Από την ΕΠΕΝ και τη ΜΑΒΗ στο υπουργείο Υποδομών της εθνοσωτήριας κυβερνήσεως της 11ης Νοεμβρίου 2011. Για να μη χάσουμε ως χώρα τον ευρωπαϊκό μας προσανατολισμό
Το βλέμμα του Μάκη Βορίδη ίδιο πάντως. Αυτό δεν το άλλαξε η κολυμβήθρα του κοινοβουλευτισμού. Με αυτό το βλέμμα έσφιξε σήμερα το χέρι αυτού του θλιβερού παππούλη που πολέμησε υποτίθεται το φασισμό στα 15 του. Η κυβέρνηση που όρκισε σήμερα ο πρόεδρος της "Δημοκρατίας" μαζί με τους σαμάνους-χομεϊνί που χρησιμοποιούμε ακόμα σε αυτή τη χώρα είναι το αποτέλεσμα μιας πρωτοφανούς - μεταπολιτευτικά - κοινοβουλευτικής εκτροπής. Και ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί πιο κατάλληλα σύμβολα αυτής της εκτροπής από τον Μάκη Βορίδη, νέο υπουργό υποδομών, με αρμοδιότητες που συμπεριλαμβάνουν το διαδίκτυο σημειώστε, και τον Άδωνι Γεωργιάδη, νέο υφυπουργό Ναυτιλίας του οποίου οι αρμοδιότητες συμπεριλαμβάνουν το λιμενικό σώμα - και τις βάρκες με τους μετανάστες φυσικά. Κατά τα άλλα το μόνο που αλλάζει ουσιαστικά είναι το πρόσωπο του πρωθυπουργού - από έναν αγράμματο μπουρδολόγο με εντυπωσιακές σπουδές που κάνει ό,τι του λένε οι τραπεζίτες σε έναν τραπεζίτη με εντυπωσιακές σπουδές. Η συμμετοχή της ΝΔ αποτελεί ένα πολιτικό αίνιγμα ως προς τα κίνητρά της και μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο λάθος τόσο του Αντώνη Σαμαρά προσωπικά όσο και του δικομματικού συστήματος γενικότερα το οποίο μέσα από τις εσωτερικές αντιφάσεις του καταλήγει να παίζει όλα τα χαρτιά του ταυτόχρονα ρισκάροντας τα πάντα σε ένα μοίρασμα. Δε θα ήταν υπερβολή να λέγαμε πως οι επόμενοι μήνες θα κρίνουν τη μορφή του πολιτικού σκηνικού για τα επόμενα χρόνια.
Πέραν λοιπόν από την τραγική εξέλιξη της συμμετοχής των νεοναζί στη διακυβέρνηση της χώρας, είναι πολύ κρίσιμο να δούμε τον οδικό χάρτη που το σύστημα έχει χαράξει - πόσο ρεαλιστικός είναι, τί αντιδράσεις θα προκαλέσει τόσο μέσα στα κόμματα που συγκυβερνούν όσο και στην κοινωνία, αλλά και τί θα συμβεί στην Ευρώπη στο χρονικό διάστημα αυτό. Το πλάνο "6η δόση-νέο δάνειο-προϋπολογισμός 2012-PSI-εκλογές" το οποίο φυσικά παρουσιάζεται ως μονόδρομος, όπως συνήθως, έχει μηδαμινές πιθανότητες να γίνει πραγματικότητα, ειδικά με αυτή τη σειρά, καθώς η έκτη δόση φαίνεται πως δε μπορεί να εκταμιευθεί πριν τις 15 Δεκεμβρίου όταν θα είναι αργά για τον προϋπολογισμό, τον οποίον όταν θα κληθούν να διαμορφώσουν θα βρεθούν μπροστά στις τραγικές αποκλίσεις του προηγούμενου και φυσικά θα πρέπει να αποφασίσουν τα νέα μέτρα. Αλλά πώς? Όταν είναι σαφές πως τουλάχιστον η ΝΔ δε θέλει να λερώσει τα χέρια της πριν τις εκλογές. Το PSI από την άλλη δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα πετύχει καθώς εξαρτάται από την εθελοντική συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών. Και όλα αυτά ενώ η Ιταλία μέχρι τότε θα έχει αρχίσει την κατρακύλα της προς το CCC. Είναι προφανές λοιπόν πως είτε θα τηρηθεί το προαναφερθέν πλάνο και θα κλείσουν όλα αυτά τα ζητήματα από τη "μεταβατική" αυτή κυβέρνηση είτε θα γίνουν εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου. Και τα δύο, αποκλείεται.
Το τί από τα δύο θα συμβεί εξαρτάται τόσο από τις κοινωνικές αντιδράσεις - και γι αυτό η φετινή 17η Νοεμβρίου έχει ιδιαίτερη σημασία - όσο και από τη συμπεριφορά των στελεχών των δύο μεγάλων κομμάτων. Αν αυτοί πριονίσουν από την αρχή αυτήν την κυβέρνηση, τότε πολύ δύσκολα θα "πετύχει" το σχέδιό της. Το κέρδος που θα έχουν τα κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ από την "αποτυχία" αυτή είναι προφανές. Θα απομακρυνθεί ο κίνδυνος δημιουργίας ενός κεντροδεξιού φορέα που θα εκφράζει τα επιχειρηματικά συμφέροντα που στηρίζουν τη κυβέρνηση συνεργασίας και που θα οδηγήσει σε διαρροές προς ένα φιλελεύθερο κόμμα με μαγιά τη Δημοκρατική Συμμαχία και ένα ευρωπαϊκού τύπου σοσιαλδημοκρατικό κόμμα από την άλλη μεριά. Στη μετατροπή του ελληνικού πολιτικού φάσματος δηλαδή στο τριπολικό σκηνικό που βλέπουμε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες (σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθεροι, λαϊκό κόμμα). Όταν ακούμε δηλώσεις στελεχών μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ποιος επιθυμεί τί.
Το σημαντικότερο όμως από όλα είναι ότι για πρώτη φορά το κέντρο των εξελίξεων σε ό,τι αφορά την πορεία της Ευρωζώνης έχει μεταφερθεί εκτός Ελλάδας. Η άνοδος των ιταλικών spreads στα ύψη - ανάλογα με αυτά των ελληνικών όταν μπαίναμε στο μνημόνιο - αλλάζει όλη την ατζέντα συζήτησης. Η περίπτωση της Ιταλίας δε μπορεί να αντιμετωπιστεί ανάλογα με αυτές της Ελλάδας, της Πορτογαλίας ή της Ιρλανδίας. Αν μείνει οριστικά εκτός αγορών, κανένας μηχανισμός στήριξης δε μπορεί να της δίνει ανάσες και το κυριότερο κάθε σκέψη για κούρεμα του δημοσίου χρέους της θα ισοδυναμεί με κατάρρευση του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος. Έτσι λοιπόν, αν δε γυρίσει το κλίμα των αγορών σύντομα, η λύση του ιταλικού προβλήματος θα πρέπει να αναζητηθεί αλλού. Είτε σε μια συνολική μετάλλαξη της Ε.Ε. - από πολυζωνικότητα με μαλακό Ευρώ νότου έως και διάλυση - είτε σε μια τεχνητή υποτίμηση του Ευρώ με τύπωμα πληθωριστικού νομίσματος. Οτιδήποτε από τα δύο θα προκαλέσει μετασεισμούς και στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό.
Τέλος, δε μπορεί να μη γίνει αναφορά στην εσωτερική κατάσταση της χώρας, όσο και αν αυτή αποσιωπάται συστηματικά τις τελευταίες μέρες. Η πρόσφατη ανακοίνωση της δηλωμένης ανεργίας Αυγούστου στο 18.4%, στην καρδιά δηλαδή της περιόδου εποχιακής απασχόλησης, σε συνδυασμό με την κατάρρευση του ιδιωτικού τομέα που βιώνουμε τους τελευταίους 3 μήνες και που ακόμα δεν έχει καταμετρηθεί όπως και με το πάγωμα όλων των μηχανισμών του δημοσίου, η εκτίναξη όλων των αρνητικών δεικτών - έσοδα-έξοδα, επιτόκια ομολόγων κλπ - περιγράφουν μία μη αναστρέψιμη κατάσταση με τις δεδομένες πολιτικές που ακολουθούνται. Χωρίς κάποιο δραματικό γεγονός - π.χ. επιστροφή σε υποτιμημένο εθνικό νόμισμα - μέχρι το Φλεβάρη θα φτάσουμε να ζούμε την απόλυτη διάλυση. Ποιος θα τολμήσει να κάνει εκλογές τότε? Θα καταφέρει η κοινωνία να τις επιβάλλει? Θα την ενδιαφέρουν οι εκλογές ή θα έχουμε περάσει στο επόμενο στάδιο και την ωμή βία από όλες τις πλευρές?
