Η όλο και πιο δύσκολη επιστροφή - Οι Walkabouts, η Καραΐνδρου και το νεκρικό άσμα μιας χαρούμενης χώρας

Αυτή η απότομη προσγείωση μετά από κάθε περιοδεία, κάθε φορά που επιστρέφω στην Αθήνα. Μετά από 10 μέρες που έζησες έτσι όπως θέλεις να ζεις, στην αρχή αναζητάς τους υπόλοιπους που γύρισαν μαζί σου. Για λίγες μέρες κοιμάται ο ένας στο σπίτι του άλλου μπας και καταφέρεις να προσγειωθείς ομαλά - να μη σου στρίψει. Κάθε φορά και πιο δύσκολα. Αυτή τη φορά ήταν ελεύθερη πτώση. Σκέφτεσαι να γράψεις πολλά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού - να κρατάς ημερολόγιο, ένα ταξιδιωτικό κείμενο, εντυπώσεις, κάτι τέλος πάντων. 15 χρόνια τώρα που με τη μία ή την άλλη ιδιότητα τριγυρνώ μαζί με μπάντες ή πίσω από μπάντες δεν έχω καταφέρει να γράψω ούτε λέξη. Παλιότερα τουλάχιστον είχες κάτι να προσμένεις. Κάτι ενδιαφέρον στη δουλειά - την κανονική δουλειά - τη ζωή της μεγάλης πόλης, κάτι τέλος πάντων. Φέτος το πιο κοντινό ήταν οι Walkabouts. Αυτό θα πει "Life full of holes".

Εντελώς απρόσμενα όμως, ήρθε η Καραΐνδρου. Της οποίας η μουσική - ας είμαστε ειλικρινείς - ήταν αυτό που μου άρεσε περισσότερο από τις ταινίες του Αγγελόπουλου. Η μουσική και κάποιες σκηνές, κυρίως από το Θίασο. Δε διεκδικώ δάφνες ειδικού στο σινεμά βλέπετε - μάλλον άσχετος είμαι - αλλά λόγω οικογενειακού και φιλικού περιβάλλοντος είχα τουλάχιστον την τύχη να τις δω σχεδόν όλες τις ταινίες του Theo - εκτός από την Αναπαράσταση νομίζω. Τα κατάφερε πάντως ο μαέστρος να πεθάνει πολύ συμβολικά. Γιατί το να χάνει τη ζωή του ο πιο αναγνωρισμένος διεθνώς έλληνας - καλώς ή κακώς, δεν το εξετάζω - από το μηχανάκι ενός ειδικού φρουρού με το ασθενοφόρο να αργεί να φτάσει συμπυκνώνει νομίζω πολύ ταιριαστά την κατάσταση που ζούμε σήμερα. Άλλωστε τα κονδύλια που κόπηκαν από τα ασθενοφόρα πήγαν εν πολλοίς για τις προσλήψεις διαφόρων μπάτσων. Κάπως έτσι καθορίστηκε το soundtrack της εβδομάδας που μας πέρασε.

Η αριστερά τον έκλαψε τον Αγγελόπουλο. Άλλωστε ήταν αυτός που έδειξε τα βάσανά της. Η αριστερά του δημοσκοπικού 40%. Της Κανέλλη, της ΚΝΕ, του Λαφαζάνη, του Μαλέλη και του Ψαριανού. Τα ψωμιά και τα γάλατα στη Βουλή, τα ξενύχτια έχω από τη ΓΑΔΑ και οι επερωτήσεις για το πότε επιτέλους θα διαλυθούν οι καταλήψεις των αναρχικών μπας και φτιαχτεί ένα μουσείο για τη Μαρία Κάλλας να το επισκέπτονται οι τουρίστες ανάμεσα στην πιάτσα της Τοσίτσα και τους νταβατζήδες της Καποδιστρίου. Της αριστεράς που μια αντισυγκέντρωση δε μπορεί να κάνει και αφήνει τους φασίστες να κάνουν πογκρόμ στο μετρό τιμώντας έτσι τη μνήμη των νεκρών των Ιμίων. Τα έφερε η τύχη την ημέρα των πογκρόμ να παίζουν μετά από χρόνια στο Kύτταρο οι Walkabouts. Και μετά από ένα συγκινητικό δίωρο, στο τέλος του δεύτερου encore πια και συμπτωματικά στο τέλος μιας περιοδείας και αυτος, ο Chris είπε "Χρειαζόμαστε οργή" και άρχισε να τραγουδάει το "νεκρικό άσμα μιας χαρούμενης χώρας". Είμαι σίγουρος πως και γι αυτόν η προσγείωση θα είναι το ίδιο απότομη.