Πότε τελείωσε ο πόλεμος? - Αναδιάρθρωση η κοινή

Οι Γιαπωνέζοι είναι πεισματάρηδες και έχουν και μια ιδιόρρυθμη αντίληψη της έννοιας του καθήκοντος. Στο διαδίκτυο μπορεί να βρει κανείς συγκεντρωμένες τις περιπτώσεις εκείνες Γιαπωνέζων στρατιωτών που παρέμεναν κρυμμένοι στις Φιλιππίνες, στα Γκούαμ, στην Ταϊλάνδη, στην Ινδονησία και αλλού, μην έχοντας πληροφορηθεί ή πιστέψει τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τη συνθηκολόγηση της χώρας τους. Ο εικονιζόμενος υπολοχαγός Hiroo Onoda, παραδόθηκε στο νησί Lubang των Φιλιππίνων, στις 5 Μαρτίου του 1974 και όταν αποδέχτηκε την προ τριακονταετίας ήττα της χώρας του, έκλαψε γοερά. Αυτοί οι λίγες δεκάδες στρατιώτες ήταν οι μόνοι άνθρωποι πάνω στη γη που δε αναγνώριζαν το γεγονός πως ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έχει τελειώσει.

Αντιστοίχως, οι μόνοι άνθρωποι πάνω στη γη που δηλώνουν δημοσίως πως δε θα γίνει αναδιάρθρωση του Ελληνικού χρέους είναι οι κύριοι Παπακωνσταντίνου και Πεταλωτής. Τη στιγμή που δεν έχει μείνει πια κανένας διεθνής αναλυτής που να μην το προβλέπει και κανένας διεθνής πολιτικός παράγοντας που δημοσίως να το διαψεύδει. Σε μια ακόμα αντιστροφή της πραγματικότητας, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος - κάνουν ειδικά μαθήματα για να είναι αντιπαθητικοί οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι? - άρχισε να μας λέει για κάτι e-mail στελεχών της citigroup που διασπείρουν ψευδής ειδήσεις και που έχουν λέει οδηγήσει τα spreads στα ουράνια. Και επειδή τα ελληνικά ΜΜΕ είναι όπως είναι, αυτό διαδόθηκε - γράφτηκε και σχολιάστηκε - παντού. Πραγματικά έχω αρχίσει να αναπολώ την επικοινωνιακή πολιτική παλαιάς κοπής - με τις κορδέλες, τις μακέτες και τους υπουργούς να πηγαίνουν για Πάσχα στα στρατόπεδα και για Χριστούγεννα στα ΚΑΠΗ. Αλλά αυτοί βέβαια δεν έχουν κάτι να εγκαινιάσουν, ούτε κάτι θα κατασκευάσουν τα επόμενα 40 χρόνια για να το βάλουν σε μακέτα, στα ΚΑΠΗ θα τα ακούσουνε χοντρά και για τα στρατόπεδα έχουν πια αποκτήσει πολύ μοντέρνο προφίλ, τρομάρα τους. Όλα αυτά τα έχουν αντικαταστήσει με βλακειούλες σαν κι αυτήν με τα e-mail οι οποίες όμως καταρρίπτονται αν κάποιος απλά δει τις ημερομηνίες που αναφέρονται στο internet. Το κανονικό internet, όχι αυτό που χρησιμοποιούν αυτοί οι ατσίδες - το www.in.gr αρχική σελίδα και πάμε μόνο ένα link μακριά από αυτό.

Και φυσικά από μια πρόχειρη ματιά προκύπτει το συμπέρασμα πως τα εν λόγω e-mail που άρχισαν να στέλνονται τη Μεγάλη Τετάρτη, 20 Απριλίου 2011, δεν αποτελούν την αιτία της αύξησης των επιτοκίων των ελληνικών ομολόγων αλλά απλώς μία από τις συνέπειες αυτής ακριβώς της αύξησης, εκτός αν ο κύριος Πεταλωτής έχει ανακαλύψει τον τρόπο να πηγαίνει πίσω στο χρόνο. Στις 13 Απριλίου, μια βδομάδα πριν αρχίσουν να κυκλοφορούν τα περιβόητα αυτά e-mail, το επιτόκιο του 10ετούς ελληνικού ομολόγου έκλεινε στο 12.92%. Από την επόμενη μέρα, άρχισε μια τρελή κούρσα των επιτοκίων όλων των ελληνικών ομολόγων που αναπαρίσταται πολύ γλαφυρά στα παρακάτω γραφήματα από το bloomberg: 10ετές, 2ετές. Σήμερα, δυο βδομάδες μετά, και παρά τη 4ήμερη διακοπή λόγω Πάσχα, η κούρσα αυτή συνεχίζεται - μάλιστα μόνο σήμερα το 10ετές πήρε 0.7%(!). Σήμερα το 10ετές έκλεισε στο 16.18% και το 2ετές στο εξωφρενικό 25.4% - επιτόκιο που παραπέμπει σε χώρα στα πρόθυρα πολεμικής σύρραξης. Οι τιμές στις οποίες πωλούνται και αγοράζονται τα χαρτιά αυτά είναι εξωφρενικά χαμηλές. Γιατί ξαφνικά γίνεται αυτό, ενώ το διάστημα από 1η Μαρτίου έως 13 Απριλίου - ενάμιση ολόκληρα μήνα - το 10ετές ήταν ανάμεσα στο 12 και στο 13 με τοπικό μέγιστο στα 12.9 (9 Μαρτίου) και προηγούμενο τοπικό μέγιστο τη μακρινή 6η Ιανουαρίου (12.64%)? Πώς γίνεται το επιτόκιο του 2ετούς να έχει τσιμπήσει 7 μονάδες σε δύο βδομάδες? Δικαιολογείται όλο αυτό από την αναμενόμενη (στις 13 Απριλίου) και προσφάτως ανακοινωθείσα αναθεώρηση του ελλείμματος του 2010 (προς τα πάνω φυσικά)? Προφανώς όχι καθώς αντίστοιχες αναθεωρήσεις των οικονομικών προβλέψεων και μεγεθών έχουν γίνει δεκάδες μέσα στους τελευταίους 14 μήνες. Μόνη λογική εξήγηση κατά τη γνώμη μου είναι πως η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους έχει ήδη αποφασιστεί και ενημερώθηκαν αρμοδίως συγκεκριμένα στελέχη των ευρωπαϊκών τραπεζών γι αυτήν την απόφαση.

Είναι γνωστό πως ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού χρέους κατέχεται από Γαλλικές και Γερμανικές τράπεζες και πως τυχόν κούρεμα του θα τις έπληττε. Έτσι λοιπόν αυτό που βλέπουμε τις τελευταίες μέρες είναι ένα ξεφόρτωμα αυτών των χαρτιών από τις τράπεζες αυτές για να μην είναι ευάλωτες τη στιγμή που θα ανακοινωθεί η αναδιάρθρωση. Μόνο μια μαζική τέτοια κίνηση μπορεί να εξηγήσει αυτή την εκτίναξη των επιτοκίων. Ομολογώ πως περίμενα την ανακοίνωση της τελικής φόρμουλας αυτής της αναδιάρθρωσης μέσα στη βδομάδα που διανύουμε, όμως απ' ότι φαίνεται θα καθυστερήσει δυο-τρεις βδομάδες ακόμα. Πάντως αυτή τη στιγμή μέχρι και 40% κούρεμα είναι "prised in" στις τιμές των ομολόγων, πράγμα που σημαίνει πως όποιος αγοράζει σήμερα τέτοια χαρτιά θα είναι κερδισμένος ακόμα κι αν το κούρεμα φτάσει σε τέτοιο ποσοστό. Η αναδιάρθρωση λοιπόν του ελληνικού χρέους συμβαίνει de-facto αυτή τη στιγμή, την κάνει η ίδια η αγόρα - αυτό που περιμένουν όλοι είναι απλώς την ανακοίνωσή της. Βέβαια, κανείς δε μπορεί να είναι σίγουρος για το πόσο τελικά θα κουρευτεί το ελληνικό χρέος. Κοντός ψαλμός, αλληλούια. Οι μόνοι που θα είναι σίγουρα χαμένοι, είναι όσοι κατέχουν τέτοια χαρτιά αγορασμένα πριν από χρόνια και δεν τα ξεφορτώνονται σήμερα έτσι ώστε να συγκρατήσουν κάποιες από τις απώλειές τους. Και δυστυχώς οι μεγαλύτεροι κάτοχοι αυτής της κατηγορίας είναι τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία. Αν τελικά αποδειχτεί πως η αναδιάρθρωση έχει συμφωνηθεί και πως η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει κάνει τίποτα για να προστατεύσει αυτά τα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ έχει φροντίσει να καλυφθούν οι Γερμανικές και οι Γαλλικές τράπεζες, θα μπορούμε να μιλάμε για μια ακόμα προδοσία.

Some age, others mature

On Nabokov's Autobiography

Speak, Memory by Vladimir Nabokov

Chess was the reason I "discovered" Vladimir Nabokov many years ago. I know that it sounds funny, like "discovering" Montalban because of cooking, but in my case I managed both. I wonder how many amateur lepidopterists got attracted to Nabokov's work because of "Plebejus (Lysandra) cormion Nabokov", a small blue-grayish butterfly that the Russian author first discovered and described in an entomological journal in the early 40s. Not many I guess. With chess is different. Nabokov's chess compositions are known to only a selected few, chess composition being a rare pastime even amongst chess players, but his "Защита Лужина", Luzhin's Defence, is one of the most important pieces of chess fiction. Inspired by the life and death of Count Von Bardeleben, Nabokov manages to describe certain aspects of the chess psyche and those who wander around amateur chess tournaments have met many a chessplayer with behavioural similarities to Luzhin, although we don't see such things at the top level anymore.

I have in my hands the Everyman's Library Edition of Speak, Memory, Vladimir Nabokov's autobiography and I mention it because I liked this edition a lot - its paper, its binding, its b/w photos. I also liked the introduction by Brian Boyd, an experienced "Nabokovist" (having written books on Ada and Pale Fire). Nabokov's work seem to raise a certain excitement amongst scholars and therefore many of them have written studies about his novels or extensive notes included in editions around the world. A good example is an excellent Greek translation of Lolita that has 250 pages of additional notes, following the steps of Alfred Appel Jr's efforts who died 2 years ago at 75 having extensively annotated that same novel. "Speak, Memory" consists of 16 chapters - written independently and in a different order than the one they appear in the book - spanning the "European" part of Nabokov's life, from pre-revolutionary Russia, his family's runaway trip to the south to save themselves from the Bolsheviks and their imminent departure to Europe after the Whites lost the Civil War, his life in exile as a Russian Emigre, up to his second runaway journey - this time to get away from the Wehrmacht - from France to New York.

Seventy years of communist propaganda tried to convince the rest of the world that Russia went from the Middle Ages straight to Lenin and it took more than two decades and Stalin's Great Terror for the Western Intelligentsia to start questioning those certainties and discover the fact that pre-Bolshevik Russia was a relatively liberal society, especially if someone compares it with the post-1917 Soviet State. Russian emigres like Nabokov were trying to inform people in the West about this, but most of them, blinded by Lenin's buzzwords about the working class attributed this hostility to bitterness about properties lost and fortunes expropriated. Nabokov himself had great contempt for those emigres who kept whining about their lost fortunes without having any sense on what was going on politically in their country either before or after the October putsch. Nabokov's father was a prominent liberal, one of the most well-known anti-tsarists of the period. One of his childhood memories consisted of watching his father write yet another flaming article to be published in a liberal newspaper. This image of someone being free to write what he wishes against the regime was something that Nabokov would not live to see again in Russia. One could say that the 1890-1917 years were much more liberal than today's post-perestroika Putinist Russia. Of course Nabokov doesn't care about the fact that most of his countrymen were striving for food and firewood in order to survive and couldn't appreciate the political climate of the 1900s. Better to be unequal and free than "equal" in a prison-state.

Nabokov also talks about Russia's countryside, climate and most of all butterflies and moths. He chronicles this great passion of his that entertained him all throughout his life, wherever destiny threw him from the Urals to America's West Coast. He talks about his school, his friends, his first love but most of all, about his governesses and tutors - scores of them! - English, French, Poles, Jews, who accompanied him during the summer months to whichever European resort was chosen that particular year, his drawing and music tutors becoming desperate with what they saw as a talentless young boy. His genealogy also takes an important place in his memoirs, a family tree that spans impressively three centuries full of celebrities and scandal. One can easily keep on listing subjects like this, but this falls short of describing the magic of the text. It's not what he writes about, but how he writes it. Clever, dense, sometimes peculiar and eccentric, these were easily the slowest 250 pages I ever read if we exclude the tortures of the school years. And no matter how spontaneous or thoughtful, political or literary a review like this might be, it cannot beat the last chapter of the book, "On Conclusive Evidence", a pseudo-review that the author applies to himself and his own work, one of the best literary reviews I ever read, a brilliant exercise of watching one's own work from the necessary distance.

5/5 Stars

Reviewed at the social site for books and libraries http://www.librarything.com by trandism

work page, author page

Τα κλισέ, η κυρίαρχη ιδεολογία στην Ελλάδα - Το "Νέο Σχολείο" - Χρεοκρατία εναντίον Κρυφοπασοκοκρατίας

Τί είναι ένας ταξιτζής που ακούει Charlie Parker? Ένας ποδοσφαιριστής που δεν ακούει σκυλάδικα? (μεγάλε Κωφίδη!). Ένας πολιτικός που δε χρησιμοποιεί "ξύλινο" λόγο? Ναι, πάμε όλοι μαζί, "είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα". Πάντα με εξόργιζε αυτή η ρήση. Με αποκορύφωμα μια φορά στο σχολείο που κατατρόμαξα μία φιλόλογο, όταν ενώ διάβαζα κάτι άσχετο στο μάθημά της - κάτι που συνήθιζα και είχε γίνει κάποιου είδους σιωπηλή συμφωνία μεταξύ μας να είναι αποδεκτό - είπε το παραπάνω κλισέ και πετάχτηκα φωνάζοντας "δεν υπάρχουν κανόνες με εξαιρέσεις, μία εξαίρεση αρκεί να καταρρίψει κάθε κανόνα!". Στην Ελλάδα, η κυρίαρχη "ιδεολογία" αποτελείται από μια σειρά αντίστοιχων κλισέ τα οποία επιστρατεύονται για να περιγράψουν το σύνολο της κοινωνικής ζωής και με βάση τα οποία προκύπτουν και όλες οι κυρίαρχες πολιτικές θέσεις και προτάσεις. Μπορεί οι αριστεροί να λένε πως η κυρίαρχη ιδεολογία είναι ο νεοφιλελευθερισμός - πόσο αστείο να το υποστηρίζει κανείς αυτό σε μια από τις πιο κρατικοδίαιτες, σχεδόν Μπααθικού τύπου, χώρες του πλανήτη - μπορεί να έχουμε ακούσει κατά καιρούς αστειότητες όπως "ο τρίτος δρόμος προς το σοσιαλισμό" ή "ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός", αλλά στην πραγματικότητα η εκάστοτε πολιτική των κυβερνώντων είναι μια συνισταμένη όλων αυτών των λαϊκίστικων κλισέ που διαφοροποιείται ελάχιστα μέσα στα χρόνια ανάλογα με το πώς τα πάνε οι ποδοσφαιρικές ομάδες της χώρας στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, το πόσους μετανάστες έχουμε εντός συνόρων ή το πόσο χρονών είναι η γκόμενα του αρχηγού - αν και μετά τον Ανδρέα ακόμα κι αυτό που είχε λίγο πλάκα μας το στέρησαν.

Τα παραδείγματα αρκετά. "Οι φωτιές δεν μπαίνουν μόνες τους", "η συγκράτηση των δαπανών", το ότι "είναι απαράδεκτο να μην υπάρχει Υπουργείο Περιβάλλοντος στην Ελλάδα του 21ου αιώνα" (τώρα που υπάρχει τί καταλάβατε!), το "άνοιγμα των επαγγελμάτων" κ.ο.κ. Ένα από τα αγαπημένα μου που ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα είναι το "οι αλλαγές στην παιδεία πρέπει να αρχίσουν από το νηπιαγωγείο/δημοτικό". Για άλλη μια φορά, το υπουργείο Παιδείας φαίνεται πως δεν μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό να τα αλλάξει όλα και εκτός των αλλαγών που ανακοινώνει για το Λύκειο, προωθεί και αλλαγές στις πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης θαρρείς και φοβάται μην κατηγορηθεί για το ότι "δεν σκέφτεται το μέλλον των επόμενων γενιών" (άλλο κλισέ κι αυτό). Όταν και στον πλέον αδαή που απλώς παρατηρεί τα τεκταινόμενα στον τομέα της ελληνικής παιδείας, είναι προφανές πως τα μεγαλύτερα προβλήματα παρατηρούνται στα Πανεπιστήμια και πως το Δημοτικό Σχολείο σε γενικές γραμμές τα καταφέρνει στον ρόλο του που δεν είναι άλλος από το να μαθαίνει στα παιδιά να γράφουν, να διαβάζουν, να μετράνε, να λειτουργούν σε μικρές κοινωνικές ομάδες και να αυτοεξυπηρετούνται - δυστυχώς οι υπερπροστατευτικές μανάδες και οι γιαγιάδες με κατοχικά σύνδρομα έχουν "μεταφέρει" το στάδιο της αυτοεξυπηρέτησης από τα προνήπια στην πρώιμη εφηβεία. Όπως και να χει, αυτό που χρειάζεται είναι "λιγότερη" εκπαίδευση και όχι αυτά που προωθεί το υπουργείο, το οποίο επιμένει να "φορτώνει" μέχρι εκεί που δεν πάει τόσο τα Δημοτικά/Γυμνάσια, με την τραγική επιλογή της επιμήκυνσης - θα μας φάει αυτή η λέξη- του ωραρίου τους, όσο και τα Λύκεια τα οποία μετατρέπει σε μια διαρκή εξεταστική περίοδο. Το μόνο που μένει είναι να ζητήσει να μετράνε οι διατροφικές συνήθειες των μαθητών στα μόρια για εισαγωγή στα πανεπιστήμια. Ερευνητικές εργασίες και λοιπές ανοησίες που το μόνο αποτέλεσμα που θα έχουν θα είναι μια νέα αύξηση της παραπαιδείας, γιατί φυσικά εξατομικευμένη δουλειά πάνω στις "ερευνητικές εργασίες" του κάθε μαθητή είναι αδύνατο να γίνει από το υπάρχον διδακτικό προσωπικό - τόσο λόγω ποσότητας, όσο και λόγω ποιότητας.

Την ίδια στιγμή τα Πανεπιστήμια της χώρας συνεχίζουν να παράγουν άχρηστους πτυχιούχους που δεν έχουν καμία σχέση με τις δουλειές της πιάτσας, μηχανικούς υπολογιστών που δεν ξέρουν το δεκαεξαδικό σύστημα και ψυχολόγους που δουλεύουν σαν τηλεφωνήτριες και γραμματείς για κάθε χαμαλίκι. Η σύνδεσή τους δε με το Λύκειο λόγω του εξεταστικού συστήματος είναι απόλυτη και ουσιαστικά αποτελούν μια προέκταση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης με φοιτητές-άβουλα όντα που σέρνονται πίσω από καθηγητές που προωθούν το πόνημα που έγραψαν - η δικτατορία του ενός συγγράμματος - και στήνονται σε ουρές γραμματειών που ανοίγουν 12-1 κάθε Τρίτη όταν το φεγγάρι είναι στο γέμισμα. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων η γνώση που προσφέρουν ισοδυναμεί με 2-3 μήνες συστηματοποιημένου διαβάσματος που μπορεί ο καθένας να κάνει στο σπίτι του από ανεξάρτητες πηγές που αφθονούν. Και να σκεφτεί κανείς πως το πιο "προωθημένο" υποτίθεται κομμάτι αυτής της εκπαιδευτικής κοινότητας έκανε τα πάντα έτσι ώστε αυτό το κράτος να έχει το μονοπώλιο στην εκπαίδευση και στο πώς αυτή θα λειτουργεί στη χώρα, υποστηρίζοντας με σθένος τη διατήρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, ενός άρθρου που το μόνο που κάνει είναι να απαγορεύει οποιονδήποτε ήθελε να στήσει κάτι διαφορετικό. Έδωσε έτσι την απόλυτη εξουσία πάνω στο πώς θα μεταφέρεται η γνώση και στο ποιες ιδέες θα προωθούνται σε αυτή τη χώρα, στην Άννα Διαμαντοπούλου!

Αναμφισβήτητα το πιο σημαντικό γεγονός στο μέτωπο της οικονομίας την τελευταία βδομάδα ήταν η προβολή από το διαδίκτυο του Debtocracy του προσφάτως απολυμένου από το συγκρότημα Αλαφούζου, Άρη Χατζηστεφάνου, μια ξεκάθαρα πολιτική εκπομπή - ντοκυμαντέρ εγώ ονομάζω αυτά με τα ζώα που δείχνει στο ΣΚΑΙ - που κατάφερε να εκλαϊκεύσει κάποιες έννοιες και νομολογίες γύρω από το θέμα του δημόσιου χρέους παρουσιάζοντας την περίπτωση του Εκουαδόρ και προτείνοντας τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου μέσα από μια συρραφή πολύ ενδιαφερουσών συνεντεύξεων. Μέσα στη μαυρίλα της μίας άποψης που επικρατεί στα ΜΜΕ, ήταν χωρίς αμφιβολία μια ευχάριστη παρέμβαση με σημαντικούς συμβολισμούς σε σχέση με το πώς υλοποιήθηκε - πώς πληρώθηκε, πως έγινε γνωστη κ.ο.κ. Αστραπιαία - αναρωτιέμαι αν πρόλαβαν καν να το δουν - έσπευσαν διάφοροι κρυφοπασόκοι της ελληνικής μπλογκόσφαιρας - ποτέ μην ξεχνάτε πως 1 στους 3 έλληνες ενήλικους που βλέπετε στο δρόμο έχει ψηφίσει ΠΑΣΟΚ - να μας πουν αυτό που μας λένε και τα κανάλια τόσο καιρό, ότι δηλαδή το μνημόνιο είναι μονόδρομος και δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο, ούτε διαγραφή χρέους. Ποιο το κύριο επιχείρημά τους? Το ότι αν γίνει διαγραφή χρέους, κανείς δε θα μας δανείσει ξανά (ανακριβές, αλλά για την οικονομία της συζήτησης ας το πάρουμε ως δεδομένο) και άρα θα έχουμε πρόβλημα γιατί το ετήσιο έλλειμμα - αφού αφαιρέσουμε αυτό που πάει για την εξυπηρέτηση του χρέους - ανέρχεται στα 10 δις Ευρώ.

Για να καταλάβουμε πιο καλά αυτό το επιχείρημα, ας προσπαθήσουμε να το μεταφέρουμε στην κλίμακα τους ενός ανθρώπου. Έχει λοιπόν κάποιος 10000 Ευρώ έσοδα το χρόνο, 11000 Ευρώ έξοδα και 15000 Ευρώ χρωστάει στις τράπεζες. Έχει λοιπόν 10000 Ευρώ ΑΕΠ, έλλειμμα 1000 Ευρώ (10% ΑΕΠ, είμαι χουβαρντάς βλέπετε, βάζω όλο το έλλειμμα χωρίς να αφαιρώ αυτό που πάει στην εξυπηρέτηση του χρέους) και 15000 Ευρώ (150% ΑΕΠ) χρέος, όσο και η Ελλάδα δηλαδή. Επίσης δεν έχει λεφτά στην άκρη. Και ρωτάω τώρα εγώ. Αν φύγει από τη μέση το χρέος, πόσο έλλειμμα θα έχει? Μη βιαστείτε να απαντήσετε, γιατί το έλλειμμα που θα έχει είναι στην πραγματικότητα ΜΗΔΕΝ, αφού δεν έχει αποθεματικό να το χρηματοδοτήσει και δε μπορεί να δανειστεί. Ή θα πεθάνει λοιπόν ή θα ισοσκελίσει τα έσοδα με τα έξοδά του. Και είναι προφανές ότι σχεδόν αυτόματα θα γίνει το δεύτερο. Αν το παραπάνω σενάριο γινόταν πραγματικότητα σε εθνικό επίπεδο, αυτόματα ο διαγωνισμός για το ηλεκτρονικό εισιτήριο του ΟΑΣΑ θα πήγαινε από τα 82 Εκατομμύρια Ευρώ στα 72, το κονδύλι για τα κωλόχαρτα των υπουργείων θα έπεφτε 10%, για τα υποβρύχια που γέρνουν το ίδιο και πάει λέγοντας. Ούτως ή άλλως όλες αυτές οι δουλειές μπορούν να γίνουν με 10% λιγότερα χρήματα και θα γινόντουσαν μια χαρά - και πάλι οι μίζες θα ήταν αρκετές πιστέψτε με. Και θα γινόταν αυτόματα, η περιβόητη "συγκράτηση των δαπανών" θα ερχόταν φυσικά, "σαν το κλάμα ενός μωρού". Όποιος δεν το βλέπει αυτό, είτε είναι αφελής, είτε βάζει ένα κομμάτι από αυτό το 10% στην τσεπούλα του.

Iain M. Banks - Surface Detail

Surface Detail by Iain M. Banks

Hell and Paradise certainly do not exist. However, humans have been trying with various degrees of success to create both of those on Earth. Prisons, more specifically, are playing the role of hell-on-earth, a place where "bad" guys go to be punished. The main theme of Banks' latest Culture Novel is virtual Hells. Some species do not see life as a series of consecutive parties like the Culture does, although their tech levels allow them to stop caring about resources. The Culture is of course dissapointed with that, but their self-induced non-interfering foreign policy does not let them take matters into hand and "convince" those decadants by force. Other species do not share these non-intervention ideals and soon a war between pro-Hell and anti-Hell camps is due. This war will not take place in the Real. Both sides of the conflict agree to fight a Virtual War in order to spare lives and resources.

Parallel to that, a girl tries to escape from her master and becomes the prey to his hunting fetish once more. The girl, victim of an ancient socioeconomic relic of her species had been her master's compensation for a family debt that could not be repaid properly. This time, the whole incident goes out of proportions and ends with her murder by her own master's hand. The fact that a Culture Ship has backed her up and provided a neural lace to her without anyone, including herself, knowing it, becomes the catalyst for a series of developments with far-reaching consequences. As a matter of fact, it goes so far that it turns out to be the start of the completion of the Hell War. At the end of it all, the prey becomes the hunter.

Good 'ol science fiction (Asimov et al) has often been accused of being low-quality literature in terms of language and character development and all that. I was always of the opinion that these things, important as they might be, cannot and should not eclipse the brilliancy of Asimov's fantastic worlds, but even I acknowledge the fact that most of the great totems of the genre were not the best writers of their times, their language wasn't on par with their creative imagination. Iain Banks does not fit this category. And I quote "...like many societies finding their hitherto unquestioned customs and ethical assumptions impacting squarely with the breath-takingly sophisticated summed morality of a meta-civilisation inestimably older, vaster and by implication wiser than themselves, the Sichultia became highly protective of their developmental foibles, and refused to mandate away what some of them at least claimed to regard as one of their defining social characteristics and a vital and vibrant part of their culture..."

Iain Banks is a phenomenon!

Reviewed at the social site for books and libraries http://www.librarything.com by trandism

book page, author page

Κυρά Τασούλα - ΟΑΣΑ 1-0

Η κυρά-Τασούλα έχει μια καφετιέρα που καίει πολύ ρεύμα. Και επειδή οι λογαριασμοί της ΔΕΗ της φαίνονται πολύ τσουχτεροί τώρα τελευταία, προσπαθεί να κάνει οικονομία στην κατανάλωση. Έτσι, λοιπόν φώναξε τον ανιψιό της τον Μάκη που τα καταφέρνει με αυτά και ξέρει από ηλεκτρολογικά να την συμβουλέψει. Μετά από έρευνα (πόσα Watt είναι η παλιά καφετιέρα, πόσα η καινούρια και πόσο κοστίζει κλπ.) βρίσκουν πως αν η κυρά-Τασούλα αγοράσει την καινούρια καφετιέρα των 162 Ευρώ θα εξοικονομεί ρεύμα αξίας 20 Ευρώ το χρόνο. Ναι βρε αγόρι μου, του λέει, αλλά με 20 ευρώ το χρόνο κέρδος πότε θα κάνω απόσβεση την καφετιέρα? Σε 8 χρόνια? Ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι τότε. Άσε που θα έχουν βγει και πιο οικονομικές λύσεις. Τώρα που ζορίζομαι , γιατί να πάω να δώσω τόσα λεφτά για κάτι που θα αποφέρει κέρδος μετά από τόσα χρόνια? Ο Μάκης συμφώνησε. Μπράβο ρε θεία, καλά τα λες. Δεν έχει νόημα να το κάνεις αυτό. Λίγο να προσέχεις τα φώτα και το θερμοσίφωνα, θα το βγάζεις το εικοσαράκι κέρδος ούτως ή άλλως.

Ο ΟΑΣΑ υπολογίζει πώς με την εισαγωγή του ηλεκτρονικού εισιτηρίου από το δεύτερο εξάμηνο του 2012, θα πατάξει τα κυκλώματα που τυπώνουν πλαστά εισιτήρια και θα γλιτώσει διαφυγόντα κέρδη μέχρι και 10 εκατομμυρίων Ευρώ το χρόνο. Aύριο αναμένεται να δημοσιευτεί η προκήρυξη του διεθνούς διαγωνισμού για το έξυπνο ηλεκτρονικό εισιτήριο, αρχικού προϋπολογισμού 82 εκατομμυρίων ευρώ. Κυρά Τασούλα - ΟΑΣΑ 1-0!